Een Weekendje buiten

Het is weer eens tijd voor een weekendje rust en ruimte, en omdat de tijd maar beperkt is, en het budget al evenzeer, doen we dit weekend gewoon de Veluwe. Onder het motto: "dichtbij kan ook heel mooi zijn" willen we het gebied tussen Ede (mijn woonplaats) Arnhem en Apeldoorn onveilig gaan maken. We, dat zijn Christiaan, mijn broer en ik. We hebben ongeveer uitgerekend dat we de eerste dag pas laat in de middag beginnen, eerst met de trein naar Rheden (bij de Posbank) en dus hooguit een kilometer of 20 zullen lopen, De 2e dag doen we er wel bijna 40, en lopen we terug naar huis.

Vrijdagmiddag tegen een uur of 5 weg, eerst nog even langs de supermarkt voor een lekkere zak krentenbolletjes (een mens kan tenslotte niet leven van alleen maar hartkeks, bifiworstjes, knakworstjes, m&m's pepernoten, noodles, spaghetteria, snoep, een blik stevige soep, en cup a soup (3 verschillende smaken) ) Ook nog even bij de koffie automaat wat zakjes suiker en melk mee, dat mag, ik werk daar tenslotte, en daarna de trein in naar arnhem, en vervolgens de stopper naar rheden. Mensen kijken je blij aan als je je in de spits met een rugzak probeert een trein in te worstelen... Een man opperde dat we wel een kaartje voor die "hutkoffers" konden kopen, ze namen tenslotte een hele zitplaats in beslag. Vriendelijk aangeboden om het zooitje dan maar bij hem op schoot te gooien, maar dat hoefde hij niet. De ruimte is nou eenmaal beperkt in een trein rond deze tijd van de dag…

In Rheden, alle riempjes en bandjes strakgetrokken, waterzakken geinstalleerd, en windstoppers aan. Het waait best flink, dus schraal. Snel een zijpaadje van de weg naar het bezoekerscentrum bovenop de posbank, en over de golvende heide naar de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum. Vanaf daar gaan we het bos in en lopen we het herikhuizerveld over. Over het hoogste punt van de veluwe, met 104 meter (geloof ik) toch letterlijk een hoogtepunt van deze tocht. Vervolgens komen we ook nog een kudde bizon-achtige koeien tegen, heb ze ook wel eens gezien tijdens het biken hier. Fantaseren over hoe die gevaarlijk uitziende Schotse Hooglanders zouden smaken, misschien wel net zo lekker als bizon? Toch maar niet op jacht gegaan, je moet alles wat je niet meteen opeet ook allemaal meeslepen he...

Ergens in de Imbos onze spaghetteria opgegeten, las gisteren thuis in de Kampeer &Caravan Kampioen een test van kant en klaar maaltijden, en knorr spaghetteria was een van de betere (lees: Minder slechte) Het was inderdaad prima te eten, lekker licht en een goede maaltijd voor een persoon. Het zakje beweert hier overigens dat er 2 personen van kunnen eten, dat zijn dan zeker geen hongerige hikers!! Ik voelde me met een zakje nog niet propvol. Omdat het snel koud wordt als je niet eet of loopt, snel weer verder richting Loenermark. Daarna via een laatste stukje hei en de groenendaalse weg oversteken langs een huisje in het bos waar we mensen hoorden praten (boswachter?) richting de wildwissel bij de Woeste Hoeve. Christiaan leek het geen goed idee om midden op de wissel te gaan staan, ivm gnoe's en bizons die je tent overhoop rennen, dus bleven we er een kilometer vandaan staan, op een open strook land waar een hoogspanningsleiding overheen liep. Hier eerst nog maar eens koffie gemaakt, en toen gekeken naar een plekje voor de nacht. Eigenlijk is het hele veld bultig, zo dicht bij de wildwissel zijn geen gewone paadjes, en wordt er dus ook niet onderhouden. Maar... onder een hoogspanningsmast is het wel vlak! touwtje tussen 2 palen van de mast, poncho eroverheen, klaar. We voelen ons een beetje verraders, omdat we toch niet echt "natuurlijk" bezig zijn zo, maar what the heck, als we onze poncho's tussen 2 bomen hadden gehangen hadden we ook een dak gehad. Dat touwtje moet toch ergens aan hangen? als het maar werkt! Zo praten we ons gedrag dus een beetje goed... 's nachts zijn m'n ogen dicht, dan merk ik er niks van dat ik onder 10.000 Volt lig. Die schaamte komt morgen wel... Wat wel vervelend is, als ik m'n telefoon wil unlocken gebeurt er niks. Software vast denk ik, accu los en weer vast doet vast wonderen. Niet dus. OK knop functioneert niet meer, en dan ben je al snel klaar: Je hebt 'm al meteen nodig als je PIN code ingetoetst is. Misschien iets software-matigs, er rammelt niks binnenin, maar dat zegt oo k niks. Maakt niet uit, back to the basics! Ook wel een keer prettig om een weekendje niet bereikbaar te zijn, en we zijn toch met z'n tweeen, en dan is een telefoon niet zo belangrijk.

Na een prima nachtje, rustig opgebroken en ontbeten. Omdat de schoenen erg koud waren (die waren iets te smerig om in de slaapzak te mogen) zijn de eerste stappen wat stijfjes, maar als het leer warm is (even tenen-wiebelen helpt enorm) gaan we weer. Over de wildwissel, naar Hoenderloo en vandaar het bos tussen Apeldoorn en Hoenderloo in. Er is daar een prachtig natuurgebied, het kootwijker en harskamperzand. Mooi stuk Nederland, alleen jammer dat er door bepaalde mannetjes in groen bruin zwarte uniformpjes een hek omheen gelegd is waarop staat: Rijksschietterrein. Levensgevaarlijk! Verboden toegang! Uiteraard werkt dit enorm afschrikwekkend, en we staan dan ook even te trillen op onze benen. Even zien we dit aan voor vermoeidheid of angst, maar het is geen van beide. Wel een gebrek aan caffeine. Eerst maar weer eens een bakkie leut dus (het is inmiddels 12 uur) en daarna moed verzamelen om dat gebied in te gaan. Na nog even een vader en dochter die met een waardeloos kaartje van 3 bij 5 cm, gekopieerd uit een wandelgidsje lopen van dienst te zijn geweest met onze superiere topodienst kaart kruipen we onder de slagboom door, en sluipen we het gevaar tegemoet...

Het is best mooi lopen, het eerste gedeelte van onze tocht gaat over kleine paadjes en weggetjes, in de verte hoor je af en toe doffe dreunen en kleine rotknalletjes van revolvers. ik opper al dat er in het weekend niet door de heren militairen geschoten wordt, maar dat schietverenigingen die schietbanen huren om hun wedstrijden te houden. Volgens chris zijn er dan altijd nog wel soldaten aanwezig op het terrein, om koffie in te schenken ofzo... Maar dan komen we bij een drukke weg, volgens onze kaart de rondweg om de basis heen. Je kent dat wel: een brede betonnen baan, waar om de minuut een auto voorbij komt... We blijven een poosje achter een omgevallen boom zitten, lekker soldaatje spelen, en zien 2 leger-LARO's en een aantal burgerautootjes. Na een rustig moment besluiten we achter onze boom vandaan te komen en richting weg te sluipen. Dan zie je ook meteen het nadeel van zo'n brede straat: Als er een auto aankomt kan je nergens wegduiken. weer een legerjeep, snel wegduiken dus. Ik snap nog steeds niet dat die kerel ons niet heeft gezien, echt gecamoufleerd zijn we niet. Als dat ons land moet verdedigen.. We lagen 10 meter van de weg in kniehoog gras! En een dikke rugzak die in je nek vliegt is ook al niet fijn, ontdek ik daarna. Stijve nek! Maar goed, snel oversteken dan maar, en het bos weer in. Na een tijdje een groot Heideveld, vol met schietschijven (niet in gebruik, ook prettig) en tankgrachten. En aan de rand van dat veld, zo'n commando-toren. Nu gaan we eens kijken of er inderdaad niemand is in het weekend, en dus: stug dat veld overlopen. Mocht er een mannetje met verrekijker in die toren zitten, gaat er nu een alarm af en komen ze ons binnen 2 minuten met een YPR van dat veld plukken. Derdegraads verhoren, martelingen, en KGB-achtige methoden staan ons te wachten... Want tja, ik heb een uiterst gedetailleerde kaart bij me, van militaire makelij, en met markeringen van militaire installaties (o.a. de schietbanen en kazernes) Ik zou dus zomaar een russische spion kunnen zijn.

Overal liggen lege patroonhulzen, maar we zien niemand, en dus mogen we aannemen dat die niemand ons ook niet ziet. Hierna nog een veldje over, kopje soep maken in het bos, en dan weer het gebied uit. We komen namelijk hoe we ook lopen vlak langs een aantal schietbanen, en daar zijn ze bezig. En wie wil er nou een gat in z'n slaapzak? dat komt de isolatie niet ten goede. een beetje gevaar\spanning is leuk, maar het moet wel verantwoord blijven. Langs de saaie weg van apeldoorn naar otterlo dus, nog een kilometer of 6 langs de razende N-weg. In otterlo, eerst maar weer eens cup a soup maken, het is tenslotte al 4 uur geweest. Kennelijk is dat een attractie, in een parkje koken, want we hebben al snel 4 kinderen met klompjes aan om ons heen staan. Die vinden het allemaal wel interessant, en een jongetje wil zelfs even de rugzakken optillen. Danig onder de indruk van het gewicht zet hij 'm weer neer. Soep op, pannetje weer ingepakt lopen we het dorp weer uit. We kunnen nu kiezen voor de saaie route, 9 km langs de weg naar Ede of de omweg door het bos. Omdat m'n voeten pijn doen van al dat harde asfalt, kiezen we voor de zachte weg, door het bos. Het is inmiddels 17.30, en dus begint het al een beetje te schemeren onder de bomen. Hier nog even een kampvuurtje gebouwd, om een blikje knakworstjes op te warmen, en paar krentenbollen erbij. Het is dan wel geen volledige avondmaaltijd, maar we zijn toch over 2 uur thuis. Na nog even de warmte van het vuurtje gekoesterd te hebben, op verantwoorde wijze uitgemaakt (zand erover) en de rugzakken opgehesen voor het laatste stukkie. We vertonen allebei wel een beetje slijtagesporen, hebben bijna 40 km gelopen vandaag en dat is te voelen. Chris z'n riem was iets te stug voor rugzak gebruik, en hij heeft dus beurse heupen, ik heb last van m'n voeten. Nog even Ede-city doorbanjeren, fietsje pakken bij het station, en om 8 uur thuis binnenvallen voor echte filterkoffie :-)

Al met al een lekker weekendje buiten geweest, geluk gehad met het weer (We waren nog niet zolang binnen of het begon te regenen) en wat is het park "Hoge Veluwe" toch mooi!

Pieter Bouman