Het Triglav Nationaal Park

Onze reis gaat met vier personen naar het Triglav nationaal park in het noordwesten van Slovenië. De Triglav vormt het middelpunt van het park en behoort deels bij de Julische Alpen.

Na een rit van veertien uur komen we in Kranjska Gora aan dat bekend staat als wintersportplaats. Hier hebben we een mooi uitzicht op een gebergte met besneeuwde toppen. Een slingerende weg met 26 haarspeld bochten brengt ons richting Vršic pas. We stoppen regelmatig om foto's te maken van fascinerende uitzichten en talrijke voorjaarsbloemen. Vanaf de pas zien we een bergmassief dat door de prille ochtendzon nog een gouden randje aan zijn toppen heeft. gemzen vluchten weg en zoeken een veilig heenkomen. De stilte op de pas wordt aangevuld door het gezang van vogels. We genieten van de intense rust die we na deze rit wel kunnen gebruiken. Als ik de lucht op deze hoogte inadem wordt mijn verlangen naar een stevige wandeling groter. We zakken af en rijden parallel met de Soca, een bergstroom, die hoe verder we dalen woester wordt. Via Trenta komen we uit bij Bovec. Iets voorbij het dorp is een enorme waterval, Slab Boka. De waterval is 106 meter hoog en 30 meter breed. Vanaf de weg is deze te zien. We willen er dichterbij komen en volgen een pad links van de stroom. Door struiken en bossen komen we uit op een punt vanwaar we de waterval beter kunnen zien. Via een steile aardewal zakken we af naar grote rotsblokken die in de rivier liggen. Al klimmend over de rotsblokken gaan we stroomopwaarts. De rotsblokken worden steeds groter en met steeds groter risico springen we van de ene steen op de andere. Het water dat met enorme snelheid tussen de rotsen geperst wordt, is angstaanjagend. We kunnen de waterval tot op een honderd meter benaderen. Het lawaai van het woeste water is zo hoog dat we elkaar haast niet kunnen verstaan. Genietend van dit natuurgeweld nemen we genoegen met het afstandverschil.

We volgen de weg richting Nova Goricia. De afdaling gaat grotendeels langs de Soka die zich door nauwe kloven stort. Vanaf een parkeerplaats zien we een paar rubberboten met meesterlijke stuurmanskunst de rotsen ontwijken. In Nova Goricia is een slaapplaats geregeld door een goede kennis van een medereiziger. Iets buiten Nova Goricia maken we nog een avondwandeling naar een hoger gelegen kapelruďne. Op onze weg komen we veelvuldig het bleke bosvogeltje en de veldsalie tegen. We hebben een heerlijk uitzicht over het dal. In de verte zien we de Adriatische zee. Achter de kapelruďne kruipt een smaragd hagedis door het hoge gras. De avond dient zich aan als we terug rijden naar Nova Goricia.

De volgende morgen staan we vroeg op en vertrekken richting Ljubljana. Een smalle weg zorgt voor vertraging. Het vrachtverkeer dat langzaam tegen de bergen opkruipt, is bijna niet in te halen. Soms is er een keistrook waar een vrachtwagen op uitwijkt, zodat een aantal auto’s voorbij kan. We rijden naar het Cerniško meer. Dit meer ligt in een breed dal waar vele watervogels komen om te broeden. Het meer staat in de zomer zo goed als droog. In het voorjaar daarentegen is het een uitgestrekte wateroppervlakte waar vele kikkers hun kraamkamer hebben gevestigd. Als het smeltwater van de omliggende bergen naar dit dal stroomt, verdwijnt het heel langzaam in de karnstbodem. Het water sijpelt naar onderaardse spleten en kanalen, die op hun beurt weer uitkomen in ondergrondse rivieren en grotten. We maken een wandeling langs het meer. De natte oevers zijn rijk voorzien van jaarsbloemen zoals, de morgenster, het lenteklokje en de grote boterbloem. Een waterringslang ligt te zonnen en geeft ons de gelegenheid hem te fotograferen. Als we langs de waterkant terug lopen krijgen we een serenade van vele brulkikkers die in het riet verscholen zitten. We keren terug naar de parkeerplaats en rijden naar Postojna. Daar brengen we een bezoek aan de wereldberoemde grotten.

Als we aankomen kunnen we met een rondleiding mee. De grot heeft een gangenstelsel van wel 20 kilometer, waarvan 5 kilometer voor toerisme is opengesteld, Het bezoek duurt 1 1/2 uur. Met een treintje worden we naar het middelpunt gebracht. Daar begint de rondleiding. In de grot heerst een constante temperatuur van 8 graden. We slenteren door gangen en zalen en zien onvoorstelbaar mooie natuurverschijnselen Een bassin bevat een merkwaardige vissoort. Proteus Anguinus, die zich in de onderaardse gewelven ophouden. Volgens oude legendes is deze z.g.n mensvis een afstammeling van de vroegere grottendraak. Deze amfibie leeft in de permanente duisternis van de grot. Ze is doorschijnend wit en heeft slechts rudimentaire ogen. Hun ontstaan is onbekend, evenals waar ze van leven. Aan het eind van de rondleiding komen we uit in een gigantische zaal. In de zomermaanden, mits de vochtigheidsgraat toelaatbaar is voor instrumenten, wordt deze gebruikt als concertzaal. Er is plaats voor 10.000 mensen, de akoestiek is beter dan een door mensenhanden gemaakte concertzaal.

We hebben een overnachtings adres is in het dorpje Smarno. Daarvoor heeft Milka, een studente tuinarchitectuur, voor gezorgd. Zij heeft in Essen (België) stage gelopen bij de uit Slovenië afkomstige, Madam de Belder. S’avond maken we nog een wandeling door het dorpje. We maken een praatje met een boer die ons vol trots meeneemt naar zijn pasgeboren kalf. Traditiegetrouw wordt er een glaasje gedronken. De fles is in een oogwenk leeg. We bedanken de boer en zijn vrouw voor de gastvrijheid en zoeken onze slaapzak op. De drank begint zijn werk te doen. De volgende morgen, om vijf uur op we gaan een rondwandeling maken in de omgeving van Smartno. Het heuvelachtige landschap is de moeite. Milka gidst ons door de omgeving van haar geboorte dorp. Als we rond de klok van halfacht het dorp binnenlopen, over het erf van een boer, maakt Milka een praatje met de eigenaar. Deze is trots dat wij helemaal uit Nederland komen om de mooie natuur van zijn land te bewonderen. Daar moet op gedronken worden. Meteen wordt er een fles voor de dag getoverd, want "avonturiers hebben een goede ondergrond nodig" Al snel merken we dat dit geen wijn is, maar iets veel sterkers. Het is een zelfgemaakte drank, met een hoog alcoholpercentage. De eerste de beste brugrand is een uitkomst om, de licht wordende hersenen tot rust te laten komen na dit sterk goedje. Na een stevig ontbijt bij terugkomst, bezoeken we een plantenkwekerij. Ook hier worden we onthaald met drank en broodjes. Het blijkt dat gasten hier altijd zo onthaald worden. Als we nog meer van deze adressen aandoen kunnen we geen meter meer lopen. Tegen de avond rijden we in noordelijke richting, naar het plaatsje Trzic. Hier woont een nicht van Milka die ons heeft uitgenodigd om de nacht door te brengen in haar woning. 'S avonds gaan we naar een kloof om een waterval te bekijken. We lopend ongeveer zes kilometer zodat we toch het gevoel hebben deze dag in beweging te zijn geweest. Na een drankje, kruipen we in de slaapzak en dromen over de volgende dag.

Chris en ik gaan een bergwandeling maken van een paar dagen. De anderen vullen deze dagen op een eigen manier in. Chris en ik rijden naar het meer van Bohinje. Als we Bled passeren is het nog gehuld onder laaghangende bewolking. We parkeren de auto aan het eind van het meer. We nemen het nodige aan eten en drinken mee en gaan op pad. Allereerst brengen we een bezoek aan de "Slab Savinca" een 60 meter hoge waterval. Een klim langs een goed begaanbaar pad brengt ons bij de in mist verhulde waterval. Het vochtgehalte is hier zo hoog dat ik haast mijn camera niet voor de dag durf te halen. We kunnen hier niet verder en moeten dezelfde weg terug. Beneden steken we de brug over en klimmen behoorlijk omhoog. Via een smalle rand komen we uit aan de andere zijde van de waterval en kijken op het punt waar we zojuist gestaan hebben. Een grot, waarvan we denken dat het een tunnel is, blijkt een transformatorruimte te zijn die door een grote groene stalen deur is afgesloten. We keren terug over de smalle rand en zetten de klim voort. Het pad wordt steeds smaller. Als we boven ons kijken zien we mistflarden die ons het zicht ontnemen. Het pad klimt behoorlijk en de mist neemt toe.

Het pad houdt op. De rotswand verdwijnt in de mist zowel boven als onder ons. Metalen pennen steken uit de wand met daarboven een staalkabel. We zekeren ons en hebben geen idee hoe diep de afgrond onder ons is. We zijn ons bewust van het gevaar. Als we halfweg de wand op de pennen staan horen we stemmen aan de andere kant van de rots. We roepen en laten weten dat we naderen. Teruggaan op deze ijzeren pennen zou niet verantwoord zijn. Een echtpaar tegen de 60 jaar, die zojuist deze passage heeft gedaan. Hij is gehuld in een lange regenjas en draagt een schoudertas. Zij eveneens in een lange jas en heeft een wandelstok bij zich. Ze vroegen of we dezelfde route liepen als zij en halen een stuk papier voor de dag. Een gekopieerde routebeschrijving. We wisselen informatie uit en adviseren hun het eerste pad naar beneden te nemen i.v.m. opkomende mist. Door de dichte mist komen we verderop zelf in twijfel. We hebben hooguit 10 meter zicht. Als het pad splits zoeken we op de kaart waar we zijn. De aanduiding en vondst van een meertje zet ons op het goede pad.

We volgen de rode verfstip die we zo nu en dan op de rotsen zien. De mist blijft hardnekkig, maar het pad is nu beter begaanbaar. We komen op een geheel besneeuwd pad waar we tot over onze enkels in zakken. Het zicht is nog niets verbeterd. We dalen af. Allengs wordt het zicht beter. We zijn drijfnat geworden en verlangen naar warmte, eten en rust.

We komen uit in het Vrata dal. In berghut "Aljezev Dom" brengen we de nacht door. Om tien uur valt het doek voor ons. Na een goede nachtrust staan we de andere morgen om vijf uur op.

Het is koud. Het dal ligt nog in de schaduw van de hoge bergtoppen. De lucht is blauw en geen wolkje te zien. De Cmir 2393 mtr. de Riavcea Glaya 2360 mtr. en de Begunjski 2461 mtr. Zijn de reuzen die voor ons in het Sarnica dal liggen. Het pad achter de berghut brengt ons naar een gedenksteen met een reusachtige rotshaak ter nagedachtenis aan de oorlogsjaren. We beklimmen de noordkant van het gebergte en volgen een route met rood-witte stippen die op rotsen en bomen staan aangegeven. Het pad stijgt behoorlijk. We krijgen het al heerlijk warm. Als we uit de dichtere bebossing komen staan we voor een ravijn. We steken het ravijn over, maar zijn daarna meteen de route kwijt. Al zoekende klimmen we hogerop om te zien of er ergens een pad is. Later blijkt dat het pad is weg geslagen. Zo'n 60 meter hoger vinden we een rode stip die ons in de goede richting helpt. Als we hoger komen is het uitzicht mooier. De zon belicht de toppen aan de overzijde van het dal. Het dal zal nog wel een poosje in de schaduw zal blijven. We passeren een smalle richel waar we houvast kunnen vinden aan een staalkabel die aan de rotsen is bevestigd. We maken een bocht naar links tussen de rotsen door. Als we uit de draai komen horen we stenen vallen en zijn meteen alert. We kijken om ons heen maar kunnen niets waarnemen. Als we enige meters verder zijn zien we de dader. Een steenbok staat iets lager te grazen en stoot zo nu en dan een steen los. We bestuderen de bewegingen van het dier en nemen verschillende foto's. Zonder dat de steenbok is verstoort klimmen we verder.

Een sneeuwveld kruist ons pad. Met de neus van mijn schoen hak ik een spoor. Wanneer ik naar beneden kijk kan ik niet zien waar deze sneeuwmassa eindigt. Voor de zekerheid gebruiken we het tien meter touw, dat altijd in de rugzak meegaat. Nogmaals passeren we een sneeuwveld. Nu kunnen we niet veel hoger meer. Als we hogerop kijken zien we alleen maar sneeuw. Een stip hebben we al een hele poos niet meer gezien. We besluiten om aan de rand van een uitstekende rots een pauze in te lassen en beraden ons wat we zullen doen. Het uitzicht is machtig. We komen niet uitgekeken. Na een half uur gaan we verder. Volgens de kaartgegevens moet het pad, onder de sneeuw, iets verderop naar beneden gaan. Het is nu 10 uur, we hebben ruim 4 1/2 uur geklommen. Weer steken we sneeuwvelden over. De sneeuw is intussen zachter geworden. De zon die deze kant van de berg opwarmt, laat ons behoorlijk zweten. Bij iedere stap voelen we de zachte sneeuw onder onze voeten wegschuiven. Plots verdwijnt de sneeuw onder mijn voeten en schuif ik naar beneden. Ik draai met mijn gezicht naar de wand en met een reflex steek ik de eenpoot van mijn camerastatief in de sneeuw en weet op die manier mijn val af te remmen. Het touw staat haast gespannen, met schrik kijk ik Chris aan die zijn hakken al diep in de sneeuw heeft getrapt.

Bekomen van de eerste schrik schieten we in de lach. Inmiddels zijn we onder de boomgrens gekomen, waar de temperatuur aardig opgelopen is. We stoppen de dikke trui in de rugzak. We naderen het eind van het dal en komen bij het keerpunt. Nu nog zowat twee uur lopen naar de hut.

Vlak bij de berghut zien we het echtpaar van de dag ervoor. We groeten en vragen hoe het de dag ervoor is afgelopen. Ze hebben ons advies opgevolgd. Als dank voor onze goede raad mogen we meerijden naar Bohinje waar onze auto staat. Scheelt ons toch een paar uur met de bus. Nu we wat tijd over hebben brengen we een bezoek aan het kasteel van Bled. Het kasteel ligt hoog op een rots aan de rand van het meer. Vanaf het kasteel kijk je over de besneeuwde toppen van de Julische Alpen. Op een klein eiland in het meer zien we een pittoresk godshuis staan. In Trzis nemen we een snelle douche, een laatste foto, wisselen adressen uit en vertrekken richting Oostenrijk. Moe, maar zeer tevreden over de afgelopen dagen, zitten we de andere dag rond negen uur, in Nederland, nagenietend aan de koffie.

Cor Claassens