Skye

Ik en ben net terug van ruim twee weken rond trekken op Skye
Een verslag van de ervaringen die mijn vrouw en ik daar opdeden.

We vlogen naar Edinburgh (daar gasblikjes gekocht) om vandaar met de trein naar Inverness te gaan. De trein had meer tijd nodig dan gepland dus kwamen we een kwartier te laat aan voor de bus naar Portree. (alle vervoer had ik van te voren via internet geregeld, scheelt veel geld en garandeert een goede plek in de trein)

Het bus station in Inveness bleek ook niet bij het station maar op 10 min. lopen, staat nergens vermeld. Een oplettende buschauffeur stuurde ons snel terug naar het station om mogelijk met de trein naar Kyle of Lochalsh te gaan en daar weer de goede bus weer op te pikken. We hadden nog een klein half uur. Een klacht ingediend over het te laat komen van de trein uit Edinburgh leverde ons na wat onderhandelen een “gratis” rit met de trein naar Kyle of Lochalsh. Aardige mensen die Schotten.

Dit is echter een echte boemeltrein die ook op verzoek stopt dus we kwamen weer te laat aan in Kyle of Lochalsh voor onze eigenlijke bus. Er zou volgens de conducteur nog een bus komen uit Glasgow. En jawel die kwam gelukkig ook 20 minuten verlaat en we konden op vertoon van ons kaartje gewoon mee. In Portree was het al donker dat we aankwamen en hebben we een taxi genomen naar de camping. Overigens hanteren de verschillende taxibedrijven ook verschillende tarieven. (3 tot 4,80 Pond, even informeren dus…)

Prima camping Torvaig even buiten Portree. De volgende dag met bus (stopt voor de camping) weer naar Portree en vervolgens de bus naar Dunvegan gepakt. (Uitstekend bus en taxi vervoer op Skye. Echter is het aan te raden om de dienstregelingen goed te controleren bij de buschauffeurs. Er blijken zo maar veranderingen te kunnen worden ingevoerd en de door mij van internet gehaalde regeling bleek niet geheel te kloppen met die in het bushokje)

Bewolkt beetje spettertjes, frisse ZW wind die dag.
In Dunvegan stopte de bus op ons verzoek bij de camping. Daar een tas met overbodige spullen geparkeerd (heel vriendelijke campingbaas) en toen rond 12 uur die middag begonnen aan onze tocht. Eerst via Orbost naar Idrigill Point. Zonnig weertje. Het vermelde verlaten dorpje onderweg stelt niets voor. Gewoon een van de vele ruines. Daar bij Idrigill Point een beschut plekje gezocht voor de tent omdat het inmiddels wel hard waaide. In de nacht wat regen en erg harde wind.

De volgende ochtend ontdekte we dat de teken ook onze binnentent en ons ook wel aantrekkelijk vonden. Zo af en toe plukte we er een van de slaapmatjes…. We stonden in droog lang gras en oud varen loof…. Groot en klein als een spelde knop …..
De wind was afgenomen en de zon scheen. Een prachtig uitzicht op de Macleods Maidens en de hoge klifkust. Het “pad” is van hier niet altijd makkelijk te vinden en meestal ook geen pad maar soms een schapen spoor. Hoog gras en heide maakt het lopen niet altijd makkelijk. Blijf aan de klifkust kant op gepaste afstand van de afgrond, maar daar is wel het kortste gras. Door de heide lopen is erg zwaar. Aan de Bothy voorbij gegaan en bij Lorgill Bay het binnenland in gegaan om bij een oude nederzetting het pad op te gaan naar Ramasaig. Dat scheelt een stevige klim en loopt beter. We kampeerden aan het meertje Loch Eishort op een piepklein strandje. Prachtige zonsondergang boven zee. Drinkwater is overigens steeds uit genoeg beekjes te halen. Wel even kijken of er geen schapen-lijk in de buurt ligt……Volgende dag weer naar de kust en Waterstein Head op. Prachtig weer en mooi uitzicht. Helaas weinig klifvogels. Doorgelopen, niet over de weg, naar het gehucht Glendale. Daar is een piepklein winkeltje dat uitpuilt van van alles en open was op paasdag. Vandaar over de Hamarariver naar het zuiden afgebogen over een kleine asfaltweg die na 2 km stopt. Van daar zou een pad lopen naar Dunvegan. Het pad werd een spoor en na een km. stopte dat ook.

Hoogveen nat, gelukkig nog niet veel muggen, met woeste hoge heide doorkruist door stroompjes en geulen. Erg zwaar lopen en schiet niet op. We zijn doorgelopen naar An Sgurran, de pas tussen de twee Tafelbergen; Macleods Table North en  Table South.
Daar met moeite een beschutte plek gevonden voor de tent omdat het stevig hard waaide. Water is hier niet in overvloed. Piepkleine stroompjes.

Tegen de avond de tent opgezet en toen besloten om zonder rugzak alsnog naar de top van de Table North te gaan. Dat viel erg mee, wel steil omhoog. Bovenop een platte pannenkoek maar gek genoeg erg drassig en enkele meertjes. Mooi uitzicht, snoei harde wind. Het was al met al een zware dag. Herten om de tent. De volgende dag met volle bepakking de Tabel South - Healabhal Mhor op. Dat is van af het Noorden geen ongevaarlijke klus. Geen pad of spoor, erg steil, gras en gruishelling. Is te doen met ervaring en wij hadden ook wandelstokken.

Op de top weer schitterend uitzicht. Er zijn een paar poeltjes met water en een stenen muurtje voor de wind (die er niet was). Naar het NO afgedaald over een makkelijk spoor en uiteindelijk naar de camping van Dunvegan.

Daar wat inkopen gedaan, winkel en bakker en overnacht. Prima camping aan het Loch maar helaas wel veel campers.

Deze tocht was niet erg zwaar. Belangrijk is wel dat je weet dat je langs de kust altijd met wind te maken hebt. Een beschutte plek voor je tent is belangrijk. Het pad is niet altijd makkelijk te vinden en je moet dan ook kaart en kompas mee nemen. Kom niet te dicht bij de rand van de klif. Water vinden is geen probleem maar let even op wat er stroomopwaarts is, er lopen of liggen soms schapen…. Wij deden er 3,5 dagen over.

Hierna zijn we weer met de bus naar Portree gegaan. Het weerbericht bekeken bij de toeristinfo en lekker koffie drinken op het plein. (outdoorwinkel vlak bij het plein op de weg naar de toeristeninfo)

De tas met gas blikjes, reiskleding etc. op de prima camping Torvaig geparkeerd en met prachtig weer aan de tocht over de Trotternish ridge begonnen. (Wij liepen het traject van zuid naar noord i.v.m de windrichting en de stand van de zon, beide in de rug.) Het begin is vlak bij de camping maar lastig te beginnen. Er staan hekken en de toegang is niet erg lopers vriendelijk gemaakt. Met wat omzichtig hek overschrijdend werk is het wel te doen. Beetje brutaal wezen. Het begint wat glooiend maar al snel moet je veel meters stijgen en dalen. Werkelijk een fenomenaal uitzicht. Een kaart en kompas is een must. Omdat we pas tegen de middag begonnen en er plots het weer verslechterde plantte we tegen zessen ons tentje net voor de Storr neer. Een beschut plekje vonden we na wat zoekwerk tussen hoge veenbulten in erg drassig terrein iets onder de rigde aan de ZW kant.

Die nacht en volgende ochtend wat regen en we zaten in de wolken, mist. Tegen 13 uur stegen de wolken op en pakte we alsnog in. De Storr op langs de NO richel met een overweldigend mooi uitzicht nu ook de zon er bij kwam. Op de Storr waren we eerst alleen later nog 2 mensen. Er komen op de ridge heel weinig mensen, een erg rustige toer. Verder gegaan en ons tentje neer geprikt in de pas Bealach Hartaval. Over de hele ridge is drinkwater geen probleem. Op elke pas tussen de toppen ontspringen bronnen of zijn ook wel kleine meertjes die niet op de kaart staan. Een plekje voor de tent vinden is meestal geen probleem. Hou wel rekening met de vrij onbeschutte situatie die je op de ridge hebt. (Ik had 3 sneeuwharingen mee die uitstekende dienst deden om de tent op te spannen in de soms drassige veenbodem)

De dag die volgde was er een met schitterend zomer weer. Langs een ongekend mooi deel van de ridge. Prachtige slagschaduwen, diverse groenen bruin kleuren, blauwe hemel en zee. Wel is de hele tocht heel veel meters stijgen en dalen over soms pittige hellingen. Deze dag kwamen we in de middag aan bij de Quirain, waar een weg door de ridge steekt. De trouwdag van de prins en enkele vrije dagen maakte er een drukke kermis van hier. Er werd met delta’s en paraglider gevlogen. Een ijsje bij de kar kan ik je afraden……… Snel de een na laatste berg op. Meall na Suiramach. Een heel steile en heel hoge berg. Het begin van het pad is niet aan gegeven en lastig te vinden. Niet ongevaarlijk. Op de top een mooi uitzicht. Naar het N toe de Western Isles en Isle of Leweis and Harris te zien. Het was de bedoeling hier te kamperen maar het zag er niet uitnodigend uit. Water is lastig te vinden en er is geen beschutting. We besloten de tocht dus voort te zetten en af te dalen via Sgurr Mor naar het westen afdalen in een smalle goot waar een beekje door loopt. Het terrein wordt steeds steiler en alleen soms een voetspoortje. Op een gegeven moment zie je onder je een kloof ontstaan. Zorg dat je er ruim boven blijft en vooral niet uitglijden….

De bergflank volgen naar het N en de kloof aan je linker hand houden. Pas als je de kloof voorbij bent afdalen naar de voet van de berg. (In het boekje; Isel of Skye, Collins, Ramblers; Chris Townsend, staat een beschrijving van de ridge wandeling. Hierover stond weinig geschreven. Ik heb de indruk dat de schrijver niet alles ook zelf gelopen heeft…) Het werd later en later deze dag. Hier liepen veel schapen en kamperen leek ons ook niet zo leuk. We liepen door richting Duntulm.

Het terrein is bijna vlak, saai, heide met af en toe gras en doorspekt met stroompjes en zompig veen. Geen pad of spoor hier. Zelf je weg zoeken. Op een gegeven moment zakte mijn vrouw weg tot haar knie in een ogenschijnlijk zompig plekje. Toen ik mijn wandelstok er in stak verdween deze meer dan helemaal. Dit bleek echt levensgevaarlijk moeras te zijn. Ogenschijnlijk groen gras plekken bleken gevaarlijke boobytraps te zijn. Met moeite zijn we uit het labyrint van zachte en harde ondergrond gekomen.

Uiteindelijk kwamen we via wat hekken bij de onverharde weg uit aan de zuid kant van Cnoc Roll. Een beetje een desillusie. Boeren troep, koeienstront, koeien, geen drinkwater geen plek om te gaan staan met de tent. We hebben de tent toch maar opgezet achter wat rotsen in het weiland net waar nog wat boompje staan. Bealach Uachdartach. Een snoeiharde wind denderde door deze doorgang richting de zee. Water konden we met moeite vinden uit een bronnetje waar de koeien ook in gepoept hadden… je moet wat, water koken dus, niet wassen en geen tanden poetsen, mieren, eten niet lekker. Kortom ik had me een mooier einde van deze toer voorgesteld.

De dag er na zijn we om Cnoc Roll naar de asfaltweg gelopen naar “Hotel Duntulm”
(Hotel mag het eigenlijk niet heten) en naar de kasteel ruïne daar aan de kust. Bleek onder aan het kasteel aan de NW kant een mooi weilandje te zijn waar een klein tentje stond… Tja je moet het maar weten…. We hebben deze toer daar afgesloten met een eigen bakje koffie aan zee met prachtig weer. De bus stopt voor het “Hotel” en bracht ons weer naar Portree waar we overstapte op de bus naar de camping.

De toer over de ridge is erg pittig. Veel stijgen en dalen. Het uitzicht is fenomenaal mooi. Deed ons vaak aan IJsland denken of een als een film als de Lord of de rings. Water is bijna nooit een probleem. Geen teken en muggen gezien. Wij deden er 2 halve en een heel lange (15 uur lopen) dag over.

Volgens mij kan je bij het laatste deel beter vanaf de Quirain het onderste pad nemen en afbuigen naar het NO naar Dunans. Daar zijn meer kampeer plekken en de omgeving is mooier. Je eindigt dan niet helemaal op de noordpunt…

Na een overnachting op de camping van Portree zijn we naar met de bus via Portree naar Sligachan gegaan. (Eerst de weersverwachting bij de toerist info bekeken, genoeg winkels in Portree om eten te kopen)

Sligachan bestaat uit een echt Hotel (met goede weervoorspelling) en een morsige bijna vieze camping en beheerder. De camping is van het Hotel maar na enkele keren heen en weer lopen bleek de beheerder in een caravan op de camping te wonen.
Daar hebben we onze tas weer geparkeerd en trokken de Cuillin Hills in naar Camasunary. In het begin vrij druk omdat het weekeinde was en erg mooi weer. Maar na een paar uur vinden de meeste mensen het te ver of buigen af naar Loch Coruisk. Een uitstekend pad.

Onderweg even drinken maken op mooi grassig terrein met oude varens….. gasblikje met branderkopje er op neerzetten. Lekker plekje om te zitten.  He wat krioelt er na enkele minuten over het tankje… tientallen Teken!!! Minuscule kruipende speldenprikken het ziet er werkelijk zwart van !!! Overhaast vluchten we naar de stenige kant van het bij gelegen meertje. Die avond ons tentje opgezet aan het strand van de ongekend mooie baai Camasunaray. Er staan twee gebouwen. Een groot oud huis, dit is nu in gebruik als een vissersclubhuis. Meer naar het westen een klein huisje wat de bekende bothy is. (redelijk schoon, meerdere vertrekken) Ik was toch wel tevreden met mijn eigen tentje welke ik op ruime afstand van de bothy gezet had.

Ik had hier wel meerdere tentjes verwacht maar we waren de enige. Met laag water een breed strand maar wel met de nodige vuilnis aangevoerd door de zee. Bij de bothy komt een riviertje in zee (kans op zeeotters) maar aan de andere kant waar wij stonden komt een betere beek de zee in. Heerlijk baden hier in de beek. Soms komt er iemand langs op weg naar Elgol of Kirkibost.

Die avond was een schitterende zomeravond aan zee…
De dag erna zijn we vroeg op pad om de Blabheinn op te gaan. Zonder tentje over de Zuid ridge. Niet echt moeilijk maar een paar klimpassages van 2de gr. De rug blijven volgen en niet in de westflank gaan. Ook niet te veel aan de oostkant gaan. Een pad gaat er nauwelijks, meer voetsporen.

Als je denkt op de top te komen ben je er nog niet. De echte top ligt aan de overkant van een diepe geul waar je eerst door moet. 2 tot 3 gr. afklimmen en daarna door gruis weer omhoog. Los puin in de afdaalgeul. Te doen maar wel opletten en wachten tot anderen er uit zijn. Op de top hadden we weer een ongekend mooi uitzicht rondom. Heidebranden op het vaste land brachten de rook zelfs onze kant op. Leuke mensen ontmoet op de top, een bekende Britse kunstschilder die voor een landschapopdracht de bergen in trok. Leuke baan! De afdaling deden we over en andere route naar het Oosten. Deze is steil en je komt laag uit bij Fionna choire waarna je weer door los puin steil omhoog moet naar de pas. Dan weer een steile afdaling door wild terrein en los puin naar het Oosten van het dal. Daar de beek Abhainn nan Lear opzoeken en blijven volgen. De beek is een attractie op zich zo mooi. Deze toer is een volle dagtoer.

Na weer een nacht aan het strand hebben we ingepakt en wilden naar Loch Coruisk.
De wilde Bad Step verhalen lokte mijn vrouw niet aan en dus kozen we voor de alternatieve route door de inkeping tussen Sgurr Hain en Sgurr na Stri. Dat bleek een kuitenbijter door wild terrein. Zelf je weg zoeken. De rivier oversteek achter de bothy was heel eenvoudig. Omdat het al weken nauwelijks geregend had ging er stroomopwaarts bijna geen water door de beek.

Vanuit de pas waar we uitkwamen gingen we naar de top van de Sgurr na Stri. Een valsplatte uitputtende toer. Telkens als je denkt dat je op de top komt staat ie weer verder op. Uiteindelijk wel de top bereikt. De beloning is onwerkelijk mooi. 500 meter recht onder je de baai van Loch na Cuille met zeehonden en af en aan tuffende bootjes met dagjesmensen. Een azuurblauwe zee. Iets naar het Noorden Loch Coruisk in een schitterend decor van de Cuillin Hills. Maar toch, omdat de afstanden zo groot zijn vonden wij het beneden bij het Loch aan het water mooier. Het perspectief is mooier.
Wij daalden af naar Loch Coruisk om de tent op te zetten op de plek die Jolanda Linschooten in haar boekje beschrijft. Inderdaad een kleine, mooie maar niet geheel vlakke plek aan het meer met een uitstekende beek en wasgelegenheid achter de deur. Door ons omgedoopt in camping Jolanda…

Pas als de laatste toeristenbootjes weg zijn wordt het rustig aan het Loch. Een ongekend fraaie avond en zonsondergang mochten wij daar mee maken. De ochtend er na, een rimpelloos Loch die door de zon langzaam ontwaakt. Geweldig mooi. Ik bleef foto’s maken. We lieten de tent staan en zijn in een paar uur het Loch rond gelopen voor de eerste toeristenbootjes kwamen. Toen de tent weer ingepakt en we vonden het mooi geweest. Ons plan om door te steken naar Glen Brittle lieten we voor wat het was. Ons eten was op en we waren voldaan. We zijn weer terug gegaan naar Sligachan camping en hebben daar overnacht. De lucht was die middag langzaam melkwit geworden met een flinke halo om de zon. Die nacht regende het en de volgende ochtend ook tot een uur of 8. Omdat we geen ontbijt meer in de rugzak hadden zijn we in het Hotel gaan ontbijten. Dat kan onbeperkt voor 10 pond.

Toen de bus gepakt die richting Glasgow gaat om bij Fort William uit te stappen. We hadden voor onze OV terugweg een open ticket naar Inverness. Deze chauffeur deed erg moeilijk over het eerst naar Fort William reizen.
 
Fort William hoef ik niet aan te prijzen. We zijn direct naar de uitstekende en goedkope camping aan de voet van de Ben Nevis gelopen. Het weer was onstabiel geworden en er werd regen en onweer verwacht voor de komende dagen. Echter de volgende ochtend viel dat reuze mee. De Top van de Big Ben Nevis was nog wel in de wolken maar toch zijn we op pad gegaan. Tja en is dit nou een beklimming ? Nee het is een lange wandeling over en goed pad die eindigde in de sneeuw en mist. Na een half uur echter braken de wolken open en hadden we uitzicht. Een stroom mensen kwam ons nog te gemoed toen wij al weer af daalde.

Mensen met over het algemeen uitzonderlijk slecht materiaal, kleding en geen of weinig eten en drinken. Het is niet gek dat hier elk jaar mensen met helikopters van de berg worden gehaald. Ondanks de waarschuwingen gaan er veel mensen onvoorbereid de ruime 1300 meter omhoog. En het is eigenlijk een super makkelijke berg.

Onze laatste 2 dagen sleten we met reizen naar en in Inverness.  Geen schokkend mooie stad en geen geweldig goede camping. Wel hadden we nu de zekerheid een trein eerder te pakken naar Edinburgh. Een koe op de rails zou ons nu niet meer in tijd nood brengen. We moesten immers weer met de KLM naar huis.

Peter van den Ham en Loes Wessels.

Door het uitzonderlijk mooie weer waren er waarschijnlijk ook veel teken. Ik had de indruk dat ze vooral in oud droog varenloof zaten. Wij hadden nauwelijks last van muggen. De natuur was volgens de Schotten wel enkele weken te vroeg. Daardoor konden de muggen elke dag te verwachten zijn. En als ze er zijn zitten ze overal, zelfs in Portree zo vertelde ze ons.

Kaarten;

Skye – Cuillin Hills Explorer map 1:25.000
North Skye nr.23 Landranger Map 1:50.000
South Skye & Cuillin Hills nr. 32 Landranger Map 1:50.000

Boeken;

Isel of Skye, Collins, Ramblers; Chris Townsend
9780007351428

Walking in Scotland ; Lonley Planet
ISBN 1864503505

Bergtochten in Scotland, Wales en Engeland; jolanda Linschooten
ISBN 9789025744540

Verder veel info op internet te vinden;

http://www.undiscoveredscotland.co.uk/areaskyesouth/index.html
http://www.undiscoveredscotland.co.uk/skye/trotternish/index.html
http://www.walkhighlands.co.uk/skye/
http://www.walkhighlands.co.uk/skye/cuillin.shtml
http://wandel.bergsport.com/hebriden/
http://website.lineone.net/~trotternish/walking.html
http://www.buitensport-schotland.nl/gebied/skye.php
http://www.buitensport-schotland.nl/inhoud/index.php?geb=skye
http://walks.walkingworld.com/Walks/SearchResults.aspx?search=sE1i921K76RPw6d4fMoOzzEZV95nMCakLm7j7HlCDkbLMkpOT91JdnsyjO1vOodWPVFzFvhimFvW%2bWxYEr3cHEXCu%2b875E38HwyUFYyuk%2bN6vEYoPBawkvIWmXZyOEmu
http://walking.visitscotland.com/munros/islands/
http://www.portreecampsite.co.uk/
http://www.kinloch-campsite.co.uk/index.html
http://www.sligachan.co.uk/sligachan-campsite.php