Fietsen in Limburg - verslag en enkele foto's.

Na alle activiteiten voor de hiker werd het weer eens tijd voor een tocht voor de biker. Dennis voelde zich aangewezen om ook deze groep van outdoor mensen aan bod te laten komen en deed dit gelijk maar eens goed met een tocht van ongeveer 100 km in het Zuid-Limburgse heuvellandschap.

Als startplaats werd het treinstation van Eijsden gekozen. Aangezien het voor het overgrote deel van de Hollanders een best eindje van huis ligt werd de mogelijkheid geboden om de avond ervoor al samen te komen op een camping in de buurt. Van deze mogelijkheid maakten alleen Dennis en ondergetekende gebruik. Het was nogal dorstig weer en nadat we een tweetal uurtjes in de auto hadden gezeten besloten we ook maar eerst een biertje te happen bij campingbar ipv gelijk de tent op te zetten. Nadat de eerste dorst was gelest, en om eventueel tent-opzet-problemen-door-aangetaste-motorische-vaardigheden te voorkomen, toch maar gauw het onderkomen voor de nacht in gericht. Toen die eenmaal stond toch maar weer naar de campingbar gelopen om alvast een voorraadje vocht aan te leggen voor de volgende dag. Helaas bleek de uitbater geen geld te willen verdienen en was de toko gesloten. Hierdoor waren we genoodzaakt om bij de tent een flesje cola en een paar tijgernootjes te nuttigen. Wat een deceptie.

De volgende dag verscheen het zonnetje al vroeg aan de kim en liet er geen twijfel over bestaan om spoedig te veranderen in een koperen ploert. Luchtig gekleed en met volle bidons sprongen we op de fiets om naar de afgespoken startplaats te gaan. Daar aangekomen bleken de tochtgenoten al klaar te staan en na een korte kennismakingsronde werden al snel de schoenen aan de pedalen geklikt en toog het gezelschap op pad. We waren zeker niet de enig ploeg op weg maar onze bonte verzameling fietsen (2 randoneurs, 3 wielrenfietsen en 3 mountainbikes) trok wel de meeste aandacht.

Omdat we niet allemaal even goed getraind hadden, sommigen eigenlijk meer niet dan wel, had Dennis besloten om het zwaarste gedeelte( lees heuvelachtigste) als eerste af te leggen. Het was duidelijk dat eenieder er zin in had en het tempo lag dan ook redelijk hoog. Even voorbij het dorpje Mesch werd de grens met België overschreden wat eigenlijk alleen merkbaar was aan de kwaliteit van het wegdek. Zelfs van asfalt weten de Belgen nog een kasseienparcours te fabriceren. Ik was blij met mijn mountainbike en sbnapte niet dat de wielrenners hier durfden te fietsen. Via dorpjes als 's-Gravenvoeren en Warsage werd er richting Aubel gefietst. Onderweg kwamen we nog langs de abdij van Val Dieu maar helaas was het nog te vroeg voor een pauze en gingen de lekkere bieren aan onze neuzen voorbij.

Via een lange maar niet al te steile klim Aubel binnen gehobbeld waarna de weg naar Remmersdaal werd ingeslagen, op zoek naar de eerste serieuse klim, die van de Kasteelstraat. Een mooie klim van 'slechts' 1300 meter met een gemiddelde stijging van 6.0% (max 12%). Als rasecht poldermens, nou ja, Arnhemmer die bijna altijd vlak rijd, was dit een toch even wat anders en d'r werd dan ook zwaar ademgehaald toen we allen boven op de top stonden. Even naar elkaar grijnzen van 'OK. We weten weer waarvoor we gekomen zijn' en verder ging het naar beneden, door lieflijke dalen en oude kasteeltjes. Na een km of 35 kwamen we in het dorpje Sippenaken waar stomtoevallig een terras stond, compleet met stoelen en parasol. Flink in de ankers, fietsjes tegen de muur en de eerste pauzeplaats was een feit.

Nadat de magen en de bidons goed gevuld waren met het broodnodige vocht, het was inmiddels behoorlijk warm geworden, werd de tocht voortgezet naar nederlands hoogste punt, de Vaalserberg. Om bij het drielandenpunt te komen werd de "Côte des Trois-Frontières" beklommen, een klim van 1600 meter lang met een gemiddelde stijging van 6% (12% max). Bovenaan gekomen werd er werd even gewacht om de groep weer bij elkaar te laten komen en verder ging het langs massale toeristen scharen. Na een mooie afdaling richting Vaals werd afgeslagen op weg naar Epen. Om daar in de buurt te komen moesten weer twee beklimmingen worden afgerond. Als eerste was de "Epenerbaan" aan de beurt. Deze is 2000 meter lang, heeft een gemiddelde stijging van 5% met een maximum van 14%. Gelijk daarachteraan kwam de Vijlenbos" klim. Deze is iets lichter (1800 meter lang, gemiddelde van 4.5% en een maximum van 9%), maar met de Epenerbaan nog in de benen was deze zwaar genoeg. Vooral Irna had het zwaar en besloten werd een rustig plekje op te zoeken voor een lange en dorstlessende pauze. In het dorpje Vijlen werd een buurtwinkeltje waar de voorraad koele en dorstlessende draken werd geplunder. De eignaar was zo vriendelijk ook onze bidonnetjes te vullen en liet trots ontvallen dat ook profs als Michael Boogaard hier een pauze hielden als ze in Limburg aan het trainen zijn.

Na weer op krachten te zijn gekomen ging het voort richting Bocholtz waar een honderdtal meters over duits grondgebied werd gereden om het geheel een internationaal tintje te geven. Via de bij Eys gelegen "Eyserweg"-klim (1700 meter lang, 5% gemiddeld met een maximum van 8%) uitgekomen in Trintelen. Hier bleken de maagklachten van Irna toch zeer vervelende vormen aan te nemen werd besloten de route in te korten en vanuit het dorpje terug te gaan naar het startpunt in Eijsden. Om niet te hoeven klimmen zou een lange omweg gemaakt moeten worden terwijl de kortste weg over de Keuterberg zou gaan. Na onderling overleg zijn we toch maar voor de kortste route gegaan en de geestelijke voorbereiding op de laatste klim kon aanvangen. De Keuterberg is een bekende uit de klassiekers en vooral degene die deze bult nog nooit eerder hadden gezien fluisterden zijn naam met respect. Van Dennis hadden we vernomen dat hij niet zo lang was (1700 meter) en dat het gemiddelde (5.6%) alles behalve angstaanjagend zou zijn. Het venijn zou in het begin liggen waar even een stukje zou liggen van 21%. Hier lagen ook twee scherpe bochten die de snelheid er goed uit konden halen. Het advies was om deze klim toch met hoge snelheid aan te vangen omdat het steile gedeelte maar kort was en zodoende de klim makkelijker zou verlopen. Een enkeling lukte het maar voor een tweetal onder ons was er geen sprake van een vloeiend begin. Irna kwakte om onbegrijpelijke redene tegen het asfalt (geen schade aan Irna of asfalt) en bij mij vloog op 5 meter voor de klim de ketting eraf en kon ik opnieuw beginnen. Enfin eenieder is uiteindelijk boven gekomen en nadat het zuur wat gezakt was werd de tocht voortgezet.

Voordat we in Eijsden arriveerden werd nog even verdwaald zodat uiteindelijk de ingekorte tocht toch nog langer dan de oorspronkelijke bedoelde. Nou ja. Kleinigheidjes houd je. Bij het station aangekomen werden de laatste druppels uit de bidons geknepen en keek men terug op een geslaagde tocht. Sebastian had nog een bbq georganiseerd en diegenen die nog tijd en zin hadden togen naar Maastricht om daar gezellig aan de A2 te genieten van gecremeerde hamburgers, overheerlijk gemarineerde shaslicks en met eigen leven tegen totale meltdown verdedigde biefstukjes. Dit alles geblust met salade en bier en het zal je niet verbazen dat het geheel weer eens geslaagd mag worden genoemd.

Rest mij niks anders te zeggen dan:
't was weer mooi,
organisatie bedankt
en tot de volgende keer

Richard