Try-Out Winterhike: Wandelen is wel leuk !!!

Afgelopen weekend, 9 en 10 februari, organiseerde Joop de Gruijter een zogenaamde 'try-out'. Dit om, met de naderende Winterhike in de Ardennen in het achterhoofd, nog eens de kampeer uitrusting te controleren en er om er gewoon weer eens lekker uit zijn.

Plaats van handeling was de Sallandse Heuvelrug, een ruig stukje stuwwal, gelegen tussen Holten en Nijverdal. Grote heidevelden, omzoomd met uitgestrekte bossen zijn kenmerkend voor het gebied dat daarnaast dus ook nog licht geaccidenteerd is. Dit laatste is het resultaat van gletsjerwerking uit de laatste ijstijd.

Het was de bedoeling om vanaf station Holten naar een paalkampeerplaats ten westen van Nijverdal te trekken, een tocht van ongeveer 20 km, om daar de nacht door te brengen. Een paalkampeerplaats is een initiatief van Staatsbosbeheer en is eigenlijk, met een beetje fantasie, een legale vorm van wildkamperen. Op een aantal plaatsen in Nederland staat een paal midden in het bos dat aangeeft dat daar een tent mag worden neergezet om te overnachten. Deze plaatsen zijn zeer primitief ingericht. Onze paalkampeerplaats bestond slechts uit een paal midden in het bos. Geen sanitair en geen water. Alleen een paal. Heerlijk.

Op de heenreis was al rap gebleken dat een try-out in ieder geval voor Fred en mij niet overbodig was want tijdens een babbel over het avondeten kwamen we beiden tot de ontdekking dat we ons eetgerei gewoon thuis in de kast hadden laten liggen. Creatief denken en het wegwerp bestek van de C-1000 brachten de oplossing. Dit spul is niet echt natuurvriendelijk of stevig, maar licht van gewicht dat het is!

Enfin. Na in een café nabij het station een koffie met zelf gebakken koek te hebben genoten vingen we met onze tocht aan. Het was winderig maar droog en de regenjassen zaten veilig opgeborgen achterop onze rugzak. Nadat we de huizen van de gegoede Holtense burgerij achter ons hadden gelaten trokken we door rustige bossen naar de bedoelde heidevelden. We hadden niet echt een route in gedachten maar liepen globaal de goede kant op, af en toe op de kaart kijkend. Ondertussen was het weer wat guurder geworden en viel er af en toe een druppie regen, vergezeld van wat winderigheid. Ongeveer halverwege de tocht, toen we bij de open vlakten aankwamen, zagen we een donkere lucht aankomen van het formaat 'ik ga jullie eens lekker te pakken nemen'. Joop rolde zich in zijn poncho, terwijl Fred en ik onze regenjassen aantrokken. Al gauw barstte de bui en volle hevigheid los en probeerden verkleumende rukwinden ons uit balans te brengen. Met onze stomme kop hadden we er niet aan gedacht ook onze regenbroeken aan te trekken en al gauw waren Fred en ik nat tot diep in onze bilspl**t, onze potentiële erfgenamen tot wanhoop (weg)drijvend. Na ruim een uurtje hield het op en hadden we ook deze test doorstaan. Koud tot op onze botten nog even een zalencentrum gevuld met 65 plussers bezocht voor een opwarmertje. Door onze natte plunje trokken we heel wat bekijks. Na een pauze van een half uurtje hebben we de plek opgezocht waar we ons kwartier konden maken.

Toen de tent stond en ieder zijn eigen matje en slaapzak had neergelegd kwam het kookgerei tevoorschijn voor het diner. Al gauw stond het pannetje te pruttelen met een pasta, aangevuld met uitgebakken spekkies. De pasta was iets te hard gegaan en een laagje was vastgekoekt aan de bodem. Toen Fred zich afvroeg of het pannetje niet een nachtje moest weken alvorens schoon gemaakt te worden begon het weer te regenen en was dat probleem, net als het aangekoekte laagje, ook weer opgelost. Door het aanhoudende gedrup lagen wel al om een uur of 8 op en in bed en kwam er een flesje Jägermeister en twee flaconnetjes met whisky tevoorschijn. Verbazingwekkend is het dat bijna iedereen wel iets vergeet, maar nooit zijn druppie gezelligheid voor na de tijd.

Dit alles had tot gevolg dat ik, als een echte dierenvriend, de volgende morgen wakker werd met een schone kater. Na een stevig ontbijt te hebben genoten van pap bestaande uit muesli en noten, opgeklopt met warm water, braken we op voor de terugtocht. Liep de wandeling van de dag ervoor meer aan de oostkant van het gebied, de weg terug besloten we aan de westkant te gaan lopen. Ook hier bestaat het gebied uit uitgestrekte heidevelden met mooie vergezichten en omvangrijke bospartijen. Je kunt zeggen wat je wilt van ons overgecultiveerde manier van lanschapsbeheer, het levert wel een grote verscheidenheid aan verschillende soorten landschappen op, en allemaal binnen een kleine afstand van elkaar gelegen. Op deze manier heb je veel afwisseling tijdens een trektocht. Na een klein uurtje begonnen het weer te regenen en hebben we het Pieterpad gevolgd dat ons weer terug bracht naar het station in Holten. De tweede dag was qua afstand niet zo heel lang, ongeveer 17 km, maar het terrein was door de grote hoeveelheid regen en het mulle zand toch nog behoorlijk zwaar geworden. De avond ervoor zal er uiteraard ook mee te maken hebben gehad, net als het mindere weer, maar al met al was het een redelijk pittige tocht en zeker een goede voorbereiding op de winterhike.

Nog even wat anders

Een try-out zou geen uitprobeersel zijn als er ook niet een aantal vragen naar boven zouden komen. Een van de vragen die onhoog borrelde was de volgende. 's Morgensvroeg, na een straffe bak koffie, wil Lennie de Lintworm wel eens uiterst actief worden met een bezoek achter een dikke boom tot gevolg. Na bruintje beer te hebben uitgelaten is het in ons land gebruikelijk de laatste sporen uit vegen met een langgerekte tissue. Je zult net zien dat op het moment jij je hurkt en je overgeeft aan de 'call of nature' de weergoden besluiten je productie te gaan verdunnen met een overvloed aan regen. Ai. Hoe houd je nu rolletje wc-papier droog. In je rugzak laten zitten is geen optie. Op het moment dat je het nodig hebt zit al zo lang gehurkt dat kramp een beweging in die richting onmogelijk maakt. Een mogelijkheid is het tussen je benen in de onderbroek te leggen, uiteraard pas doen op het moment dat de broek naar beneden is, anders loopt het wat lastig. Het blijft nu redelijk goed droog (je hangt er per slot van rekening overheen) en is direct bij de hand. De beste oplossing die we echter konden bedenken is de poncho over je heen trekken met wederom de rol in de onderbroek. Je bent van alle kanten beschut tegen de elementen en hebt het nog steeds bij de hand. Nadeel is wel dat het wat onoverzichtelijk wordt wat je doet, het grootste gedeelte van de veegbeweging doe je op de tast en, wat zeker niet mag worden vergeten, eventuele nare luchtjes sla je op binnen je poncho die prompt begint te werken als een schoorsteen zodat je niet hoeft te kijken of je productie het beoogde resultaat heeft bereikt.

Mochten er meer mensen zijn die met deze vraag hebben geworsteld en een antwoord hebben gevonden die afwijkt van de onze, laat het ons weten.

Kortom een leerzame tocht. Dank daarvoor Joop en Fred.

See you in Belgium

Richard