Bart....hierrrrr......

[JAO]

Hi Hikingvrienden,

Vorig weekend met Martijn (Cubeman) op PhotoHike geweest op het Kootwijkerzand.

Om een uur of 16.00 zien we een kerel met twee herdershonden van links naar rechts door onze viewfinders lopen die luidkeels hond Bart tot de orde probeert te roepen (zie titel).

Er liepen wel meer mensen dus voor de rest geen aandacht aan besteed.

Ondertussen was het donker geworden en we waren onderweg om het mulle zand in te ruilen voor bosgrond toen we bezocht werden door dezelfde hond Bart. Niet veel later volgde de eigenaar die ons even iets wou vragen, ik dacht; shiiiiiiiiiiiiiiiiiit een boswachter.

Bleek meneer verdwaald te zijn en z'n auto niet terug te kunnen vindenx(

Wij de kaart erij gepakt om hem te laten zien waar we stonden en nog had hij geen idee waar hij was laat staan waar hij de auto neergezet had.

Na ons advies om richting het geluid van de snelweg te lopen en in Kootwijk maar vrienden te bellen om hem op te komen pikken stapte het trio dapper de door sterren verlichte nacht in.

Na er eens flink over gelachen te hebben verbaasde we ons over het feit dat iemand dus gewoon zo stom is om een uur voor zonsondergang zonder zaklamp een toch redelijk groot en onbekend gebied in te stappen waar de kans dus groot is dat de honden er van door gaan of je de weg kwijt raakt. Vervolgens als een kip zonder kop rond te gaan rennen en dus niet even de tijd te nemen om de omgeving in je op te nemen en bv de enorme masten van Radio Kootwijk (oost), de ondergaande zon (west) en het geluid van de A1 (noord) als orientatiepunten te nemen voor een ruwe plaatsbepaling.

Geraken de niet buitensportende medelanders nou steeds verder van de natuur, verdommen ze zelf na te denken of ben ik vroeger als Scout gewoon te vaak op dropping geweest???

In het kader van lachen in de donkere dagen vroeg ik me af of jullie ook dergelijke encounters hebben gehad met de moderne westerse medemens???

 

[JAO]

Hi Hikingvrienden,

Vorig weekend met Martijn (Cubeman) op PhotoHike geweest op het Kootwijkerzand.

Om een uur of 16.00 zien we een kerel met twee herdershonden van links naar rechts door onze viewfinders lopen die luidkeels hond Bart tot de orde probeert te roepen (zie titel).

Er liepen wel meer mensen dus voor de rest geen aandacht aan besteed.

Ondertussen was het donker geworden en we waren onderweg om het mulle zand in te ruilen voor bosgrond toen we bezocht werden door dezelfde hond Bart. Niet veel later volgde de eigenaar die ons even iets wou vragen, ik dacht; shiiiiiiiiiiiiiiiiiit een boswachter.

Bleek meneer verdwaald te zijn en z'n auto niet terug te kunnen vindenx(

Wij de kaart erij gepakt om hem te laten zien waar we stonden en nog had hij geen idee waar hij was laat staan waar hij de auto neergezet had.

Na ons advies om richting het geluid van de snelweg te lopen en in Kootwijk maar vrienden te bellen om hem op te komen pikken stapte het trio dapper de door sterren verlichte nacht in.

Na er eens flink over gelachen te hebben verbaasde we ons over het feit dat iemand dus gewoon zo stom is om een uur voor zonsondergang zonder zaklamp een toch redelijk groot en onbekend gebied in te stappen waar de kans dus groot is dat de honden er van door gaan of je de weg kwijt raakt. Vervolgens als een kip zonder kop rond te gaan rennen en dus niet even de tijd te nemen om de omgeving in je op te nemen en bv de enorme masten van Radio Kootwijk (oost), de ondergaande zon (west) en het geluid van de A1 (noord) als orientatiepunten te nemen voor een ruwe plaatsbepaling.

Geraken de niet buitensportende medelanders nou steeds verder van de natuur, verdommen ze zelf na te denken of ben ik vroeger als Scout gewoon te vaak op dropping geweest???

In het kader van lachen in de donkere dagen vroeg ik me af of jullie ook dergelijke encounters hebben gehad met de moderne westerse medemens???

 

[marla]

Tja Jan Anne, als het niet zo treurig was zou je er inderdaad om moeten lachen. Ik weet zeker dat jouw verhaal zo nog wat verhalen oproept van de anderen. Iedereen heeft ze vast wel meegemaakt.

Ik kwam een keer op een rotspad een man tegen, op sneakers en zonder water en kaart, die mij vroeg hoe hij op "die bergtop daar" kwam. Ik heb geweigerd hem behulpzaam te zijn en heb gezegd wat ik van zijn voorbereiding en uitrusting vond en dat het zo niet verantwoord was.

Maar het is een verhaal uit honderdduizenden en het gebeurt elke dag, bij bosjes ...

 

[marla]

Tja Jan Anne, als het niet zo treurig was zou je er inderdaad om moeten lachen. Ik weet zeker dat jouw verhaal zo nog wat verhalen oproept van de anderen. Iedereen heeft ze vast wel meegemaakt.

Ik kwam een keer op een rotspad een man tegen, op sneakers en zonder water en kaart, die mij vroeg hoe hij op "die bergtop daar" kwam. Ik heb geweigerd hem behulpzaam te zijn en heb gezegd wat ik van zijn voorbereiding en uitrusting vond en dat het zo niet verantwoord was.

Maar het is een verhaal uit honderdduizenden en het gebeurt elke dag, bij bosjes ...

 

[Peter Meier]

Nog zo'n verhaal.

Liep in '97, met kerst, met een maat door het Esthergebergte, NO van Garmisch Partenkirchen, lekker door de sneeuw.
Komen we een echtpaar tegen, die een dagwandeling aan het doen was. Vroegen ze ons de weg naar Walgau. Dat was nog zo'n 2 uurtjes lopen van de locatie waar we ons bevonden. Ze waren, ondanks een kaart, kompass 1:30.000, ietsjes verdwaald en wisten niet meer waar ze waren.
Hebben wij het ze even uitgelegd ahv onze kompass kaart 1:50.000.
Zegt die man doodleuk tegen zijn vrouw, dat onze kaart nauwkeuriger is dan die van hullie.
Geen eten en geen drinken, niets bij zich en ze waren al 3 uur onderweg. Vertelde die man ook nog dat ze normaal niet langer dan 2 uurtjes liepen omdat hij een aantal jaren daarvoor aan zijn hart was geopereerd.
De man zei ook nog iets van, er wordt pas na het werk gegeten en gedronken, zo van, wij hebben niets nodig, terwijl die vrouw toch angstvallig stil bleef.

Hebben ze een half uurtje in ons spoor gelopen totdat wij bij een ideaal plekkie kwamen om te kamperen. Eigenlijk hadden we ze even een bakkie warms en wat hart-keks moeten geven. Zal ik de volgende keer zeker wel ff doen.

D'Oude Vos.
(Zo, nu een Vosje).

 

[Peter Meier]

Nog zo'n verhaal.

Liep in '97, met kerst, met een maat door het Esthergebergte, NO van Garmisch Partenkirchen, lekker door de sneeuw.
Komen we een echtpaar tegen, die een dagwandeling aan het doen was. Vroegen ze ons de weg naar Walgau. Dat was nog zo'n 2 uurtjes lopen van de locatie waar we ons bevonden. Ze waren, ondanks een kaart, kompass 1:30.000, ietsjes verdwaald en wisten niet meer waar ze waren.
Hebben wij het ze even uitgelegd ahv onze kompass kaart 1:50.000.
Zegt die man doodleuk tegen zijn vrouw, dat onze kaart nauwkeuriger is dan die van hullie.
Geen eten en geen drinken, niets bij zich en ze waren al 3 uur onderweg. Vertelde die man ook nog dat ze normaal niet langer dan 2 uurtjes liepen omdat hij een aantal jaren daarvoor aan zijn hart was geopereerd.
De man zei ook nog iets van, er wordt pas na het werk gegeten en gedronken, zo van, wij hebben niets nodig, terwijl die vrouw toch angstvallig stil bleef.

Hebben ze een half uurtje in ons spoor gelopen totdat wij bij een ideaal plekkie kwamen om te kamperen. Eigenlijk hadden we ze even een bakkie warms en wat hart-keks moeten geven. Zal ik de volgende keer zeker wel ff doen.

D'Oude Vos.
(Zo, nu een Vosje).

 

[Sjoerd v B]

Afgelopen zomer, scandinavie. Wij liepen gedrieen met rugzak, tent, alles mee. Op een dag van zeeniveau tot 1000 meter gestegen, heerlijke steile klim. Onderweg een gezin tegengekomen, man, vrouw en twee jonge dochters, nog onder de 10 jaar. Ook zij liepen datzelfde stuk omhoog. Wij haalden ze ondanks onze zware rugzakken in aan het begin van de dag. Later, tijdens een pauze, ze nog eens gezien, daarna niet meer. Het steilste, meest zware deel kwam toen nog en toen we eindeljk boven waren, waren we doodop en besloten te stoppen voor die dag; bij een supermooi meertje met uitzicht over de bergen. Tent opgezet, uitgerust, genoten van een dag lopen en dat hemelse uitzicht, en toen eens gaan denken: 'goh, hoe zou het met dat gezin zijn?'. Net op dat moment, einde van de dag, kwamen ze over de rand; zwetend, moe, maar de kinderen nog altijd vrolijk. Ze moesten nog naar een hut, minstens twee uur van daar. We hebben ze water en een kop soep aangeboden, wat ze dankbaar aannamen. En toen weer verder. We keken ze vol bewondering en respect na, vooral voor de kinderen. Maar we hadden ook zeker wel onze vraagtekens; kun je ze dat aandoen?

Overigens liepen ze hetzelfde stuk als wij; alleen zij deden dat in twee dagen, wij in drie; zij sliepen in de enigste hut onderweg, wij hadden een tent. Gelukkig voor hen was het die twee dagen heerlijk weer, de derde dag kwamen wij in de mist en regen als verzopen katten beneden. Wat wil het toeval: komen we de man van dat gezin tegen; ze stonden vlakbij op een camping. Van hem hoorden we hoe het was afgelopen. Die eerste dag waren ze om 22.00 uur bij de hut aangekomen, volgende ochtend om 11.00 vertrokken en toen doorgelopen tot 24.00 uur, zo ongeveer. Ja, in Noorwegen is het lang licht, dan kan dat in principe, maar dit was toch echt teveel van het goeie! Ze hadden het gehaald, maar wij stonden met klapperende oren het verhaal aan te horen!


Overigens, in alle eerlijkheid: wij hebben die reis ook wel stomme dingen gedaan; gaan lopen in de regen zonder regenbroek, slaapzak met nauwelijks vulling; we hebben het ook wel koud gehad! Maar ach, daar leer je ook weer van!

Goeie dagen!
Groet,
Sjoerd

 

[Sjoerd v B]

Afgelopen zomer, scandinavie. Wij liepen gedrieen met rugzak, tent, alles mee. Op een dag van zeeniveau tot 1000 meter gestegen, heerlijke steile klim. Onderweg een gezin tegengekomen, man, vrouw en twee jonge dochters, nog onder de 10 jaar. Ook zij liepen datzelfde stuk omhoog. Wij haalden ze ondanks onze zware rugzakken in aan het begin van de dag. Later, tijdens een pauze, ze nog eens gezien, daarna niet meer. Het steilste, meest zware deel kwam toen nog en toen we eindeljk boven waren, waren we doodop en besloten te stoppen voor die dag; bij een supermooi meertje met uitzicht over de bergen. Tent opgezet, uitgerust, genoten van een dag lopen en dat hemelse uitzicht, en toen eens gaan denken: 'goh, hoe zou het met dat gezin zijn?'. Net op dat moment, einde van de dag, kwamen ze over de rand; zwetend, moe, maar de kinderen nog altijd vrolijk. Ze moesten nog naar een hut, minstens twee uur van daar. We hebben ze water en een kop soep aangeboden, wat ze dankbaar aannamen. En toen weer verder. We keken ze vol bewondering en respect na, vooral voor de kinderen. Maar we hadden ook zeker wel onze vraagtekens; kun je ze dat aandoen?

Overigens liepen ze hetzelfde stuk als wij; alleen zij deden dat in twee dagen, wij in drie; zij sliepen in de enigste hut onderweg, wij hadden een tent. Gelukkig voor hen was het die twee dagen heerlijk weer, de derde dag kwamen wij in de mist en regen als verzopen katten beneden. Wat wil het toeval: komen we de man van dat gezin tegen; ze stonden vlakbij op een camping. Van hem hoorden we hoe het was afgelopen. Die eerste dag waren ze om 22.00 uur bij de hut aangekomen, volgende ochtend om 11.00 vertrokken en toen doorgelopen tot 24.00 uur, zo ongeveer. Ja, in Noorwegen is het lang licht, dan kan dat in principe, maar dit was toch echt teveel van het goeie! Ze hadden het gehaald, maar wij stonden met klapperende oren het verhaal aan te horen!


Overigens, in alle eerlijkheid: wij hebben die reis ook wel stomme dingen gedaan; gaan lopen in de regen zonder regenbroek, slaapzak met nauwelijks vulling; we hebben het ook wel koud gehad! Maar ach, daar leer je ook weer van!

Goeie dagen!
Groet,
Sjoerd

 

[Rob Plas]

Ben Nevis, afgelopen voorjaar: 3 perfect uitgeruste outdoor vriendjes besluiten een paar honder meter voor de top terug te gaan wegens het beestachtige pokkeweer..alle 3 hebben ze ervaring in slecht weer op redelijke hoogte...

Net begonnen aan de terugweg komen we 2 knullen tegen, lichte windjackjes, flesje water, we zien zelfs een jeans en stadstappers..
We adviseren ze met ons mee terug te gaan maar nee we moesten niet zeuren en ze gingen door...
Dan houdt mijn verantwoording op....

Ook een bekend gegeven, GPS:
Steeds vaker worden hulpdiensten in vooral de USA gebeld door mensen die precies de coordinaten kunnen geven waar ze zitten maar er geen flauw benul van hebben van waar ze zijn.

Variant is de TomTom generatie: De ANWB wordt tegenwoordig geregeld gebeld door mensen die door een defecte routetruckendoos totaal kwijt zijn waar ze zich bevinden en dus echt hulp nodig hebben om weer op de juiste weg geholpen te worden...dit stond een maand of 2,3 terug in diverse kranten.




Yr DDraig Goch

Rb Plas
http://www.twenot-forums.nl

 

[Rob Plas]

Ben Nevis, afgelopen voorjaar: 3 perfect uitgeruste outdoor vriendjes besluiten een paar honder meter voor de top terug te gaan wegens het beestachtige pokkeweer..alle 3 hebben ze ervaring in slecht weer op redelijke hoogte...

Net begonnen aan de terugweg komen we 2 knullen tegen, lichte windjackjes, flesje water, we zien zelfs een jeans en stadstappers..
We adviseren ze met ons mee terug te gaan maar nee we moesten niet zeuren en ze gingen door...
Dan houdt mijn verantwoording op....

Ook een bekend gegeven, GPS:
Steeds vaker worden hulpdiensten in vooral de USA gebeld door mensen die precies de coordinaten kunnen geven waar ze zitten maar er geen flauw benul van hebben van waar ze zijn.

Variant is de TomTom generatie: De ANWB wordt tegenwoordig geregeld gebeld door mensen die door een defecte routetruckendoos totaal kwijt zijn waar ze zich bevinden en dus echt hulp nodig hebben om weer op de juiste weg geholpen te worden...dit stond een maand of 2,3 terug in diverse kranten.




Yr DDraig Goch

Rb Plas
http://www.twenot-forums.nl

 

[kleuntje]

Hoewel ik jaren geleden nauwelijks ervaring had, leek het wandelenin het reuzgebergte in tjsechie mij niet iets wat je in korte broek en t-shirtje doet en op plastic teenslippers, echter we kwamen ze met bosjes zo tegen, soms zelfs nog met een baby in rug drager ook.
onderstaande tekst heb ik van tweevoeter gelicht. hoef er niets aan te te voegen.

De Australische politie heeft eerder deze maand een Britse toerist (50) gered die voor de tweede keer binnen acht dagen was verdwaald in de Outback, de Australische wildernis.

De man belde met zijn mobiele telefoon de politie en zei dat hij tijdens een wandeltocht in een natuurpark ten noorden van Alice Springs was verdwaald. De autoriteiten ontketenden daarop een grootschalige zoekactie. Uiteindelijk werd de Brit gevonden en overgebracht naar een ziekenhuis, waar hij werd behandeld wegens uitdroging en verbranding.

Hetzelfde scenario voltrok zich precies een week later. De man belde op vanuit hetzelfde natuurpark met dezelfde mededeling, de politie zette een zoekactie op touw en vond hem vijf uur later. Hij is overgebracht naar het ziekenhuis wegens uitdrogingsverschijnselen.

Ali

 

[kleuntje]

Hoewel ik jaren geleden nauwelijks ervaring had, leek het wandelenin het reuzgebergte in tjsechie mij niet iets wat je in korte broek en t-shirtje doet en op plastic teenslippers, echter we kwamen ze met bosjes zo tegen, soms zelfs nog met een baby in rug drager ook.
onderstaande tekst heb ik van tweevoeter gelicht. hoef er niets aan te te voegen.

De Australische politie heeft eerder deze maand een Britse toerist (50) gered die voor de tweede keer binnen acht dagen was verdwaald in de Outback, de Australische wildernis.

De man belde met zijn mobiele telefoon de politie en zei dat hij tijdens een wandeltocht in een natuurpark ten noorden van Alice Springs was verdwaald. De autoriteiten ontketenden daarop een grootschalige zoekactie. Uiteindelijk werd de Brit gevonden en overgebracht naar een ziekenhuis, waar hij werd behandeld wegens uitdroging en verbranding.

Hetzelfde scenario voltrok zich precies een week later. De man belde op vanuit hetzelfde natuurpark met dezelfde mededeling, de politie zette een zoekactie op touw en vond hem vijf uur later. Hij is overgebracht naar het ziekenhuis wegens uitdrogingsverschijnselen.

Ali

 

[Anna.]

>Geraken de niet buitensportende medelanders nou steeds verder
>van de natuur, verdommen ze zelf na te denken of ben ik
>vroeger als Scout gewoon te vaak op dropping geweest???

Niet verder dan tien jaar geleden, denk ik. Van de natuur dus. Mij is al vaak de weg gevraagd als ik ergens op mn kaart zat te turen, maar tien, twaalf jaar geleden ben ik ook eens gruwelijk de verkeerde kant op gestapt.

De Loonse en Drunense Duinen in Brabant. Gezellige nacht gehad, niet geslapen en dan met je vriend voor dageraad de honden inladen en naar de L&D Duinen. Ik was toen nog niet eens een hiker in spé en in een bos in NL vind je altijd wel binnen een half uur een pad of een paddestoel ofzo. Zoniet op de L&D Duinen. Vol bravoure een afslag (lees: van t pad af) genomen, want dat was vast korter. Uuuren en uuuren later, met nog steeds blije honden, dat wel, kwamen we enkele kilometers uit de richting bij een eettentje. Dat beeld staat me nog altijd bij.

Kaart? Zon? Niet eens aan gedacht. Je ging gewoon wandelen en onthield wel waar de auto stond. Há. Daar ben ik pas een beetje ingegroeid de laatste jaren. Maar daarvoor dacht ik daar niet eens aan. Nu vind ik dat juist leuk, ook omdat ik het nu een beetje snap. Een beetje.

 

[Anna.]

>Geraken de niet buitensportende medelanders nou steeds verder
>van de natuur, verdommen ze zelf na te denken of ben ik
>vroeger als Scout gewoon te vaak op dropping geweest???

Niet verder dan tien jaar geleden, denk ik. Van de natuur dus. Mij is al vaak de weg gevraagd als ik ergens op mn kaart zat te turen, maar tien, twaalf jaar geleden ben ik ook eens gruwelijk de verkeerde kant op gestapt.

De Loonse en Drunense Duinen in Brabant. Gezellige nacht gehad, niet geslapen en dan met je vriend voor dageraad de honden inladen en naar de L&D Duinen. Ik was toen nog niet eens een hiker in spé en in een bos in NL vind je altijd wel binnen een half uur een pad of een paddestoel ofzo. Zoniet op de L&D Duinen. Vol bravoure een afslag (lees: van t pad af) genomen, want dat was vast korter. Uuuren en uuuren later, met nog steeds blije honden, dat wel, kwamen we enkele kilometers uit de richting bij een eettentje. Dat beeld staat me nog altijd bij.

Kaart? Zon? Niet eens aan gedacht. Je ging gewoon wandelen en onthield wel waar de auto stond. Há. Daar ben ik pas een beetje ingegroeid de laatste jaren. Maar daarvoor dacht ik daar niet eens aan. Nu vind ik dat juist leuk, ook omdat ik het nu een beetje snap. Een beetje.

 

[kees7]

ja, der lopen idd wat halve zolen rond. soms volstrekt onverantwoord.

deze vond ik nog wel grappig:

"hé meneer,U loopt verkeerd...... menééheer, U loopt verkéérd hoorrr!"

volgens een kudde middelbare dames. die waren met verbeten gezichten een uitgezette nordic oefenwandeling aan t doen in t amstersdamse veld bij barger. ze hadden een bord gemist van snelweg-formaat en ook niet in de gaten dat ik helemaal niet van die malle nordic stokken had, maar een rugzak en een paraplu.
toen ik even verderop een boterhammetje zat te eten, kwamen ze, na een half uurtje, onder de schrammen uit de bosjes en vragen hoe ze nou toch terug moesten.
ik heb ze er meteen maar bij verteld, dat ze na de wandeling twee aan twee onder de douche moesten om elkaar op teken kontroleren. ze keken me aan alsof ze water zagen branden.......

die avond had ik er zelf drie

vr gr ome kees

 

[kees7]

ja, der lopen idd wat halve zolen rond. soms volstrekt onverantwoord.

deze vond ik nog wel grappig:

"hé meneer,U loopt verkeerd...... menééheer, U loopt verkéérd hoorrr!"

volgens een kudde middelbare dames. die waren met verbeten gezichten een uitgezette nordic oefenwandeling aan t doen in t amstersdamse veld bij barger. ze hadden een bord gemist van snelweg-formaat en ook niet in de gaten dat ik helemaal niet van die malle nordic stokken had, maar een rugzak en een paraplu.
toen ik even verderop een boterhammetje zat te eten, kwamen ze, na een half uurtje, onder de schrammen uit de bosjes en vragen hoe ze nou toch terug moesten.
ik heb ze er meteen maar bij verteld, dat ze na de wandeling twee aan twee onder de douche moesten om elkaar op teken kontroleren. ze keken me aan alsof ze water zagen branden.......

die avond had ik er zelf drie

vr gr ome kees

 

[Ekkel]

Tijdens de Herfst-hike nog twee oudere dames met hondjes de weg gewezen terug naar hun auto's. Ze waren toch iets verder gelopen dan ze gepland hadden.....

 

[Ekkel]

Tijdens de Herfst-hike nog twee oudere dames met hondjes de weg gewezen terug naar hun auto's. Ze waren toch iets verder gelopen dan ze gepland hadden.....

 

[P vd Ham]

Tja, Als ik in de bergen rondstruin blijft ik me verbazen over sommige mensen. Niet alleen over hun plaatsbepalings-gevoel maar vaak ook over hun uitrusting.
Het lijkt wel of sind de intrede van de GPS steeds meer mensen denken dat dat het wonder middel is wat je altijd thuis brengt.

Ik doe al weer een tijdje aan paragliding waarbij je ook over afstanden( overland )kan gaan vliegen. Dat kan heel goed met een kaart en kompas. Maar ook daar blijkt het hebben van GPS een must. Zonder kan het niet meer.
Wat blijkt in de praktijk? De meeste mensen weten bij een ongeplande landing bij lange na niet waar ze zijn.......... en hebben niets extra mee ( eten , drnken, kleding, ehbo, telefoon etc. )

Een mooi voorval van enkele jaren terug.
Een jong vliegmaatje, met GPS en alle mogelijke toeters en bellen, vliegt voor me uit het dal in waar op dat moment een te harde tegenwind staat. We zien hem door de harde wind achteruit geblazen worden. Ik vraag over de radio hoe het gaat. Goed zegt ie, ik heb op m'n GPS nog steeds voorwaardse snelheid..........
Hij keek niet eens naar de omgeving............
:+

 

[P vd Ham]

Tja, Als ik in de bergen rondstruin blijft ik me verbazen over sommige mensen. Niet alleen over hun plaatsbepalings-gevoel maar vaak ook over hun uitrusting.
Het lijkt wel of sind de intrede van de GPS steeds meer mensen denken dat dat het wonder middel is wat je altijd thuis brengt.

Ik doe al weer een tijdje aan paragliding waarbij je ook over afstanden( overland )kan gaan vliegen. Dat kan heel goed met een kaart en kompas. Maar ook daar blijkt het hebben van GPS een must. Zonder kan het niet meer.
Wat blijkt in de praktijk? De meeste mensen weten bij een ongeplande landing bij lange na niet waar ze zijn.......... en hebben niets extra mee ( eten , drnken, kleding, ehbo, telefoon etc. )

Een mooi voorval van enkele jaren terug.
Een jong vliegmaatje, met GPS en alle mogelijke toeters en bellen, vliegt voor me uit het dal in waar op dat moment een te harde tegenwind staat. We zien hem door de harde wind achteruit geblazen worden. Ik vraag over de radio hoe het gaat. Goed zegt ie, ik heb op m'n GPS nog steeds voorwaardse snelheid..........
Hij keek niet eens naar de omgeving............
:+