Nu we het toch over duffe artikelen hebben.
In de laatste uitgave van Management Team staat een verslag over een 8-tal managers die de Mont Blanc zijn opgegaan. Het betreft een groep mensen (7 mannen, 1 vrouw) die uit een grotere groep aanmeldingen zijn geselecteerd. Als voorbereiding komen ze een aantal keren in Nederland en België bij elkaar voor teambuilding- en trainingsessies. Overigens wordt “de expeditie mogelijk gemaakt door: Vaude, Montblanc, KIA, Canon, France Telecom en Gatorade”.
Het moet gezegd worden dat ze vanuit de Cosmiques hut gaan en dus een wat zwaardere tocht hebben als via de Gouter normaalroute.
Op de cover staat een grote foto van een man ‘getekend door de strijd’. Daaronder de tekst: “Wat zoeken 8 Nederlandse managers op de Mont Blanc? 4810 meter, -20°C, windkracht 10”
Onder deze omstandigheden denk je tocht met de echte bikkels van het bedrijfsleven te maken te hebben. Wie wil er niet met zo’n persoon samen werken of als baas hebben.
Bij de inhoudsopgave staat de leeslust-opwekkende tekst: Acht managers beklommen deze zomer met Management Team de Mont Blanc. De top haalden we niet, maar niemand die daar echt rouwig om is. “Je komt sterker van die berg af. Je gaat nadenken over wat nu echt belangrijk is in je leven.”
... Mag ik even een zakje ...
De rest van het verhaal ademt afzien en het doorstaan van enorme ontberingen, gevuld met kreten als “als ik dit kan, kan ik alles”, “de zwaartse dag van mijn leven“ en “ik ben nog nooit zo op hoogte geweest en tegelijkertijd zo die gegaan”.
Uiteindelijk halen ze de top niet. Het weer is verontrustend en één van de deelnemers is te vermoeid. Haar touwmaat vraagt of hij bij een ander groepje mag (die mogelijkheid was door de leiding geoppert) maar dat wordt geweigerd (slecht weer), waarna een ruzie op 4700 meter hoogte volgt. Fijne manager, echte teamspirit. De persoon die te vermoeid is blijkt al eens eerder op de top te hebben gestaan, iets wat ze bij de voorselectie heeft verzwegen. Ze vond deze uitnodiging te belangrijk (en nog wat gezwijmel er omheen) om te laten schieten en vond dat een leugentje wel kon.
Ook met zo’n mentaliteit trek je volle zalen.
Even wat handelingen verrichten met mieren wat de weersomstandigheden betreft. De cover suggereerde -20°C en windkracht 10. Halverwege het verhaal blijkt dat ‘slechts’ de gevoelstemperatuur -20°C was bij een wind van 80 km per uur. Helaas, 80 km per uur is ‘slechts’ windkracht 9 waarbij de dakpannen en schoorsteenkappen afwaaien en kinderen omwaaien. De kans dat een gids met zulk weer de Mont Blanc met een totaal onervaren groep op gaat lijkt me erg klein. De gevoelstemperatuur kan wel klopen. Met windkracht 9 en een temperatuur van 0 graden is deze ongeveer –20°C.
Eigenlijk kan ik niet anders zeggen dan dat het hele verhaal een totaal gebrek aan affiniteit met de bergsport toont, met een schrijver zonder relativerend vermogen. Als ik het nog eens nalees zou je het eerder in het clubblad van de Josti-band verwachten.
groet,
Richard
… maar ik zal wel in een andere (belevings)wereld wonen.
In de laatste uitgave van Management Team staat een verslag over een 8-tal managers die de Mont Blanc zijn opgegaan. Het betreft een groep mensen (7 mannen, 1 vrouw) die uit een grotere groep aanmeldingen zijn geselecteerd. Als voorbereiding komen ze een aantal keren in Nederland en België bij elkaar voor teambuilding- en trainingsessies. Overigens wordt “de expeditie mogelijk gemaakt door: Vaude, Montblanc, KIA, Canon, France Telecom en Gatorade”.
Het moet gezegd worden dat ze vanuit de Cosmiques hut gaan en dus een wat zwaardere tocht hebben als via de Gouter normaalroute.
Op de cover staat een grote foto van een man ‘getekend door de strijd’. Daaronder de tekst: “Wat zoeken 8 Nederlandse managers op de Mont Blanc? 4810 meter, -20°C, windkracht 10”
Onder deze omstandigheden denk je tocht met de echte bikkels van het bedrijfsleven te maken te hebben. Wie wil er niet met zo’n persoon samen werken of als baas hebben.
Bij de inhoudsopgave staat de leeslust-opwekkende tekst: Acht managers beklommen deze zomer met Management Team de Mont Blanc. De top haalden we niet, maar niemand die daar echt rouwig om is. “Je komt sterker van die berg af. Je gaat nadenken over wat nu echt belangrijk is in je leven.”
... Mag ik even een zakje ...
De rest van het verhaal ademt afzien en het doorstaan van enorme ontberingen, gevuld met kreten als “als ik dit kan, kan ik alles”, “de zwaartse dag van mijn leven“ en “ik ben nog nooit zo op hoogte geweest en tegelijkertijd zo die gegaan”.
Uiteindelijk halen ze de top niet. Het weer is verontrustend en één van de deelnemers is te vermoeid. Haar touwmaat vraagt of hij bij een ander groepje mag (die mogelijkheid was door de leiding geoppert) maar dat wordt geweigerd (slecht weer), waarna een ruzie op 4700 meter hoogte volgt. Fijne manager, echte teamspirit. De persoon die te vermoeid is blijkt al eens eerder op de top te hebben gestaan, iets wat ze bij de voorselectie heeft verzwegen. Ze vond deze uitnodiging te belangrijk (en nog wat gezwijmel er omheen) om te laten schieten en vond dat een leugentje wel kon.
Ook met zo’n mentaliteit trek je volle zalen.
Even wat handelingen verrichten met mieren wat de weersomstandigheden betreft. De cover suggereerde -20°C en windkracht 10. Halverwege het verhaal blijkt dat ‘slechts’ de gevoelstemperatuur -20°C was bij een wind van 80 km per uur. Helaas, 80 km per uur is ‘slechts’ windkracht 9 waarbij de dakpannen en schoorsteenkappen afwaaien en kinderen omwaaien. De kans dat een gids met zulk weer de Mont Blanc met een totaal onervaren groep op gaat lijkt me erg klein. De gevoelstemperatuur kan wel klopen. Met windkracht 9 en een temperatuur van 0 graden is deze ongeveer –20°C.
Eigenlijk kan ik niet anders zeggen dan dat het hele verhaal een totaal gebrek aan affiniteit met de bergsport toont, met een schrijver zonder relativerend vermogen. Als ik het nog eens nalees zou je het eerder in het clubblad van de Josti-band verwachten.
groet,
Richard
… maar ik zal wel in een andere (belevings)wereld wonen.
