>Is het leuk, is het druk, is er bv een receptie oid?
>
>Of moet ik het zien als een soort paalkampeerplaats?
>
OK. Ik ben pas sinds een jaar lid dus je krijgt slecht een eerste indruk. Het NTKC is een vereniging die zich richt op het sportieve lichtgewicht kamperen met bescheiden middelen. De club bestaat sinds 1912 en heeft een 22 tal kampeerterreintjes door heel Nederland heen. Over het algemeen prachtig gelegen en soms lastig te vinden.
Er is nergens een receptie. Sterker nog, op de meeste terreinen is een kouwe douche en WC te vinden en op een enkeling ook een warme douche.
De eerste die aankomt op een leeg terrein dient op een nabijgelegen sleuteladres de sleutel van het toilet/washok te halen en is kampmeester (een wat onaangename titel maar vermoedelijk al in 1912 ontstaan). Daarmee heb je de verantwoordelijkheid om nieuw aangekomen kampeerders in te schrijven en ben je het aanspreekpunt. Ieder lid kan deze rol dus hebben. Ik heb het gevoel dat een aantal oudere leden zich erg hebben geidentificeerd met "hun" terrein en er zoveel mogelijk voor zorgen om die rol te bemachtigen. Hier zul je als gemiddelde hiking-site vrijbuiter/kampeerder maar even naar moeten knipogen.
De club heeft een aantal statuten/regels die soms wat paternalistisch aandoen zoals: je tent mag maximaal 1,90 meter hoog zijn en 17M2 oppervlakte hebben in een niet opvallende kleur. Je dient de grond te beschermen door je brandertje direct op de bosgrond te plaatsen. Etc.
Mijn ervaring is dat alle regels met gezond boeren verstand tegemoet worden getreden en dat het beeld dat je tentje word nagemeten of er gechecked wordt of je wel goed met je brandertje kunt omgaan (tegenwoordig?) echt niet kloppen. Maar goed, in theorie kun je een kampmeester tegenkomen die zijn rol erg graag enorm "goed" wil vervullen.... Mocht je zelf de ambitie hebben om je nieuwe getto-blaster hier eens goed te komen testen dan zal dat zeker aanleiding tot gesprek met je mede kampeerders geven :+
Het grote voordeel van deze regels is natuurlijk dat in de loop der jaren deze prachtige en vaak kwetsbare terreintjes behouden zijn gebleven evenals het karakter van het lichtgewicht kamperen. De grootste regel-wijziging is dat leden die ouder dan 50 zijn en al langjarig lid zijn, op daarvoor aangewezen plekken een caravan van bescheiden omvang mogen gebruiken. Gezien de aard van de terreinen lenen zich daarvoor vaak slechts een beperkt aantal plekjes aan de rand van het terrein en vind ik de overlast ervan nogal meevallen.
De grootste aanleiding voor mij om lid te worden was naast de kleinschaligheid het feit dat de meeste terreinen jaar-rond gebruikt mogen worden en dat je op veel terreinen een kampvuurtje mag maken wat zeker in de herft/winter/lente het buitenleven met de kinderen wel zo leuk maakt.
Of het druk is weet ik niet. Tot nu toe valt dat heel erg mee. In de zomer ben ik in Nederland echter niet zo'n kampeerder. In de andere jaargetijden ben ik ook wel eens alleen op een terrein(kampmeester !!!

)
Het is dus een stapje groter dan een paalkampeerterrein en vergelijkbaar of kleiner dan een natuurkampeerterreintje. Die laatste hebben toch vaak een vak-indeling / plaatsbepaling wat mijn kampeergevoel geweld aandoet. Mijn favoriete NTKC terrein (voorzover ik ze ken...) heeft bijvoorbeeld net als een paalkampeerterrein alleen een handmatige grondwater-pomp en een toiletje op een septic-tank maar is gelegen in de bossen op een stil plekje zonder hekken of andere afrasering waar je zelf op zoek moet naar een vlak plekje om je tent te plaatsen. Soms moet je echt eerst een stukje grond opnieuw egaliseren wanneer de wilde zwijnen (nee, echte!) zich hebben uitgeleefd.
Kortom: prachtige kampeerterreinen van een vereniging met een wat oudere cultuur die uitstraalt dat eigenlijk de enige goede tent een klein erdman-schmidt piramidetentje is.
Sander.