Maakt klimmen je bewuster ?

[jurgenvv]

N.a.v. de post van Cunera in deze posting : http://www.hiking-site.nl/prikbord/dcboard.php?az=show_mesg&forum=132&topic_id=1060&mesg_id=1455

"Vraagje: naar aanleiding van het (levens)gevaarlijke aspect van het bergbeklimmen: maakt je dat bewuster in het maken van keuzes en niks uitstellen enzo, met betrekking tot je leven?
Zoiets van, als je nog een jaar te leven zou hebben dat je dan dingen opeens anders zou gaan doen?"

Tja, goeie vraag. Ik heb wel zoiets dat ik avontuurlijke en leuke dingen wil doen zolang het kan qua gezondheid e.d. maar ik leeft niet alleen voor vandaag. Ik denk dat het bergwandelen cq klimmen me wel bewuster van risico’s heeft gemaakt en dat ik meer zaken kan relativeren.
B.v. voor je gevoel kan klimmen best gevaarlijk zijn, maar als je dan naar de risico’s van autorijden kijkt merk je opeens dat je elke dag een aardig groot risico neemt (autorijden) zonder dat je er bij stil staat.
Soms kun je je erg klein en nietig voelen als je op een berg staat en om je heen kijkt, of een bijna-val maakt o.i.d. , dan merkt je weer eens hoe kwetsbaar je bent als mensje.
Misschien dat als je nog een jaar te leven hebt dat je nog meer wilt klimmen of zien van de wereld, dingen die je anders "volgend jaar ofzo" had willen doen, maar persoonlijk zou ik weinig dingen anders doen denk ik, maar dat kun je pas bepalen als je in een dergelijke situatie terecht komt ...

 

[Cunera]

Misschien zijn bergbeklimmers als bewusterlevende types?
Heb je niet na een bijna val, dat je eerste bak koffie daarna anders/beter/intenser smaakt?

 

[Peter Meier]

Moeilijke vraag om te beantwoorden.

Als ik mezelf bekijk dan is het eerder mijn werk, dat me een heleboel dingen bewust heeft gemaakt en niet zozeer het klimmen.
Vooral ten tijden dat ik München op een I.C. heb gewerkt heb ik me gerealiseerd dat je gewoon niet weet wanneer het je dag is om te gaan.
Dus de dagen die je hebt, moet je zo mooi mogelijk invullen.

Niet de lengte van je leven is belangrijk.
Wel de inhoud.

C.M.
D'Oude Vos.

(Laten we een Vosje gaan drinken of moeten we bij dit onderwerp nuchter blijven).

 

[Rkoome]

Tja, nu ben ik zelf niet zo'n klimmer, maar volgens mij zien veel klimmers hun sport niet als levensgevaarlijk. Immers: je maakt het vaak zo spannend als je zelf wilt. Ik neem althans aan dat er slechts weinig klimmers zijn die vroeg in de ochtend op pad gaan om een wand te beklimmen met de gedachte dat ze wellicht niet meer thuis komen.

Dan zou je immers maar weinig plezier beleven aan de sport.

Wél kan ik me voorstellen dat mensen in het algemeen intenser gaan leven door situaties als een val, ongeluk, dood in de familie- of vriendenkring. Maar dat heeft eigenlijk niks meer met klimmen te maken dan...

Mijn advies: zorg dat je een goede balans vindt tussen leuke en minder leuke dingen en geniet!

Raymond

 

[aqdennis]

Om dat te bevestigen: er bestaat een interessante documentaire over een klimmer en een base-jumper die samen een steile piek in de Rockies beklimmen en vervolgens (met parachute) weer naar beneden springen. Beide personen hebben het onderweg erg moeilijk; de base-jumper vindt het klimmen maar een gevaarlijke bezigheid zo zonder parachute en de klimmer vindt het springen gevaarlijk omdat je niet fatsoenlijk aan een veiligheidslijn zit.
Aangezien (buiten)sporters hun eigen sport niet als gevaarlijk zien betwijfel ik of ze er bewuster door gaan leven.

Of mensen bewuster gaan leven door situaties in hun omgeving? Misschien een tijdje, maar op een bepaald moment verdwijnen de meeste gebeurtenissen naar de achtergrond en daarmee ook het effect.

Bepaalde dingen alleen doen als je verteld zou worden dat je nog maar een jaar of zo te leven heb klinkt wat vreemd. Ten eerste betekent dat dat je jezelf dus nu tekort doet. Ten tweede, wie weet heb je nog maar een jaar te leven maar alleen heeft niemand je dat nog verteld.

Groetz,
Dennis

 

[leven]

Veel mensen leven 'gemakzuchtig', denk ik. Iets doen, of toch maar op de bank gaan zitten. Eindelijk die acteerlessen, cursus chinees koken, abseilen, of 'dat ga ik nog wel eens doen' (not).
Het is natuurlijk symbolisch, dat nog een jaar te leven hebben, maar het idee kan je helpen om van die bank af te komen (werkt bij mij).

Groeten, Cunera

 

[Rob Plas]

Wat bij mij persoonlijk wel opvalt is dat ik als ik in de bergen ben, ik veel "bewuster" ben van mijn omgeving.
Waar ik thuis meestal 4 keer per dag ergens tegenaan loop, mijn kop stoot of gewoon op een andere manier laat blijken dat ik loop te suffen merk ik dat ik in de bergen dit eigenlijk nooit heb.
Ik ben alerter op mijn omgeving, kijk waar ik loop, en kom eigenlijk altijd vrijwel onbeschadigd terug in een hut of camping.
En ik spaar mezelf echt niet, hoe meer geklauter hoe beter het is...En waar anderen moeizaam klauteren loop ik met (bij wijze van spreken dan) met mijn handen in mijn zakken van rotsblok naar rotsblok.
Dit gebeurt allemaal onbewust, ik zie het ook bij mijn zoon, die lijkt sprekend op zijn pa, is dan ook vaak bont en blauw van het vallen en stoten, maar in de bergen vertrouw ik m 100% omdat ik zie dat hij daar wel de juiste reflexen en redeneringen laat zien.

Rob

Yr DDraig Goch


Rob Plas
http://www.twenot.nl

 

[leven]

Maar waar komt dat dan door?

 

[Rob Plas]

Het bewuste of onbewuste besef dat je hier meer op je tellen moet passen omdat de gevolgen groter zijn?
MaW een heel klein beetje adrenaline???
En soms juist wat meer van dat goedje???

Blijft een feit dat een dag op een berg intenser beleeft wordt dan een dag op kantoor of in de tuin. Of je het nu wel of juist niet leuk vind op zo'n steenhoop: een intense beleving is het altijd wel.


Yr DDraig Goch


Rob Plas
http://www.twenot.nl

 

[Peter Meier]

Ik denk dat iedereen zijn eigen motivatie en redenatie heeft.
Het is mijns inziens niet allemaal onder één noemer in te delen.
Er zijn nu eenmaal mensen die uit zichzelf meer grensverleggend bezig zijn dan anderen en ieder om zijn eigen reden.

C.M.
D'Oude Vos.

(Laten we een Vosje gaan drinken, To Vos, or not to Vos, that is the question).

 

[BikerMike]

Ik ben zelf een groot fan van de boeken van Joe Simpson, als een van de weinige klimmers die echt over zijn gevoelens rondom het fenomeen bergen kan schrijven (er zijn er immers genoeg die hun levensverhaal vertellen) verwoordt hij het ergens als volgt: (een beetje vrij vertaald, ik heb het boek niet bij de hand)

"Als je na een paar dagen gevaarlijk klimmen terugkeert in de beschaving lijken gewone alledaagse beslissingen ineens veel minder belangrijk. De keuzes die je in de wand moest maken hadden directe implicaties voor je leven, in de supermarkt is die keuze er niet. Na zo'n zware klimtocht val je in een zwart gat, omdat de spanning ineens weg is."

Ook al hou ik me niet bezig met het soort extreme alpinisme wat Simpson al 20 jaar doet, ik snap wat hij bedoelt, ook ik voel me geweldig euforisch als ik ergens op een hachelijk plekje sta. Dat hoeft dan niet perse een plek te zijn die ik heb bereikt door levensgrote gevaren te trotseren, maar als er gevaar bij komt kijken ben je uiteraard wel heel gespannen door de adrenaline. dat gevoel heb ik niet als ik op de veluwe loop... Ik weet niet of je als klimmer bewuster leeft. Bewuster in welke zin? Ik ben me ervan bewust dat elke dag dat ik klim meer gevaar oplevert dan met een boek op de bank. Dat weerhoudt me er echter niet van om die bergen in te gaan.
Ik kan niet verklaren waarom ik de risico's neem, en ik hoef dat ook niet voor andere mensen te doen. Als je het zo bekijkt is klimmen een heel egoïstische bezigheid: Niemand anders dan jijzelf profiteert ervan. Het is voor een niet-klimmer dan ook waarschijnlijk niet te verklaren waarom klimmers doen wat ze doen: Je loopt het risico veel meer kwijt te raken dan je kan winnen. Een niet-klimmend mens zou je voor gek verklaren als je je leven in de waagschaal stelt om via de gevaarlijk noordwand van de Eiger die plek te bereiken die Japanse toeristen ook met een treintje kunnen bereiken.

Ik zie het als een voorrecht dat ik in de bergen mág zijn, dat ik een berg op kan klimmen, kan genieten van het uitzicht, de zuivere lucht opsnuiven... Op zo'n moment voel je je een met de natuur, dan ben je je heel bewust van hoe nietig je als mens bent. Je hebt die berg immers niet bedwongen, je kon er nooit van winnen!

Maar, om eens bij de vraagstelling te blijven: Ieder mens heeft voor zichzelf bezigheden, ervaringen, of overtuigingen die hem bewust maken van het feit dat hij leeft. Voor mij zijn de bergen een stukje levensnoodzakelijke ontspanning, een schitterende manier om te ervaren dat ik leef, maar het ook zo weer kwijt kan raken, en misschien geniet ik daarom wel van elk moment dat ik er doorbreng. Bergsport maakt mij dus inderdaad bewust: Van het feit dat ik leef, dat ik zuinig moet zijn op dit stukje aarde, (op elk stukje aarde trouwens), en dat ik me er zo lekker zen voel


Pieter
-kan niet wachten, over 4 weken naar de Alpen-

Beklim dat ding, dan kunnen we daarna tenminste weer aan echte bergsport gaan doen!!
-Bill Tillman in 1923, over de Mount Everest-

 

[Tim]

RE: Maakt klimmen je bewuster (je kunt ook alles verliezen)

hmm... hiken heeft mij zeker bewuster gemaakt,
maar sinds kort heb ik de liefde van mijn leven gevonden.
Dus in het vervolg wat beter opletten dus....
ik hoop wel dat we samen nog veel zullen klimmen en hiken en skien

maar...iedereen wees aub nbeetje voorzichtig daarboven, is het niet voor jezelf doe het dan voor een ander.... die mss wel wat te verliezen heeft !