Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten.
Nieuw op deze site? Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
Reisverslag Zweden 2023: Kungsleden, Padjelantaleden en 7 dagen Sarek
- Onderwerp starter MikeMos
- Startdatum
-
- Tags
- lichtgewicht sarek zweden
Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):
Deel 1: Kungsleden en Padjelantaleden. Half augustus met de auto richting het noorden vertrokken. Eerst mijn vriendin in de buurt van Trondheim (Noorwegen) afgezet, waar vandaan ze in 13 dagen naar Narvik zou fietsen met haar gravel bike. Daarna zelf doorgereisd naar Hemavan om 2 dagen later met tent en eten de Kungsleden in noordelijke richting te starten (met alleen een resupply in Jäkkvikk). In de buurt van Abisko zouden we elkaar weer ontmoeten, om vervolgens samen een week in Sarek te hiken.
De Kungsleden stond niet echt hoog op mijn lijstje (ik voel me eigenlijk niet aangetrokken tot de populaire trails), maar ik had wel weer eens zin om een lange afstand te lopen. Van de 5 secties vond ik uiteindelijk het meest zuidelijke deel (Vindelfjällen Park) het mooist. Vrij rustig, weinig cultuurlandschap en zeer weidse uitzichten. Het meeste indruk maakte het uitzicht bij de Juovvatjahkka noodhut, waarbij vrijwel de hele 50-60km die tot dan toe waren afgelegd in één blik waren gevat.
Sectie 2 en 3 (tussen Ammernäs en Kvikkjokk) waren, zoals in de Kungsleden gids beschreven, zeer rustig. Het pad wisselde continu af tussen berkenbossen in de dalen en kale hoogvlaktes, en ik merkte dat ik een duidelijke voorkeur had voor de openheid van de laatste. Vooral de intens aanwezige stilte op de hoogtevlaktes maakte veel indruk. Dat zoiets groots zo stil kan zijn.
Vanaf Kvikkjokk werd het weer drukker, met voor mij qua omgeving de dichte oude dennenwouden van Sarek als hoogtepunt. Na Saltoluokta was het voor mij met de pret wel gedaan. De drukte zwol richting Abisko flink aan, en het geluid van mensen die een item van hun bucketlist aan het strepen waren, werd steeds harder. Zeker met Kebnekaise om de hoek.
Uiteindelijk was ik een dag eerder dan gepland in Abisko, en aangezien mijn vriendin een dag extra nodig had voor haar fietstocht, had ik wat dagen over. Ik besloot daarom de Padjelantaleden te lopen vanuit Kvikkjokk. Na het kopen van nieuw voedsel, het wassen van mijn kleding en het wisselen naar een kleinere tas, ging ik 2 dagen later weer op pad.
De Padjelantaleden voelde veel meer ontspannen dan de Kungsleden, en was ook stukken minder druk. Het voelde echter wel duidelijk als cultuurlandschap. Maar het zijn ten slotte ook de zomerweiden van de Sami. Ik kon 4 duidelijke gedeelten onderscheiden: De bosrijke Tarravallei (daar was ik snel op uitgekeken), de waterrijke weidse hoogvlaktes rond Duotar (mijn favoriet), de baaien vanaf Staloluokta, en het verbazingwekkend rijke heuvelachtige weidelandschap richting het einde.
Daarna keerde ik terug naar Gällivare, waar mijn vriendin al gearriveerd was, en waar we samen een plan voor 7 dagen Sarek maakten. We hadden met opzet geen plan thuis aan de keukentafel gemaakt, omdat we het vooral van de lokale situatie wilden laten afhangen.
De Kungsleden stond niet echt hoog op mijn lijstje (ik voel me eigenlijk niet aangetrokken tot de populaire trails), maar ik had wel weer eens zin om een lange afstand te lopen. Van de 5 secties vond ik uiteindelijk het meest zuidelijke deel (Vindelfjällen Park) het mooist. Vrij rustig, weinig cultuurlandschap en zeer weidse uitzichten. Het meeste indruk maakte het uitzicht bij de Juovvatjahkka noodhut, waarbij vrijwel de hele 50-60km die tot dan toe waren afgelegd in één blik waren gevat.
Sectie 2 en 3 (tussen Ammernäs en Kvikkjokk) waren, zoals in de Kungsleden gids beschreven, zeer rustig. Het pad wisselde continu af tussen berkenbossen in de dalen en kale hoogvlaktes, en ik merkte dat ik een duidelijke voorkeur had voor de openheid van de laatste. Vooral de intens aanwezige stilte op de hoogtevlaktes maakte veel indruk. Dat zoiets groots zo stil kan zijn.
Vanaf Kvikkjokk werd het weer drukker, met voor mij qua omgeving de dichte oude dennenwouden van Sarek als hoogtepunt. Na Saltoluokta was het voor mij met de pret wel gedaan. De drukte zwol richting Abisko flink aan, en het geluid van mensen die een item van hun bucketlist aan het strepen waren, werd steeds harder. Zeker met Kebnekaise om de hoek.
Uiteindelijk was ik een dag eerder dan gepland in Abisko, en aangezien mijn vriendin een dag extra nodig had voor haar fietstocht, had ik wat dagen over. Ik besloot daarom de Padjelantaleden te lopen vanuit Kvikkjokk. Na het kopen van nieuw voedsel, het wassen van mijn kleding en het wisselen naar een kleinere tas, ging ik 2 dagen later weer op pad.
De Padjelantaleden voelde veel meer ontspannen dan de Kungsleden, en was ook stukken minder druk. Het voelde echter wel duidelijk als cultuurlandschap. Maar het zijn ten slotte ook de zomerweiden van de Sami. Ik kon 4 duidelijke gedeelten onderscheiden: De bosrijke Tarravallei (daar was ik snel op uitgekeken), de waterrijke weidse hoogvlaktes rond Duotar (mijn favoriet), de baaien vanaf Staloluokta, en het verbazingwekkend rijke heuvelachtige weidelandschap richting het einde.
Daarna keerde ik terug naar Gällivare, waar mijn vriendin al gearriveerd was, en waar we samen een plan voor 7 dagen Sarek maakten. We hadden met opzet geen plan thuis aan de keukentafel gemaakt, omdat we het vooral van de lokale situatie wilden laten afhangen.
Laatst bewerkt:
Deel 2: Voorbereiding voor 7 dagen Sarek. Tijdens mijn twee hikes had ik talloze Zweden (waaronder een aantal huttewaarden op de Padjelantaleden) gevraagd naar suggesties voor Sarek en heb ik door observatie geprobeerd een zo goed mogelijk gevoel te krijgen voor het Zweedse weer. Daarbij natuurlijk rekening houdend met het feit dat bergen, zoals in Sarek, alles kunnen veranderen.
Met wat ik daarvoor had gezien, was me al gelijk duidelijk dat ik de meest populare route (Ruohtesvagge – Rapadalen) wilde ontlopen. Iedere buitenlander richting Sarek die ik sprak, leek daar te gaan wandelen. En mijn portie drukte had ik wel gehad. Maar dat niet alleen. Die route leek ook een bepaald soort wandelaar aan te trekken. Ik kwam bijvoorbeeld een Duitser tegen met een gigantische tas, in quasi militair tenue en met een Terminator zonnebril, en ik vroeg hem opgewekt en nieuwsgierig waar hij heen ging. Zijn enige antwoord was een ijzig “SAREK”. Alleen de bliksemschichten op de achtergrond ontbraken nog. Dit soort ‘survival hikers’ is het tegenovergestelde van wat ik wil doen als ik hike. Lichtvoetig, open en ontspannen zijn voor mij kernwaarden. Ik hoef me niet met de natuur te meten, ik verzink er het liefst in. Dus om daar verre van te blijven, geen Ruohtesvagge – Rapadalen voor ons, dank u.
Uiteindelijk gaf de suggestie van een Zweedse heer in Abisko de doorslag. Hij zei dat zijn favoriete plek in Sarek de hoogvlakte Luotholakko was en dat de route via de vallei Njoatsosvagge zeer aan te raden was. In onze gidsen werd deze hoek van Sarek als “afgelegen en alpien” omschreven. Mooi! Maar nog belangrijker dan zijn suggestie vond ik zijn opmerking dat hij Sarek “remarkably welcoming” vond. Dat vond ik een mooi contrast met alle sensationele teksten die ik tot dan toe over Sarek had gehoord (“helse tochten”, “overleef jij het?”, “Sarek laat je binnen en gooit dan de deur dicht”), en het was iets waar mijn vriendin en ik ook veel meer mee konden.
Natuurlijk moet je altijd opletten, zeker in een gebied als Sarek. Maar als je jezelf afstemt op de omgeving, dan kan een wandeling voelen alsof je gedragen wordt. Dat had ik op de Kungsleden en Padjelantaleden al ervaren, en ik zou niet weten waarom dat in Sarek niet zou kunnen. Ik ben ooit met mijn vriendin 7 dagen op Hornstrandir (Ijsland) geweest, en hoewel het elke dag regende of sneeuwde (behalve de eerste 3 uur), voelde het als een week lang buiten spelen. Afgestemd zijn op de omgeving, samenwerken en het hebben van vaardigheden waar je op kunt vertrouwen, dat is een goede basis voor plezier onder zulke omstandigheden.
Met wat ik daarvoor had gezien, was me al gelijk duidelijk dat ik de meest populare route (Ruohtesvagge – Rapadalen) wilde ontlopen. Iedere buitenlander richting Sarek die ik sprak, leek daar te gaan wandelen. En mijn portie drukte had ik wel gehad. Maar dat niet alleen. Die route leek ook een bepaald soort wandelaar aan te trekken. Ik kwam bijvoorbeeld een Duitser tegen met een gigantische tas, in quasi militair tenue en met een Terminator zonnebril, en ik vroeg hem opgewekt en nieuwsgierig waar hij heen ging. Zijn enige antwoord was een ijzig “SAREK”. Alleen de bliksemschichten op de achtergrond ontbraken nog. Dit soort ‘survival hikers’ is het tegenovergestelde van wat ik wil doen als ik hike. Lichtvoetig, open en ontspannen zijn voor mij kernwaarden. Ik hoef me niet met de natuur te meten, ik verzink er het liefst in. Dus om daar verre van te blijven, geen Ruohtesvagge – Rapadalen voor ons, dank u.
Uiteindelijk gaf de suggestie van een Zweedse heer in Abisko de doorslag. Hij zei dat zijn favoriete plek in Sarek de hoogvlakte Luotholakko was en dat de route via de vallei Njoatsosvagge zeer aan te raden was. In onze gidsen werd deze hoek van Sarek als “afgelegen en alpien” omschreven. Mooi! Maar nog belangrijker dan zijn suggestie vond ik zijn opmerking dat hij Sarek “remarkably welcoming” vond. Dat vond ik een mooi contrast met alle sensationele teksten die ik tot dan toe over Sarek had gehoord (“helse tochten”, “overleef jij het?”, “Sarek laat je binnen en gooit dan de deur dicht”), en het was iets waar mijn vriendin en ik ook veel meer mee konden.
Natuurlijk moet je altijd opletten, zeker in een gebied als Sarek. Maar als je jezelf afstemt op de omgeving, dan kan een wandeling voelen alsof je gedragen wordt. Dat had ik op de Kungsleden en Padjelantaleden al ervaren, en ik zou niet weten waarom dat in Sarek niet zou kunnen. Ik ben ooit met mijn vriendin 7 dagen op Hornstrandir (Ijsland) geweest, en hoewel het elke dag regende of sneeuwde (behalve de eerste 3 uur), voelde het als een week lang buiten spelen. Afgestemd zijn op de omgeving, samenwerken en het hebben van vaardigheden waar je op kunt vertrouwen, dat is een goede basis voor plezier onder zulke omstandigheden.
Laatst bewerkt:
Deel 3: 7 dagen Sarek. Tassen opnieuw gepakt en via de Padjelantaleden naar de inmiddels gesloten Darreluopal hutten gelopen. Daar aangekomen zat de noodhut bijna vol. Het bleken allemaal mensen te zijn die overwogen Sarek binnen te gaan, maar zorgelijk naar de weersvoorspellingen keken. De eerste sneeuw was inmiddels op de pieken gevallen (3 september), en voor Luotholakko werden de dag erna windstoten tot windkracht 11 en gevoelstemperatuur -7 voorspeld. En de wind begon inmiddels ook aardig hard om de hut heen te loeien. De anderen hadden duidelijk een stuk meer Sarek ervaring dan wij, dus we begonnen ons af te vragen of ons plan eigenlijk wel haalbaar was. Zeker toen ze de volgende ochtend allemaal besloten niet Sarek in te gaan maar in stevige regen terug te keren naar het dorp Kvikkjokk.
We besloten een rustdag in te lassen, en vanuit de hut onze navigatievaardigheden op te frissen. Een kennis gaf ons mee dat je in Sarek meer op kaartbeeld dan op kompas loopt, en op die manier naar kaart en landschap kijken moest inderdaad even worden afgestoft. ‘s Avonds vroegen we het weerbericht op en maakten de beslissing de ochtend erna de vallei Njoatsosvagge in te lopen. Mocht het te heftig zijn qua regen en wind (nog steeds windkracht 6, dus in de vallei waarschijnlijk iets meer door de ligging en windrichting), dan zouden we altijd redelijk snel terug kunnen naar de hut.
De Njoatsosvagge, met zijn 3 langgerekte meren, bleek wonderlijk mooi. De dreigende, met sneeuw bepoederde zwarte toppen aan weerszijden van de vallei (vooral de schijnbaar overhangende top Bulkas), de donkere wolken die werden afgewisseld met een priemend zonlicht, het verfijnde schaduwspel op de bodem van de vallei, de leegte, de grootsheid, de diepte van het blikveld, het was allemaal overweldigend. De straffe wind in onze rug deed het lijken alsof we vlogen.
De eerste beslissing die we moesten nemen, was of we zoals gepland Luotholakko op zouden gaan. Maar de omstandigheden waren duidelijk: Het zou waarschijnlijk niet zoveel moeite hebben gekost er op te komen, maar de kans op uitzicht op de omringende toppen zou heel klein zijn. En dat is precies wat Luotholakko aantrekkelijk maakt. Dus Sarek had besloten dat we ons plan moesten aanpassen, en natuurlijk we hadden al een plan B klaarliggen: We zouden proberen dieper de vallei in te gaan en dan aan de andere kant van de rivier Njoatsosjahka zien te komen. Daar zouden we beslissen via de vallei Laptavagge terug te keren naar de Darreluopal hutten (de slecht weer optie) of juist verder oostwaarts te lopen, richting de Sami nederzetting Pårek en uiteindelijk weer Kvikkjokk.
Het oversteken van Njoatsosjahka is wat we 2 avonden daarvoor in de hut met de andere Sarek gangers hadden besproken. Met zijn vijven gebogen over kaarten, met gidsjes erbij, en dan maar proberen in te schatten wat de beste plek zou zijn. Eén iemand zei dat alleen de plek uit de gidsjes geschikt was, terwijl iemand anders op basis van satellietbeelden vermoedde dat er ook nog een andere plek zou kunnen zijn.
Ter plekke kregen we echter een compleet ander idee: Zou het niet mogelijk zijn om tussen het middelste en onderste meer over te steken en dan op de zuidelijke oever verder te lopen? Dit werd in geen enkele gids genoemd, en ook in de hut had niemand dit idee geopperd. Het enige probleem waren een paar lange, natte en steile rotsblokvelden, maar we maakten op basis van de kaart en goed kijken de inschatting dat het mogelijk moest zijn. En nog geen 45 minuten later was het inderdaad gelukt, en konden we via deze weg dieper de vallei in. We hebben natuurlijk niet de illusie dat nog niemand deze route heeft gelopen. Maar het feit dat we ter plekke een werkende route hadden verzonnen, zonder dat we ergens hadden gehoord dat die inderdaad mogelijk was, gaf ons het schitterende gevoel vaardig te zijn. Het is een soort creativiteit die je alleen in gebieden zoals Sarek kunt ervaren.
Toen het weer ‘s ochtends opnieuw verbeterd was, besloten we verder oostwaarts via Pårek naar Kvikkjokk te lopen. Er stonden daarom een paar honderd meter dwergberkenbos en opnieuw de oversteek van Njoatsosjahka op het menu, maar dat leverde weinig problemen op. Het waren beide leuke puzzels om op te lossen. Eenmaal aan de andere kant van Njoatsosjahka werd het helemaal “a walk in the park”. Tot Pårek loopt er grotendeels een vaag pad (met wel 2 licht uitdagende beekovergangen), en van Pårek naar Kvikkjokk loopt een pad zo duidelijk als de Kungsleden. De meest indrukwekkende momenten waren het uitzicht terug op de bovenste Njoatsosvagge toen we eenmaal weer wat waren geklommen vanaf Njoatsosjahka, het uitzicht over de Pårek-vlakte vanaf de top Sähkok (een onopvallende top, maar zeer de moeite waard) en opnieuw het dichte oude dennenwoud in de buurt van Kvikkjokk, dat inmiddels was ontploft in herfstkleuren.
Het weer bleef al die tijd redelijk tot goed, waarbij dreigende wolken continu werden afgewisseld met warme zonneschijn. Dit snel veranderende contrast gaf voor ons de landschappen veel meer diepte dan op stralende zonnige dagen. Donkere toppen die verschenen en verdwenen, gletsjers die plotseling als bakens oplichtten in het zonlicht, en een herfsttapijt dat leek te leven door de snel voorbijdrijvende wolkschaduwen. Al met al een heerlijke ontspannen wandeling in een unieke omgeving. Die, zoals de Zweedse heer die ons op het spoor van deze route bracht al had gezegd, “remarkably welcoming” was.
(alle bijgevoegde foto's zijn onbewerkt)
We besloten een rustdag in te lassen, en vanuit de hut onze navigatievaardigheden op te frissen. Een kennis gaf ons mee dat je in Sarek meer op kaartbeeld dan op kompas loopt, en op die manier naar kaart en landschap kijken moest inderdaad even worden afgestoft. ‘s Avonds vroegen we het weerbericht op en maakten de beslissing de ochtend erna de vallei Njoatsosvagge in te lopen. Mocht het te heftig zijn qua regen en wind (nog steeds windkracht 6, dus in de vallei waarschijnlijk iets meer door de ligging en windrichting), dan zouden we altijd redelijk snel terug kunnen naar de hut.
De Njoatsosvagge, met zijn 3 langgerekte meren, bleek wonderlijk mooi. De dreigende, met sneeuw bepoederde zwarte toppen aan weerszijden van de vallei (vooral de schijnbaar overhangende top Bulkas), de donkere wolken die werden afgewisseld met een priemend zonlicht, het verfijnde schaduwspel op de bodem van de vallei, de leegte, de grootsheid, de diepte van het blikveld, het was allemaal overweldigend. De straffe wind in onze rug deed het lijken alsof we vlogen.
De eerste beslissing die we moesten nemen, was of we zoals gepland Luotholakko op zouden gaan. Maar de omstandigheden waren duidelijk: Het zou waarschijnlijk niet zoveel moeite hebben gekost er op te komen, maar de kans op uitzicht op de omringende toppen zou heel klein zijn. En dat is precies wat Luotholakko aantrekkelijk maakt. Dus Sarek had besloten dat we ons plan moesten aanpassen, en natuurlijk we hadden al een plan B klaarliggen: We zouden proberen dieper de vallei in te gaan en dan aan de andere kant van de rivier Njoatsosjahka zien te komen. Daar zouden we beslissen via de vallei Laptavagge terug te keren naar de Darreluopal hutten (de slecht weer optie) of juist verder oostwaarts te lopen, richting de Sami nederzetting Pårek en uiteindelijk weer Kvikkjokk.
Het oversteken van Njoatsosjahka is wat we 2 avonden daarvoor in de hut met de andere Sarek gangers hadden besproken. Met zijn vijven gebogen over kaarten, met gidsjes erbij, en dan maar proberen in te schatten wat de beste plek zou zijn. Eén iemand zei dat alleen de plek uit de gidsjes geschikt was, terwijl iemand anders op basis van satellietbeelden vermoedde dat er ook nog een andere plek zou kunnen zijn.
Ter plekke kregen we echter een compleet ander idee: Zou het niet mogelijk zijn om tussen het middelste en onderste meer over te steken en dan op de zuidelijke oever verder te lopen? Dit werd in geen enkele gids genoemd, en ook in de hut had niemand dit idee geopperd. Het enige probleem waren een paar lange, natte en steile rotsblokvelden, maar we maakten op basis van de kaart en goed kijken de inschatting dat het mogelijk moest zijn. En nog geen 45 minuten later was het inderdaad gelukt, en konden we via deze weg dieper de vallei in. We hebben natuurlijk niet de illusie dat nog niemand deze route heeft gelopen. Maar het feit dat we ter plekke een werkende route hadden verzonnen, zonder dat we ergens hadden gehoord dat die inderdaad mogelijk was, gaf ons het schitterende gevoel vaardig te zijn. Het is een soort creativiteit die je alleen in gebieden zoals Sarek kunt ervaren.
Toen het weer ‘s ochtends opnieuw verbeterd was, besloten we verder oostwaarts via Pårek naar Kvikkjokk te lopen. Er stonden daarom een paar honderd meter dwergberkenbos en opnieuw de oversteek van Njoatsosjahka op het menu, maar dat leverde weinig problemen op. Het waren beide leuke puzzels om op te lossen. Eenmaal aan de andere kant van Njoatsosjahka werd het helemaal “a walk in the park”. Tot Pårek loopt er grotendeels een vaag pad (met wel 2 licht uitdagende beekovergangen), en van Pårek naar Kvikkjokk loopt een pad zo duidelijk als de Kungsleden. De meest indrukwekkende momenten waren het uitzicht terug op de bovenste Njoatsosvagge toen we eenmaal weer wat waren geklommen vanaf Njoatsosjahka, het uitzicht over de Pårek-vlakte vanaf de top Sähkok (een onopvallende top, maar zeer de moeite waard) en opnieuw het dichte oude dennenwoud in de buurt van Kvikkjokk, dat inmiddels was ontploft in herfstkleuren.
Het weer bleef al die tijd redelijk tot goed, waarbij dreigende wolken continu werden afgewisseld met warme zonneschijn. Dit snel veranderende contrast gaf voor ons de landschappen veel meer diepte dan op stralende zonnige dagen. Donkere toppen die verschenen en verdwenen, gletsjers die plotseling als bakens oplichtten in het zonlicht, en een herfsttapijt dat leek te leven door de snel voorbijdrijvende wolkschaduwen. Al met al een heerlijke ontspannen wandeling in een unieke omgeving. Die, zoals de Zweedse heer die ons op het spoor van deze route bracht al had gezegd, “remarkably welcoming” was.
(alle bijgevoegde foto's zijn onbewerkt)
Laatst bewerkt:
Deel 4: Over de geneugten van lichtgewicht wandelen, ook in Sarek. Acht jaar geleden, tijdens een lange wandeling door de Pyreneeën, besloot ik dat ik lopen met een rugzak radicaal anders moest gaan aanpakken, wilde ik het nog veel langer blijven doen. Ik was toen 42, en mijn lichaam begon langzaam scheurtjes te vertonen. Tijdens die wandeling ging er voor mijn gevoel veel te veel aandacht naar mijn tas en het gewicht daarvan. Fysiek kon ik de 25kg aan, maar het plezier was ver te zoeken. Ik had altijd hard geroepen dat als je tas te zwaar was, je gewoon harder moest tillen. Maar nu klonk me dat ineens belachelijk in de oren, en het gevoel bekroop me dat het ook anders moest kunnen. Ik wilde dat mijn rugtas mijn ervaringen zou ondersteunen, niet dat hij ze in de weg zou zitten. Drie weken eerder dan gepland naar huis gegaan en in de wonderlijke wereld van lichtgewicht hiken gedoken.
Hoe bedoel je dat ik geen B/C schoenen nodig heb in de bergen? Maar 2 paar dunne sokken mee, ongeacht de lengte van de hike? Voeten gewoon nat laten worden? Geen reserve kleren mee? Rugzak, slaapzak en tent samen minder dan 3kg? (alleen mijn tas woog op dat moment al 2,9kg) Echt geen kampschoenen mee? Gore-tex niet waterdicht na serieuze regen? Geen handdoek nodig? Dit stond allemaal haaks op wat ik al die jaren voor waar had gehouden en ik geloofde er aanvankelijk niets van. Toch vervolgde ik mijn tocht in de Pyreneeën een jaar later met een tas die 12kg lichter was, en was ik om. Ik was net zo veilig geweest, ik had nauwelijks pijntjes, ik had in de helft van de tijd dezelfde afstand afgelegd, en ik had eindelijk ook buiten de rustpauzes van het landschap kunnen genieten. En mijn rugtas? Ik had vaak niet eens door dat ik hem op mijn rug had.
Sindsdien heb ik vele lichtgewicht wandelingen gemaakt, in verschillende en ook uitdagende omstandigheden, en nooit heb ik het gevoel gehad dat ik ook maar iets miste of minder veilig was. Zeker, op kampeercomfort heb ik iets ingeleverd, maar op wandelcomfort heb ik nog veel meer gewonnen. En het gaat mij uiteindelijk om het wandelen, bij voorkeur van zonsopgang tot zonsondergang. Daar had ik eerder niet eens van kunnen dromen. Gaandeweg heb ik mijn spullen nog beter leren kennen en weet ik nog beter wat voor mij werkt. En daardoor heb ik tegenwoordig nog minder spullen nodig om veilig en comfortabel te zijn.
Maar werkt dat ook in Sarek, ook wel bekend als de laatste wildernis van Europa? Werkt lichtgewicht in een wild gebied, vrijwel zonder paden, vrijwel zonder hutten, zonder bereik en met zeer veranderlijk weer?
Op basis van de zomer/herfst reizen naar Sarek die je bij sommige Nederlandse organisaties kunt boeken, en de hikers richting Sarek die ik tegenkwam, is het makkelijk te denken dat een grote zware tas er gewoon bij hoort. Filmpjes met dramatische muziek, iets met uitdagingen en dingen overwinnen, iets met de vraag of jij het wel aankan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat vooral veel Nederlanders en Duitsers Sarek zien als de ideale omgeving om commandootje te spelen. Met als het even kan een tas van 30+ kg. Iets met lekker afzien. Ik heb geen enkele local gezien die dat deed. Zelfs de twee Zweedse heren die ik vlak na hun 6-daagse gletsjertocht door Sarek ontmoette, hadden dat gedaan met een tas van maximaal 19kg, compleet met touwen, helmen, pickels en stijgijzers. En bonenkoffie.
Waar liepen wij mee? Bij het begin van onze 7-daagse wandeling droeg mijn vriendin een 38L/11kg tas en ik een 50L/16kg tas, dus gemiddeld per persoon 44L/13,5kg. En dat was inclusief de last-minute toegevoegde teddyberen Herra Baer (396g) en Norrentronders (442g). Ik vond dat ze eindelijk maar eens iets van de wildernis moesten zien. Qua eten had mijn vriendin per dag 2900kcal mee en ik 3750kcal. De hele wandeling hebben we ons nooit onveilig of oncomfortabel gevoeld. De laagste temperatuur was 3 graden, en dat was ruim boven onze comfortgrens. Ook elke dag regen zou geen probleem zijn geweest (dat hadden we op een eerdere reis al meegemaakt), maar voor mijn gevoel vernauwt het de waarneming wel. Dus niet ideaal voor zo’n bijzondere omgeving. Maar uiteindelijk regende het maar 3 dagen.
Dus de eerstvolgende keer dat je beelden uit Sarek ziet met zwaarbepakte “strijders” (die overigens vrijwel allemaal de gebruikelijke Rouhtesvagge-Rapadalen route lopen), bedenk dan dat dat helemaal niet vanzelfsprekend is, en dat er in Sarek ook heel goed andere manieren van hiken mogelijk zijn. Iedereen dan maar lichtgewicht naar Sarek? Zeker niet. Ruime ervaring met lichtgewicht hiken is nadrukkelijk aan te raden als je dat in Sarek wilt doen. Lichtgewicht hiken heeft wat mij betreft maar voor een klein gedeelte te maken met lichte spullen kopen. Het gaat veel meer om het inwisselen van spullen voor vaardigheden. En er gaan vaak jaren overheen voordat je daarmee ook in uitdagende omstandigheden veilig kunt zijn.
Maar als je het eenmaal te pakken hebt, dan is het heerlijk. Alles wordt er makkelijker door: Omhoog, omlaag, ver, snel (indien nodig), rots-hoppen, waden, door bosjes je pad vinden, etc. Je lichaam wordt ontzien, je balans is beter en je kunt routes nemen die met een grote tas moeilijk of zelfs gevaarlijk zijn. Ik heb in het verslag van onze Sarek wandeling verteld over een zelf gevonden route met een aantal lange, steile en natte rotsblokvelden. We vroeger ons later af waarom geen van de meer ervaren Sarek gangers in de hut de avond ervoor deze route had bedacht. Kort daarna beseften we waarom: Ze droegen allen een tas die ongeveer 9kg zwaarder was dan de onze, en daarmee zou zo’n route waarschijnlijk een stuk gevaarlijker zijn. Wij ervaarden het rots-hoppen echter als een prettig uitdagende 3-D puzzel, die we gefocust al dansend oplosten.
Dus lichtgewicht hiken in Sarek is heel goed mogelijk, als je maar bereid bent er geduldig naar toe te werken. Het boekje van de Zweedse klimmer/lichtgewicht hiker/trailrunner Karl-Johan Piehl is daarbij een aanrader. Een Zweed die we spraken noemde hem ‘the crazy guy’, en sommige van zijn routes zijn inderdaad vrij uitdagend. Maar je kunt er altijd een eigen draai aan geven tijdens de voorbereiding of als je ter plekke goed om je heen kijkt. Bij de routes die hij noemt, staat voor “normale” hikers meestal 1,5 keer zo veel tijd genoteerd als voor lichtgewicht hikers. De gids bevat ook een hilarische foto van een extreem zwaarbepakte hiker, die met zeer grote moeite een simpele rivierovergang maakt. Dat vertelt eigenlijk alles wat ik hier heb proberen te zeggen.
(Foto’s: Lichtgewicht maakt alles makkelijker (dag 1) // Commander Sarek, voor wie zelfs de Berghaus MMPS Crusader III 90+20 (=110L!) bij lange na niet genoeg ruimte biedt. Hij vertelde me dat dit voor 7-9 dagen Sarek was, en natuurlijk via de Ruohtesvagge-Rapadalen route.) // Herra Baer en Norrentronders (vlnr) kijken hun oogjes uit)
Hoe bedoel je dat ik geen B/C schoenen nodig heb in de bergen? Maar 2 paar dunne sokken mee, ongeacht de lengte van de hike? Voeten gewoon nat laten worden? Geen reserve kleren mee? Rugzak, slaapzak en tent samen minder dan 3kg? (alleen mijn tas woog op dat moment al 2,9kg) Echt geen kampschoenen mee? Gore-tex niet waterdicht na serieuze regen? Geen handdoek nodig? Dit stond allemaal haaks op wat ik al die jaren voor waar had gehouden en ik geloofde er aanvankelijk niets van. Toch vervolgde ik mijn tocht in de Pyreneeën een jaar later met een tas die 12kg lichter was, en was ik om. Ik was net zo veilig geweest, ik had nauwelijks pijntjes, ik had in de helft van de tijd dezelfde afstand afgelegd, en ik had eindelijk ook buiten de rustpauzes van het landschap kunnen genieten. En mijn rugtas? Ik had vaak niet eens door dat ik hem op mijn rug had.
Sindsdien heb ik vele lichtgewicht wandelingen gemaakt, in verschillende en ook uitdagende omstandigheden, en nooit heb ik het gevoel gehad dat ik ook maar iets miste of minder veilig was. Zeker, op kampeercomfort heb ik iets ingeleverd, maar op wandelcomfort heb ik nog veel meer gewonnen. En het gaat mij uiteindelijk om het wandelen, bij voorkeur van zonsopgang tot zonsondergang. Daar had ik eerder niet eens van kunnen dromen. Gaandeweg heb ik mijn spullen nog beter leren kennen en weet ik nog beter wat voor mij werkt. En daardoor heb ik tegenwoordig nog minder spullen nodig om veilig en comfortabel te zijn.
Maar werkt dat ook in Sarek, ook wel bekend als de laatste wildernis van Europa? Werkt lichtgewicht in een wild gebied, vrijwel zonder paden, vrijwel zonder hutten, zonder bereik en met zeer veranderlijk weer?
Op basis van de zomer/herfst reizen naar Sarek die je bij sommige Nederlandse organisaties kunt boeken, en de hikers richting Sarek die ik tegenkwam, is het makkelijk te denken dat een grote zware tas er gewoon bij hoort. Filmpjes met dramatische muziek, iets met uitdagingen en dingen overwinnen, iets met de vraag of jij het wel aankan. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat vooral veel Nederlanders en Duitsers Sarek zien als de ideale omgeving om commandootje te spelen. Met als het even kan een tas van 30+ kg. Iets met lekker afzien. Ik heb geen enkele local gezien die dat deed. Zelfs de twee Zweedse heren die ik vlak na hun 6-daagse gletsjertocht door Sarek ontmoette, hadden dat gedaan met een tas van maximaal 19kg, compleet met touwen, helmen, pickels en stijgijzers. En bonenkoffie.
Waar liepen wij mee? Bij het begin van onze 7-daagse wandeling droeg mijn vriendin een 38L/11kg tas en ik een 50L/16kg tas, dus gemiddeld per persoon 44L/13,5kg. En dat was inclusief de last-minute toegevoegde teddyberen Herra Baer (396g) en Norrentronders (442g). Ik vond dat ze eindelijk maar eens iets van de wildernis moesten zien. Qua eten had mijn vriendin per dag 2900kcal mee en ik 3750kcal. De hele wandeling hebben we ons nooit onveilig of oncomfortabel gevoeld. De laagste temperatuur was 3 graden, en dat was ruim boven onze comfortgrens. Ook elke dag regen zou geen probleem zijn geweest (dat hadden we op een eerdere reis al meegemaakt), maar voor mijn gevoel vernauwt het de waarneming wel. Dus niet ideaal voor zo’n bijzondere omgeving. Maar uiteindelijk regende het maar 3 dagen.
Dus de eerstvolgende keer dat je beelden uit Sarek ziet met zwaarbepakte “strijders” (die overigens vrijwel allemaal de gebruikelijke Rouhtesvagge-Rapadalen route lopen), bedenk dan dat dat helemaal niet vanzelfsprekend is, en dat er in Sarek ook heel goed andere manieren van hiken mogelijk zijn. Iedereen dan maar lichtgewicht naar Sarek? Zeker niet. Ruime ervaring met lichtgewicht hiken is nadrukkelijk aan te raden als je dat in Sarek wilt doen. Lichtgewicht hiken heeft wat mij betreft maar voor een klein gedeelte te maken met lichte spullen kopen. Het gaat veel meer om het inwisselen van spullen voor vaardigheden. En er gaan vaak jaren overheen voordat je daarmee ook in uitdagende omstandigheden veilig kunt zijn.
Maar als je het eenmaal te pakken hebt, dan is het heerlijk. Alles wordt er makkelijker door: Omhoog, omlaag, ver, snel (indien nodig), rots-hoppen, waden, door bosjes je pad vinden, etc. Je lichaam wordt ontzien, je balans is beter en je kunt routes nemen die met een grote tas moeilijk of zelfs gevaarlijk zijn. Ik heb in het verslag van onze Sarek wandeling verteld over een zelf gevonden route met een aantal lange, steile en natte rotsblokvelden. We vroeger ons later af waarom geen van de meer ervaren Sarek gangers in de hut de avond ervoor deze route had bedacht. Kort daarna beseften we waarom: Ze droegen allen een tas die ongeveer 9kg zwaarder was dan de onze, en daarmee zou zo’n route waarschijnlijk een stuk gevaarlijker zijn. Wij ervaarden het rots-hoppen echter als een prettig uitdagende 3-D puzzel, die we gefocust al dansend oplosten.
Dus lichtgewicht hiken in Sarek is heel goed mogelijk, als je maar bereid bent er geduldig naar toe te werken. Het boekje van de Zweedse klimmer/lichtgewicht hiker/trailrunner Karl-Johan Piehl is daarbij een aanrader. Een Zweed die we spraken noemde hem ‘the crazy guy’, en sommige van zijn routes zijn inderdaad vrij uitdagend. Maar je kunt er altijd een eigen draai aan geven tijdens de voorbereiding of als je ter plekke goed om je heen kijkt. Bij de routes die hij noemt, staat voor “normale” hikers meestal 1,5 keer zo veel tijd genoteerd als voor lichtgewicht hikers. De gids bevat ook een hilarische foto van een extreem zwaarbepakte hiker, die met zeer grote moeite een simpele rivierovergang maakt. Dat vertelt eigenlijk alles wat ik hier heb proberen te zeggen.
(Foto’s: Lichtgewicht maakt alles makkelijker (dag 1) // Commander Sarek, voor wie zelfs de Berghaus MMPS Crusader III 90+20 (=110L!) bij lange na niet genoeg ruimte biedt. Hij vertelde me dat dit voor 7-9 dagen Sarek was, en natuurlijk via de Ruohtesvagge-Rapadalen route.) // Herra Baer en Norrentronders (vlnr) kijken hun oogjes uit)
Laatst bewerkt door een moderator:
Mooi verslag Mike!
Zelf ben ik net terug uit Sylarna. Als niet ervaren hiker was dit goed te doen. Wat mij opviel dat ik als enige licht gewicht spullen bij zich had. Heb ook niemand anders op non-waterproof trailrunners zien lopen. Ik begon zelf te twijfelen over wat ik dan verkeerd deed. Massale rugzakken en zware schoenen. Ok, ik heb veel natte voeten gehad. Maar ik liep wel lekker vlot en licht.
Je hebt wel veel eten bij je. Ik at op sommige dagen slechts 1600 kcal. Had geen honger en energie genoeg. Ik liep tussen de 27 en 20 km per dag. Thuis eet ik echt wel iets meer en heb ik altijd honger.
Volgend jaar wil ik een week gaan lopen in de omgeving van Abisko en Kebnekaise. Niet op de Kunsleden zelf, maar de paden daaromheen. Heb jij gezien of het daar druk is? Als het daar erg druk is, dan zoek ik iets anders uit.
Gr Michael
Zelf ben ik net terug uit Sylarna. Als niet ervaren hiker was dit goed te doen. Wat mij opviel dat ik als enige licht gewicht spullen bij zich had. Heb ook niemand anders op non-waterproof trailrunners zien lopen. Ik begon zelf te twijfelen over wat ik dan verkeerd deed. Massale rugzakken en zware schoenen. Ok, ik heb veel natte voeten gehad. Maar ik liep wel lekker vlot en licht.
Je hebt wel veel eten bij je. Ik at op sommige dagen slechts 1600 kcal. Had geen honger en energie genoeg. Ik liep tussen de 27 en 20 km per dag. Thuis eet ik echt wel iets meer en heb ik altijd honger.
Volgend jaar wil ik een week gaan lopen in de omgeving van Abisko en Kebnekaise. Niet op de Kunsleden zelf, maar de paden daaromheen. Heb jij gezien of het daar druk is? Als het daar erg druk is, dan zoek ik iets anders uit.
Gr Michael
Bijlagen
Mooi om via jouw verhaal eigen herinneringen op te roepen. Heel warme herinneringen aan ons traject vanaf kvikkjokk naar Njoatsosvagge. Ideale bivakplekken daar aan het middelste meer
https://photos.app.goo.gl/goC3W4VJCoamRybCA
Als ik een boek aan kan bevelen voor verschillende routes door sarek is het https://www.kartbutiken.se/fjallvandra-i-sarek
https://photos.app.goo.gl/goC3W4VJCoamRybCA
Als ik een boek aan kan bevelen voor verschillende routes door sarek is het https://www.kartbutiken.se/fjallvandra-i-sarek
Hoi Ivo,
Dank voor de tip, is die alleen in het Zweeds verkijgbaar? (desnoods leer ik Zweeds, toen ik daar was had ik het idee dat dat maar een paar maanden zou duren)
Die plek ken ik wel
Die inham linksboven, waar een ielig stroompje de rotswand heeft gespleten, daar waren we zo van onder de indruk! Voelde heel mysterieus met wolken die continu over de rand rolden, en dan die gapende gitzwarte scheur. En dan niet te vergeten ook nog eens met Bulkas aan de andere kant Voordat ik mijn verhaal plaatste, had ik al even gekeken of er hier niet al meer Sarek verslagen waren. Ik kwam er één van jou tegen en heb die met plezier gelezen. Prettige, ontspannen toon, en ik had het idee dat je net als wij naar Sarek gaat voor het gebied, niet om de "natuur te overwinnen" of jezelf te bewijzen. Mooi ook dat je af en toe anderen meeneemt. Ik had de indruk dat je goed weet wat je doet en daarmee in staat bent om anderen gecontroleerd een avontuur te laten beleven.
Groeten, Michel
Bijlagen
Hoi Michael,
Waar ligt Sylama? Op je foto ziet het er schitterend uit!
Ik schat dat op de Kungsleden 95% met de traditionele grote rugtassen en schoenen liep. Als onervaren hikers in een gemiddelde Europese outdoor winkel vertellen dat ze de Kungsleden gaan lopen, dan denk ik ze dat nou eenmaal met dat soort schoenen en tassen de deur uitlopen. Niet dat daar ook maar iets mis mee is, ik ben zelf ook zo begonnen. En voor velen blijft het daarna een gewoonte denk ik. Sommigen gaan uiteindelijk wel lichtgewicht, maar doen dat op de makkelijkste manier, namelijk door van al hun hiking spullen gewoon een lichtgewicht versie te kopen. Dus dan krijg je hikers met waterdichte trailrunners en een uitpuilende 65L Hyperlite Mountain Gear rugtas, die nog steeds net zoveel zooi meenemen als vroeger (letterlijk gezien op de Kungsleden). Ik denk dat hierdoor eerder je portemonnee lichtgewicht wordt dan je uitrusting. En ik vraag me af of het comfortabeler is.
Echt de stap naar lichtgewicht maken, vraagt naar mijn mening meer toewijding. Je moet je afvragen wat je nou eigenlijk wilt beleven en wat je daarvoor minimaal nodig hebt. En daar kom je alleen achter door veel te experimenteren. Zo klinkt het bij jou bijvoorbeeld dat je plezier beleeft aan vlot en licht lopen. Welke aanpassingen moet je daarvoor maken? Waterdoorlatende trailrunners helpen daar zeker bij (dus je doet niets verkeerd), maar pas dan begint het echte spelletje. Want je voeten worden nat, en hoe ga je daarmee om? Vervolgens verdwaal je in welke sokken, schoenen en zooltjes voor jou werken. En misschien heb je (zoals ik en eigenlijk iedereen) wel specifieke voetproblemen waar je mee om moet leren gaan. En zo gaat het maar door. Heel bewust omgaan met je wensen, beperkingen en mogelijkheden is wat mij betreft een belangrijk onderdeel van lichtgewicht hiken.
Qua eten: Zelfs thuis zit ik al tegen de 3000kcal/dag aan. En ik ben echt graatmager. Ik ben wel vrij actief, ik denk ongeveer net zo actief als mijn spijsvertering
Met hikes als in Sarek, waarbij ik niet hele dag wandel, gaat het al snel richting de 3500/3750kcal. En op de Kungsleden, waar ik rond de 50km per dag liep, zat ik rond de 4250kcal (ik loop overigens niet heel snel, maar juist elke dag heel lang). Met 1600kcal zou ik waarschijnlijk alleen 's ochtends mijn tent uit kunnen kruipen, om daarna in te storten Maar qua gewicht is het zeer interessant, dus ik hoor graag wat je geheim is Je vraag over drukte kom ik morgen even op terug, dan moet ik de kaart er even bij pakken.
Groeten, Michel
PS: Misschien heb je er iets aan, dus dit is mijn huidige strategie om met natte voeten om te gaan (ik heb 1 paar dagsokken en 1 paar slaapsokken, ongeacht de lengte van de wandeling): Overdag draag ik zeer dunne en lage merino sokken. Bij elke rustpauze schoenen en sokken uit (als het weer het toelaat). Ergens halverwege de dag mijn voeten in een koud beekje dompelen en samen met mijn sokken wassen (als het weer het toelaat). Sokken uitwringen, maar gewoon vochtig aandoen. Na een paar minuten lopen voel ik daar weinig meer van. Voor het slapen gaan voeten opnieuw wassen. Sokken en zooltjes ook wassen en goed uitwringen. Schone voeten goed insmeren met een verzorgende creme (ik vind Gehwol erg prettig) en dan dikke en warme merino slaapsokken aan. Mijn wandelsokken stop ik bij me in mijn slaapzak. 's Ochtends voeten insmeren met een waterafstotende creme (ik ben nu aan het experimenteren met Climb-On, een verzorgende klimmers-creme op basis van bijenwas), en dan doe ik mijn inmiddels vrijwel droge wandelsokken aan. Mijn voeten zijn 's ochtends weer helemaal als nieuw (dit vind ik altijd een wonder), dus het maakt niet uit of mijn schoenen droog of nat zijn. (Ik heb in al deze jaren nog nooit mijn schoenen gedroogd.)
Ik was tijdens deze reis zeer te spreken over de resultaten, ook qua hygiene (waar ik eens wat strenger op heb gelet). Dus een uur na mijn aankomst in Abisko kon ik, in dezelfde kleding als waar ik de hele Kungsleden in had gelopen, naast iemand in de trein gaan zitten zonder me opgelaten te voelen (en nee, mijn neus doet het prima)
Laatst bewerkt:
He Mike,Hoi Michael,
Waar ligt Sylama? Op je foto ziet het er schitterend uit!
Ik schat dat op de Kungsleden 95% met de traditionele grote rugtassen en schoenen liep. Als onervaren hikers in een gemiddelde Europese outdoor winkel vertellen dat ze de Kungsleden gaan lopen, dan denk ik ze dat nou eenmaal met dat soort schoenen en tassen de deur uitlopen. Niet dat daar ook maar iets mis mee is, ik ben zelf ook zo begonnen. En voor velen blijft het daarna een gewoonte denk ik. Sommigen gaan uiteindelijk wel lichtgewicht, maar doen dat op de makkelijkste manier, namelijk door van al hun hiking spullen gewoon een lichtgewicht versie te kopen. Dus dan krijg je hikers met waterdichte trailrunners en een uitpuilende 65L Hyperlite Mountain Gear rugtas, die nog steeds net zoveel zooi meenemen als vroeger (letterlijk gezien op de Kungsleden). Ik denk dat hierdoor eerder je portemonnee lichtgewicht wordt dan je uitrusting. En ik vraag me af of het comfortabeler is.
Echt de stap naar lichtgewicht maken, vraagt naar mijn mening meer toewijding. Je moet je afvragen wat je nou eigenlijk wilt beleven en wat je daarvoor minimaal nodig hebt. En daar kom je alleen achter door veel te experimenteren. Zo klinkt het bij jou bijvoorbeeld dat je plezier beleeft aan vlot en licht lopen. Welke aanpassingen moet je daarvoor maken? Waterdoorlatende trailrunners helpen daar zeker bij (dus je doet niets verkeerd), maar pas dan begint het echte spelletje. Want je voeten worden nat, en hoe ga je daarmee om? Vervolgens verdwaal je in welke sokken, schoenen en zooltjes voor jou werken. En misschien heb je (zoals ik en eigenlijk iedereen) wel specifieke voetproblemen waar je mee om moet leren gaan. En zo gaat het maar door. Heel bewust omgaan met je wensen, beperkingen en mogelijkheden is wat mij betreft een belangrijk onderdeel van lichtgewicht hiken.
Qua eten: Zelfs thuis zit ik al tegen de 3000kcal/dag aan. En ik ben echt graatmager. Ik ben wel vrij actief, ik denk ongeveer net zo actief als mijn spijsvertering
Je vraag over drukte kom ik morgen even op terug, dan moet ik de kaart er even bij pakken.
Groeten, Michel
PS: Misschien heb je er iets aan, dus dit is mijn huidige strategie om met natte voeten om te gaan (ik heb 1 paar dagsokken en 1 paar slaapsokken, ongeacht de lengte van de wandeling): Overdag draag ik zeer dunne en lage merino sokken. Bij elke rustpauze schoenen en sokken uit (als het weer het toelaat). Ergens halverwege de dag mijn voeten in een koud beekje dompelen en samen met mijn sokken wassen (als het weer het toelaat). Sokken uitwringen, maar gewoon vochtig aandoen. Na een paar minuten lopen voel ik daar weinig meer van. Voor het slapen gaan voeten opnieuw wassen. Sokken en zooltjes ook wassen en goed uitwringen. Schone voeten goed insmeren met een verzorgende creme (ik vind Gehwol erg prettig) en dan dikke en warme merino slaapsokken aan. Mijn wandelsokken stop ik bij me in mijn slaapzak. 's Ochtends voeten insmeren met een waterafstotende creme (ik ben nu aan het experimenteren met Climb-On, een verzorgende klimmers-creme op basis van bijenwas), en dan doe ik mijn inmiddels vrijwel droge wandelsokken aan. Mijn voeten zijn 's ochtends weer helemaal als nieuw (dit vind ik altijd een wonder), dus het maakt niet uit of mijn schoenen droog of nat zijn. (Ik heb in al deze jaren nog nooit mijn schoenen gedroogd.)
Ik was tijdens deze reis zeer te spreken over de resultaten, ook qua hygiene (waar ik eens wat strenger op heb gelet). Dus een uur na mijn aankomst in Abisko kon ik, in dezelfde kleding als waar ik de hele Kungsleden in had gelopen, naast iemand in de trein gaan zitten zonder me opgelaten te voelen (en nee, mijn neus doet het prima)
De foto is genomen bij de berg Storsylen, ligt op de grens van Zweden en Noorwegen ter hoogte van Stugudalen, net onder de jamtlandstriangeln.
Je voeten strategie is vergelijkbaar met wat ik doen, behalve de creme. Zal dat eens gaan proberen.
Qua eten is het wat bijzonde. Doorgaans let ik erg goed op mijn eten. Ik ben ook best afgetrained/mager. Maar alles wat ik eet plakt gelijk aan mij vast. Als ik wandel heb ik gewoon geen trek. Geen idee waarom. Maar ik loop dan ook maar de helft van wat jij loopt op een dag. Wellicht dat dit het verschil maakt?
Laat maar even weten over de drukte. Ben benieuwd.
Gr Michael
Gevonden! Goed om te weten dat er zo zuidelijk in Zweden ook al iets met bergen te beleven valt.
Die waterafstotende creme in de ochtend gebruikte ik dit keer voor het eerst, en ik denk dat dat duidelijk verschil heeft gemaakt, samen met vaak wassen.
Ik weet niet of de hoeveelheid kcal direct te maken heeft met de hoeveelheid lopen. 25km zou ik misschien nog wel een dag volhouden met iets van 2500kcal, maar bij meerdere dagen 25km zou het ook al snel richting de 3000+kcal gaan. Ik heb altijd het idee dat bij meerdaagse wandeling mijn hele metabolisme aangezwengeld wordt. En als het eenmaal op gang is... Ik heb echter ook wel van hardlooptrainigen geleerd dat je soms moet eten om te zorgen dat je lichaam tijdens en na een inspanning zo weinig mogelijk te verduren krijgt en goed kan herstellen. Ook als je geen trek hebt. Daar heb je dan op die dag niet echt profijt van, maar wel bij de volgende training, of de training daarna. Dat vind ik denk ik ook het leuke van meerdaagse wandelingen en de hele dag lopen, dat ik mijn krachten niet alleen over een dag moet verdelen, maar ook over meerdere dagen. Maar doe er je voordeel mee, ik wou dat ik met zo weinig eten op pad kon
Qua drukte... ik heb het idee dat mijn druktegrens vrij laag ligt, en dat kan voor jou best anders zijn. Bij het ingaan van de Tjaktjavallei vanuit het zuiden komen er meerdere paden samen, en dat zorgt ervoor dat het al snel druk voelt. Zeker tussen 9 en 5 kwam ik daar gemiddeld elke 20 minuten wel 1 of meer wandelaars tegen. Voor mij is dat te veel. En in dit geval erg jammer, want de vallei met de omringende bergen zijn zeer de moeite waard. De Kungsleden staat in talloze "top 10 mooiste hikes ter wereld" lijstjes, en dat merk je. En Kebnekaise is de hoogste berg van Zweden, dus dat trekt zonodig nog meer mensen aan. Veel Zweden nemen de trein naar Kiruna, 80km met de bus naar Nikkoluokta en dan nog maar 19km lopen naar de Kebnekaise hut. Dus dat is supergoed bereikbaar. Van een huttewaard hoorde ik dat ze tot een aantal jaar geleden gemiddeld per jaar 5 verlaten tenten op Kebnekaise tegenkwamen. Immiddels zijn dat er 200. Dat zegt iets over de drukte en over het soort mensen dat Kebnekaise met een bezoek vereert.
Maar ik denk dat er meer dan genoeg mooie en verlaten wandelingen door dat gebied zijn te maken. Het is net als overal: Ga 1 vallei van de route af, kies een top die wat minder of geen naam heeft, en de kans is groot dat je in je eentje bent. Met 100 mensen op de top van Kebnekaise staan, is in de gekke wereld van social media nou eenmaal specialer dan in je eentje op een top zitten waar nog nooit iemand van gehoord heeft
De Zweed die mij op Luotholakko in Sarek wees, zei ook dat hij het liefst in de omgeving van Abisko wandelde, omdat hij daar lekker kon improviseren (hij heeft er zelfs officieus zijn eigen waterval - zoek op Frippe's Fall ). En als ik op de kaart kijk, dan zouden er bijvoorbeeld net ten zuiden van Abisko genoeg mogelijkheden moeten zijn om een eigen wandeling te verzinnen. En als je toch een pad zoekt, maar het graag wat rustiger wilt; de Nordkalottleden splitst zich iets ten zuiden van de Sälkahut van de Kungsleden af. Dat lijkt mij ook een schitterende wandeling.
Kwam dit leuke artikel tegen over het meest afgelegen punt in Europa.
@MikeMos: Dank je wel voor je verslag en mooie foto’s! Fijne inspiratie.
Ik had dit jaar ook Sarek gepland maar heb uiteindelijk herstellende van een burnout toch maar voor de veilige Kungsleden gekozen. Die vond ik ook wel druk, 25 augustus vertrokken uit Hemavan en het verbaasde me hoeveel mensen er nog onderweg waren. In het noordelijke deel telde ik ca 25 tegenliggers per dag en ik schat 10-15 mensen lopend van zuid naar noord. Op een gegeven moment had ik het er een beetje mee gehad. Vanaf Sälka via Nallo en Vistas naar Alesjaure gelopen. Verademing, maar 2 mensen wandelend tegen gekomen, de hutten waren ook al dicht (sluiten eerder, winterruim open). Rond Vistas stonden wel wat tentjes. De Vistas vallei vond ik erg mooi en het loopt lekker door. Sälka-Vistas was ruiger, met een rivierdoorwading. De paden waren beduidend minder uitgetreden dan de Kungsleden. Ik had graag nog een groter ommetje gelopen langs Tarfala stugan, maar durfde het vanwege een verstuikte enkel niet aan. @Michael Parsival: Ik denk dat als je in september gaat en de Kebnakaise en Kungsleden links (of rechts) laat liggen het wel te doen is qua drukte.
Wat betreft de natte voeten strategie: Normaal loop ik gewoon met natte sokken (in trailrunners) maar ik had dit keer waterdichte sokken mee om uit te proberen. De Dexshell ultra thin met daaronder dunne merino sokjes. Was er erg tevreden mee (ook omdat ik m’n getapete enkel een beetje droog moest houden). Binnenstebuiten was het transpiratievocht in de waterdichte sokken snel opgedroogd en die dunne merinosokjes droogden ook snel genoeg. Twee rivierdoorwadingen heb ik met blote voeten in m’n trailrunners gedaan. Afgezien van de eerste 3 dagen met zonnig weer zijn m’n schoenen overigens de hele Kungsleden nat geweest.
Ik had dit jaar ook Sarek gepland maar heb uiteindelijk herstellende van een burnout toch maar voor de veilige Kungsleden gekozen. Die vond ik ook wel druk, 25 augustus vertrokken uit Hemavan en het verbaasde me hoeveel mensen er nog onderweg waren. In het noordelijke deel telde ik ca 25 tegenliggers per dag en ik schat 10-15 mensen lopend van zuid naar noord. Op een gegeven moment had ik het er een beetje mee gehad. Vanaf Sälka via Nallo en Vistas naar Alesjaure gelopen. Verademing, maar 2 mensen wandelend tegen gekomen, de hutten waren ook al dicht (sluiten eerder, winterruim open). Rond Vistas stonden wel wat tentjes. De Vistas vallei vond ik erg mooi en het loopt lekker door. Sälka-Vistas was ruiger, met een rivierdoorwading. De paden waren beduidend minder uitgetreden dan de Kungsleden. Ik had graag nog een groter ommetje gelopen langs Tarfala stugan, maar durfde het vanwege een verstuikte enkel niet aan. @Michael Parsival: Ik denk dat als je in september gaat en de Kebnakaise en Kungsleden links (of rechts) laat liggen het wel te doen is qua drukte.
Wat betreft de natte voeten strategie: Normaal loop ik gewoon met natte sokken (in trailrunners) maar ik had dit keer waterdichte sokken mee om uit te proberen. De Dexshell ultra thin met daaronder dunne merino sokjes. Was er erg tevreden mee (ook omdat ik m’n getapete enkel een beetje droog moest houden). Binnenstebuiten was het transpiratievocht in de waterdichte sokken snel opgedroogd en die dunne merinosokjes droogden ook snel genoeg. Twee rivierdoorwadingen heb ik met blote voeten in m’n trailrunners gedaan. Afgezien van de eerste 3 dagen met zonnig weer zijn m’n schoenen overigens de hele Kungsleden nat geweest.
Laatst bewerkt:
Dank voor je informatie. Ik heb nog wel even de tijd voor de definitieve plannen. Maar voor nu denk ik dat het ten westen van Abisko, in Noorwegen gaat worden. Uitstappen in Katterat, richting het zuiden, Cunojávrihytta -> Cáihnavággihytta -> richting het noorden, Losistua -> Hundalshytta, richting het westen, en dan naar Rombak. Maar dan wel in een tentje. De hutten die ik passeer hebben plek van 4 tot 16 personen ipv 250 langs de Kungsleden. Maar ik ga pas eind augustus, begin september. Dus ik kan nog alles bedenken wat ik wil en waar.
Ik ga echt voor de natuur en de rust. Enkele dagen niemand tegenkomen is echt een mooie extra dimensie. Maar ja, mooie natuur trekt ook andere liefhebbers aan.
Is daar ongetwijfeld rustiger, het is alweer 15 jaar (?) geleden maar destijds ben ik eind zomer helemaal niemand tegengekomen tijdens een tour door Narviksfjellen.
Dank, erg leuk om te lezen! Ik vind het zelf altijd prettig als een route een achterliggend verhaal heeft, en heeft de auteur hier mooi bedacht. Daarnaast leuk om te horen wat er er mentaal met iemand gebeurt tijdens zo'n wandeling.
Ik heb zijn route op de kaart opgezocht, en een aantal dingen vielen me op. Ten eerste dat het ontoegankelijkheidspunt net buiten Sarek blijkt te liggen
(zo'n 500meter... ssssst, niemand vertellen...). Maakt natuurlijk geen bal uit. Helena en Bjorn, die de bootservice bij Kvikkjokk doen (en daar jaarrond wonen), vertelden mij dat bijna iedereen helemaal gefocust is op Sarek, maar dat de gebieden erom heen minstens zoveel aandacht verdienen. Dat meer 879 ligt bijvoorbeeld ver buiten Sarek, in de buurt van Sulitjelma. Helena noemde het gebied rondom Sulitjelma als haar favoriet. En dat is ook waar in het artikel wordt gestart.Vanaf daar loopt hij tot Staloluokta globaal over de Nordkalottleden. Ik heb een vijftal Duitsers gesproken die volgens mij wel de gletsjerrivier zijn overgestoken die hij noemt. Drie van de 5 voelden daarna hun benen niet meer, en ook al was hun oorspronkelijke plan om naar Sarek te gaan, de meerderheid van het gezelschap had het daarna wel gezien. Dus dat doet de auteur beter. Vanaf Staloluokta loopt hij iets ten noorden van mijn favoriete stuk van de Padjelantaleden naar het ontoegankelijkheidspunt en daarna heeft hij vrijwel precies onze route heeft gelopen. Het blijkt dat wij bij de ingang van de Njoatsosvagge maar zo'n 3 kilometer bij dat punt vandaan waren. Ik moet nog even met mijn vriendin overleggen of dat erg is, maar ik denk het niet
Laatst bewerkt:
Goed te lezen dat het inspireert! Ik heb het verslag geschreven om mijn eigen harde schijf wat te defragmenteren, maar zeker ook als inspiratie om te laten zien dat ontspannen hiken in Sarek heel goed mogelijk is (wat overigens ook uit de Sarek verslagen van Ivo spreekt). Dus ook een beetje als tegenwicht voor de survival/commando/hikers-zonder-teddybeer vibe die rond Sarek lijkt te hangen
Even opgezocht, maar slimme keus die route van je. Zo makkelijk inderdaad, en wat ik Michael ook al vertelde: 1 vallei van de Kungsleden af en je bent praktisch alleen. Voor de Kungsleden is zelfs september geen garantie voor rust op het noordelijke stuk. Wij zijn op 12 september huiswaarts gekeerd en toen kwamen we in Kvikkjokk iemand tegen die zei dat ze rond 4 september vanuit Abisko waren vertrokken met 110 anderen...
Hele Kungsleden natte voeten, klinkt bekend. Nog last van gehad? Mijn vriendin loopt vaak met waterdichte sokken (heeft ze ook gedaan in Sarek) en vindt dat heel prettig. Zeker als het wat kouder is. Ik heb ze zelf ook, maar heb ze eigenlijk nog nooit aangehad bij het hiken. Over het algemeen kan ik zeer slecht tegen koude voeten. Maar als ik wandel, dan kan ik me daar op 1 of andere manier heel goed overheen zetten. Als het echt koud zou worden, met sneeuw en zo, dan zou ik er echter wel naar kijken.
Laatst bewerkt:
Qua eten: Zelfs thuis zit ik al tegen de 3000kcal/dag aan. En ik ben echt graatmager. Ik ben wel vrij actief, ik denk ongeveer net zo actief als mijn spijsvertering
Kan je op het pad elke dag je voorraden aanvullen (water en eten)?
Mijn grootste uitdaging was dat ik wel een redelijk lichte bepakking heb (ultralight i know), maar dat als water schaars is en er geen eten te koop is je alsnog met een heel gewicht loopt. Wat doe je als je zoveel kcal eet? Wat neem je mee?
Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):
Ik neem aan dat je de Kungsleden bedoelt.
Qua water is dat heel makkelijk. Ik denk dat ik nooit meer dan een paar slokken water bij me had, behalve aan het einde van de dag, waar ik water voor het avondeten en ontbijt bij me droeg. Er zijn talloze stroompjes waar je bij kunt vullen. Als ik mijn fles bijvul, dan drink ik vaak ook 0,5-1L water, zodat ik goed gehydrateerd blijf. Dat "tanken" heb ik van Oostenrijkse berggidsen geleerd. Alleen tussen Hemavan / Ammernäs en Saltoluokta /Abisko heb ik het water gezuiverd met een tabletje, ivm recente meldingen van besmettingen met het één of ander. Op de Padjelantaleden heb ik alles gezuiverd, want dat is meer een rendier weide gebied.
Qua hoeveelheid eten hangt het van je snelheid af. In Ammernäs en Jäckvikk heb je supermarkten (die in Jäckvikk is zeer uitgebreid), in Kvikkjokk en Saltoluokta heb je een klein aanbod in de STF hutten. Tussen elk punt ligt tussen de 75 en 90 kilometer. De meeste wandelaars doen daar 4 tot 5 dagen over. Tussen die punten zijn ook wel een aantal hutten waar eten verkocht wordt (in de Cicerone gids kun je precies vinden welke dat zijn), maar dat is vaak heel karig. En om je een idee te geven van de prijs: Voor een zak Adventure Food betaal je ongeveer 11-12 euro. Dus als je een beetje controle wil houden op wat je eet, en met een gemiddeld wandeltempo loopt, hou er dan rekening mee dat je steeds voor ongeveer 4 dagen eten mee moet nemen. En dat eten kun je ter plekke kopen, of je kunt paketten naar die punten sturen.
Dat laatste kan wat problemen geven. Ik heb een aantal mensen in Kvikkjokk gesproken die blijkbaar hun eten verkeerd hadden geaddresseerd. Dus moesten met de bus naar Jokkmokk, 120km verderop, en daar ben je makkelijk een dag mee zoet. Of twee, als de enige bus om 5:20 tien minuten te vroeg vertrekt...
Ik heb wat Duitsers gezien die door zo'n vertraging uiteindelijk de Kungsleden niet af konden maken, omdat ze op een bepaalde datum een trein in Stockholm moesten halen.Om verre te blijven van dat soort ongein, en omdat "hut life" mij totaal niet aanspreekt, geef ik er zelf altijd de voorkeur aan helemaal onafhankelijk te zijn, dus al mijn eten mee te nemen. Ik hield voor de hele Kungsleden rekening met 9-10 dagen, wat in mijn geval een tas van 16kg zou zijn. Goed te doen, maar ik had een blessure, dus ik besloot op de heenweg met de auto een pakket met 6 dagen eten in Jäckvikk achter te laten. Zo kon ik er rustig inkomen met een lichte tas, en hopelijk tegen dag 4 genoeg belastbaar zijn voor de rest. En dat pakte goed uit.
Ter illustratie bijgevoegd een foto van wat ik afgelopen weekend in de Ardennen mee had per dag. Dit is voor ongeveer 40km, het is rond de 3700kcal en weegt 900g. Voor de Kungsleden zaten er nog 2 extra repen bij, en nog wat extra noten, om zo rond de 4200kcal en 1kg/dag uit te komen. Ik neem niet altijd precies dit mee, maar de kern is altijd ontbijt (koud), eiwitreep aan het einde van de dag, avondeten (warm) en toetje (koud), en dan daartussen in genoeg repen en noten om aan mijn dagelijkse behoefte te komen. De laatste innovatie is dat ik een bouillonblokje meeneem. Niet om soep te maken, maar om af en toe aan te knabbelen
Die truc heb ik van een oude marathonloper afgekeken. Zoute noten verliezen na een paar dagen in de tas flink veel van hun zoute smaak en dubbelzoute drop (waar ik een groot liefhebber van ben) is eigenlijk helemaal niet zo zout. Een bouillonblokje geeft mij de hartigheid die ik mis.Komt dit op een bepaald moment niet je oren uit? Bij mij niet echt, hoewel ik natuurlijk ook af en toe de behoefte heb om ergens lekker mijn tanden in te zetten. Ik heb dit in Zweden 20 dagen achter elkaar gegeten, en dat ging prima. Ik maak me er niet echt zorgen over dat ik zoveel 'snoepgoed' naar binnen werk. Als je zoveel verbrandt, dan maakt de vorm waarin steeds minder uit (ik hou wel rekening met de juiste verhouding koolhydraten-eiwit-vet). Ik weet heel goed wat ik inlever, maar ik weet ook heel goed wat ik ervoor terugkrijg. Koffie en alcohol drink ik sowieso niet, ik ben al 30 jaar vegetariër, en ik ben niet iemand die het leuk vindt om uitgebreid te koken. Dus dat is makkelijk. Maar thuis eet ik veel fruit, zoveel mogelijk bio en met zo min mogelijk verpakking. Geen van die drie zijn tijdens het wandelen zonder concessies mogelijk, en waarschijnlijk baal ik het meest van al die verpakkingen.
Maar over die drie dingen kan ik me (voor nu) heen zetten omdat ik zie wat ik ervoor terug krijg. Ook al eet ik veel, het is op deze manier redelijk compact en licht, waardoor ik een flink aantal dagen onafhankelijk op pad kan met een kleine tas (10-11 dagen met een 50L tas). Ik hoef me niet druk te maken over resupply punten, of ze mijn favoriete repen wel hebben in een hut of dat er lange stukken zonder bevoorrading zijn. Ik voelde op de Padjelantaleden dan ook geen enkele jaloezie tegenover een stel Duitsers die bij de hut lekker uitgebreid pannekoeken zaten te bakken, daar vervolgens lekker honing en stroop op smeerden, maar wel de volgende dag weer met een tas van 23kg op pad moesten. Iedereen maakt andere concessies bij wandelen.
Bijlagen
Laatst bewerkt:
Beleef jij plezier aan Hiking-site.nl?
Overweeg dan een (eventueel maandelijkse) vrijwillige donatie te doen via onderstaande knop:
Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):
