Waarom hike jij?


Waarom hike jij?!

Even mijn beknopte (persoonlijke) verhaal… Vanaf dat ik kan lopen ben ik met mijn ouders aan het wandelen. En als je dan 16 bent en je broer(tje) 18, dan kun je best met zijn tweetjes de Lairig Ghru en andere tochten in Schotland wandelen en illegaal forellen vissen... Papa komt je dan drie dagen later wel ophalen, mijn moeder vond dat altijd (en nog) een minder goed plan…

Tijdens mijn studie heb ik de Veluwe en in de vakanties al wandelend ‘Europa’ ontdekt. Alle illegale kampeeravonturen op de Veluwe komen wellicht later nog wel eens… En dan ga je werken en trouwen enzo…. En wandel je niet meer en… raak je jezelf kwijt! Een dochter rijker ben ik die leuke plekken van ‘vroeger’ (na je 25e mag je over ‘vroeger’ praten…) weer eens gaan opzoeken. Dat gaf rust.

Inmiddels een eigen bedrijf (en samen met mijn vriendin ook nog eentje…) als zelfstandig projectontwikkelaar en troubleshooter in vastgoed en regelmatig behoefte aan ‘rust in mijn hoofd’. Dus minstens twee keer per jaar een langere tocht van twee weken en wat weekeinden. Meer gun ik mezelf niet, maar het is genoeg om de onrust uit mijn lijf te krijgen en te reflecteren, soms drastische beslissingen te nemen.

Ik kom relaxed, met nieuwe energie en ideëen terug. Een avontuur beleefd! En mijn gezin van dochter, vriendin en bonuszoon zijn er blij mee!
Waarom hike jij?!

6C1DB6E3-D5CA-4558-9FF3-7CF4EEE94E57.jpeg
 
Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):

Wanneer ik aan het hiken ben, en vooral tijdens meerdaagse trektochten, wordt alles ineens heel simpel. Het leven bestaat dan eigenlijk alleen nog maar uit eten, slapen en wandelen. Ideaal om tot rust te komen vanuit mijn dagelijkse hectische leven. Mijn mobiele telefoon laat ik dan ook zo veel mogelijk uit.

Daarnaast ben ik ook gewoon gek op bergen. In de bergen ben ik in mijn ' happy place'.

IK hoop in de bergen te kunnen rondlopen tot ik erbij neerval.
 
Leuk om jullie verhalen te lezen!

Voor mij is het wandelen vooral een manier om zoveel mogelijk tijd in de natuur door te brengen. Het wildkamperen vind ik echt heerlijk en doe ik bijna overal. Toen ik nog wat jonger was sliep ik zelfs in parken in grote steden. Toen ik een tijdje geleden bij mijn broer in Schoorl was heb ik ook heerlijk drie weken in mijn tentje in de duinen geslapen en niet in zijn appartement.

Ik verkeer in de gelukkige omstandigheid dat ik een voornamelijk reizend bestaan heb. Tijdens die reizen probeer ik zoveel mogelijk in mijn tent te slapen en te wandelen. Twee jaar geleden heb ik een jaar met een boot door Nederland en België gevaren en ook toen heb ik vaak naast de boot in mijn tent geslapen. Nu schrijf ik dit bericht vanuit mijn camper in Frankrijk.

Behalve dat ik graag wandel reis ik graag op de fiets, motor en ook lift ik graag. Zolang ik maar zoveel mogelijk in de natuur ben. Volgens mij heb ik een nomaden hart, als ik te lang in een gewoon huis ben wordt ik ongelukkig. Dat heb ik vaak genoeg geprobeerd maar werkt niet voor mij. Ondanks dat ik een prachtige vrijstaande woning heb.
IMG_20221213_150316_906.jpg
 
Wat een goede vraag, maar heb ik daar ook een goed antwoord op?
Ooit eens tijdens mijn studie zei een goede vriend dat het hem wel gaaf zou lijken om de WHW te lopen. Tot dat moment had ik nog nooit een actieve vakantie gedaan, of uberhaupt vakanties (ik kom uit een heel liefdevol, maar bescheiden gezin), maar dat leek me wel wat. Dat najaar een eerste meerdaagse wandeling gedaan in de Ardennen en de herfst daarna stonden we onervaren en met veel te zware rugzakken in Milngavie aan de start van de WHW. En ik vond het prachtig, vooral het avontuurlijke aspect en de eenvoud van slapen, eten en lopen. Uiteindelijk vond ik het avontuur niet meer zo in het wandelen en het ergens verstopt in een bos slapen met een boomwortel die de hele nacht in je rug prikt. Dus toen was er meer adrenaline nodig in mijn avonturen en ben ik gaan adventure racen. (En tijdens zo'n race is slapen met een boomwortel in je rug geen enkel probleem, want na 48 uur zonder slaap, kun je overal slapen.)
Voor mij is de prestatie een belangrijk aspect van het avontuur: hoe ver kan ik gaan, hoe lang kan ik doorgaan tot ik instort en kan ik daarna misschien toch nog steeds doorgaan? Een verstandig mens doet dat soort dingen niet, maar ik vind het machtig interessant om mijn limieten op te zoeken. En verder geeft het me dat ook de gelegenheid om veel meer van een omgeving te zien. Tijdens een AR van een dag of vier leg je zo 400 km af (deels op de fiets natuurlijk), terwijl je daar met een (relaxte) wandelvakantie zo een week of 3 mee bezig bent.
 
Hmm, ik hike omdat ik niet meer kan fietsen.
Ik ben eigenlijk oorspronkelijk een fietser. Heb mijn randonneur door het binnenland van IJsland gesleurd, over onverharde wegen in Nieuw Zeeland, over nauwelijk begaanbare paden in de Sierra Nevada (die in Zuid Spanje dan) en toen ik het een keer relaxt wilde doen ben ik als vakantie vanuit huis in toen nog Spijkenisse naar onze webmaster in Mataró gefietst.
Maar in 2009 ben ik aan mijn rechterknie geopereerd en zat fietsen er niet meer in. Aangezien ik ook geen zin heb om op het strand te liggen tot ik gaar ben, ben ik maar gaan hiken.
Vorig jaar mei voor het eerst in ruim 12 jaar weer eens op de fiets een bergpasje beklommen. En hoewel het maar een heel klein bergpasje was wist ik het weer: in mijn hart ben ik toch eigenlijk stiekem een fietser ;).

Groetzels,
Dennis
- is er een biking-site.nl? -
 
"Als je kampeert en je doet 's morgens de tent open is het belangrijkste nieuws van de dag wat voor weer het is"
(door Jolanda Linschooten in Keerpunt Alaska)

Dit geeft voor mij zo'n beetje de essentie weer van waarom ik kampeer. We zijn m.i. kwijt geraakt wat echt belangrijk is in het leven. Het meeste nieuws wat je krijgt voorgeschoteld is dat het in ieder geval niet.

Wandelen is optimaal vertragen. Je ziet elk beestje en steentje. Ik kan erg genieten van dat langzame en daardoor intensieve leven. Door dat vertragen duurt de tijd voor mijn gevoel langer.
 
Ondanks dat ik een prachtige vrijstaande woning heb.Bekijk bijlage 24284
Leuke vrijstaande woning op de foto, zeg ;-)


Ik vind het bevrijdend om tijdens een hike met overnachtingen even niet alles tot op de minuut te hoeven plannen. Dat doen we in ons dagelijks leven al zoveel. Als onderweg iets voor oponthoud zorgt, is dat juist een onderdeel van het avontuur. Dus als het weer tegenzit, een gebied afgesloten is, ik een verkeerde inschatting van een route heb gemaakt, een ontzettend gezellig middeleeuws feest op mijn weg vind, een uitnodiging krijg om te komen eten, etc., dan is de spontaniteit van dat moment een intensere beleving en leef ik veel meer in het het moment van de dag. Natuurlijk heb ik wel altijd alles bij me, om ter plekke ergens te kunnen bivakkeren. Afhankelijk van het gebied kom ik daar niet altijd aan toe. Dan krijg ik een lift of overnachting aangeboden bij iemand in de tuin. Zo ontmoet je mensen en hun verhaal. Ik kan altijd kiezen om rust en een bivakplekje op te zoeken of juist nieuwe mensen te ontmoeten. Als het een bivak wordt, betekent die bivak ook de vrijheid om zelf te beslissen waar ik op dat moment wil zijn.
 
Waarom ik hike?

Daar moest ik even over nadenken. Maar daar had ik geen tijd voor, want toen kwamen er meetings tussendoor, moest ik wat andere dingen regelen, andere verplichtingen, nog meer meetings en toen wist ik het weer: om dat gewoon even allemaal achter me te laten.

Het mooiste van een meerdaagse tocht voor mij is de eenvoud van het leven. Je "moet" gewoon stappen, rondkijken, plekkie zoeken om te eten en te slapen en ondertussen helemaal niks. Je "mag" van alles, maar moet niks. En soms scheld ik de rugzak of verkeerde sokken of het te stijle pad binnensmonds helemaal verrot, maar dan nog geniet ik ontzettend. Ik kan fysiek helemaal op zijn, maar van binnen is de batterij helemaal weer vol na een dagje stoempen. Die pijnlijke schouders, blaren en in enkele gevallen zelfs gebroken botten neem ik daarbij voor lief als bonus erbij.

Kijk ik bijvoorbeeld naar de vele kilometers die ik samen met mijn zoons heb gemaakt op de Camino de Santiago: dat waren de beste momenten om écht te kletsen met elkaar. Of die momenten van samen fikkie stoken aan het eind van de dag en een worstje op een prikker boven het vuurtje opwarmen terwijl je uitkijkt over het Zweedse landschap: dat zijn momenten die voor altijd bij je blijven.

Dus waarom ik hike? Om te genieten van mijn omgeving, van mijn reisgenoten en van het leven!

Raymond
 
Hmm, ik hike omdat ik niet meer kan fietsen.
Ik ben eigenlijk oorspronkelijk een fietser. Heb mijn randonneur door het binnenland van IJsland gesleurd, over onverharde wegen in Nieuw Zeeland, over nauwelijk begaanbare paden in de Sierra Nevada (die in Zuid Spanje dan) en toen ik het een keer relaxt wilde doen ben ik als vakantie vanuit huis in toen nog Spijkenisse naar onze webmaster in Mataró gefietst.
Maar in 2009 ben ik aan mijn rechterknie geopereerd en zat fietsen er niet meer in. Aangezien ik ook geen zin heb om op het strand te liggen tot ik gaar ben, ben ik maar gaan hiken.
Vorig jaar mei voor het eerst in ruim 12 jaar weer eens op de fiets een bergpasje beklommen. En hoewel het maar een heel klein bergpasje was wist ik het weer: in mijn hart ben ik toch eigenlijk stiekem een fietser ;).

Groetzels,
Dennis
- is er een biking-site.nl? -
Ik kan me voorstellen dat met een e-bike je misschien weer het fietsen kunt oppakken?
 
Ik kan me voorstellen dat met een e-bike je misschien weer het fietsen kunt oppakken?
Dat kan vast, maar op één of andere manier trekt me dat dan weer niet. Fietsen is voor mij ook ergens puur op wilskracht met het snot voor de ogen aankomen en ik heb het psychologisch wat moelijk omdat in combinatie met een e-bike te zien. Mogelijk onterecht, maar ik zit nu nog op de lijn " alleen op eigen kracht of anders hoeft het niet". Maar wie weet over een aantal jaren ;).

Groetzels,
Dennis
 
Dat kan vast, maar op één of andere manier trekt me dat dan weer niet. Fietsen is voor mij ook ergens puur op wilskracht met het snot voor de ogen aankomen en ik heb het psychologisch wat moelijk omdat in combinatie met een e-bike te zien. Mogelijk onterecht, maar ik zit nu nog op de lijn " alleen op eigen kracht of anders hoeft het niet". Maar wie weet over een aantal jaren ;).

Groetzels,
Dennis
Na afgescheurde kniebanden zo’n 10 jaar geleden heb ook ik niet meer de fysiek van vroeger. Hardlopen (trailrunning) gaat niet meer, mountainbiken eigenlijk ook niet. Maar wandelen… als een jonge god van 50… Volgens mijn dochter mag je dan wat vaker ‘van het uitzicht genieten’ tijdens het bergop hiken, hoef je niet perse van zonsopkomst tot zonsondergang te wandelen, mag (moet?) je bij de pub/inn best een pintje drinken en blijven hangen omdat het gezellig is en kom je toch nog steeds op de mooiste plekjes!
 
Na 50 jaar een druk leven met een drukke fulltime job, een echtgenote en drie kinderen kwam ik na een "crash" pas te weten dat ik een autismespectrumstoornis en ADHD met me meedraag. Mijn hoofd "leeg maken" is me dus eigenlijk nog nooit gelukt. Sinds een jaar heb ik het hiken ontdekt en dat maakt me na een paar dagen veel rustiger. Had ik geen echtgenote gehad ik zou veel verder en veel langer hiken, maar ik moet een beetje de kerk in het midden houden. Ik probeer elke maand minstens drie dagen op pad te zijn. In de winter lig ik stil wegens de koude (vooral 's nachts, ik heb ook nog eens FIBRO dus dat slapen op een matje in de koude is de regelrechte hel voor mij.) Tot een nachtelijke 10 graden kan ik het gemakkelijk bolwerken. Ik ben het hiken begonnen met een vriend die dat veel deed (een bushcrafter) maar de laatste tijd ben ik altijd alleen. Ik heb gemerkt dat alleen hiken veel intenser is, anders loop je toch weer de hele tijd te praten.
 

Bijlagen

  • 308898455_10224303843138014_1042737159858422288_n.jpg
    308898455_10224303843138014_1042737159858422288_n.jpg
    699 KB · Weergaven: 43
Na 50 jaar een druk leven met een drukke fulltime job, een echtgenote en drie kinderen kwam ik na een "crash" pas te weten dat ik een autismespectrumstoornis en ADHD met me meedraag. Mijn hoofd "leeg maken" is me dus eigenlijk nog nooit gelukt. Sinds een jaar heb ik het hiken ontdekt en dat maakt me na een paar dagen veel rustiger. Had ik geen echtgenote gehad ik zou veel verder en veel langer hiken, maar ik moet een beetje de kerk in het midden houden. Ik probeer elke maand minstens drie dagen op pad te zijn. In de winter lig ik stil wegens de koude (vooral 's nachts, ik heb ook nog eens FIBRO dus dat slapen op een matje in de koude is de regelrechte hel voor mij.) Tot een nachtelijke 10 graden kan ik het gemakkelijk bolwerken. Ik ben het hiken begonnen met een vriend die dat veel deed (een bushcrafter) maar de laatste tijd ben ik altijd alleen. Ik heb gemerkt dat alleen hiken veel intenser is, anders loop je toch weer de hele tijd te praten.

Fibro EN hiken? Dat vind ik best bijzonder want mijn vader en zus hebben beiden fibro en zij kunnen allebei niet zoveel meer
 
Fibro EN hiken? Dat vind ik best bijzonder want mijn vader en zus hebben beiden fibro en zij kunnen allebei niet zoveel meer
Dat kan best kloppen Einstein, ik ben geen arts maar ik vermoed dat er een paar grote redenen zijn waarom ik het wel kan;

1. Fibro is een restgroep, een diagnose die je krijgt als alle andere diagnoses zijn uitgeput. Het is een verzamelnaam voor reumatische klachten die niet in een "vakje" te stoppen zijn. Sommige artsen weigeren er zelfs in te geloven en de ziekte heeft erg te kampen met de dooddoener dat het "in het hoofd zit". Dit is echter totale onzin, ik kan je verzekeren dat de pijn ondraaglijk realistisch is. Maar omdat het een restgroep betreft kan het best zijn dat twee mensen met "Fibro" in realiteit eigenlijk een totaal andere ziekte hebben. Met andere woorden, het is best mogelijk dat "mijn Fibro" andere oorzaken en beperkingen heeft dan deze van jou familie.

2. Mijn behandelende arts is een autoriteit op vlak van Fibro en heeft enorm veel patienten. Het is haar ervaring dat mensen met fibro in een negatieve spiraal terecht komen indien ze passief worden. Dat is natuurlijk wel begrijpelijk want de patient wordt voor elke beweging afgestraft. Ze zegt dat er veel patienten zijn die stoppen met werken, aan hun zetel of bed gekluisterd blijven met pijnstillers en op de duur zelfs geen huishoudelijke klusjes meer kunnen doen. Haar patienten die actief gebleven zijn, die blijven werken en (zeer beperkt) aan beweging blijven doen zijn op de lange duur veel beter af. Ik ben alle sport moeten stoppen door Fibro, maar ik kan wel nog (recreatief en rustig) fietsen, rustig zwemmen en ik kan ook nog wandelen, en dan is het hiken in mijn leven gekomen. Het is het enige wat ik wel nog kan en wat een uitdaging is.

3. Zonder medicatie (Tramadol 150 retard) zou ik dat hiken totaal mogen vergeten.
Maar zonder zou ik ook het dagelijkse leven mogen vergeten, ik ben het dokterskabinet indertijd bijna "ingekropen" van ellende.
Dus ik neem dat toch, hiken of niet..

Ik moet toegeven, na de eerste nacht op dat slaapmatje was ik totaal gebroken, ik kon bijna niet meer recht en de tent afbreken was de hel. Maar ik merkte dat toen ik weer verder wandelde dat de pijn heel snel draaglijk geworden was, sneller dan thuis. De volgende hike bleek ik al veel minder af te zien op het slaapmatje en ik kwam ook niet meer om het half uur wakker van de pijn, en dat gaat nu verder steeds beter. Telkens ik thuis kom na een hike van een dag of drie ben ik kapot, maar de daaropvolgende weken is de fibro een stuk minder dan ervoor. Nu het winter is ga ik niet meer hiken (te koud, ik moet het ook niet zoeken) en ik voel het verschil enorm. Omdat ik erg moet opletten met het gewicht van mijn rugzak (Ik mag ECHT niet boven de 10kg zonder water) heb ik nu zelfs een lichter slaapmatje dan eerst, een "Sea to summit light", het is spartaans maar het weegt niks om te dragen. Het is wikken en wegen.

Tot slot; Ik ben pas een jaar geleden beginnen hiken (ben 54 jaar) en het gaat nu eigenlijk iets beter met me dan voordien.
Binnenkort zal het weer warmer worden en eind april plan ik mijn eerste driedaagse.

Hartelijke groet,
En sterkte aan je vader en zus.
 
Dat kan best kloppen Einstein, ik ben geen arts maar ik vermoed dat er een paar grote redenen zijn waarom ik het wel kan;

1. Fibro is een restgroep, een diagnose die je krijgt als alle andere diagnoses zijn uitgeput. Het is een verzamelnaam voor reumatische klachten die niet in een "vakje" te stoppen zijn. Sommige artsen weigeren er zelfs in te geloven en de ziekte heeft erg te kampen met de dooddoener dat het "in het hoofd zit". Dit is echter totale onzin, ik kan je verzekeren dat de pijn ondraaglijk realistisch is. Maar omdat het een restgroep betreft kan het best zijn dat twee mensen met "Fibro" in realiteit eigenlijk een totaal andere ziekte hebben. Met andere woorden, het is best mogelijk dat "mijn Fibro" andere oorzaken en beperkingen heeft dan deze van jou familie.

2. Mijn behandelende arts is een autoriteit op vlak van Fibro en heeft enorm veel patienten. Het is haar ervaring dat mensen met fibro in een negatieve spiraal terecht komen indien ze passief worden. Dat is natuurlijk wel begrijpelijk want de patient wordt voor elke beweging afgestraft. Ze zegt dat er veel patienten zijn die stoppen met werken, aan hun zetel of bed gekluisterd blijven met pijnstillers en op de duur zelfs geen huishoudelijke klusjes meer kunnen doen. Haar patienten die actief gebleven zijn, die blijven werken en (zeer beperkt) aan beweging blijven doen zijn op de lange duur veel beter af. Ik ben alle sport moeten stoppen door Fibro, maar ik kan wel nog (recreatief en rustig) fietsen, rustig zwemmen en ik kan ook nog wandelen, en dan is het hiken in mijn leven gekomen. Het is het enige wat ik wel nog kan en wat een uitdaging is.

3. Zonder medicatie (Tramadol 150 retard) zou ik dat hiken totaal mogen vergeten.
Maar zonder zou ik ook het dagelijkse leven mogen vergeten, ik ben het dokterskabinet indertijd bijna "ingekropen" van ellende.
Dus ik neem dat toch, hiken of niet..

Ik moet toegeven, na de eerste nacht op dat slaapmatje was ik totaal gebroken, ik kon bijna niet meer recht en de tent afbreken was de hel. Maar ik merkte dat toen ik weer verder wandelde dat de pijn heel snel draaglijk geworden was, sneller dan thuis. De volgende hike bleek ik al veel minder af te zien op het slaapmatje en ik kwam ook niet meer om het half uur wakker van de pijn, en dat gaat nu verder steeds beter. Telkens ik thuis kom na een hike van een dag of drie ben ik kapot, maar de daaropvolgende weken is de fibro een stuk minder dan ervoor. Nu het winter is ga ik niet meer hiken (te koud, ik moet het ook niet zoeken) en ik voel het verschil enorm. Omdat ik erg moet opletten met het gewicht van mijn rugzak (Ik mag ECHT niet boven de 10kg zonder water) heb ik nu zelfs een lichter slaapmatje dan eerst, een "Sea to summit light", het is spartaans maar het weegt niks om te dragen. Het is wikken en wegen.

Tot slot; Ik ben pas een jaar geleden beginnen hiken (ben 54 jaar) en het gaat nu eigenlijk iets beter met me dan voordien.
Binnenkort zal het weer warmer worden en eind april plan ik mijn eerste driedaagse.

Hartelijke groet,
En sterkte aan je vader en zus.
Wat een verhaal! Dank voor het delen! Ik ben best wel eens bang dat ik er ook last van ga krijgen ooit, maar aangezien ik 42 ben en het schijnt zich zo ergen begin 20 voor het eerst te uitten hoop ik dat het me bespaard blijft.
Nu ben ik dan weer wel van het ultra lichte hiken, maar dat is ook gewoon logisch, want er is niets zo onplezierig als gewicht in een rugzak.
Mbt fybrio (en sorry dat we even een zijspoor pakken in dit draadje), heb ik wel eens een artikel gelezen dat er aanwijzingen zijn dat mensen me fybro hele gevoelige zenuwen hebben waardoor ze het bloed door de aderen voelen stromen in de vorm van pijn. Als dat waar is dan hoop ik ook dat ze er snel wat aan kunnen doen.

Eins
 
Wat een verhaal! Dank voor het delen! Ik ben best wel eens bang dat ik er ook last van ga krijgen ooit, maar aangezien ik 42 ben en het schijnt zich zo ergen begin 20 voor het eerst te uitten hoop ik dat het me bespaard blijft.
Nu ben ik dan weer wel van het ultra lichte hiken, maar dat is ook gewoon logisch, want er is niets zo onplezierig als gewicht in een rugzak.
Mbt fybrio (en sorry dat we even een zijspoor pakken in dit draadje), heb ik wel eens een artikel gelezen dat er aanwijzingen zijn dat mensen me fybro hele gevoelige zenuwen hebben waardoor ze het bloed door de aderen voelen stromen in de vorm van pijn. Als dat waar is dan hoop ik ook dat ze er snel wat aan kunnen doen.

Eins
Ik wil je echt niet bang maken maar ik was kerngezond tot ik 45 was, daarna is het begonnen, elk jaar een stukje erger. Maar mijn zus heeft het niet, dus het kan zijn dat je de dans ontspringt.
 
Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):

Waarom ik hike?

Dat gevoel, dat je alles op je rug hebt wat je nodig hebt. Dat je elke minuut je plan aan kan passen zonder iets te organiseren, want je hebt alles al bij je. Nu een lift naar Genève? Het kan. Maar om in de natuur te lopen, waar geen snel (fiets- en auto-) verkeer komt, waar alleen olifantenpaadjes zijn, waar je kunt stoppen en weer gaan wanneer je wilt, er is geen plek waar ik beter van oplaad. Het ruisen van de wind. De uitzichten. De gekke ontmoetingen als je alleen reist. De knisperende kou bij het wakker worden als ik een enkele keer winterkampeer. De eenvoud van het leven, lopen slapen eten. De blijdschap als iemand een tomaat en een tube mayonaise heeft achtergelaten in de koelkast (dit op een Santiago-route), zodat ik ineens met een blik tonijn en een mini uitje en een meegenomen laatste slok witte wijn, een fantastische tonijnsalade in elkaar fiets. Het idee dat ik in Nederland kan beginnen, en uiteindelijk in Gibraltar (of waar dan ook) kan eindigen, als ik maar mijn ene voet voor de andere blijf zetten. De wereld aan mijn voeten. Ultiem genieten.
 
banner 468x60
Beleef jij plezier aan Hiking-site.nl?
Overweeg dan een (eventueel maandelijkse) vrijwillige donatie te doen via onderstaande knop:


Steun Hiking-site.nl door aankopen te doen via de volgende links (een kleine commissie op aankopen zijn de verdiensten):


banner 468x60
Bovenaan