Montsec: Congost de Mont-rebei (10 km/3 uur)

Lengte van de route:
De totale lengte van deze route bedraagt zo'n 10 kilometer. 5 kilometer voor de heenweg en vervolgens dezelfde 5 kilometer weer terug. Mensen die nog wat energie over hebben kunnen echter 2,5 kilometer doorlopen, waardoor de totale lengte 15 kilometer wordt.

Kenmerken van deze route:
De Montsec is een droge bergkam even ten zuiden van de Catalaanse Pyreneeën is te vinden. Dwars daar doorheen loopt de 'La Noguera Ribagorçana', die hier en daar wordt afgeremd door grote stuwdammen. Deze dammen zorgen er op hun beurt voor dat er mooie stuwmeren ontstaan, waarvan deze route er eentje zal bezoeken. Voordat je echter het stuwmeer bereikt ga je door een schitterende canyon, met afgronden van soms bijna 100 meter diep en rotswanden die tot een hoogte van 1300 meter recht uit het water opstijgen. Het pad is dan ook uitgehakt in deze wand en daardoor niet altijd even geschikt voor mensen met hoogtevrees. Hier en daar is er zelfs een ketting in de wand bevestigd om het lopen veiliger te maken. Ook moet er een oude kabelbrug worden overgestoken, waarbij je door de vloer van de brug naar het heldere water, 10 meter lager, kunt kijken.

Start- en eindpunt:
We starten deze tocht op de parkeerplaats van het reserve natural, dat bereikt kan worden vanaf Puente de Montañana. Vanuit dit dorpje loopt de C-1311 richting Tremp (bruggetje oversteken), maar al direct na de brug neem je de afslag naar rechts (Castissent). Deze weg gaat na een paar honderd meter over in een pad (afslag naar rechts: Congost de Mont-rebei) wat we volgen tot aan de parkeerplaats (deze bereiken we na enkele kilometers over het onverharde pad rijden). Met de trein kun je komen tot aan het dorpje Àger, maar dan is het nog zeker 15 kilometer voordat je bij het eindpunt van de route bent (eigenlijk halverwege de route, want vanaf hier moet je nog teruglopen).

Uitrusting:
Tijdens deze tocht zul je graag water willen drinken. Zeker als je uit de canyon komt kan de zon moordend heet zijn en dus wil je zeker 2 tot 3 liter water bij je hebben. Ook bescherming tegen de zon (pet, creme) is dus noodzakelijk. Verder een verrekijker om de gieren boven je hoofd beter te kunnen bekijken en de normale zaken als goede schoenen, eten en eventueel regenkleding.

Benodigde kaart:
Eigenlijk heb je voor deze route niet echt een kaart nodig, je volgt namelijk de GR-1 en daarnaast zijn er geen aftakkingen mogelijk. Wil je toch een kaart meenemen, dan kun je denken aan de 1:50.000 kaart (Pallars Jussà) van het Institut Cartogràfic de Catalunya (ICC) of de 1:25.000 Sant Esteve de la Sarga (289-IV) van het Centro Nacional de Información Geográfica (CNIG).

Routebeschrijving:
Zoals gezegd start de route bij een parkeerplaats. Hier vinden we tevens wat meer informatie (ook in het Engels) over het park en de bewoners (flora en fauna) ervan. Vanaf de parkeerplaats kun je zelf kiezen of je de route 'boven langs' of 'onderlangs' begint: de splitsing is direct bij de parkeerplaats. De keuze zal in veel gevallen afhangen van de stand van het water, want is deze hoog dan is de route onderlangs onder water en dus geen optie. Welke route je ook kiest, uiteindelijk kom je uit bij een schitterende kabelbrug, welke over een zijtak van de rivier hangt.

De brug zelf vormt geen probleem. Hij wiebelt een beetje bij het oversteken, maar maakt de route daardoor ook een beetje spannender. Het meer spannende gedeelte moet echter nog komen. We vervolgen de tocht immers over het pad direct rechts van de brug aan de overkant. We kiezen hierbij het bovenste pad, het onderste biedt namelijk niet het mooie uitzicht dat we met het bovenste pad wel krijgen.

Langzaam maar zeker ontvouwt de canyon zich voor onze ogen. Het pad wordt hier en daar met kabels beveiligd, maar echt nodig zijn ze niet. Ook merk je dat je langzaam maar zeker steeds verder stijgt en dat het water van de rivier steeds verder in de diepte komt te liggen. Ook de overkant komt steeds dichterbij omdat de doorgang steeds nauwer wordt.Overigens ligt de muur aan de overkant in Aragón en wordt door de lokale overheid daar niet als natuurpark aangemerkt.

Zijn we ongeveer halverwege de canyon, dan zien na een scherpe bocht naar links een grot hoog boven ons hoofd: de Cova Colomera. Als je zin en energie hebt kun je 'm even gaan bekijken. De grot zelf is niet zo spectaculair, maar het uitzicht dat je vanuit de grot richting de canyon hebt des te meer. Vanaf deze hoek kun je immers al een behoorlijk deel van het stuwmeer zien dat aan het einde van de canyon lonkt. Andere leden van de groep kunnen eventueel even uitrusten op een van de zitbanken die hier en daar zijn geplaatst om te genieten van het uitzicht.

Na de cova Colomera gaat de route verder omhoog tot het punt waarbij we uit de canyon lopen. We zien de rest van het pad al in de verte langs de flanken van de berg omhoog gaan. Kijken we echter verder naar links, dan zien we ook de gigantische 'big walls'. Langs deze muren -op sommige plekken meer dan 500 meter hoog- klimmen buiten de zomer de echte durfals onder klimmers omhoog. Er zijn diverse routes, waarvan de moeilijkste zelfs een 8a is. Overigens is dit ook de laatste plek waar we echt bij het water kunnen komen (filteren van nieuw drinkwater?). Net nadat we uit de canyon komen is er immers een klein paadje naar rechts dat ons naar de waterkant brengt.

Heb je verkoeling bij het water gezocht dan vervolgen we de oorspronkelijke route op het pad. Dit voert ons steeds verder omhoog en zeker in de zomer is dit stuk moordend in de zon. Groot is dan ook de vreugde als we na enkele kilometers plots oog in oog staan met een refugio (Mas de Carlets). Enkele klim-vrienden hebben zich deze oude hut toegeëigend en hebben het omgebouwd tot een volwaardige refugio. Je kunt er drinken en eten kopen, maar ook overnachten of kamperen. Dit is dan ook het eindpunt van de tocht en om terug bij de auto te komen volgen we gewoon dezelfde route terug.

Heb je nog meer dan genoeg energie over, dan kun je besluiten om ook nog de oude hermitage van La Pertusa te bezoeken (voluit: Ermita de la madre de Deu de la Pertusa). Hiertoe blijf je na de refugio gewoon de GR-1 markeringen volgen tot even voorbij de mijnen. De hermitage zie je vervolgens op een uitzichtpunt boven het meer liggen. De totale extra afstand is ongeveer 5 kilometer (2,5 kilometer tot aan de hermitage en dan terug). Mensen die geen puf meer hebben doe er goed aan om toch nog een stukje na de refugio door te lopen. Enkele honderden meters verder heb je immers een schitterend uitzicht op zowel het meer in het zuiden als de canyon (en met een beetje geluk enkele besneeuwde Pyreneeën-toppen) in het noorden.