Isle of Skye

We staan op een vlak stukje kust aan een baai van Loch Scavaig: ‘Camasunary’. Het zal ooit een crofters-village geweest zijn. Nu rest er slechts één huisje. Alleen het dak en de buitenmuren zijn intact. Het is een bothy. Een Schotse schuilhut. Er wordt dankbaar gebruik van gemaakt door de diverse kampeerders, want het is hondenweer. Skye, het Regenwalhalla? Vandaag wel. Zullen we wel iets te zien krijgen van de beroemde pieken van de Cuillens?

Componeren van de route
Eergisteren zijn we vanuit Fort William naar Skye gelift. We werden opgepikt door een componist. Voor zijn werk woont hij in Glasgow. Maar voor inspiratie heeft hij een tweede huisje in de Highlands. Maar ook was hij een kenner van de Schotse ‘Hills’. Op onze topografische kaart gaf hij allerlei wandelroutes aan naar de toppen en de bergkammen van de Black Cuillens. Paden die niet op de kaart staan. Nu, met mijn huidige kennis van Schotland, weet ik dat er ook geen paden zijn. Destijds leek het ons echter bizar dat zoveel wandelpaden niet gekarteerd zouden zijn. Onze buitensportervaring was vooral gestoeld op de Alpenlanden met paden en alles gemarkeerd. De eerste tien dagen Schotland liepen we de West-Highland Way. Ook gemarkeerd. Nee, nu gingen we naar echt naar de ‘Wild Highlands’. Beken oversteken zonder bruggen of planken. En paden…? Vergrootte schapenpaadjes! De componist raadde ons de baai bij Camasunary aan. Een goede tip. In onze voorbereiding waren we niet verder gekomen dan West-Highland Way, Skye en de Cairngorms. Maar waar je in deze gebieden moest zijn, dat wisten we nog niet.
In een weilandje vlak achter Broadford kampeerden we. Zodat we in het dorp ’s ochtends nog inkopen konden doen, voordat we de bergen introkken. Lichtgewicht maaltijden proberen samenstellen uit het standaard assortiment van de locale supermarkt. Gelukkig eten de Schotten veel instantmaaltijden. Poedermelk lijkt hier wel gretiger aftrek te vinden als verse melk. En naar gemalen koffie is het zoeken tussen de instantcoffee’s.

Een gepensioneerd stel in een camper bracht ons vervolgens naar Elgol. Wel pas na dik een uur liften. Het is nou niet echt wat je noemt ‘een drukke weg’. Zes kilometer voor Elgol wilden we eigenlijk uitstappen. In Kilmarie, om daar het pad over een heuvelrug te nemen. Maar Elgol is beroemd om zijn uitzicht op de Cuillens en vanaf daar loopt ook een (kust-)pad naar de Camasunary. Het stel had ruimschoots de tijd. We werden getrakteerd op een ‘tee’ en ‘sandwich’. Vanuit de beschutte camper genoten we van het uitzicht. Het is inderdaad erg fraai. Wederom, door het toeval, op de juiste plek uitgekomen.

Zondag, mosseldag
Voor vandaag zouden we een dagtocht maken. Maar het weer gooit roet in het eten. Vanochtend werden we gewekt door het luidklapperende tentdoek. Zo’n vierboogs koepel is redelijk flexibel in het opvangen van de windstoten. En gelukkig ook waterdicht. De meegebrachte literatuur wordt daarom maar uitgespeld. Eigenlijk liggen we best comfortabel. De bothy is geen alternatief. De mensen met de slechtere kwaliteit tenten zitten hier dampend naast elkaar. In de middag klaart het op en is het eb! De droogvallende banken zijn begroeid met mosselen. Ze zijn niet groot, maar we hebben tijd zat. Rond de klok van zessen kunnen we een grote pan met mosselen op het vuur zetten. Een aangespoelde viskrat doet dienst als windscherm. Daarna is het smikkelen. De knoflooksaus moeten we ontberen en het formaat mossel van de visboer om de hoek in Utrecht is aanzienlijk groter. Maar die smaak…. Vers uit het heldere water van de Atlantische Oceaan!

Navy & Jethro Tull
Een nieuwe dag. Het weer is stukken beter. We gaan met licht bepakking op stap voor een dagtocht. De bergtop Sgurr Alasdair vormt het doel. Daarvoor moeten we eerst het kustpad volgen, langs de ‘Bad Step’, het riviertje van Loch Coruisk oversteken en klimmen. Van wat we gehoord hebben moet je de naam van de Bad Step letterlijk nemen. Een rotsblok die de wandeldoorgang van het kustpad verspert. Voor de Bad Step staat er echter een klein tentje op/naast het pad. ‘Gekke plek!?’ Een ‘Goodmorning, how are you?’, levert een problematisch antwoord op. In het tentje zitten twee jonge mannen. De ene heel stil en de andere radeloos. Er is een gewonde. De ‘stille’ is van het pad gegleden en heeft zijn onderbeen ernstig verwond. Een snee in het vlees tot op het bot. Het gabbro-gesteente van Skye is scherp. Vlijmscherp! De historie van het ongeluk wordt ons niet geheel duidelijk. Maar de noodzaak van hulp wel. De gewonde vertrekt namelijk geen spier. Er wordt gemeld dat een groep ‘Duitsers’ redding is gaan halen. In Hotel Sligachan. Een blik op de kaart leert dat 12 kilometer verderop is aan de andere kant van de Cuillens! Omdraaien en naar het gehucht Kilmarie is slechts 6½ kilometer lopen met een geringer hoogteverschil. Ons besluit is dan ook snel genomen. We stellen de twee kameraden gerust en gaan terug. In een half uur zijn we bij de tent. We werpen de bagage af en lopen snel door naar Kilmarie. Een klein uur later zijn we daar.

Bij de eerste beste boerderij kloppen we aan. De politie in Broadford wordt gebeld en zij alarmeren op hun beurt de ‘Navy’. Deze sturen direct een helikopter naar Skye. Door de indirecte communicatie is de exacte locatie van de slachtoffers niet duidelijk bij de Navy. Het ziet er naar uit dat één van ons met de helikopter mee mag, om de plaats te verduidelijken. Maar als we de helikopter al zien aanvliegen, valt het magische woord ‘Bad Step’. Direct weet de Navy waar we het over hebben. Helaas geen helikoptervlucht voor ons. Of misschien is het maar goed ook. Slechts één van ons had meegekund…

Nu moeten we wachten op de politie voor het procesverbaal. Onze gastvrouw verwend ons met thee, koffie, brood, soep, etc. De politie, sterk onderbezet in Skye gedurende het seizoen, laat op zich wachten. We blijken niet zo maar ergens te zitten. De boerderij is eigendom van Ian Anderson, de voorman en fluitist van de rockband Jethro Tull. ‘Nee, ze heeft geen muziek van Jethro Tull om te laten horen’. Ze heeft genoeg aan zijn schapen.

Met volle magen, een gesprek met een aardige agent en het gevoel van een heldendaad verricht te hebben rijker, lopen we rustig terug naar onze tent.

Cuillen Ridge
De twee geplande dagtochten hebben ieder anders uitgepakt. Vandaag is het inpakken. We trekken met volle bepakking over de Cuillin Ridge naar Hotel Sligachan. Eerst lopen we naar de Bad Step. We zijn nu toch wel reuze benieuwd. We verwachten een serieuze klimpartijen. Dat spreekt ons, als rotsklimmers, wel aan. De Bad Step blijkt een hellende rotsplaat met een horizontale scheur waar je overheen loopt. Er zijn goede plekken om je handen vast te houden. Je moet geen hoogtevrees hebben, maar het is geen klimwerk. Wij maken er een geintje van en proberen met een scheve camera, de doorgang zwaarder te doen lijken.

Loch Coruisk is een verborgen parel. Dit langwerpige meer wordt geheel omzoomd door de Cuillens en is alleen wandelend te bereiken. Aan het eind van het dal wacht ons echter een forse klim. Inderdaad kun je hier omhoog, maar het is wel bloedje stijl. De zware rugzak maakt het er niet eenvoudiger op. Vlak onder de pas (bealach) moeten we echt klauterend omhoog. Bekaf staan we in Bealach na Glaic Moire tussen Sgurr Mhadaidh en Bidein Druim nan Ramh. Veel puf om over de ridge verder te lopen is er niet meer. Zestien kilometer en achthonderd hoogtemeters met volle bepakking eisen hun tol. Historisch gezien een domme beslissing. Nu nog steeds ben ik erg benieuwd naar het lopen over de Cuillen Ridge zelf. En ik heb me een Munro, onder handbereik, door mijn neus geboord. Maar daar wist ik het bestaan niet eens van, toen ik daar rond liep. Vol goede moed dalen we dan ook af. De tent zetten we een paar kilometer voor Hotel Sligachan op.

Daarop volgen twee toeristische dagen. Liftend trekken we over Skye en maken kortere wandelingen. Op basis van een grondig onderzoek naar de ansichtkaarten in een winkel hebben we de reisdoelen vastgesteld. De Old Man of Storr is zo’n doel. Een groot los rotsblok dat van zijn sokkel dreigt te vallen. Het is een publiekstrekker. Wij weten er in alle rust van te genieten door op korte afstand ervan, onze tent op te zetten. Ook Duntulm Castle gaan we met een bezoek vereren. We treffen slechts een ruïne aan. Waar is het kasteel gebleven van de ansichtkaart? Het blijkt dat de muren een paar jaar geleden zijn omgewaaid. Soms is een reisgids nog niet zo onhandig.

Kamperen in het dorp
We hadden gehoord dat je overal mag kamperen in Schotland. Nu wordt het tijd omdat te testen. De laatste avond op Skye zetten we onze tent op de grasstrook langs de kade van Broadford. Niks achteraf in een weilandje, maar ‘face-to-face’ met de ‘strolling’ avondwandelaars. Die speciaal een stukje omlopen om maar zoveel mogelijk naar binnen te kunnen kijken. We vrezen een eventuele ingreep van de politie niet. Het is immers dezelfde politieagent waarmee we een paar dagen geleden rond de tafel zaten?

De laatste stukjes van de puzzel
Een half jaar later verschijnt er een artikel in de Bergvriend over een rugzaktrektocht op Skye. Direct herken ik op de foto’s enkele personen die ik had gezien in de Camasunary bothy. Bizar wordt het pas, als in het verhaal blijkt dat dit de groep ‘Duitsers’ was. De groep die redding ging halen voor de gewonde Schot. Maar de vraagtekens blijven na het lezen van het verhaal. ‘Waarom liepen ze niet direct naar het dichtstbijzijnde boerderijen?’.

Maart. Ik volg een introductie voor de nieuwe reisleiders van de wandelreisorganisatie SNP. We krijgen enkele stellingen m.b.t. veiligheid en moeten daar in kleine groepjes over praten. Ik vertel mijn relaas van de gewonde op Skye. Het heeft mij de noodzaak van EHBO-kennis doen in zien. Een van mijn gesprekpartners reageert: ‘Was jij daar?’. Ik kijk nog eens goed op zijn naambadge. Ja hoor, de auteur van het artikel. En wat blijkt: Men was gewoon niet bereid de geplande tocht aan te passen voor de gewonde en een aantal snelle mannen werden vooruit gestuurd.

Ron Bloksma
www.buitensport-schotland.nl