Voor allen die in de file staan

Werk……………
Voor de een het hoogtepunt van de dag, voor de ander iets waar hij of zij enorm tegen op ziet.
Voor mij zelf is betaalde arbeid een noodzakelijk kwaad waar ik gewoon het beste van maak wat er uit valt te halen. Gelukkig heb ik dan ook nog eens werk wat aan de ene kant interesant, en aan de andere kant afwisselend is, en wat ook nog behoorlijk betaald. Je wilt ook wel eens een mooie nieuwe Gore Tex jas kunnen kopen toch? Overigens schrijf ik dit stukje op mijn werk want werken in de chemie betekent dat je het soms heel, heel erg druk kan hebben, maar ook dat er momenten van rust zijn, zoals vannacht.
Maar daar gaat dit stukje niet over, want dat zal verder toch niemand een worst interesseren. Waar dit wel over gaat is mijn bijna dagelijkse gang naar en van mijn werk: ik denk dat ik voor wat dit betreft in een bijzonder gelukkige situatie zit. In plaats van elke dag in de file te staan of in een stampvolle trein te moeten zitten bestaat de gang naar "me werruk" uit een heerlijke wandeling, grotendeels over stokoude onverharde paadjes.
Ik woon namenlijk slechts 3 kilometer van mijn werk, in Halsteren, een dorpje onder de rook van Bergen op Zoom en het stuk tussen mijn werkplek en woning is een onderdeel van de zgn. Brabant wal. Dit is de oude grens tussen land en zee, waar de hogere zandgronden abrupt overgaan in de lager gelegen zeeklei gebieden, op de grens tussen Noord Brabant en Zeeland. Mijn favoriete paadje loopt precies over die overgang, met aan de ene kant oude boerderijtjes, kleine weilandjes, houtwallen en een enkel stukje bos. Vanaf dit pad kijk je dan uit over de lager gelegen landbouwgronden en weilanden, met uitzicht over het eiland Tholen. Het fabriekscomplex zelf ligt verborgen achter een dikke bomenhaag, zodat het uitzicht hierdoor niet bedorven wordt.
Als ik het rustig aan doe via dit pad loop ik in een half uurtje van huis naar werk of andersom. Het hele mooie is dat ik dit op verschillende tijden doe. Ik werk in volcontinu dienst, dus ook vaak 's nachts. Dit houdt in dat ik dit pad het hele jaar door op verschillende tijden en verschillende omstandigheden zie. Ik zie de eerste bloemetjes in het voorjaar, een egeltje en de eerste vleermuis in de zomer, ruik de herfstlucht en onderga de vrieskou in de winter. Uiteraard loop ik geregeld in de regen, maar daar heb je kleding voor. Ook zie ik afhankelijk van het seizoen de schitterendste zons-opkomsten en ondergangen, en ik sleep dan ook nog wel eens een camera mee.
Eenmaal aangekomen op het grote fabrieksterrein, via een weinig gebruikte zijpoort, loop ik zelfs daar nog een leuk stukje onverhard, achter een van de fabrieken langs tot ik er echt een eind aan moet maken en mijn eigen oord van broodwinning binnenstap.

Ik had het net over mijn favoriete paadje, wat aanduid dat er meer zouden moeten zijn. Dat klopt. Bijkomend voordeel van zo dicht bij het werk wonen is dat ik de route naar behoefte kan verlengen, ik zal hooguit wat eerder van huis moeten, of daar wat later aankomen.
Een van de opties is een iets andere route, westelijk van de wal waarbij ik meer in de polders blijf lopen. De tocht wordt zo een kilometer of 5, 6 lang en gaat door een totaal ander landschap. Smalle bochtige polderweggetjes, ook weer voor een deel onverhard. In plaats van over de wal te lopen vormt deze nu een schitterend décor op de achtergrond.
De wandeling gaat dan overigens door de bosrand die langs het fabrieksterrein staat. Ook dit is altijd weer een belevenis: het "bos" is een 20 jaar geleden aangeplante strook met wilgen, elzen en nog wat van die snelgroeiers en er loopt 1 smal kronkelend paadje doorheen. Omdat niemand voor zijn lol langs een fabriek zal gaan lopen is het er altijd vrijwel uitgestorven op een heel enkele ruiter of mountainbiker na. Onderhoud wordt er nauwelijks gedaan, alleen het paadje wordt vrijgehouden door een luie houthakker die de boel laat liggen waar het neerkomt. Dit geeft het lapje bos een behoorlijk natuurlijk aanzicht, met veel dood hout en jonge aanwas in diverse stadia van lichtgebrek. Je kunt hier zelfs het principe van de "lightgap" aanschouwen: als er eens een grotere boom omvalt ontstaat er een lichte plek in het bos waarvan de jonge aanplant gebruik maakt om door te schieten naar boven, op jacht naar het zonlicht. Omdat ik er zo vaak kom zijn de verschillen goed bij te houden en wordt het nooit vervelend.
Van de fabrieken heb je hier overigens geen last, je hoort er soms eens een blazend geluid, en een enkele bonk, verder is het er op de vogels na doodstil. Ik heb hier overigens zelfs wel eens een ree zien wegvluchten, ik weet nog steeds niet wie er harder schrok, de ree of ik.
Na de bosrand loop ik dan via een verweerd asfalt weggetje tussen de weilanden door, passeer een paar slaperige boerderijtjes, verstoor eens een koppel eenden of een fazant en geniet van de rust en stilte. Verkeer is hier niet omdat dit weggetje doodloopt tegen het fabriekshek. Niet de slechtste manier om na een nachtdienst huiswaarts te keren.
De derde optie is een stevige wandeling via de andere kant van het dorp waar ik woon. Hier op de hogere zandgronden kan ik in de bossen van Fort de Rovere via een wirwar van paden schitterende wandelingen maken om uiteindelijk weer te belanden op de werkplek. Hierbij praat ik echter toch al gauw over een afstand van minimaal een kilometer of 10, dus dan moet ik echt wat eerder de deur uit. Ik doe de langere routes vaak hardlopend, of met een extra zware rugzak zodat ik ook wat aan mijn conditie werk. Onbegrip, wantrouwen of medelijden van collega's zijn mijn deel. Intussen kennen ze mijn eigenaardigheden wel, en is er van tijd tot tijd oprechte interesse in mijn hobby en de Hiking-Site, erg interesant allemaal, om te zien, niet om te doen.
Als er dus 1 reden is om met plezier naar mijn werk te gaan is het dus wel de wandeling er naar toe, en dat tegen nul euro reiskosten, geen wachttijden en altijd frisse lucht.

Rob Plas
PS: Ik hoor net op de radio dat treinpassagiers met bestemming Utrecht rekening moeten houden met 30 tot 40 minuten vertraging wegens een storing aan een of andere bovenleiding, de file berichten hoor ik al niet eens meer, ik ben naar huis!