"Een wintertrektocht door de Ardęche"

'Kom op Joeri, laten we nog effe doortjoekelen, we zijn er zo…' Martijn trekt z'n heupband wat strakker aan en loopt weer verder door de sneeuw. Binnensmonds tierend ploeter ik ook weer verder. Na een paar meter sta ik weer stil. 'He figuur, het wordt al donker en ik heb weinig zin om m'n nek te breken'. Martijn draait zich om en trekt het bekende relativerende gezicht. ' Die refuge moet hier gewoon in de buurt zijn….het staat toch op de kaart??'. Tegen zoveel logica heb ik weinig in te brengen en daarom zet ik maar weer de ene voet voor de andere voet.

Een paar dagen geleden vertrokken we vanuit St. Ettienne de heuvels van de Ardęche in. We zouden een 12 daagse trektocht maken en kamperen in de heuvels. We wilden tot in het meest zuidelijke gedeelte van de Ardęche komen en daar in een relatief grote plaats een bus of trein zoeken naar St. Etienne. Het vertek vanuit Nederland werd een grote ramp. Ik kwam een uur voor vertrek tot de conclusie dat de spullen niet in mijn rugzak pasten. Martijn belde me op en schreeuwde dat het bij hem ook niet lukte. Al tierend gooide ik een paar repen chocolade, hartkeks, droogvoer en pinda's uit de rugzak. Het hele geval plus de losse spullen propte ik in m'n hoes en ik vertrok naar het station. In de trein kwamen we een beetje bij van de stress. We hadden zoveel tijd besteed aan de voorbereidingen, maar we hadden nooit met volledige bepakking gelopen. We hadden onszelf ontzettend voor de gek zitten houden en nu zaten we met de gebakken peren.
We hadden eten en brandstof meegenomen voor een dag of 10. We hadden allebei een eigen tent mee en relatief zware slaapzakken. Het gevolg was een rugzak van dik 25 kilo.

Weer kijken we op de kaart. Het lijkt wel alsof ze de refuge opzettelijk hebben verstopt. We lopen verder, terwijl het steeds donkerder wordt. We zetten de hoofdlampjes op, maar ik heb veel moeite met het onderscheiden van de stenen die maar net uit de sneeuw steken. De stenen die verstopt zijn onder een laagje sneeuw zie ik al helemaal niet. Af en toe dreig ik te struikelen, maar met m'n stokken lukt het toch om m'n evenwicht te bewaren. We lopen over een besneeuwde helling een donker dennenbos in. Mijn voeten doen pijn en m'n rugzak lijkt zwaarder te zijn dan ooit. Een brandend gevoel in de nek, schouders en rug is het resultaat van een hele dag lopen met de veel te zware last. De pijn zeurt aan m'n hoofd en ik kan maar moeilijk aan iets anders denken. Na een tijdje komen we op een open plek in het bos. Met een zucht gooi ik m'n rugzak neer en steun met de handen op m'n benen. Na even uit te hebben gepufd, kijk ik naar m'n tochtgenoot. ' Martijn jongen, ik kap ermee, we zetten hier de tent op, offuuuuh…ik blijf hier gewoon zitten.' Martijn laat ook z'n rugzak zakken en tuurt nog eens op de kaart. 'Nou ja, die refuge zal wel verdwenen zijn….laten we dan maar de tenten opzetten…..'. Ik meen nog een paar verwensingen richting de Fransen te horen, maar ik vind het al lang best zo. Einde van de pijnlijke tocht. Ik grabbel het foudraal met haringen uit m'n rugzak en probeer of de haringen de grond in willen. Op deze plek ligt een paar centimeter harde sneeuw, maar de ondergrond lijkt van steen te zijn. Hoe ik ook por met de haring, het lukt voor geen meter. De pennen gaan hooguit 2 centimeter de sneeuw in. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan dat we geen solide rotspen mee hebben genomen. We hebben geen van beiden een zelfdragende tent en we moeten dus zeker een aantal punten afspannen. Ik trek de bivakzak al uit m'n rugzak als Martijn oppert om alleen zijn buitentent op te zetten met een paar boomstammen. Een paar meter verder ligt een solide stronk en een eindje verder vinden we er nog een. We zetten het bivakje op en schuiven de matjes erin. De slaapzakken leggen we uit en de branders en het droogvoer komen tevoorschijn. Nadat een flinke hoeveelheid sneeuw is gesmolten in het blinkende pannetje boven de krachtige brander, gooi ik mijn zakje leeg in de pan. Tien minuten later hang ik boven de dampende pan, terwijl ik de pasta naar binnen werk. Martijn laat gewoontegetrouw zijn potje aanbranden en deelt me vervolgens met volle mond mede dat dat aan zijn brander ligt. Wat mij verbaast is dat de gasbranders nog goed functioneren bij deze temperaturen. Het vriest een graad of 15 en de gascartouches staan zelfs in de sneeuw, maar de heatpads zijn niet nodig. 25% propaan doet wonderen.

Bij de laatste paar happen voel ik dat m'n tenen pijnlijk koud beginnen te worden en dat het tijd wordt om in de slaapzak te kruipen. Na een potje tandenpoetsen en plassen, kruipen we onder de buitentent in de warme slaapzakken. We praten nog een poosje over de refuge, de rugzakken en wat we allemaal gaan veranderen voor de volgende tocht. Ik wil een nieuwe rugzak, slaapzak, thermisch ondergoed en voortaan minder eten en brandstof meenemen. Overdag loop ik in thermisch ondergoed, maar twee setjes kon ik me niet veroorloven. Daarom heb ik leger-ondergoed van 80% katoen als pyama aan. Veel te zwaar. Na een paar dagen merken we ook dat we teveel gas met ons mee dragen. Wat een geklungel.

De volgende ochtend vinden we de refuge na een half uurtje lopen. Ongelofelijk dat we zo beroerd hebben genavigeerd. We besluiten om hier te blijven en een beetje te rusten en schoon te maken. In de refuge, of liever gezegd, het houten bouwsel met een open wand, zit een mooie haard die trekt als een lier. Beneden aan de helling vinden we een omgevallen boom. De zijtakken kappen we weg en zeulen het kostbare goedje tegen de helling op. Ons gekapte hout zorgt voor wat warmte, maar de tocht is enorm. We wassen ondanks de kou onze vette hoofden en drogen rillend op bij het knetterende vuur. Ik voel me weer lekker en fris. Na een maaltje pasta kruipen we weer in de slaapzakken en is het wachten op de nacht. Je komt er niet onderuit dat je een groot gedeelte van de tijd in je slaapzak ligt te niksen. Het is per etmaal ruim 15 uur donker en zo lang hoef ik nu ook weer niet te slapen. Zolang ik het warm heb, vind ik het best.
's Nachts word ik een paar keer wakker van de sneeuw die met doffe klappen van het dak valt. Ik staar naar de houten balken en peins over deze tocht. Ik had het me allemaal heel anders voorgesteld in die maanden dat we bezig waren met spullen, kaarten en verhalen. Urenlang konden we filosoferen over de 'optimale gear'. We liepen dan door het Reichswald en waren druk pratend de perfecte uitrusting aan het bespreken. Thuis in een geriefelijke stoel bedacht ik hoe de Ardeche er uit zou zien als wij daar doorheen zouden lopen. Besneeuwde bergen bij een strakblauwe lucht. Zwoegen door de kniediepe sneeuw, maar met een tevreden greins op het gezicht. Als ik nu denk dat ik morgen weer die vervloekte zak op m'n rug zal moeten hijsen, krijg ik een vervelend gevoel. Het had allemaal veel lichter gekund en het had dus veel dragelijker kunnen zijn. Ik baal dat we nog een aantal dagen voor de boeg hebben en dat de rugzak weliswaar lichter zal worden, maar dat er toch nog een kilo of 20 over zal blijven. Nog altijd 30% van mijn lichaamsgewicht. Kan ik wat weggooien? Gas hier laten staan? Pinda's weggooien? Ik bedenk een plan om geld te verdienen voor een lichte en warme slaapzak, een grote rugzak met een super heupband, een benzinebrander…langzaam dommel ik weer in slaap.

De dagen die volgden waren minder zwaar dan ik dacht. We maakten een nacht van -20 graden Celsius mee zonder het te koud te hebben, het terrein werd mooier en de rugzak toch merkbaar lichter. We raakten gewend aan de onvermijdelijke koude tenen tijdens het stilzitten en de pijnlijke vingers tijdens het bivak. We namen regelmatig korte pauzes en legden toch redelijke afstanden af. Na twee weken hadden we niet bereikt wat we hadden gehoopt, maar we waren wel een ervaring rijker. Volgend jaar zouden we weer gaan, misschien nog wel wat moeilijker. Ik beloofde mezelf plechtig dat ik nooit meer met zo'n zware rugzak zou gaan lopen en een tijdje later moest ik dat ook aan een verbaasd kijkende fysiotherapeut beloven. Ik hield mijn belofte en begon op alle punten gewicht te reduceren. Het kostte me heel wat uurtjes werken naast mijn studie, maar ik vorderde gestaag. In de zomer van dit jaar liep ik met een nog niet helemaal herstelde knie een tocht van 2 weken door de westelijke highlands van het prachtige Schotland. Mijn rugzak woog bij aanvang nog geen 18 kilo en kwam op een daggemiddelde van zo'n 16 kilo. Mijn winteruitrusting breidde ik verder uit met een geweldige slaapzak en nu, komende winter moet ik die 18 kilo ook kunnen halen.
In Schotland beleefden mijn vriendin en ik weer een geheel andere vorm van problemen, maar dat is weer een heel ander verhaal…..

Algemeen
De Ardęche is op verschillende manieren te bereiken. Wij kwamen er met een bus van Eurolines. De rit duurde 16 uur en was zeer oncomfortabel. De prijs was 225 gulden voor een retour. De Ardęche is een bosrijk gebied en heeft iets weg van de Ardennen. Het zuidelijke gedeelte is wat ruiger met meer rotsen en flinke beken en watervallen. Het kan er behoorlijk koud worden; zo'n 20 graden onder nul. De bebossing beschermt je tegen de wind, maar er zijn ook genoeg stukken waar geen bomen zijn. Wild kamperen is officieel niet toegestaan, maar als niemand er last van heeft, zal het geen probleem zijn. Dorpjes zijn er genoeg, dus eten en brandstof kan onderweg worden gekocht. Wij dronken uit stroompjes die hoger dan eventuele bebouwing stroomde. De fransen drinken het zelf ook. Wij hadden geen sneeuwschoenen of ski's bij. Het kan natuurlijk altijd flink gaan sneeuwen. Voor de aangevroren sneeuw zouden lichte wandelstijgijzers, of Grodeln misschien handig zijn.

Joeri vd Kloet