Snowdonia, een paar jaar geleden…

Len, Len, we gaan verkeerd! Ik schreeuw zo hard als ik kan om boven het geweld van het voorbijrazende verkeer uit te komen en om door te dringen door de dikke motorhelm van mijn maatje. De locatie: Ergens op de vluchtstrook langs een snelweg tussen Hull en Wales, op een "junction" waar we precies de verkeerde afslag hebben genomen. Liverpool is geen optie! Een snelle blik op de kaart doet ons besluiten om toch dat te doen wat nooit mag: Een stukje terug en dwars over de snelweg om de juiste afslag te nemen.
Zenuwslopend, zeker omdat we geen van beiden veel ervaring hebben in het links rijden en omdat de nacht op de boot veel te kort was. Gelukkig gaat alles goed, al levert het wat getoeter en gebarentaal op en we zijn weer op weg door het miezerweer dat zo kenmerkend is voor eind Maart in de UK.

We zijn al eens eerder samen naar Wales geweest, per trein, maar deze keer wilde we het op de motor doen om ook in Snowdonia zelf fatsoenlijk vervoer te hebben. We weten inmiddels dat de Sherpabus alleen in de zomer rijdt, en veel andere verbindingen alleen op marktdagen operationeel zijn. Zodra we de M1 afdraaien richting Wales (CYMRU verschijnt ook ineens op de borden) wordt het droog en breekt zelfs de zon nog door ook.
We stoppen in het eerste de beste plaatsje bij een pub die The Swan heet en trakteren ons op een sirloin steak en een half pint of lager. De dochter van de waard vindt de o zo stoere motorduivels uit Nederland wel interessant en komt opvallend vaak even langslopen of staat door een zijraampje naar ons te gluren. Onze ego's zijn weer gestreeld, de regenbroeken kunnen uit en Wales ligt open voor ons.
Als we over de kaart gebogen aan het zoeken zijn naar de best mogelijke optie om snel maar toch mooi naar Snowdonia te rijden worden we aangesproken door een wat oudere man die vraagt of "those bikes outside" de onze zijn. Hij vertelt dat hij zelf ook jaren motor gereden heeft en beveelt ons een route aan die wel ietsjes om, maar ook erg mooi is. Een blik op de kaart doet ons besluiten het er op te wagen en we snoeren ons zelf weer in voor het laatste deel van de rit.
Na een mile of 10 rijden we over een hoogvlakte waar we de weg tussen de heuvels in zien liggen met op de achtergrond de Snowdon terwijl het verkeer verder nihil is. GAS ER OP dus. Het lijkt wel een plaatje uit een autocommercial, het asfalt is perfect en we gaan als een speer! Ik zit te joelen en te zingen in mijn helm totdat ik ineens vol in mijn remmen moet: een schaap op de weg…… OK, dit is Wales, waar de mannen nog echte kerels zijn maar de schapen nerveus. Ik ken ze nog van vorige trips naar Wales en we zullen ons nu ook weer stevig amuseren met- en ergeren aan deze wolbalen met onnozele blik.
Na nog een klein uurtje rijden we het dal bij Capel Curig in en zien we de Snowdon in vol ornaat in de zon liggen. We passeren het Penn-y-Grid hotel maar weten ons te bedwingen en rijden door tot de Penn-y-Pass jeugdherberg. Bij het inschrijven ontmoeten we Toby weer, hij is er nog. Alleen heeft zijn gigantische knalblauwe hanekam nu plaats gemaakt voor een wat gangbaarder kapsel en hij blijkt blond van zichzelf te zijn. Het weerzien is hartelijk maar toch is er iets veranderd in de jeugdherberg. De oude "smoking room"is wegverbouwd en heeft plaats gemaakt voor een moderne en volkomen onpersoonlijke lounge. Wat zonde is dit zeg. De foto van het huisspook is weg net als de plaquette ter nagedachtenis aan een Amerikaanse wandelaar die overvallen door het weer een ongeluk kreeg dat hij niet overleefde. Zijn ouders hadden het ding opgehangen als waarschuwing voor andere mensen die soms te onervaren en slecht uitgerust de bergen in gaan. We keken er elke keer weer even naar voor dat we de bergen in gingen en onbewust deden we dan toch nog even die extra check. Wat er verder is veranderd is de nieuwe warden. Die beste kerel regeert over de jeugdherberg alsof het een gevangenis is en verbergt zijn gebrek aan mensenkennis met het volgens de puntjes naleven van de regeltjes, sommigen daarvan dateren uit 1850! Maar dit is allemaal goed te overleven, we zullen toch minimaal gebruik maken van de jeugdherberg en onze tijd verdelen tussen overdag bergen en 's avonds de pub van het Pen-y-Grid hotel.

Dag 2:
Als we wakker worden is de eerste actie het raam openen en naar buiten kijken: strakblauw lucht en weinig wind! Mooi dat is de eerste winst! Het laatste weerbericht belooft dat dit de hele dag zo zal blijven Dus we besluiten om eerst de Glyder Fach en de Glyder Fawr eens op te gaan. Deze route hebben we eerder geklommen maar in zulk beestenweer dat we met moeite de beroemde Cantilever Stone konden vinden en er snel alleen wat foto's hebben genomen terwijl we er niet eens op konden staan.
De Glyders zijn en blijven een paar stevige dingen om tegen op te lopen. Te steil om relaxt te lopen, en hoe hoger hoe steiler. Maar weer net niet steil genoeg om over te gaan op handen en voeten werk. Afgepeigerd komen we na een uur of 2 klimmen aan aan de rand van de hoogvlakte die de 2 toppen verbind.
Eerst maar weer naar Cantilever Stone voor de klassieke foto's en dan via Castle-y-Gwynt naar de andere top.
De tocht is heerlijk, net als het weer en we genieten volop van de klauterpartij rondom het "kasteel in de wind". Ook zien we nu eindelijk de Tryfan voor het eerst, vorig jaar stonden we hier ook, maar konden we geen 5 meter voor ons uit kijken.
We vinden de plek terug waar we vorig jaar bijna verdwaalden en besloten terug te gaan. Naar nu blijkt een hele wijze beslissing. We staan aan de rand van Bristly Ridge, een steile, bijna loodrechte afgrond van een meter of 100 -150 diep.
Wat een wereld van verschil, de omstandigheden toen, beiden zeiknat met verkeerde broeken en een doorweekte Tensonjas in de storm en nu in het zonnetje met alleen een korte broek en een T-shirt aan. Wel heb ik een rugzak om met daarin een volledig pakket winterkleding, bivakzak, zaklamp, EHBO kit en voedsel en drinken voor 2 dagen. We gaan er vanuit dat we makkelijk door slecht weer overvallen kunnen worden en eventueel moeten overnachten in de heuvels. Dit zal dan oncomfortabel worden maar wel vol te houden. Onderkoeling is hier de grootste doodsoorzaak, en met gemiddeld 7 tot 10 dodelijke ongevallen per jaar zijn we behoorlijk voorzichtig geworden.

We dalen af langs de Miners track en komen bij het Pen-y-Grid hotel uit. Dit hotel behoeft wat extra uitleg: zo'n 300 jaar oud barst het uit zijn voegen van klimhistorie en vooral de 3 pubs zijn een belevenis. Pub 1 is super de luxe, met leren chesterton banken, open haard en volop artifacten van ene Sir Edmond Hillary aan de muur. En een steentje van de top van de Everest, meegebracht door die zelfde Hillary. Ook staat zijn mok er in een vitrine, samen met de beroemde foto van hem zittend op een kist na terugkeer in het basecamp, met die zelfde mok in zijn hand. Gewoon een ijzeren, geëmailleerde mok, niks titanium of dubbel geïsoleerde kunststof. Ook de zuurstof apparatuur ziet er haast middeleeuws uit. Dit gedeelte van de pub is alleen toegankelijk voor de hotelgasten, maar we hebben er een keer mogen vertoeven, zonder te overnachten. Dan is er de pub zelf, of te wel het publieke gedeelte, gewoon een mooie oude English Pub en best gezellig op zijn tijd. Maar ons doel is altijd weer de "blokhut". Dit is een apart gedeelte van de pub met granieten vloer, afgetimmerd met ruw hout en een grote open haard. Hier mag je altijd naar binnen, al ben je nog zo nat en of vies en stink je nog zo hard naar eerlijk klimmerszweet. Geregeld hangt de haard vol met natte sokken en lopen er gasten rond op blote voeten, staan er stapels rugzakken in de gang en het is er altijd gezellig. De handtekeningen van diverse beroemde klimmers op het plafond maken de sfeer kompleet en ik heb er menig sterk klimverhaal aangehoord. Standaard is de run terug naar de jeugdherberg: deze sluit nl om 23:00 stipt haar deuren en ik ben de 2 kilometer bergop tijdens de 3 trips naar Snowdonia met Len menigmaal rennend omhoog gegaan om maar op tijd binnen te zijn.
Na een pint Lager lopen we op ons gemakje naar Penn-y-pass om ons avondmaal te bereiden. We zoeken het kleinste pannetje in de membershipskitchen en vullen dat met kokend water uit de boiler. Even doorkoken op een fornuis terwijl Len een salade klaar maakt met wat knoflook, citroensap en een uitje. Ik dump een gevriesdroogd blok in het pannetje en even later zitten we te smullen van een of andere Tibetaanse stampot met salade en wat droge worst.
Na het eten raken we aan de praat met 2 leuke jonge dames die de volgende dag wat willen wandelen in Ogwen Valley. We besluiten om dit gezamenlijk te doen, wij willen het na de Glyders ook wel wat rustiger aan doen.

Dag 3: Ogwen Valley
Het weer is wederom schitterend als we samen met de 2 dames aan de wandeling door het dal richting de Tryfan beginnen. Tijdens de wandeling vertellen de 2 dierenartsen in spe ons dat ze al vaker hier in de dalen gewandeld hebben, maar nog nooit de bergen op zijn geweest. Omdat hun uitrusting verder wel OK is en het weerbericht een lange mooie dag heeft beloofd besluiten we ze een stukje mee de Tryfan op te nemen. Na een mooie aanloop verandert de berg in een stevig stuk graniet waar we soms lopend, soms klauterend onze weg naar boven vinden. Onderweg nog even op "The Canon" gestaan en door een heuse chimney een stuk naar boven geklommen.
Na een paar mooie uurtjes staan we uiteindelijk moe maar voldaan op de top naar Adam and Eve te staren. Van de pub weten we dat je volgens de traditie een "local heroe for a day" bent als je de sprong tussen deze 2 vierkante blokken durft te maken dus Len en ik klimmen op de eerste steen. De sprong is niet meer dan een flinke stap maar omdat de kans bestaat dat je over de rand kukelt en een meter of honderd naar beneden duikt stijgt de adrenaline snel.
Achteraf blijkt het moeilijkste deel het weer afdalen naar grond maar we hebben het gedaan! De dames vinden het maar niks en laten dit soort testerongestuurd gedrag lekker aan ons over. We dalen aan de andere kant de Tryfan weer af en kijken verlekkerd naar Bristley Ridge, de steile klim naar de top van de Glyders, die zelfde wand waar we gisteren van bovenaan naar beneden hebben staan kijken. Maar de dames vinden het welletjes en we liften terug naar de auto om vandaar de jeugdherberg en ook weer de pub op te zoeken.

Dag 4
Het is bewolkt, waait flink en grauw, maar we besluiten dat het weer eens tijd is voor de Snowdon Horseshoe. Deze klassieke traverse over de 7 toppen van het Snowdon Massief hebben we al eens eerder gedaan maar de tocht is zo mooi dat een herhaling geen probleem hoeft te zijn De vorige keer was het schitterend weer maar omdat we de weg hier kennen durven we het, goed uitgerust als we zijn wel aan. We zien wel hoe ver we komen, je kan op deze tocht op 4 of 5 manieren de eerder terug naar beneden.
Na de aanloop vanaf het parkeerterrein bij de jeugd herberg staan we na een kleine 3 kwartier onderaan de klim naar Crib Coch. Een klassieke scramble van zo'n 300 meter omhoog waarbij je geregeld op handen en voeten bezig bent en je ver en diep kan vallen. Toch zie je hier nooit mensen gezekerd klimmen, men "doet" maar een dotje hier in Wales, maar dat is juist deel van de charme van dit gebied. Ondanks de intussen vallende regen is de klim goed te doen, er is voldoende houvast en er ligt geen los spul op de helling.
Na een uurtje of anderhalf staan we weer op de top van Crib Coch, een topje uit een stripboek, zo smal is het echte puntje. Er is verder niemand en we eten en drinken wat in de luwte van een brok steen. Vorige keer zijn we hier bijna naar beneden gevallen van het lachen omdat we toen tegelijkertijd met 2 Engelsen aankwamen. Serene rust, zen-achtige uitzichten met een enkele raaf in de achtergrond maakten toen dat we daar met zijn vieren stilletjes stonden te genieten van al dat moois tot een van de Engelsen een werkelijk ongelofelijk harde scheet liet waarop zijn maatje verschrikt en met een aankleurende kop "Oooh, Andy!" uitriep. "Ooh Andy" is sindsdien altijd in onze vocabulaire blijven hangen.

Uitgerust beginnen we aan Crib Coch Ridge, een zeer smalle graat naar de volgende top met aan 2 zijden een steile afgrond. Het weer verslechterd echter zienderogen en we besluiten om hooguit door te gaan naar de Snowdon. Tegen de tijd dat we daar aankomen is het drukker en echt beestenweer. De mensen die hier nu rondlopen zijn via de Pygtrack of de Miners track omhoog gekomen of hebben het spoor gevolgd vanuit Llanberis. Op de top raken we in gesprek met een Vlaams koppel dat de klim via de Pygtrack gemaakt heeft en nu een klein beetje in hun maag zitten met het feit dat ze 2 heel jonge kinderen weer mee naar beneden moeten zien te krijgen. Vooral de bovenste stukken van de Pygtrack zijn behoorlijk steil, en hierboven waait het nu flink, en is de regen overgegaan in een heuse plensbui. We besluiten om met deze mensen de afdaling te maken en ze waar mogelijk te helpen met hun grut. Ook dit gaat gelukkig ook allemaal weer goed en een paar uurtjes later zitten Len en ik achter een welverdiende pint of lager in de cafetaria van de parkeerplaats tegenover Penn-y-Pass. Het hok is bomvol, het bier lauw, in een grote slappe plastic beker en de snacks smaken naar niks. Toch is de sfeer hier zo ontzettend goed dat ik dit nooit zal overslaan. Ik heb gewandeld en geklommen in zowel de Franse Alpen als de Spaanse Pyreneeën maar qua sfeer gaat er toch niets boven Wales!.
Als we echter terugkomen in onze kamer zijn onze slaapzakken van de bedden verdwenen en we maken dat we naar de balie komen. Als de Warden ons ziet aankomen gaat hij er gauw vandoor en stuurt een hulpje naar ons toe die ons omzichtig uitlegt dat slaapzakken "not allowed" zijn in de jeugdherberg en dat de warden ze heeft opgeborgen in een of andere kluis. Wat een eikel! In plaats van het ons gewoon even te vertellen doet hij dit, en stuurt dan zijn hulpje er op af om het uit te leggen….Wat een held, die is vast en zeker nog nooit van Adam naar Eve gesprongen.
Dit betekent dat we de man vanaf nu categorisch negeren en alleen nog contact hebben met het "lagere" personeel " waar we prima mee kunnen opschieten. Van hen horen we ook het een en ander hoe hij zijn mensen behandeld en dat hij een waar schrikbewind voert om ze onder de duim te houden…..Vooral het jonge stel dat wil doorgroeien naar hun eigen jeugdherberg is min of meer verplicht aan al zijn nukken gehoor te geven, al is het met grote tegenzin maar ze zijn afhankelijk van een aanbeveling van Adolf und Greta. Ik hoop dat hun wens is uitgekomen, ik denk dat zij het een heel stuk beter zullen doen.

Dag 5: beestenweer!
Gisteren was het al niet zulk mooi weer, vandaag is het echt mis: harde wind, zelfs in het dal veel regen en een vermoeden van hagel. Het weerbericht belooft ook niet veel goeds dus we doen het rustig aan: Via de Miners track de Glyders op, even buurten bij Cantileve stone en dan de zelfde weg terug…. De zelfde weg?? Mooi niet! Len loopt tussen 2 steenmannen verkeerd en we komen gewoon niet terug bij het pad. Tegen de wind in de helling op is moordend, en ondanks het bijna voortdurend begluren van mijn kompas komen we niet meer op het pad uit. We besluiten de helling naar beneden te volgen, we weten dat door een bocht in het pad we daar zeker weer op uit moeten komen. Een uurtje zwerven we door een totaal ongerept stuk Snowdonia, schitterend begroeid en voorzien van stevige rotsblokken. In de mist ziet het er schitterend uit en hoewel zeer voorzichtig vermaken we ons opperbest. Inderdaad komen we vanzelf weer terug op het pad dalen af naar de pub en de rest hoef ik niet mee te vertellen. Zelfde bier, andere mensen, andere verhalen, hardlopend terug naar de jeugdherberg.

Dag 6: motor dagje
Beetje wezen shoppen in Bangor, wat oude kennissen bezocht in een motorzaakje aldaar, op een motormeeting in Capel Curig geweest en wat onderhoud aan de uitrusting gedaan. 's Avonds in de pub van Penn y Grid een stel engelse knullen met hun vader ontmoet, heel veel lol mee gehad en afspraken gemaakt voor morgen.

Dag 7: de laatste klimdag alweer
Vrij vroeg in de ochtend staan Len, de Britten en ik weer onderaan de Tryfan. Vandaag willen we hem weer beklimmen, maar dan daarna via Bristley Ridge omhoog naar de Glyders en dan via Devil's Kitchen terug afdalen naar Ogwen Valley. Een lange dag, maar het weer is schitterend, de groep eensgezind dus we gaan snel van start. We volgen een iets andere route dan de vorige keer dat we hier omhoog zijn gegaan en ook nu weer schitterende uitzichten, pittig klauterwerk en mooie paden. Op de top herhalen we allemaal de capriolen op Adam & Eve waarna we de gemakkelijke afdaling naar de voet van Bristley Ridge maken. Ook maak ik op de top kennis met het fenomeen sms-jes. Deze zijn van een nivo als: can't speak, low on oxygen en meer van dat soort kreten, waarschijnlijk heel stoer voor de collega in London, maar we zitten op nog geen 800 meter boven NAP. Onderweg naar beneden stippel ik alvast een route uit die ik omhoog wil volgen. Het mooie van Bristley Ridge is dat er een dozijn of meer routes omhoog te vinden is en dat je het zo moeilijk kan maken als je maar aandurft. Ook hier weer veel ongezekerd klauterwerk, al wordt de helling ook gebruikt voor het geven van lessen in alpine klimtechnieken. Toch raar hoor: ongezekerd, met een flinke dagrugzak even tussen de klimmers door laveren, vriendelijk groeten en dan stug doorklimmen….Toch is dit een behoorlijk enerverende route en ik ben dan ook 110% geconcentreerd en me zeer bewust van de risico's. De adrenaline giert door mijn lijf en in een rush klim ik geconcentreerd en heel zelfbewust door naar boven. Ik snap nu iets van de kick van het free style klimmen, al is dit bij lange na niet zo moeilijk. Het valgevaar is er niet minder om.
Eenmaal boven gebeurt er iets raars: nadat de rush langzaam wegzakt en ik weer tot rust kom begin ik enorm te geeuwen en wordt even zo duf als maar wat. Ik vermoed dat dat het gevolg is van het afnemende adrenalinegehalte in mijn lijf. We komen allemaal veilig boven en wandelen op ons gemak door naar de Cantilever Stone waar we nu wel zonder problemen op kunnen staan. Weer via de Castle Y Gwynt komen we bij de afdaling naar Devils Kitchen: Een lange puinhelling waar we met een sneltreinvaart vanaf rennen en glijden. De Devils Kitchen zelf valt eigenlijk een beetje tegen: de wanden zijn stijl, maar het pad is zeer makkelijk en we zijn zo weer beneden om via "Aussie Lake" uit te komen bij het Ogwen Valley Youth Hostal. Hier staat de auto van de Britten op ons te wachten en we staan al vlot weer bij onze eigen jeugdherberg. 's Avonds maken we kennis met een engels meisje dat alleen, en totaal zonder ervaring de Snowdon op wil. Na een lang gesprek waarbij we zoveel mogelijk van onze kennis delen en veel tips geven: blijf bij een groepje hangen dat jouw tempo heeft, kom terug als het weer omslaat etc etc lenen we nog een jas en een klimbroek aan haar uit zodat ze tenminste niet helemaal onvoorbereid naar boven gaat.

Dag 8: de laatste alweer
Morgen moeten we terug naar Hull en vandaag brengen we de dag door met boodschappen, onderhoud aan de motoren en dan daarna veel bier drinken. Gezeten op een muurtje voor de jeugdherberg hebben we een pracht uitzicht over de bergen en de parkeerplek voor de herberg. Hier zien we de klimmers terugkomen en begaan we haast een ongeluk van het lachen als er een bus met bejaarde mensen stopt om de mensen even van de sfeer te laten proeven en het uitzicht te laten bewonderen. Dit is niet waar we zo om moeten lachen, integendeel, maar samen met de oudjes stappen er 2 ongelofelijk fatterige dandy's van ongeveer onze leeftijd uit met dure namaak outdoor kleding aan en een soort van 20-ger jaren petten op die naast het parkeerterrein een bultje van een meter of 3 hoog beklimmen. Hier beginnen ze doodserieus een hele serie zeer stoere topfoto's van elkaar te maken, allemaal low angle geschoten zodat het heel wat lijkt. We bekijken het tafereel even met stomme verbazing, kijken elkaar aan en naar onze verweerde, smerige modderbroeken en schoenen en vallen bijna van de muur af van het lachen. Wat een types. We zijn nu nog benieuwd naar de verhalen die ze ongetwijfeld bij de foto's te vertellen hebben. Laat in de middag komt onze vriendin helemaal door dolle van de berg af: ze heeft de top gehaald, en bedankt ons nog voor de vele tips die haar soms goed van pas zijn gekomen.

We krijgen netjes onze spullen terug, vergezeld van een omhelzing en een dikke kus. We zijn allebei gelijk smoorverliefd en realiseren ons dat het tijd is om huiswaarts te gaan……

De avond verloopt traditioneel in de pub, we nemen nog wraak op de warden op een manier die ik hier niet kan vertellen (Nee we hebben hem niet aangevallen, maar we hebben er beiden een paar leuke gratis souvenirs aan overgehouden) en slapen als roosjes op een leegstaande kamer die we ons toegeëigend hebben voor die nacht. De enige nacht zonder houtzagende kamergenoten.

De terugrit verloopt voorspoedig en zonder problemen beland ik weer thuis waar ik ook weer hartelijk welkom ben na zo'n afwezigheid.

Rob Plas

PS: Weet iemand toevallig hoe dat meisje heet?? Ben helemaal vergeten om haar naam en adres te vragen ;o)