Wintertrektocht in torres del paine (Chili)

Het nationaal park Torres Del Paine is een der mooiste natuurgebieden van Zuid-Amerika en ligt in Patagonië (Zuid-Chili). Het park is het hele jaar open maar wordt tussen april en oktober amper bezocht wegens koning winter, laat staan dat er dan trektochten gemaakt worden. Eigenlijk is er heel weinig informatie te vinden over hoe het park erbij ligt in de winter. Aangezien het in de zomer al bekend is om vier-seizoenen-in-één-dag met stormachtige winden die je van je sokken blazen, voelen weinig toeristen zich geroepen er in de winter heen te trekken. Volkomen onterecht vinden wij want een beetje avonturier zal er zijn hartje meer dan ophalen. Wij waren er eind juli 2006.

Dag 1 – Puerto Natales - Pehoé

Om 08u30 komt de buschauffeur ons oppikken aan Lodging Esmeralda (Puerto Natales) voor de twee uur durende rit naar het park. Bij het opdoemen van het Torres Del Paine – massief valt onze mond open van verwondering. Wolken ontnemen ons soms het zicht, maar even later smelten die weg. We melden ons aan bij de parkwachters en betalen ons toegangsgeld. Hordes guanacos doemen links en rechts van de grindweg op. Poema’s komen ‘s nachts tot hier om hun prooi uit te kiezen. De melkachtige meertjes, de waterval (Salto Grande), het azuurblauwe Lago Pehoé en uitzichten op Paine Grande zijn maar enkele plaatsen waar de buschauffeur stopt om ons kiekjes te laten nemen. Let vooral op de azuurblauwe gletsjers die vanuit het massief naar beneden lijken te hangen. De natuur is zondermeer adembenemend.

Rond 12u30 stopt de buschauffeur aan het gebouw van de parkadministratie van waaruit we onze eerste wandeldag starten. Met onze rugzak gevuld voor 5 dagen zien we recht voor ons het Paine Grande – massief opdoemen. We zijn er helemaal klaar voor. We passeren langs Campamento Las Carretas waar we kunnen zien hoe het er in de zomer aan toe moet gaan. Ontwortelde bomen getuigen van felle stormen. Nu is het windstil en het enige geluid komt van de melkachtige, kabbelende Río Grey. Wat is het hier rustig! Na het passeren van een aantal kuddes wilde paarden die ons vol verwondering aankijken, duikt aan onze rechterkant Lago Pehoé op. Voor ons torent het majestueuze Paine Grande – massief hoog op in het avondlicht. Na een korte klim bereiken we Paine Grande Lodge (www.verticepatagonia.cl) die tot onze grote verbazing open blijkt te zijn. We slaan onze tent op en mogen binnen in de grote keuken ons potje koken. De hutwachters knappen deze winter wat klusjes op en zijn heel gastvrij. De refugio is het hele jaar open, maar wordt in de winter niet verwarmd al staat er wel een gezellig houtkacheltje te zoemen in de gemeenschappelijke ruimte. Rond 22u kruipen we in onze slaapzakken de tent in. Buiten voelt het eigenlijk nog niet zo koud aan. We hebben die dag iets meer dan vier uur gewandeld in temperaturen tussen 8 en 10°C. ’s Nachts daalt het kwik tot rond het vriespunt maar in onze warme slaapzak hebben we daar weinig last van.

Dag 2 – Glaciar Grey

We ontwaken onder een kraakheldere hemel met prachtig zicht op de Cuernos. Het vriest lichtjes als we in het ochtendgloren vertrekken. Via de Quebrada de los Vientos (probeer hier eens recht te blijven in de zomer!) en langs een paar gladde passages bereiken we een plateau waar we een eerste glimp opvangen van Lago Grey. Azuurblauwe ijsbergjes drijven langzaam voorbij. De Patagonische ijskap ligt als een deken over de omliggende bergen. Het is hier ongelooflijk stil en adembenemend mooi. Dit beeld zal ons de hele dag vergezellen. Wat verder doemt Glaciar Grey op. Een ijszee werpt zich in het meer. Na een paar uur op en neer, komen we aan bij de verlaten refugio Grey (uitgebaat door de private organisatie Andescape en bijgevolg gesloten in het laagseizoen). We kunnen bijna de ijsblokken in het meer aanraken. Een kwartier verder ligt het uitzichtpunt op Glaciar Grey. De zon komt van achter de bergen en zorgt voor een waar licht- en kleurspektakel. We keren langs dezelfde weg terug. Condors zweven op enkele meters van ons voorbij. Het geluid van hun gigantische vleugels zorgt voor kippenvel. Rond vijf uur in de namiddag arriveren we opnieuw bij Lodge Paine Grande. We krijgen versgebakken pistolets van de opzichters en nestelen ons voor het haardvuur.

Dag 3 – Valle Francés

Opnieuw ontwaken we onder een kraakheldere hemel. We vertrekken met volle bepakking richting Valle Francés. Op en neer door een dor landschap passeren we het Lago Skottersberg, dat volledig is dichtgevroren. De gletsjers die vanuit Paine Grande naar beneden hangen zijn prachtig. De Cuernos del Paine komen dichterbij en lijken nog majestueuzer. De verschillende kleurlagen in deze berghorens hebben een mystieke aantrekkingskracht Terug komt het verlaten gevoel naar boven. We steken een brug over en bereiken Campamento Italiano dat er heel kil en fris bijligt tussen de bomen. Hier plannen we te overnachten maar eerst trekken we met een ‘daypack’ de Valle Francés in. Het pad slingert naar boven. Hoppend over stenen stuiten we in de bossen op de eerste sneeuwijslagen. We geraken maar moeizaam vooruit omdat we ons voortdurend moeten concentreren om niet te vallen. We hebben het gevoel dat we de immense Francés gletsjer kunnen aanraken. De constante lawines op Paine Grande maken ons heel stil en geven ons een gevoel van nietigheid. Het bulderende geluid zullen we de hele dag op de achtergrond horen. Het pad stijgt en duikt een lengabos in. We klauteren voorbij een bevroren waterval en beseffen dat het alsmaar moeilijker wordt om verder te gaan zonder stijgijzers. Een uur later beslissen we dan maar wijselijk om terug te keren. De Valle Francés is prachtig en we moeten zeker eens terug te komen om de vallei volledig te verkennen.

Terug bij Campamento Italiano beslissen we om toch verder te trekken naar Refugio Los Cuernos, omdat we hopen dat het er minder kil zal zijn dan hier tussen de bomen. Het pad klimt en daalt en volgt voordurend de noordzijde van het Lago Nordenskjold. Net voor zonsondergang bereiken we Refugio Los Cuernos die er heel verlaten bijligt. We zetten vlug de tent op en verzamelen wat hout om een klein kampvuurtje te maken. We houden het heel gecontroleerd, want in principe is vuur maken verboden in het park. De heldere sterrenhemel zorgt voor een waar spektakel. De melkweg met zijn miljoenen sterren zorgt voor een romantisch gevoel bij het kampvuur. We gieten kokend water in onze drinkzakken en stoppen ze tussen onze benen in de slaapzak. We slapen als rozen terwijl het buiten tot –8°C vriest.

Dag 4 – Lago Nordenskjold

Met de zon in het gezicht vertrekken we richting Hosteria Las Torres. Die zon zal ervoor zorgen dat we de hele dag in een lichte fleece kunnen wandelen en we moeten ons zelfs insmeren tegen zonnebrand. Meer neerwaarts dan opwaarts (een belangrijk voordeel wanneer je in deze richting het W-circuit wandelt), passeren we verschillende bevroren rivieren en watervallen die we over proberen te klauteren. Het vraagt soms wat speurwerk om een gemakkelijke passage te vinden. Lago Nordenskjold is aan de rechterkant onze metgezel voor de ganse dag. De heldere hemel zorgt opnieuw voor immense vergezichten over het park en de omliggende Patagonische steppe. Na de oversteek van Rio Ascensio bereiken we het verlaten, enorme complex van Hosteria Las Torres. Op weg naar de nabijgelegen camping zien we rook uit de schoorsteen van een klein huisje komen. We kloppen aan en worden uitgenodigd door de twee conciërges die in de winter het complex onderhouden en klusjes opknappen. We mogen overnachten in de logeerkamer. Een aanbod waar we met veel plezier op in gaan. Een van onze gastheren vertelt dat hij vanuit zijn raam dikwijls poema’s ziet passeren, op jacht naar guanacos. Waren die verse, grote sporen op ons pad dan toch geen inbeelding?

Dag 5 – Que pena!

Het plan was om heen- en terug naar de uitkijk van de Torres te wandelen, maar volgens een parkopzichter, zou dit zonder stijgijzers onmogelijk zijn. Koppig als we zijn besluiten we toch een poging te wagen. We vertrekken vroeg genoeg en al snel stijgt het pad boven de Rio Ascensio. Hoe verder we het dal intrekken, hoe dieper de kloof rechts van ons en hoe meer sneeuw en ijs we op ons pad aantreffen. Iets voor Refugio Chileno beslissen we dan maar om terug te keren, want de staat van het pad belooft niet veel goeds. Opnieuw beloven we plechtig om hier ooit nog eens terug te keren en de ‘unfinished business’ af te werken. We keren terug naar Hosteria Las Torres en eten er een lekkere verse hutsepot, bereid door de conciërges. We verlaten het W-circuit via de grindweg naar Guarderia Laguna Amargo. Daar worden we, zoals afgesproken, om vijf uur opgepikt door onze chauffeur. In het avondlicht zien we de Torres voor het eerst in 5 dagen verdwijnen in de wolken. Om kwart na zes staan we al terug in Puerto Natales waar we in Club Esmeralda ons tegoed doen aan enkele pinten en een copieuze maaltijd.

Besluit

Onze tocht kaderde in een 5 weken durende reis in Chili, Argentinië en Bolivia. Het Nationaal Park Torres del Paine voert moeiteloos onze top vijf van bezienswaardigheden aan. We zagen er de mooiste natuur die we al mochten aanschouwen en het is een niet te missen plek voor iedere Patagonië reiziger. Een tip: sla zeker het traject administratie – Lodge Paine Grande niet over. Het is een route die goed is voor een prachtige, rustige inloopdag als voorbereiding op de rest van het W-parcours. Volgens de parkwachters zijn oktober-november (lentekleuren) en maart-april (herfstkleuren) de beste maanden om het park te bezoeken: rustig weer, weinig toeristen en nergens ijs!

Info Torres del Paine in juli (winter)

Voordelen

• Tijdens de winter (mei – september ) nestelen er zich stabiele hoge druk gebieden boven Zuid-Patagonië. Die zorgen voor helder, koud, stabiel en windstil weer. Wij hadden 4 van de 5 dagen kraakhelder weer. Geen zuchtje wind, geen spatje neerslag, met uitgestrekte vergezichten over de Patagonische ijskap als gevolg.
• Torres Del Paine geniet door zijn ligging van een microklimaat, waardoor het meestal iets warmer is dan in de rest van Zuid-Patagonië. Overdag hadden we temperaturen tot +12°C in de zon. s’ Nachts zakte de temperatuur tot ongeveer -8°C.
• Geen toeristen te bespeuren. Gedurende onze 5 dagen in het park kruisten welgeteld 3 mensen ons pad.
• Om zich te beschermen tegen de kou trekken de dieren uit het hooggebergte naar de dalen. Er is dus veel meer kans om de fauna te observeren. Wij vonden ondermeer verse sporen van poema’s .
• Geen vervelende insecten. Geen muizen noch ratten die het eten uit je tent willen roven.

Nadelen

• Het is kouder dan in de zomer. Hoewel het verschil eerder miniem is.
• Je kunt enkel het W-circuit wandelen, want de John Gardner-pas langs het ‘Circuito’ is onbegaanbaar door sneeuw en ijs.
• Geen enkele refugio is open, uitgezonderd het nieuwe ‘Lodge Paine Grande’ (de enige niet-privaat uitgebate refugio), waar het leuk vertoeven is voor het haardvuur. Deze refugio vervangt de vroegere refugio ‘Pehoé’.
• De zeldzame sneeuwbuien die het park deze winter te verduren kreeg en de daaropvolgende dooi- en vriescycli, veroorzaakten op sommige plaatsen een ijslaagje in schaduwrijke stukken van de wandelpaden. Daardoor is wat meer concentratie vereist dan tijdens andere seizoenen. Hierdoor konden we de Valle Francés maar tot de helft afwandelen.
• Overzetboten varen in de winter niet uit, waardoor het wandelen van het volledige W-circuit zeker 5 dagen in beslag neemt.
• Het busje tussen Laguna Amarga en Hosteria Las Torres rijdt niet.
• Korte dagen. Eind juli: zonsopgang rond 08u00 en zonsondergang rond 17u30.

Toegangsprijzen

680 Chileense Peso (CLP) = 1 €
Laagseizoen ( 1 mei – 30 september ) 7500 CLP
Hoogseizoen ( 1 oktober – 30 april ) 15000 CLP
Bij het betalen van de toegang, krijg je een overzichtskaart van de wandelpaden in het park. Meer dan deze kaart heb je eigenlijk niet nodig. Een gedetailleerde wandelkaart van het park ( 3000 CLP ) vindt je in de meeste winkels in Puerto Natales.

Transport

Puerto Natales – Torres Del Paine: 20.000 CLP per persoon voor een heen- en terugreis.Hogere prijs dan tijdens het hoogseizoen wegens het niet dagelijks rijden van de chauffeurs. Ze moeten speciaal naar het park rijden om je te komen oppikken omdat er die dag geen andere toeristen naar het park zijn vervoerd.

Fragment uit het reisverslag dat ik geschreven heb voor de reisorganisatie wegwijzer ( http://www.reizigersnetwerk.be ). Je kunt het volledige reisverslag verkrijgen door mij een email te sturen.

Steve Behaeghel ( stevebehaeghel@hotmail.com )