Naar de top van de Aneto

Het is midden juli 2011, eindelijk, onze vakantie in de Pyreneeën kan weer beginnen. Het is voor ons niet de eerste keer dat we deze ruige bergketen aandoen, sommigen onder ons keerden er al meerdere malen terug, want de Pirineos blijven immers boeien.

Uitrusten is voor ons deze vakantie opnieuw niet weggelegd, de hoogste berg moet en zal namelijk beklommen worden door ons vieren. Nadat we eerder de Monte Perdido (3355m) en de Pico de Posets (3371m) succesvol liepen, mocht de Aneto (3404m) niet ontbreken.

Vrijdag 22 juli was het dan zover, na wekenlange mentale en fysieke voorbereidingen, kunnen we eindelijk aan de befaamde Pico de Aneto beginnen. Een dag eerder hebben we al stijgijzers in Benasque gehuurd voor een paar luttele euro’s… deze mogen namelijk niet aan onze uitrusting ontbreken aangezien een heuse gletsjer bedwongen moet worden. Pickels hebben we niet gehuurd, achteraf dachten we daar spijt van te krijgen, maar zonder rare capriolen uit te halen kun je eenvoudig zonder.

Enfin, vrijdag was het dus zover. In de middag uren reden we aan richting Hospital de Benasque, waar de dichtstbijzijnde parkeerplaats is voor de auto. Vanuit Hospital hebben we de bus genomen naar de startplaats voor het eerste deel van de klim naar de hut La Renclusa (2140m). De tocht naar de hut valt zeer goed mee. Over een zeer goed begaanbaar pad ben je binnen een uur bij de hut. Eenmaal aangekomen bij Renclusa kwamen we nog een tweetal uitpuffende landgenoten tegen die net terug kwamen van de top die wij morgen gaan bedwingen. De Amsterdamse baasjes zaaide nog wat schrik door te melden dat pickels noodzakelijk waren en we op ons hoede moesten zijn. Met deze informatie in ons achterhoofd hebben we de avond gefocust doorgebracht in de hut.

Overigens is hut absoluut van een ander kaliber dan die van Refugio Angel Orus (Posets) en Refugio Goriz (Perdido). Je hebt in Renclusa een “gereserveerde” plaats in de eetzaal en het eten wordt door vriendelijke oermensen uit de Pirineos uitgeserveerd. Ook de slaapplaatsen vallen ons alleszins mee. Kleine kamertjes van acht personen zijn gecreëerd door middel van kleine muurtjes tussen de stapelbedden. In tegenstelling tot Angel Orus heb ik hier heerlijk van mijn nachtrust kunnen genieten.

Zaterdag 23 juli, dé grote dag. Rond de klok van 5 in de morgen gaat de wekker, na een snel ontbijtje kunnen we ons eindelijk in onze bergschoenen hijsen voor de monsterachtige klim naar de top van de Aneto. Circa 1300 hoogtemeters moeten er vandaag gemaakt worden. We hebben ons matig voorbereid op het eerste deel van de klim, die namelijk in het donker gelopen wordt. Gelukkig zijn er genoeg medewandelaars die wel hoofd en/of zaklampen op zak hebben. Het eerste deel naar een col is direct aardig pittig. De bakbeesten onder ons onderscheiden zich van de klimmers met een mindere dagvorm, maar uiteindelijk halen we allemaal de eerste col. Vanuit hier is de top nog niet zichtbaar, ook het pad kunnen we aanvankelijk niet vinden, maar met wat hulp van onze Catalaanse vrienden, konden we de weg naar Cresta de los Portillones vinden. Een nauwe opening waar doorheen geklauterd moet worden en waar de top voor het eerst zichtbaar is.

Eenmaal bij de nauwe doorgang aangekomen zien we de Aneto gloren in de zon. Het is een prachtige open dag, het geluk is tot dusverre volledig aan onze zijde, want ook onze uitgebreide “voedselpakket” vult onze magen kostelijk. Sommigen doen het met “doping”, energypoeder uit de plaatselijke supermercado in Benasque, anderen met heerlijke Spaanse worst of dextro’s.

Bij de Portillon is overigens ook bijna het begin van de gletsjer. Na een korte pauze begeven we ons over de eerste stukken sneeuw, waarna we al snel besluiten om de crampones, ook wel stijgijzers genoemd, om te binden. De plaatselijke outdoor-zaak heeft ons geen prul verhuurd, de crampones zitten als gegoten en we zetten aan voor het eerste deel van de Glaciar de Aneto. Voor ons is het de eerste keer dat we echt over een gletsjer lopen. Voorafgaand keek ik persoonlijk erg op tegen het sneeuw en ijs, maar het is absoluut leuker dan ik dacht. Een goede zonnebril, dikke broek/trui en stijgijzers zijn wel van essentieel belang.

Het lopen over de gletsjer kost enige tijd, maar omdat we het als prettig ervaren vliegt de tijd voorbij. Totdat we bij het laatste deel van de glaciar komen. Het eerste deel had slechts een klein stijgingspercentage voor ons gevoel, maar het laatste deel gaat aardig stijl omhoog. Onze motortjes pruttelde en bovenbenen spatte uiteen, maar de top naderde en dus moeten we doorzetten. Na uren van inspanning bereikten we de Paso de Mahoma. Een pas van een meter of vijftien waar je overheen moet klauteren, één voor één. Dat had een kleine opstopping als gevolg, maar het uitzicht voor de Paso was magnefiek. De top lag een meter of vijftien hoger en we stonden ver boven de wolken, dit is waar je het allemaal voor doet.

De Paso de Mahoma is echter ook een punt waar de helden zich van de anderen onderscheiden. Ik heb veel verhalen over de Paso gelezen voorafgaand aan deze wandeling en hij werd toen als relatief eenvoudig afgedaan, maar als je er op 3390 meter staat is het toch andere koek. De vertwijfeling slaat toe bij ons vieren, wagen we ons “leven” voor een doodeenvoudige top van 3404 meter? Ik wist het zeker, maanden heb ik me verheugd op de top van de Aneto, dit laat ik nu niet liggen op vijftien meter.

Verrassend eenvoudig zette ik de knop op 0, gedachtes uitschakelen en gaan. Met een goede concentratie en weinig tot geen hoogtevrees is de Paso goed te klauteren. Bovendien zijn er genoeg medeklimmers die bereid zijn je te helpen, iedereen is familie van elkaar. Met behulp van wat stoere mannen uit het Oostblok bedwong ik de Paso relatief eenvoudig. Bibberen en zenuwen horen erbij, en dan bereik ik eindelijk de top, een heerlijk gevoel. Vijftien meter lager zie ik helaas nog wel mijn vrienden staan. Eén van hen wist het al direct zeker, dit ga ik niet doen.

Na ongeveer tien minuten genot op de top moet ik de knop opnieuw omzetten, er is immers ook nog een terugweg. Inmiddels hebben een paar Spaanse bergbeklimmers een touw gespannen over de Paso om het de minder ervaren onder ons makkelijker te maken. De terugweg valt goed mee, mede door het touw. Vreemd genoeg heb ik het touw niet aangeraakt, maar tussen je oren geeft het klaarblijkelijk een veiliger gevoel. Eenmaal terug op het plateautje voor de Paso kom ik mijn vrienden weer tegen. Ik werd direct aangenaam verrast, ze gingen het toch doen, de bakbeesten. En ja hoor, onder aanvoering van de jongste van de twee behaalden ze ook de top. Eigenlijk baal ik dat ik niet de enige held ben, maar uiteindelijk ben ik uiteraard ook blij voor hen.

De terugweg, over hetzelfde pad, kan ingezet worden. Gedurende eerdere wandelingen deze week was ik dood op tijdens de terugweg, maar eerlijk gezegd ging de afdaling van de Aneto van een leien dakje. Het pad is tot aan de Portillon goed te vinden, daarna wordt het wat lastiger. We nemen onbewust een andere weg terug over de col waar de Renclusa aanligt. Het pad is slecht zichtbaar, maar na meerdere pauzes en een heldere blik komen we ongedeerd aan bij Renclusa. Nadat we hebben betaald bij de receptie van de hut kunnen we aan de laatste afdaling beginnen naar de plaats waar de bus ons ophaalt. Eenmaal beneden aangekomen, de meesten onder ons zijn nog relatief fit, blijkt er een barretje te zijn. De cervezas vloeien rijkelijk op het terras en ik gun mezelf er ook eentje. Anderen genieten heerlijk van hun ijskoude colaatje. Wat een heerlijk moment is dit… schoenen uit en genieten van de afgelopen uren. De Aneto was absoluut de moeite waard, sterker nog… het is de mooiste wandeling die ikzelf in de Pyreneeën ooit heb gelopen. De gletsjer en de Paso de Mahoma maken deze wandeling zo bijzonder.

Eenmaal terug op onze camping voorbij Benasque doden we onze tijd met uitrusten aan het zwembad en een overheerlijke pizza in het dorpje. ’S Avonds praten we nog wat na in het barretje, deze vermoeiende maar o zo heerlijke dag zit erop.

Yannick