foto In het schrijfblok komt telkens een nieuw (reis)verhaal over de belevenissen van bezoekers van de site. Ook jij kunt jouw verhaal insturen voor publicatie.

Spanje, maar dan anders

Na een reis van dertien uur heb ik het punt bereikt waar ik mijn volgende avontuur wil beleven; ik ben naar het zuiden afgereisd en wil graag een deel van de provincie Aragon in het noorden van Spanje gaan bekijken.

Riglos is het dorp waar ik de auto achterlaat; het dorpje ligt noordwestelijk van het grotere Huesca.

Foto's: Cor Claassens

De toppen van het rotsmassief achter het dorpje zien eruit of ze zijn afgesmolten. De roodbruine, afgeronde rotsen vormen een paradijs voor klimmers. Voor mij is het een object om anders te bekijken. Een deel van de rotsen wordt bewoond door de vale gier. Op smalle richels hebben ze hun broedplaats.

Het rotsblok vanwaar ik de omgeving in me opneem lijkt op de ontbijttafel van een enorm versteend beest dat me aankijkt of het me elk moment kan oppeuzelen. Gelukkig blijft me dat bespaard omdat ik verstijfd van de natuurlijke schoonheid om me heen blijf zitten.

Peña de San Miguel is ook zo’n rots die van een afstand opvalt. De rots lijkt in tweeën gespleten met aan één kant gieren die er hun rustplaatsen hebben.

Foto's: Cor Claassens

Zonder veel moeite kom ik op de smalle rand waar vandaan ik een uitzicht heb over Aragon. Het is indrukwekkend als je ziet hoe de gieren zich van de andere kant van de rotswanden laten vallen en tientallen meters lager in een thermiek belanden waarna ze langzaam weer de hoogte ingaan zonder een vleugelslag te maken. Ik besluit hier te blijven.

Als de laatste dagjesmensen vertrokken zijn installeer ik mijn gasbrander om iets lekkers te bereiden. De avond valt; sterren flonkeren aan de hemel. Aan de verlichting is te zien hoever de dorpjes uit elkaar liggen. Nog veel verder is de lichtbundel van Huesca, de enige grote stad in de omgeving. Mijn rustplaats voor de nacht is een vlak stukje grond waar ik mijn matje uitspreid en tot laat geniet van een hemel vol sterren.

Bij het krieken van de dag vertrek ik in noordelijke richting en na een wandeling van 14 kilometer kom ik in Belsué dat er verlaten uit ziet. Sommige gebouwen staan op instorten.

Aan het eind van het dorpje rent plots een hond hard blaffend op me af.

Foto's: Cor Claassens

Ik blijf stokstijf staan met mijn statief in de aanslag. Plots gaat een deur open en fluit een man de hond terug. Verschrikt kijk ik de man aan die me wenkt en me aanspreekt. In het Engels leg ik de man uit dat ik geen Spaans versta waarop deze promt in het Engels verder gaat.

Hij blijkt de plaatselijke schaapherder te zijn, een student Engels die op deze manier zijn studiegeld bij elkaar scharrelt. Met 500 schapen en 3 honden is hij de enige bewoner van het dorp; alle anderen zijn jaren geleden naar elders vertrokken.

In een garage staat een vierwiel aangedreven terreinwagen waarmee hij me terug wil brengen naar de plaats waar ik vandaan kom. Beleefd wimpel ik z’n aanbod af en zeg dat er niets mooier is dan dit gebied te voet te mogen doorkruisen. Niet begrijpend haalt hij zijn schouders op. Nadat ik mijn waterfles heb bijgevuld ga een stuk terug want op de heenweg ben ik een schuilplaats tegengekomen die prima als slaapplaats kan dienen.

Binnen een uur heb ik de plek bereikt en kan ik mijn potje koken en alles voor de nacht klaarmaken.Het belooft een koude nacht te worden en om die comfortabel door te komen sprokkel ik wat brandhout bij elkaar en maak ik een kampvuur. Dat heeft twee voordelen; het wordt aangenaam warm en het verdrijft de muggen.

De volgende morgen smeult het vuur nog. Door het brandhout aan te vullen heb ik snel weer een echt kampvuur.
Als mijn koude botten wat zijn opgewarmd vervolg ik mijn weg terug naar Peña de San Miguel waar de auto staat.

Foto's: Cor Claassens

Mijn volgende stopplaats is Alquezar, ongeveer 50 km naar het oosten. Het is een toeristisch stadje dat veel mensen trekt. Alleen in deze tijd van het jaar is het er erg rustig. Ik parkeer de auto aan de rand van het dorp en bekijk het in een klein uur. Aan de oostkant wandel ik vervolgens door een olijfboomgaard in de richting van een kloof. Al snel kom ik uit bij het water van de Rio Vero. Langs de rand van de kloof, waar diep beneden me de rivier doorheen stroomt is een loopbrug aangelegd. Iets verderop slingert een pad langs de rivier dat van hier meteen zijn weg volgt naar het hoger gelegen stadje Alquezar. Een andere oplossing is naar de andere kant van de rivier zien te komen. Daar zie ik ook een pad. Ik kies om er doorheen te waden. Het water van de Rio Vero is smeltwater uit de bergen en behoorlijk koud. Als ik uit het water kom lijkt het wel of mijn huid is gekrompen, alles voelt strak aan en is ijskoud. Na een aantal keer door het water te zijn gegaan raak je eraan gewend maar ik ben o zo blij als ik de brug hebt bereikt. Het is toch wel heerlijk om weer op een verhard pad te lopen. Ik loop zo ver als mogelijk is de kloof in. De natuur is hier prachtig en ik voel me ook helemaal alleen in dit gebied. Vlakbij Alquezar vind ik een camping waar ik mijn tentje opsla.

Op de derde dag ga ik een stuk naar het noorden en kom ik in Nocito aan, een klein gehucht dat een camping blijkt te hebben. Daar vandaan maak ik een wandeling naar Bentué de Nocito. Het pad komt uit bij een stenen gebouw, refugio de Los Fenaies, dat voor noodovernachting kan dienen. In Spanje zijn vele refugio’s te vinden, maar ze zijn niet altijd even proper. In de weekenden komt de plaatselijke bevolking naar hier voor een weekendfeestje. Vandaar dat lege wijnflessen ook massaal achter het gebouw verdwijnen. Ik besluit om vandaag nog naar de top van de Tolas de Guara te gaan en daar naar een plek te zoeken om te overnachten. Bovenop zie ik in het noorden de Pyreneeën die met hun besneeuwde toppen de grens met Frankrijk vormen. In het zuiden zie ik het uitgestrekte landschap van Aragon. Na een tijd van dit adembenemende uitzicht te hebben genoten besluit ik op zoek te gaan naar een slaapplaats. De top is bezaaid met stenen, die ik gebruik om een beschermend muurtje te bouwen waar ik achter kan liggen. Een aangenaam briesje zorgt ervoor dat mijn bezweten kleding snel droogt en mijn slaapmat en slaapzak lekker lucht. Terwijl ik tijdens het koken van m’n potje nog eens m’n slaapplaats controleer, zie ik dat het bodemvocht optrekt waardoor mijn slaapzak nat wordt.

Ik besluit om op te breken en een slaapplaats te zoeken bij de refugio aan de voet van de Tolaz de Guara. Het is al donker als ik daar aankom. Op een betonnen vloer lig ik in ieder geval droog. Met brandhout uit de omgeving maak ik snel een vuurtje waarmee ik de vochtige slaapzak wat kan drogen en mezelf wat kan warmen.

De volgende dag wandel ik in oostelijke richting. Na drie uur zie ik de kale bergtop van de Cabeza de Guara waar ik heen wil.

Foto's: Cor Claassens

Op de top zie ik opnieuw de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën en aan de andere kant van de top kijk ik in de diepte van de Gorgas Negra een gebied waar ik vanaf deze plaats niet kan komen.

Ik besluit om terug te gaan naar Nocito waar ik me na een heerlijke douche op de camping, laat verwennen in het plaatselijke restaurant...

Een paar uur later ben ik al in het gebied van Hecho ten noorden van Jaca, dat aan Frankrijk grenst. Ik rijd door tot het einde van de weg en laat daar mijn auto achter. Ik volg een pad naar een bergpas waarachter zich een ingesloten dal bevindt. In het midden slingert een bergbeek als een slang door het dal. Ik blijf het pad rechts van de stroom aanhouden en kom langs weelderig groeiende orchideeën. Bijna aan het eind van het dal belemmert een brede stroom mijn doorgang; ik kan niet verder en besluit om hier terug te keren. Ik geniet nog even van de prachtige natuur om me heen tot ik een donkere wolkenmassa over een bergpas mijn richting uit zie komen. Dat voorspelt niet veel goeds. In rap tempo ga ik terug naar de pas waar ik overheen ben gekomen en net als ik op een breder pad ben begint het te regenen. Ik ga nog sneller lopen maar de weergoden blijken me de pas afgesneden te hebben, want het stroompje waar ik eerder tot mijn schoenzolen doorheen liep is veranderd in een sterk stromende watermassa. Er blijft me geen andere keuze dan door het water te gaan. Ik hoor de stenen in het water rollen, maar met een nat pak bereik ik – net voor het onweer losbarst – de auto. Ik heb geen mogelijkheid om me nog te verkleden en besluit om zo snel mogelijk terug te keren naar de bewoonde wereld.

Cor Claassens


Hiking-site.nl op Twitter




Share/Bookmark
homezoeken op deze sitetop van de pagina
Vertel vrienden over deze pagina

Laatste wijziging: 04-02-2025

Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten. Nieuw op deze site?
Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
[home] [linken naar Hiking-site.nl] [adverteren op Hiking-site.nl]
"; } if(lC>2400) { rightAd3.innerHTML = "
"; }