Oudenbosch – Santiago de Compostela, Deel 6:

15 mei t/m 31 mei 2014

Van Léon naar Santiago de Compostela,
Finisterre en Muxia.

Deel 6:

Léon naar Santiago de Compostela,
Finisterre en Muxia.
Vanaf de dag dat ik thuiskwam uit Léon in 2013, heeft de nieuwe reis mij beziggehouden.
Alles wat ik maar kon organiseren, heb ik zo snel mogelijk geregeld.
Bijna alle herbergen zijn voorgeboekt, zodat ik op een rustig tempo kan wandelen en niet bang hoef  te zijn om geen slaapplaats te hebben.
De laatste 200km zijn erg druk, ik zie vooral lopende en fietsende Spanjaarden.
De  heen- en terugreis met de Euroliner is geboekt en het is nu half april en de rugzak staat gepakt, zodat ik langere tochten kan maken om te trainen.
Het trainen gaat voorspoedig; al wat langere tochten gemaakt.
Een week voor vertrek krijg ik last van een zenuw in mijn rug. De fysiotherapeut denkt  aan een hernia( tje).
Ik probeer voorzichtig oefeningen te doen en maar kijken hoe het afloopt.
Tijdens het wandelen heb ik er op zich geen last van. Maar het wordt een lange busrit en dat kan wel tot problemen leiden.
Op donderdag 15 mei brengen Maria, Randy, Kai en Noek me naar Breda. Leonore komt ook nog. De eerste Euroliner gaat naar Polen en dan komt er een luxe bus aan richting Lissabon. De bus is nog bijna leeg, ik zoek een goed plek uit en dan om 12.00u op weg.

Bij Hazeldonk volgt al een pauze van 20 minuten om te eten, dus daar kan ik wat op en neer wandelen. Ik ontmoet er een pelgrimsechtpaar dat van Logrono naar Finisterre gaat lopen. Het echtpaar heeft de Camino al een keer gedaan.
In Brussel gaat het snel verder en in Lille is de bus vol; ik zit naast een wat oudere Fransman die niet te volgen is, dus slapen. In de buurt van Léon lopen de eerste pelgrims naast de snelweg; het gevoel begint te komen. Ze zijn dik aangekleed, maar als ik in Léon aankom, is het 23 graden, de zon schijnt: “Henks weer”, heerlijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dag 1: vrijdag 16 mei

Léon – Villarde Mazarife                                                             20,7 km

Léon door is natuurlijk bekend en het duurt even voor ik de stad uit ben. In La Virgin del Camino de keuze gemaakt om door het land te lopen en dat is een prima keuze, weg van de snelweg.
Het landschap is meteen prachtig, rustig, alleen de wind en de zon, het kraken van de rugzak en het Christoffelbeeldje van Pierre dat tikt tegen een ijzertje.
Geen pelgrims voor me en drie dames ver achter me. Het caminogevoel is weer helemaal terug.
Het landschap is zeer divers, geel opkleurende brem ,een laag overgierende zwaluw, purperen uitstraling van de klaver, af en toe een struik en wat bomen. Stukken maagdelijk,omgeploegd land er tussendoor.
En wie loopt daar op een stenig, kiezelig bruin pad?: pelgrim Henk.
Hij loopt te genieten met volle teugen.

Onderweg heb ik nog gesproken met een Fransman, een Duitser en nog een jong Duits stel.
Om 17.00u in Villar de Mazarife, de herberg Tio Pepe opgezocht  en voor het eerst genieten van een eigen kamertje.
Dan volgen de rituelen van elke dag: Maria bellen dat ik er ben, kleren wassen, douchen, spullen organiseren en dan onder het genot van een lekker pilsje verslag schrijven.
Dan wat rusten, nog een paar foto’s maken van het dorp, eten en ’s avonds klets ik nog een tijd met een Amerikaanse vader en dochter en een Duitse mevrouw die in Amerika woont. Ik ga ze nog regelmatig tegenkomen. Heel gezellig.
Rond 21.00u is het bedtijd.

Dag 2: zaterdag 17 mei

Villar de Mazarife –Astorga                                                       30,5km

Geslapen tot half 7 ; wassen, inpakken, wat eten en op weg.

Een Australische mevrouw maakt ‘s morgens een foto van mij.
Ik ga al snel de natuur in over een bruin stenig pad door het landschap richting de bergen in de verte.

Na een kilometer wordt het een grijs, gruizig pad, rechts levada’s en links een sloot.
Het is kurkdroog nu; al een hele tijd is er geen regen gevallen hier in deze streek.
Langs de weg vaak mijn favoriete bloemen: de klaprozen die voor me zingen in de wind.
Onderweg herhaal ik veelvuldig al mijn liedjes die ik bij me heb in gedachten en dat gaat prima.
Om 9.30u het eerste dorp: Villavante.
Daar drink ik een heerlijke kop koffie Americano. Er zullen er nog veel meer volgen.
In elk dorp zie ik op de kerktoren ooievaars bezig met hun nesten, wachtend op de kleintjes.
Ook zijn er in alle dorpen prima voorzieningen voor de pelgrims: waterbronnen met aqua potable, heerlijk, koel, verfrissend  “Heineken”.
Ik ontmoet een Argentijn die alleen Spaans spreekt, maar wel samen met mij kan zingen: Don’t cry for me Argentina.
Ik ontmoet onderweg een Brusselaar en Fransen die samen met mij oplopen ; ik zing het Wilhelmus en zij de Marseillaise. De Brusselaar vindt het prachtig en samen zingen we een reeks van liedjes , die hij ook wel kent.
Ik kom in het beroemde Puente Y Hospital de Orbigo, waar een lange brug een legende onderhoudt.

In 1434 organiseert een ridder een toernooi om een belofte aan een dame waar te maken en na een maand vechten, waarbij één ridder sneuvelt , gaan ze allen op weg naar Santiago waar hij Jacobus een gouden armband schenkt.

In het volgende dorp drink ik koffie met een droge cake. Jammer.
Om 12.30u het laatste stuk van 12 km.
Ik loop steeds door het landschap op een keienpad. Goed opletten en het pad volgen dat al “miljoenen” pelgrims hebben gelopen.
Ik ben een “ezel”, want ik stoot niet 2x , maar 3x mijn teen tegen een opstaande steen en mijn stok redt me telkens van een struikeling en val. De vermoeidheid gaat wat meespelen na de 25 km. Om rond te kijken moet ik echt stilstaan om te genieten van het landschap met in de verte de besneeuwde toppen.

Na 7 km droogte en zon, een tentje waar je van alles kunt krijgen en voor niets!!!
Donativo!!  Ik  “koop” een banaan en enkele kersen.
Dan door naar Astorga.
Ik loop het laatste stuk met een Duitser van 69 , die voor zijn zeventigste verjaardag de Camino nog wilde lopen. We hebben een leuk gesprek tot in Astorga, daar maak ik prachtige foto’s en dan op zoek naar mijn Hostal Delfin, dat buiten het stadje ligt.

Het bisschoppelijk paleis, ontworpen door Gaudi en de kathedraal.

In de Hostal volgt weer het ritueel.
Ik ga boodschappen doen voor het avondeten. Het is ondertussen 18.00u en nog steeds prachtig weer.
In de Hostal staat  een voetbalwedstrijd aan : keihard natuurlijk.
Barcelona tegen Atletico Madrid. Het wordt 1-1, maar Atletico wint schijnbaar toch de cup, want het is groot feest in de bar.

Dag 3: zondag 18 mei

Astorga – Foncebadon                                                                          26,3 km

Na de rituelen vraag ik aan de eigenaar hoe ik moet lopen en dat is heel simpel; een eindje verder naar links en dan ben ik op de route en het stuk van gisteren dat ik extra gelopen heb, ben ik nu weer voor. Boffen!!!
Het is nog steeds goed weer, maar het gaat veranderen.
De route is weer heel mooi; een pad naast de weg , die bijna niet bereden wordt.
Ik kom de Amerikaanse vader en dochter weer tegen; leuk. We kletsen even en weer door. Meestal loop ik alleen.

Dan plotseling een tempelier met roofvogel.
Ook zie ik vandaag voor het eerst fietsende pelgrims, die gaan het ook zwaar krijgen, want de wind gaat al naar het westen en het gaat harder waaien.
Voor hen is het pad zwaar; heuvel op en af over een stenig pad; alleen echte mountainbikers  kunnen hier verder.
Ik loop langs een hekwerk van kippengaas en ook nu weer honderden kruisjes.

Dat is al de tweede keer dat ik dit zie.
In een bar drink ik een kop koffie Americano en de barman zegt dat dit alleen Nederlanders, Duitsers en Fransen doen. Ik denk, dat zijn er dus heeeel wat.
Ik spreek een Vlaming die nu in Spanje woont en vraag aan hem wat te doen?
Doorlopen of stoppen in Foncebadon.
Hij geeft het advies om nog verder door te lopen naar Cruz de Ferro en niet te stoppen in de gemailde herberg, want het is een hippietent.
Ik loop verder en praat met Denen, die mijn platte “Nederlands” een beetje kunnen verstaan.
Dan staan er twee kinderen met een mandje met armbandjes. Ik kijk, loop voorbij en na 100 meter keer ik om, stel dat Lina en Jonna daar hadden gestaan. Ik ga terug en geef een euro. Ze kijken heel verrast, want ik hoef geen bandje.
De hele dag loop ik in een prachtige natuur, vaak tussen de overweldigende geur van de witte brem, grote paarse heidestruiken, het is geweldig.

Ze zeggen niet voor niets dat de weg het doel is. Het klopt helemaal. Met mooi weer is de Camino een zaligheid!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
De weg wordt weer stenig, het is echt de hele dag oppassen geblazen, stok goed zetten en kijken waar je de volgende stap zet. Ik snap niet dat hier pelgrims zonder stok lopen.
Ik sta in ieder geval iedere keer stil om van de omgeving te genieten; de prachtige vergezichten.

Ik zie een mevrouw lopen met een karretje achter zich aan en we praten even in het Frans. Dit had ik in het begin ook gewenst, maar als ik de paden zie , waar ze overheen moet, dan denk ik dat ze het vaak zwaarder heeft als de pelgrims met de rugzak om.
Rond het middaguur ben ik in Foncebadon. Ik ontmoet een Duitser, die al aan het bier zit en die ik nog vaak tegen zal komen. In het vervolg van mijn verhaal zal ik hem “De Duitser” noemen.
Ik drink koffie en ik besluit door te lopen naar Cruz de Ferro ( Hierro), een van de hoogtepunten van de reis.
Een grote houten paal met een kruis op een hoogte van 1500m.
Dat heb je niet in de gaten, want die ben je al de hele tijd aan het klimmen.
Het is rustig en de zon schijnt.
Iedereen laat daar iets achter; het varieert van stenen tot briefjes, sjaals. Te veel om op te noemen.
In de legende was het vragen om bescherming tijdens de reis. Voor sommige mensen een mogelijkheid om een “last” achter te laten.
Ik heb een opdracht en die vervul ik als eerste.
Daarna komt er een speciale steen van mijn dochters en nog een geluksmunt.
Het is een mooi moment.

Ik denk even aan alles en iedereen en ga in de buurt van het kruis op een picknickbank lekker zitten eten.
Ik loop door naar Manjarin met “De Duitser”, die heeft me ondertussen ingehaald.
Er is maar 1 herberg en een hele speciale!!!!!!

We kijken en we besluiten om door te lopen.
Nog 7 km erbij en dan wordt het deze dag wel 38 km.
Zwaar, maar mooi.
In El Acebo staan ze bij het begin van het dorp al op ons te wachten; er is een splinternieuwe herberg aan het einde van het dorp en we brengen je er met de auto naar toe.
Doen dus.
Perfecte herberg. Er staan 8 bedden in een zaaltje, airco in de zaal, balkon.
Alles echt splinternieuw.
Er zijn maar 4 bedden bezet, dus ook nog plek genoeg om je spullen uit te leggen en het is nog steeds goed weer, maar het waait hard.
Het pelgimsmenu is heerlijk; een lekkere salade, vlees met frites en een ijsje toe.
De frites bak ik zelf beter, maar vooruit maar!
Ik eet samen met “De Duitser” en een Russische mevrouw die in Amerika woont. Het is gezellig.
Rond 21.00u gaan slapen.

Dag 4 : maandag 19 mei

Foncebadon – Ponferrada                                                        27km

Ik ben eigenlijk al een kilometer of 9 verder, maar ik houd de officiële planning even aan.
Om half 8 gaan wandelen, het weer is nog steeds goed.
Ik hoor een suizen en ik denk dat het mijn oren zijn, maar nee, het houdt niet op als ik ze dichtdoe.
Dan voel ik aan mijn voortas; het geluid komt daar vandaan: het scheerapparaat staat aan!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Al snel gaan we dalen, het is adembenemend mooi, maar ook gevaarlijk, ik moet erg goed opletten en dalen is niet fijn voor de rug.
Riego de Ambros is een oud dorpje met allerlei soorten huizen, zeer oud en bouwvallig tot zeer mooi, maar met allemaal leuke balkons.

Het al half 9, maar in heel het dorp is geen activiteit te zien.
Onderweg zie ik een mevrouw van 75 dezelfde weg afdalen met twee stokken, dus wat zeur ik.
In Molinaseca praat ik, tijdens de koffie, met twee Vlaamse dames, de ene dame loopt de Camino al voor de derde keer. Zij geeft mij het advies om de rugzak naar
O Cebreiro te laten vervoeren met een taxi, maar ik zie wel.
Het volgende stuk is weer zwaar, soms creëren de pelgrims een beter pad naast het Caminopad.
Het is echt nodig; als het hier regent dan zie je  af!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het is nu nog mooi wandelweer, de zon begint zelfs een beetje te schijnen, maar er komt meer wind.
Op weg naar Ponferrada besluit ik door te lopen. Morgen wordt het slecht weer , dus dan pak ik er nu weer een aantal kilometers bij.
Ponferrada is mooi; hoofdstad van de regio El Bierzo.
Een prachtig kasteel gebouwd in 1200 door kloosterridders die de Caminogangers moesten beschermen.

Er is ook een prachtige kerk en dat is het dan.
Ik loop verder, ga lunchen en verder; ik kom langs het hotel dat ik via e-mail heb gereserveerd.
Ik loop gewoon door. Dan zie ik dat er over 1 km in Fuentes Nuevas een Hostal is.
Ik besluit daar te gaan slapen, want het wordt steeds donkerder, voorbode van regen en onweer.
Ik heb 7 ½ km extra gelopen, dus morgen minder kilometer in de regen lopen.
Rond 16.00u komt er een fietser aan, een Nederlander: Tjen uit Berkel –Enschot.
Hij besluit ook hier te blijven en al snel zijn we aan de praat.
We eten samen gezellig en het is zo 21.00u bedtijd.
Zulke ontmoetingen zijn erg waardevol, want dan is de avond niet zo lang en het blijft toch iets gemakkelijker kletsen in het Nederlands.
Om 17.00u gaat het regenen, dat belooft wat voor morgen. Het weerbericht voorspelt niet veel goeds.
’s Nachts veel last van blaffende honden en om 5.00u kraaiende hanen.

Dag 5: dinsdag 20mei                                                     

Ponferrado – Trabadelo                                                 32,7km

Om half 8 kunnen we ontbijten, maar er is niemand te zien, dus ik neem afscheid van Tjen en eet mijn laatste maaltijdreep en sultana’s op en  ga op weg langs een winkelpromenade naar het volgende dorp.
Het is goed weer, soms piept de zon nog een tussen de wolken door.
Ik loop in een druivenlandschap, heerlijk rustig, er is geen pelgrim te zien.
Later zie ik veel fietsers.
Het pad is nu niet meer zo stoffig, want het heeft geregend.
In Cacabelos, een heel oud dorp, staat een mooie kerk; de kapel van San Roque.

In het dorp oude huizen met balkons die over de weg hangen. Je durft er bijna niet onder door te lopen; ze kunnen zo naar beneden vallen!!!!
Dan een heel saai stuk naast een weg op weg naar Villafranca del Bierzo met de Santiagokerk.

Ook heel veel mooie herenhuizen met prachtige wapenschilden.
Nu komen er een aantal saaie stukken; een pad langs een Nationale weg ,een betonnen rand en links een snelstromende rivier. De enige keer onderweg dat ik mijn I-pod opzet.
De rivier volgt me tot in Trabadelo; 1 km ervoor duiken we het bos in en het is meteen een stuk mooier.
Ik kom plotseling voor de door mij gereserveerd herberg te staan en het is half 3.
Wat te doen? Doorlopen of stoppen.
Ik heb mijn poncho al aan gehad en ik denk dat er nog meer regen op komst is.
Ik stop.
Weer een heerlijke kamer voor mijzelf, zodat ik alle vochtige spullen kan uitleggen en ophangen. Lekker douchen en alle rituelen weer uitvoeren.
De Amerikaanse vader en dochter stoppen hier ook: We’ll meet again.
In Trabadelo moet een Nederlands restaurant zijn, dus ik ga daarnaar op zoek. Het staat 300m verderop.
Een mevrouw uit Rotterdam runt al 6 jaar deze herberg met bar. Even een praatje en de belofte dat ik bij haar kom eten rond 19.00u.
Op de terugweg naar de herberg giet het.
Alle pelgrims komen als bezopen katjes aan; ook een groep Italianen, waarmee ik gezongen heb: Oh solo mio. De begroeting is hartelijk. Er begint er een spontaan te zingen.
Ik eet heerlijk  in de Nederlandse herberg en rond 21.00u naar bed. Het regent nog steeds. Dat voorspelt weinig goeds.

Dag 6: woensdag 21mei

Trabadelo – Hospital de la Condensa

Het regent en het ziet er grijs en mistig uit!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “Ponchodag” .
Ik ontbijt bij de Nederlandse mevrouw: ham and eggs met toast en boter met heerlijk versgeperst sinaasappelsap .
Dan maak ik me klaar voor de regendag: plastic overschoenen ,regenpijpen, poncho en gaan!!!!!!!!!!!!!!!!Ultreia!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Het is niet leuk, maar al snel ben je er aan gewend.
Mijn plastic overschoenen trekken veel bekijks.
Het is weer lopen langs de weg op de betonnen “mat”, heel saai.
Vandaag veel op asfalt gelopen en met de regen is dat wel fijn.
Om 10.30u stopt het met regenen; lekker koffie drinken in een warme bar en gekletst met een mevrouw uit Leusden; ik kom ze nog regelmatig tegen.
Van lieverlee wordt het klimmen, een paar rivieren stromen met mij mee, maar dan de andere kant op.
Grote kastanjebomen vergezellen mij en houden me ook nog droog.
Vanaf Las Herreias gaat het gestaag omhoog langs een smal, modderig en stenig pad op weg naar O Cebreiro. Dat ligt op een hoogte van 1300m en de klim is zwaar.
Ik loop op oude veeweggetjes.
Fietsers moeten over het asfalt; een half uur klimmen naar La Faba. Hier moet een Delftenaar een herberg hebben, maar in de winkel waar ik wat eten kopen, kennen ze hem niet.
Aan het einde van het dorp eet ik een broodje met een blikje haring in tomatensaus en van een vriendelijke veeboer mag ik op het erf onder een afdak zitten, dat is dus even de poncho uit.
Daarna weer verder; ik denk dat ik er ben, ik drink koffie in een herberg, maar een Nederlander zegt dat ik nog 2 ½ km moet!!!!
Oei, ik dacht dat ik er was, maar hier staat alleen de bar en verder niets, dus maar weer door de regen en harde wind  verder.
Ik kom nu op de grens met Galicie, nog 152,5 km.

De paaltjes keren nu om de 500m terug; je kunt dus nu niet meer fout lopen en je weet precies wat je nog moet afleggen. Handig met mooi weer; vervelend met regen. Nog zo ver!
Het landschap is onvoorstelbaar mooi, wat zul je daar in de zon van genieten.

Na een lange klim kom ik in O Cebreiro aan, indrukwekkend dorpje met een mooi kerkje op 1300 m hoogte.
Een legende over de boer die in een razende storm naar de mis kwam, als enige, kreeg van de pastoor de wind van voren, hij had die moeite niet hoeven doen.
De hostie in vlees en de wijn in bloed. De miskelk uit die legende staat er nog steeds, ondanks dat hij meegenomen was, maar de paarden weigerden verder te lopen.
Nu staat hij in een prachtige reliekschrijn.
Het is mistig, koud en de regen striemt in je gezicht; het geeft het dorp iets magisch.

In dit dorp starten heel veel pelgrims  hun Camino.
Ik loop verder, want ik wil slapen in Hospital in Meson O Tear.
Onderweg daar naar toe kom ik op 1270m hoogte en waaien, waaien!
Het is de Col San Roque met op de top een enorm pelgrimsmonument.
Het stormt, windkracht 9 kan. Ik kan me met moeite staande houden.

Ik kom om 15.00u aan en de mevrouw zegt dat er geen kamer vrij is. Alleen een kamer die nog niet is opgeruimd !!!!!!!!!!!! vul maar in…………………………………………..Ik smeek om te mogen blijven; ik heb mijn slaapzak bij me, dus geen enkel probleem.
Ze gaat gelukkig overstag en ik moet wachten in de bar. Daar ontmoet ik een Nederlands stel dat de Camino met de camper doet.
Ze hebben een scooter en een camper en maken elke dag een wandeling en slapen dan ’s nachts in de camper.
Het is een heel gedoe, maar het gaat schijnbaar goed.
Ook ontmoet ik Antonio uit Italie. Ik praat even met hem in het Engels en later op de avond eten we samen en wordt het heel gezellig. Rond 21.00 uur naar bed.
Het regent al de hele tijd.

Dag 7: Donderdag 22 mei

Hospital de la Condensa – Sarria                                                        33,6 km

Om 7.00u opgestaan; ritueeltje en op weg met regenkledij!
Het giet en dat is niet leuk.
Al snel klimt het  naar Alto do Poio, daar staat een groep pelgrims die met de taxi gaan. Het is mistig, koud en het waait. Toch gaat een groep Spanjaarden aan de wandel en ik pik aan. Dat loopt een stuk beter; een man/vrouw of twaalf die goed de pas erin hebben en ik erbij.
Soms lopen we door wat holle wegen en hebben we wat beschutting, maar het is nu gewoon hard werken en goed opletten. Niks vakantie, dat is alleen als de zon schijnt!!!!!!!!
De 500m palen geven aan dat je goed zit.
Rond half elf drink ik koffie en dan raak ik de groep kwijt.
Ik loop bijna verkeerd, maar ik word door taximensen snel weer op het goede pad gewezen. Ik loop nu door hele kleine gehuchten, niemand te zien, alleen grote herdershonden, soms aan de ketting, maar ook los. Toch doen ze niets.
Om half twaalf zie ik vijf seconden de zon! Dat is weer fijn.
Triacastela stelt niet voor , ook al is het al heel oud. Van de kastelen is niets meer te zien.
Hier moet ik beslissen; via Samos of via San Xil. Ik ga voor San Xil, want dat is korter.
De eerste uren zie ik geen enkele pelgrim meer. Zijn die allemaal langs Samos???? Als ik het op mijn bloknootje schrijf , komen er toevallig net 3 pelgrims aan, grappig.
Het is nog bijna 20 km naar Sarria, een wat grotere stad.
Het pad loopt naast de asfaltweg, soms loop ik daar , want dat loopt ook wel eens lekker!
Rond 16.00u kom ik aan bij het pension, het ligt aan de Camino en zo’n 500m voor de stad begint.
Prachtig. Lekker rustig.
Ik krijg een mooie kamer met t.v. en eigen badkamer en dat voor € 15,-.!!!!!!!!!!

Alles lekker uihangen en wegleggen.
Het ritueel volgen, was ophangen, maar dan gaat het weer regenen, dus een touw spannen in de kamer, verwarming open en alles lekker laten drogen.
Ik krijg lekker eten en drinken; ik voel me een koning.
Bij de evaluatie van booking.com een 10 gegeven.

Dag 8: vrijdag 23 mei

Sarria – Gonzar                                                                             31,6 km

Goed geslapen in mijn paleis en om half 8 ontbijt, koffie met een heerlijk chocoladebroodje.
Het regent alweer, het zou beter weer moeten gaan worden, maar alles gaat weer aan voor een “rainy day”. Ik loop Sarria door en via een 40tal traptredes via het oude gedeelte, de stad uit.
Het is wel even schrikken.
Een stoet met pelgrims, tientallen, ook heel veel “pelgrims” met alleen een dagrugzak. Het wordt even in colonne lopen en dat is met de regen wel prettig.

Iedereen ervaart hetzelfde. Via kleine paadjes door donkere bossen en asfalt kom ik in Barbadelo met de Santiagokerk. Ondertussen kom ik heel veel typische bouwsels tegen; ze zijn voor het drogen van de landbouwproducten: graan en aardappelen.
Kilometerpaal 100 komt in de buurt van Brea en bij een klein kerkje en kapelletje laten de mensen boodschappen achter.

Vandaag zie ik wat minder honden, maar ze zijn altijd aanwezig met hun geblaf.
Een grote herdershond loopt een hele tijd mee. In de eerste bar die ik tegenkom is het zo druk, dat ik die maar voorbij loop.
In Ferreiros is het beter, daar drink ik koffie met weer een chocoladebroodje. In de buurt van Portomarin gaat het weer regenen.
In de regen over een lange brug, trappen op en het stadje links laten liggen.
Koffiedrinken, opwarmen en op weg naar Gonzar.
Ik maak iemand blij. Ik vind een hoed en die moet van de pelgrims voor mij zijn.
Dus wat harder gewandeld en geroepen en ja hoor: contact. De man weer helemaal blij.
In Gonzar slaap ik in een zaal met acht stapelbedden, heel netjes allemaal, maar toch anders. Heel veel pelgrims liggen ’s middags op bed.
Vreemd. Dat doe ik zelf eigenlijk nooit. Rituelen, foto’s maken, eten, kletsen en naar bed rond negen uur.

Vandaag niet zoveel pelgrims gesproken, ook alleen gegeten.
Geen probleem, ook wel eens rustig.

Dag 9: zaterdag 24 mei

Gonzar – Melide                                                                            34,1 km

Om half 7 opgestaan, alles snel regelen en op pad.
Na 2 km ontbijten en dan op weg naar Melide over heel veel asfaltwegen en dat is prettig voor de rug.
De 500m paaltjes vertellen precies hoeveel km het nog is. Al snel ben ik in Castromaior waar in het dorp de eerste eucalyptusboom te zien is, er volgen er nog “miljoenen”.
Het is vandaag Nederlands weer: graad of 15; wolken en zon en………………geen regen. Het wordt een lange rustige wandeling. Ik spreek nog een Vlaming uit Westmalle en een Amerikaanse.
Nog een paar mooie foto’s, van o.a. het kruisbeeld : de Lameiros. En de mooiste foto van deze Camino:

Al ver voor Melide een fabrieksterrein, maar het is nog 3 ½ km. Erg zwaar vandaag.
Dan nog zoeken naar de hostal.
Ik heb voor een bed gereserveerd op een zaal met vier personen, maar ik heb geluk. Ik slaap er helemaal alleen. Toppie!!!
Alle ruimte voor € 10,-.
De rituelen volgen en dan wachten tot een uur of zeven om te gaan eten.
Ik eet in een cafetaria en ik zit alleen aan een tafel.
Dan komt er een groep vrouwen binnen, er is te weinig plaats, dus een mevrouw vraagt of ze aan mijn tafeltje mag zitten. Het is Tanja uit Middelburg; we kletsen tot half negen onder het eten. Heel gezellig.
Vanavond begint de Cupfinale: Real Madrid tegen Atletico Madrid. Ik kijk een 10tal minuten en ga dan toch maar slapen.
Om half 12 hoor ik plotseling luide knallen: vuurwerk; Real heeft met 3-1 gewonnen.

Dag 10: zondag 25 mei

Melide – Pedrouzo                                                                                              33 km

Rond 7.00u ontbijten in dezelfde cafetaria en daar zie je dan al volop mannen aan de toog staan om koffie te drinken en iets te eten. Heel typisch.
Ik loop het stadje uit en al snel gaat het weer heuvel op , heuvel af en zigzaggend naar allerlei kleine dorpen. Om 10.00uur koffiedrinken en daarna met een aantal pelgrims zingend de weg vervolgen.
In Aruza spreek ik met Paret, een jonge dame van 25 jaar, gescheiden en een zoon van 3. Ze komt uit Estonia.
Vader zorgt nu voor het kind; we verliezen elkaar een paar keer uit het oog maar tot Pedrouza komen we elkaar elke keer weer tegen. De weg wordt al kletsend snel afgelegd.
Het is weer Nederlands weer, dus ook  regen als ik in Pedrouzo aankom. Het pension is officieel op zondag gesloten, maar ik heb gereserveerd en ik krijg een prachtige kamer met een schitterende 5 sterrendouche. Heerlijk voor de rug.
Ik mag ook na de rituelen onder het genot van een biertje mijn verslag schrijven; ze verontschuldigen zich, maar ik vind het prima.
Morgen nog 20 km naar Santiago.
Vanaf half 5 regent het nu continue, dus dat is boffen. Ik ben binnen. Ik eet in een cafetaria en zit naast een Nederlands stel uit Deventer die met hun campertje in Sarria staat en van plan is naar Santiago te lopen. Wandelspullen gekocht en wandelen. Schitterend.
Tot 21.00u nog gezellig gekletst en een sleutelhanger gekocht.
Lekker gaan slapen en ’s morgens natuurlijk nog heerlijk gedoucht.

Dag 11: Maandag 26 mei

Pedrouzo – Santiago de Compostella                                                           20,1 km

Ontbijten en op weg naar Santiago.
De eerste 10km is het nog rustig lopen, maar dan komt de invloed van de grote stad.
Een vliegveld waarvan de vliegtuigen met luid gebulder boven je opstijgen en de snelweg vlakbij waar het verkeer langs raast.
Het is afgelopen met de rust.
Dan de klim naar Monte do Gozo, vanwaar de eerste “blikken” te zien zijn van De Stad.
Er staat een heel groot gedenkteken boven op de heuvel ter nagedachtenis van het bezoek van Paus Paulus II in 1992.

Dan is het nog 50 minuten lopen naar het historisch centrum en eindelijk het Plaza del Obradoiro en …………………………………………….de zon schijnt. Daar heb ik me zo op verheugd.
Maar een beetje een teleurstelling………….een van de torens staat in de steigers, werklui zijn hard aan het werk.
Ik laat het thuisfront weten dat ik aangekomen ben en loop naar de achterkant van de kathedraal om naar binnen te gaan. Er is een mis bezig en de kerk puilt uit.
Meteen komt er een securityman op me af: Anglais???? Yes. Hij neemt me mee naar buiten en wijst op een bord: niet met de rugzak om de kathedraal in.

Wat een afgang!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ga op zoek naar de Huiskamer der Lage Landen van de Jacobusvereniging en loop langs een lange rij mensen die staan te wachten om de Compostella in ontvangst te nemen.
Ik word hartelijk ontvangen, lekker koffie drinken en bijkletsen en ik mag mijn rugzak laten staan om in de rij te gaan staan.
Anderhalf uur in de miezerige regen en dan het moment van de ontvangst van de Compostella.
Ik koop er een koker bij om hem te beschermen.
Ik word gefeliciteerd door verschillende vrijwilligers en dan naar de kathedraal.
De mis is afgelopen en het is heel rustig in de kathedraal.
Ik loop naar Jacobus, houd mijn hand op de schelp en vraag de hulp voor de mensen die het nodig hebben.

Ik bekijk de crypte en dan naar het historisch centrum om nog wat foto’s te maken.
Santiago is dan heel mooi.
Ik ga naar de VVV om de weg naar  mijn slaapplaats  te vragen en dat is een eindje lopen. Ik zie de mensen waar ik gisteren mee gegeten heb en ook Paret, maar die herkent me niet zonder wandeluitrusting.

Ik neem afscheid van de dames en ga op weg. Om 16.00u kom ik bij een klooster, heel “heilig” allemaal, maar ik heb een leuk kamertje. Ik eet in de studentencafetaria, want ik zit midden in het Universiteitgebied. Ik eet er een pizza tussen volop “gekakel” en nu muziek luisteren om de tijd door te komen.
Het is net als in het tv – programma : Op zoek naar God; stilte en slapen met een portret van Maria boven me.

Dag 12: dinsdag 27 mei

Santiago de Compostela – Negreira                                                  20,6 km

Om 8.00u pas de rituelen en dan naar de Menza om te ontbijten.
Koffie Americano en een grote chocolade croissant (Napolitano) . Heerlijk!
Het is mooi weer en na een paar keer vragen zit ik op de goede weg.
Hij is prima aangegeven.

Al snel zie ik pelgrims lopen; heel onderweg zo’n 15 stuks. Er gaan dus meer mensen op weg naar Finisterre.
Ik loop op mijn dooie gemak, tijd zat; het is maar 20 km naar Negreira en ik geniet , ondanks de rugpijn.
Ik loop een tijdje op met een Japanner van een jaar of 24. Hij heeft geen werk meer en zijn ouders zijn boos dat hij nu zoveel geld uitgeeft.
Om 10.45u de eerste koffie met een lekker koekje en daarna een behoorlijke zware klim naar Ponte Maceira, het is weer goed opletten en stevig klimmen.
Na het klimmen begint het een beetje te regenen; lekker afkoelen.
Op weg naar het volgende dorp bij een drogisterij paracetamol gekocht en monstertjes gekregen met spiercrème.
Om 13.00u het volgende stoppunt; het regent nu gewoon weer en ik eet daar een heerlijke sandwich omelet en drink natuurlijk koffie. Ik laat de eigenaar naar een hostal in Negreira bellen om te reserveren. Prima geregeld.
Dan nog een uur in de regen lopen en aankomen in de Hostal. Weer een prima plek.
Ik beveel iedereen aan om gebruik te maken van de Hostals of Pensions. Het is iets duurder, maar je hebt zoveel meer privacy en zeker als het slecht weer is, is een eigen kamer een aanrader.
Tegelijk met mij komt een Nederlander aan: Henk Pronk, even is er verwarring: 2 Henken. Maar het is snel geregeld.
Maar ook “mijn Duitser“ is er weer. Niet te geloven. Ik dacht dat ik hem kwijt was.
Met Henk eet ik ’s avonds en het is heel gezellig.

Dag 13: woensdag 28 mei

Negreira – Olveiro                                                                                    32,6 km

‘s Morgens samen ontbijt en op weg.
Het is droog als ik vertrek en het landschap verandert; nu snap ik dat er zoveel huisjes op palen staan. Het landschap is bezaaid met opkomende maïs.
Ik loop een groot gedeelte van de tocht achter een Italiaan die alleen Italiaans spreekt, maar hij is wel een mooi richtpunt.
Verder loop ik de hele dag  alleen, heuveltje op, heuveltje af. Veel asfalt.
Om half elf koffie met cakejes en 2 paracetamol voor de rugpijn. Dan loopt het iets gemakkelijker.
De “Duitser” achtervolgt me weer, maar ik ben hem telkens een half uur voor.
Het regent weer en dan is het droog. Om 12.45u een sandwich met ham  en dan weer verder.

Een zwerfhond loopt een tijd mee; ik heb niets te eten voor hem. Jammer. Thuis komt er nog een Bifiworst te voorschijn!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik ben om half vier in Olveiro, het was een lange , maar mooie tocht.
Ik heb weer een schitterende kamer met badkamer. Hoe kunnen ze dat leveren voor die prijs.
De rituelen volgen en verslag schrijven. De Japanner loopt voorbij en om 17.00u komt ook Henk weer aan.
Maar ook “De Duitser” die in de herberg slaapt komt bier drinken, maar gelukkig niet aan mijn tafel.
Om half 6 regent het weer, dus snel de was binnenhalen en vragen of de verwarming aan mag. “De Duitser” wil met me eten, want we hebben zoveel “gelacht.”, maar ik heb daar geen zin in, dus ik maak nog een paar foto’s en wacht tot een uur of zeven en ga dan eten. Dan komt Henk ook en we eten samen.
Het is weer zo 21.00u.

Dag 14:  donderdag 29 mei

Olveiroa – Cee                                                                   21,6 km

Rond zes uur wakker en buiten kijken.
Het regent. Ontbijten met Henk en dan de “Ponchodag” zoals  Henk het noemt.
Nou daar heb ik helemaal geen zin in, want Maria heeft gezegd dat het mooi weer zou worden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dus alleen het meest noodzakelijkste aan. Ik hoop dat het nog droog wordt.
Het wordt meteen een mooie, hardwerkende, mistige , mysterieuze tocht.
De regen is miezerig geworden, soms zacht, soms hard dan weer even droog en weer opnieuw . Om gek van te worden.
Om half 11 ben ik bij de laatste bar en dan is er 15 km niets. Iedereen drinkt en eet hier iets.
Wat zou de tocht hier mooi geweest zijn met mooi weer; alleen maar landelijke weggetjes door een prachtige natuur.
Nu heeft het door de mist en de regen iets spookachtig. Alle pelgrims in poncho in een mystieke sfeer.
Ik denk dat ik er al ben, maar een reclamebord geeft aan: nog 4 km.
Dat is echt een tegenvaller, maar niet zeuren, doorgaan. Ultreia.
Om 14.00u kom ik in Cee aan. Een havenstadje.
Het is nog een kilometer zoeken naar de herberg, ik heb al betaald , dus ik ben benieuwd.
In het hotel word ik verwezen naar de herberg, maar ik heb een tweepersoonskamer besteld en voor hetzelfde geld mag ik in het hotel slapen. Wat een luxe. Een kamer met airco en een insteekkaart om het licht te laten branden. Ook weer wat geleerd.
De rituelen volgen en alles uithangen.
Vandaag niet goed de regensignalen opgevangen, alles is vochtig, dus kranten in de schoenen en alles proberen te drogen.
Volgens een paar Zweedse dames moet het om 17.00u droog worden met de zon; dus niet.
Ik klets nog even met 2 K –dames uit Groningen en dan eten en naar bed.
“Zelfs aan de slechtste dag komt een einde.” Shakespeare.

Dag 15:  Vrijdag 30 mei

Cee – Cabo Fisterre                                                                      15 km

Net buiten de stad ontmoet ik een Koreaan, waar ik een tijd mee wandel. We zijn de weg kwijt op een 3 splitsing en wie loopt er achter mij? : “De Duitser”.
Het is niet te geloven.
Hij kiest een weg naar boven en de Koreaan en ik keren om, want volgens de telefoon van de Koreaan, Kelvin, loopt de weg anders.
We ontmoeten ook de Japanner weer. Met 3 man lopen we verder en ik zing voor hen.
Bij de koffie nemen we afscheid en volgen onze eigen weg.
Het is nu mooi langs de zee lopen en bij San Roque  de eerste blik op Fisterre.

In Fisterre zie ik al een aanduiding voor mijn slaapplek en dan is het nog 3 km naar de Cabo. Het wordt echt al emotioneel.
Mooi weer en op weg naar het einde van je droom!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Op ongeveer 100m van het einde, bel ik Maria om de laatste 50m mee te laten lopen, maar ik krijg de voice-mail. Geen contact. Tranen.
Dan…………………………………………………………… een klopje op mijn schouder: “Je hoeft niet te bellen, ik ben er al.”
Bijna  een hartverzakking, een Mariaverschijning . Hoe is het mogelijk.
Maria, Merianka en Leonore in Finisterre.

De emoties lopen hoog op.
Op het mooiste punt van de hele Camino mijn dierbaren bij me.
Ze zijn al van woensdag op weg en vandaag van Porto naar Finisterre gereden en precies met mij aangekomen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Om 12.45u bij 0.00km en om 13.00u mijn zakdoek verbrand, die ik zo vaak nodig had als ik geklommen had en mijn bril moest poetsen als het regende, kletsnat een hele tocht in mijn handen.
Een mooi symbool van deze tocht.
“Alle tranen zijn vergoten en gedroogd.”

Ik raap voor de kleinkinderen de stenen: symbool van doorzetting en moed.

Finisterre, het meest westelijke puntje van Europa.
Hier eindigt officieel mijn droom. Mooier kon hij niet zijn.
2361,6km gelopen in 6 jaar. Elk jaar een stuk van ongeveer 400km.
De camino is een stuk van mijn leven geworden, ik heb er nog geen moment spijt van gehad.

Ik maak nog een cadeau open, brieven van Jorina en Stefanie. Het is allemaal heel emotioneel, dus tijd voor koffie.
Op weg terug naar Finisterre, het dorp, zie ik Henk nog en natuurlijk “De Duitser” op een terras. Hij kijkt vreemd op als ik in gezelschap van Maria en Merianka en Leonore door Finisterre loop. Ik zwaai naar hem!
Ik haal mijn Finisterana op. Een mooi aandenken.

De avond is natuurlijk leuk; lekker samen eten en aan de port uit Porto.

Dag 12: Zaterdag 31 mei

Finisterre- Muxia                                                               28,6 km

Met iets minder bagage naar Muxia.
De laatste etappe. Ik ben al snel op de goede weg. De zon schijnt en het bruine jack gaat al snel uit. Finisterre uit en via prachtige, eucalyptische wegen naar Muxia. Er zijn meer pelgrims op pad, maar ook pelgrims die de route andersom lopen.
Het waait wat harder,  maar het is heerlijk lopen.
In een dorp is een begrafenis aan de gang; de kerk is zo klein dat de helft van de kerkgangers buiten staat te kletsen.
Ik maak een kleine omweg om koffie te kunnen drinken en dat is maar goed ook, want het is de enige mogelijkheid.

De binnenkomst van Muxia is mooi qua natuur, maar daarna valt het wat tegen. Ik bel Maria dat ik er ben; ze zitten bij de haven in de zon.
De tocht zit erop!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Later zie ik Kelvin, de Koreaan,  nog bij het ophalen van de Muxiana en we nemen hartelijk afscheid.
Dan op weg naar het mooiste stuk van Muxia.

De van binnen, afgebrande kerk, de rotsen, die de boot voorstellen waarmee Sant Iago ( Jacobus) op de klippen is gevaren.
Het maakt allemaal indruk.

Zondag nog terug naar Santiago en dan naar Porto, een prachtige stad.
Maandag met het vliegtuig naar huis.
Een droom van 6 jaar zit erop.

“Vanaf hier zal ik terugkeren naar het gewone leven van alledag, niet gewoon meer na al wat ik ervaren heb en als rijkdom opgeslagen in de weg die ik zelf ben.”
Ricky Rieter.

Oudenbosch, 31 mei 2014

“De Camino is een weg vol vreugde.”

Henk Melissen