Kids-hike: verslag en foto's

Vrijdag. Met zoon Kasper kom ik rond twee uur aan op de camping in Alphen en het regent. De weersverwachting is slecht, het hele weekend zou het regenen. Drukt de pret niet echt, regen is ook leuk, maar een tikkie zon zou toch wel lekker zijn. Voor ons rijd een bekende auto het terrein op en volgens mij heb ik daar maanden geleden achter lopen duwen om het beestje uit de modder te krijgen, ergens in de Ardennen, en jawel, Monique en Astrid komen lachend uit die auto gekropen. Zoenen, sigaretje opsteken (slecht voorbeeld voor de kids, ik weet het…), bijpraten en schuilen voor het buitje regen. Die regen was ook meteen de laatste van het weekend, het weer was eigenlijk geweldig verder!

Eenmaal geconstateerd hebbend dat de regen weer over was werden de tenten opgeslagen. Ondergetekende had, voorbereid op slecht weer, zijn Katoenen opblaasvilla meegenomen met het idee in het achterhoofd om eventueel onderdak te kunnen bieden aan verregende zielepoten en dergelijke. Vergeleken met de mooie lichtgewicht Hillebergjes en Erman Schmidtjes viel mijn Karsten wel erg op maar comfortabel was het wel! Besloten werd om met de aanwezigen een verkennend rondje te maken en al snel bleek de omgeving zwaar de moeite waard, gevarieerd terrein met vennetjes, akkertjes en bos. Erg mooi.

Tegen de avond was de groep tamelijk compleet. De kids waren al snel aan het ravotten geslagen (lekker woord toch, ravotten!) en hadden het zwaar naar de zin. Een kookkring was al snel gevormd en met het nodige gebrul van benzinebranders werden de diverse maaltijden en bakken koffie klaargemaakt en al snel verschenen de eerste sfeerverhogende biertjes, wijntjes en wat dies meer zij. Zo vlak na middernacht verschenen Raymond en Yolanda ook, na een woeste rit vanuit Spanje, uiteraard moest er nodig bijgepraat worden en dat tot tamelijk vroeg in de morgen, de lokale konijntjes spreken er nog schande van!

Zaterdag. Wakkerworden in een tent is over het algemeen wel leuk, maar minder als een groep woestelingen je tent binnenkomt en je met slaapzak en al op het gras deponeert. En ik BEN al zo chagrijnig, zo vroeg in de morgen, zeker als ik nog geen koffie heb kunnen drinken. De zonen konden er wel om lachen, zich nog niet realiserend welke invloed dit zou hebben op de verstrekking van zakgelden gedurende de komende weken. Tijdens het bakken van de eerste plakjes spek en eitjes werd besproken wat nou precies het dagprogramma zou zijn en besloten we om het bos in te duiken voor een wandeling met hindernissen. Hindernissen in de vorm van een touwbrug over een beekje. Eenmaal op weg werd na een paar honderd meter al duidelijk dat Michiel, die net een poosje uit het gips was vanwege een beenbreuk, het tempo op geen stukken na kon bijhouden. Hij werd dus in de Rambler Explorer geplaatst en had het daar uitstekend naar zijn zin. Geweldig karretje trouwens, liep met een 16-jarige, 1 meter 94 lange en 75 kilo zware semi-invalide door het mulle zand net zo makkelijk als over meer verharde stukken weg.

"Diesel" de Weus fungeerde als hopman en wegwijzer en ging voorop in deze tocht, met als doel het bereiken van voornoemd beekje. Het beekje bleek een meertje te zijn geworden, bij gebrek aan water eigenlijk een vennetje te zijn. Uitgebreide inspectie van dit vennetje maakte duidelijk dat echte waterpret niet mogelijk was, maar er stonden toch twee aardige bomen dus waarom beekje nodig als het hier ook kan? Touwen spannen dus! Nou is het handig, als je een touwbrug maakt, om daar niet-dynamisch touw voor te gebruiken maar klimtouw was alles wat we hadden. Hoe strak je dat ook spant, er blijft rek inzitten en het duurde dan ook even voor er iets gemaakt was wat de goedkeuring van alle aanwezige specialisten (Lees: alle kerels die aanwezig waren) kon wegdragen. Het eerste kind werd in de klimgordel gehesen en al snel bleek dat mensen inderdaad afstammen van apen: klimmen als de beste allemaal. Zelfs mannetjes die een jaar geleden nog verhipten van de hoogtevrees vlogen door de touwen, erg leuk om te zien.

Ik meende al wat verlangende blikken te bespeuren in de ogen van de rondlopende volwassen padvinders en inderdaad, toen alle kids geklommen hadden waren de grote mensen aan de beurt. Grote mensen zijn zwaarder dan kinderen, dus doorzakkende touwen veroorzaakten hilarische capriolen, een waar feest om te zien. Het bleek erg moeilijk voor de volwassenen om na vallen weer op het touw te komen en Fred had zelfs de hulp van TWEE maatjes nodig, het moment is uiteraard op foto vastgelegd.

Inmiddels was iedereen die niet aan het klauteren was lekker relaxed bezig waarbij liggen in de grasberm de favoriete bezigheid was, direct gevolgd door het knagen van lekkers. Alles bij elkaar een erg relaxed sfeertje waarvan iedereen genoot. Na de laatste tochtjes over het touw van de kiddies werd de boel weer afgebroken, ook omdat het weer er een beetje dreigend uitzag. De terugtocht naar camping de Hoevens (prettige plek trouwens, en wandeltechnisch gezien goed gelegen) werd aanvaard en eenmaal aangekomen verviel iedereen weer automatisch in, eehhh, lekker lui gedrag, ondersteund door aantrekkelijk beslagen flesjes en ander lekkers. Knorrende magen vertaalden zich in de inmiddels bekende brullende branders en, heel eenzaam, de barbecue van Rob Plas. Nou ja, Barbecue…. Beetje zelfgevangen forel zou er niet op passen en het is handig als je roostertje wat hoger zit dan in dit geval. Verkoolde worstjes zijn gelukkig bij te snijden dus ook de familie Plas at smakelijk.

Inmiddels was er een lekker windje opgestoken en bleek dat we in de gelederen twee vliegerfanaten hadden zitten. Peter en Jurgen lieten wat kunsten zien, bewonderend aangestaard door een kudde kinderen. De dankbare, want even ontlast van ouderlijk toezicht, ouders deden zich tegoed aan diverse versnaperingen rond de tot kampvuur omgebouwde barbecue. Ondergetekende meende de boel door gitaarspel te moeten amuseren, al snel bleek er een typisch geval van generatiekloof op te treden toen bleek dat bijna niemand de liedjes kende die ik speelde. Loggins & Messina, Jim Groce, het bleken onbekenden te zijn voor de nog-niet-zo-ouden in de groep. Ik zal toch mijn repertoire eens aanpassen…..

Duisternis daalde neer en de eerste kids werden slaapzakwaarts gestuurd, de volwassenen besloten nog een nachtwandelingetje te maken. In het donker. Zodat je erg weinig ziet, dus. Bijvoorbeeld de weg terug naar de camping en weer was het de onvolprezen heer D. de Weus die, ploegend door voortuinen van dorpelingen, de juiste weg terug toch wist te vinden! Was wel even spannend, ZO spannend dat een aantal deelnemers aan deze enerverende tocht de nodige versnaperingen tot zich namen om van de schrik te bekomen, hetwelk resulteerde in wat bewolkt kijkende mensen de volgende ochtend…. Houten hoofd, man met hamer en wat is dat hiken toch inspannend….

Zondag. Jurgen was enthousiast over de wind maar teleurgesteld dat de koeien bezit hadden genomen van het weiland waar hij graag wilde vliegeren. Een ander weiland, op het eerste gezicht koe-loos, was snel gevonden en met de nodige snerpende geluiden (Jurgen MOET herrie aan zijn hoofd hebben, volgens mij) scheerde de gifgroene vlieger door het zwerk. Beetje jammer dat er wel degelijk koeien aanwezig bleken te zijn die niet echt enthousiast waren over de vliegende draak boven hun koppen…. Ze kunnen hard lopen, die koeien, als ze echt willen.

Kiddies hadden het zwaar naar de zin, deden verwoestende dingen met aardappelplanten en hangmatten, vielen wat builen en renden wat rond, kortom, amuseerden zich. Ontbijttechnisch werd het een en ander uitgevoerd en al snel werden de eerste tenten, ook omdat het weer weer wat dreigend werd, afgebroken. Een kaal veldje was het resultaat. Een doorbrekend zonnetje deed besluiten toch nog een wandelingetje te maken, de Explorer werd weer geladen met kinderen en alles wat daar bij hoort, zoals snoep, luiers, fruithapjes en een acht maanden oude baby die als een roos sliep zolang het ding maar in beweging bleef. Dat die Explorer echt "hike-proof" is bleek bij het nemen van smalle balkbruggetjes en benauwd kleine paadjes, de kar blijft makkelijk rijden zonder al te veel inspanning.

Eenmaal teruggekeerd op de Hoevens had niemand echt veel haast om weg te gaan. Een aantal mensen besloot Duncan nog met een bezoek te gaan vereren, die woonde in de buurt en zou vast wel bier in huis hebben, was de algemene overtuiging. Druppelsgewijs werd afgenokt na uitspraken als: "dat doen we nog een keer" en "een kidshike zonder kinderen, kan dat ook?". Zo rond een uur of vier reden de laatste deelnemers weg.

Ik wil iedereen bedanken voor de gezelligheid! Iedereen heeft genoten, denk ik, kinderen EN volwassenen, en als iedereen zo'n pret heeft gehad als ik is dit zeker voor herhaling vatbaar. Van het najaar misschien, of zelfs in de winter? Ben wel benieuwd hoe die kar in de sneeuw vooruit komt…..

Woordje van dank aan de sponsor van dit gebeuren, Andurr, voor het ter beschikkng stellen van de Rambler Explorer, is zeker op zijn plaats. De kar heeft veel bijgedragen aan de pret en zijn waarde zeker bewezen!

Groets, Rob.