BLEIALF BASECAMP,

Zondag 1 maart 2004
van uw verslaggever ter plaatse...

Een semi-integraal verslag van de situatie in het Bleialf Basecamp.
Integraal omdat het bikkelen nog altijd voortduurd daarginds en semi omdat wij zojuist zijn teruggekomen.

Vrijdag:
Zoals jullie misschien op het prikbord lazen koste het ons (Petra en Nico) nogal wat moeite om op weg te gaan. We hadden ons eigenlijk al half afgemeld zoals 70% van de deelnemers, maar om nog steeds onopgehelderde reden bleven we onze rugzakken inpakken en waren we opeens in natte chaotische verkeersomstandigheden op weg naar de Eifel.
Het viel me op dat het aantal zere ledematen, plotseling opkomende ziektegevallen en overmachtssitaties fascinerend omgekeerd evenredig was met de gemelde gevoelstemperatuur vanuit Bleialf. Uiteindelijk zijn er 24 mensen komen opdagen. Voor ons was het ook kantje boord dus.

Na uren en uren en uren van kwakkelweer, sneeuwbuien en files kwamen we via Duitsland en de Ardennen in Bleialf aan. Pieter en Peter stonden er al 2 nachten na hun week in de Vogezen en hadden eerder het weerbericht via SMS aan Maarten doorgegeven naar ons prikbord. Hun keihard bevroren tent bewees aan die berichten van -15 graden niet overdreven waren. Richard, Dennis en Frank waren al eerder aangekomen en wij voegden onze tent toe het groeiende Bleialf Basecamp. Daarna begaven we ons naar de campingbar waar we met het handjevol kerngroepers de komst van de tientallen anderen gingen zitten afwachten. Uren en kroesen verstreken en toen onze oogleden zwaarder begonnen te worden waren er nog maar een handjevol mede-hikers binnengedruppeld die de puinhoop op de belgische en duitse wegen hadden weten te trotseren. Aan het eind van de avond waren we met 19 man.

Groep 1,2 en 3 werden groepje 1,2 en 3.

Zaterdag:
De nacht was frisjes. Vlak voordat het licht werd gaf mijn thermometer -11 aan terwijl de op hol geslagen lokale kerkklok als een bezetene aangaf dat het kwart over 88 was. Toen ik mijn ogen voor de tweede keer opendeed was het licht, vele graden warmer en werd er druk geklinklonkt met pannetjes en brandertjes. Een voorzichtig zonnetje piepte tevoorschijn en het was windstil, helemaal niet onaangenaam. En in een rustig tempo brouwden we onze outdoor papjes terwijl er plannen gemaakt werden voor de dag.
Minuten voor het vertrek kwam Jurgen aan en minuten na vertrek Rob en Yvo (Yvo's eerste mislukte poging om Bleialf te bereiken hebben we hier kunnen volgen). Rob heeft Yvo nog naar de achterhoede van groep-3 kunnen brengen, dus dat is goed afgelopen... tot zover in ieder geval.
- Groep 3, de bikkels, was de grootste groep en onder leiding van Richard vertrok dit 10-tal zuidwaards. Het gerucht ging dat ze een hut met een vuurplaats gingen zoeken, ze zouden 3 nachten wegblijven en nu ik dit schrijf bevinden ze zich nog ergens in een koud donker bivak.
- Groep(je) 2 koos als doel het hoogste punt van het gebied, de Swartse Mann. Peter nam het voortouw en hun grootste uitdaging was dat ze met 4 man in 1 tentje zouden kruipen voor een wilde nacht.. euh.. wildkampeer nacht bedoel ik.
- Groep(je) 1. Wij waren met 5 man en omdat ik de bug in mijn GPS op tijd had kunnen verhelpen mocht ik voorop lopen. De eerste kilometers liepen we op met groep-2, en daarna scheidden zich onze wegen zodat ik alleen over de avonturen van groep-1 kan verhalen.
Door een rustig en lieflijk landschap trokken we verder. Wat een stilte en wat een rust. We waren dus met z'n vijven. De 2 Moldaviers Constantin en Alex, Frank, Petra en ik. Omdat we zo'n klein groepje waren zagen we veel. Indrukwekkend grote roofvogels, 2 vossen die ons pad kruisten, een groepje wilde zwijnen en wat herten.
De vorige avond had ik verteld dat een GPS niet betekende dat er geen avontuur meer was en dat je nooit meer verkeerd kon lopen. Ik zette dit punt kracht bij door nogal verkeerd te lopen. Via een steile helling vol gemeen grijpende prikkelstruiken vochten we ons naar een beek die we konden volgen. Met gevaar voor lijf en leden staken we deze op spectaculaire wijze over. (we hadden er ook omheen kunnen lopen, maar dat was minstens 10 minuten langer en veel minder leuk). Helaas zag ik een stuk ijs voor stevig grond aan en plonsde vol met een voet in de beek. (dit kwam mij later die avond nog op een vermaning van de charmante doch strenge serveerster te staan die vond dat mijn stinkende sokken en schoenen niet pal onder de neus van de 'normale' gasten hoorde te dampen). Tegen het eind van de middag keerden we terug naar Bleialf en arriveerden tegelijk met een sneeuwbui in het dorp.
Op de camping waren de verdwenen tentjes van groep-1 en 2 inmiddels aangevuld met de nieuwkomers van vandaag, Rob, Jurgen, Dirk en Nienke.

Omdat van de oorsponkelijke 60 personen er maar 24 kwamen opdagen er er daarvan inmiddels ook nog eens de helft het bos waren ingevlucht voelden we een morele verplichting tegenover de campingbaas. De morele verplichting om toch zijn verwachtte omzet wat tegemoet te komen. Met tegenzin zijn we dus weer in de bar gaan zitten, waar we met tegenzin aquavitjes en bier zijn gaan eten en met tegenzin malse snitzels met gebakken aardappels zijn gaan eten in plaats van onze meegebrachte lichtgewicht trekkingvoer. Na het eten zijn we toch nog maar even een aangenaam warm kampvuur gaan maken (omdat dat jongetjes nou eenmaal met vuur moeten spelen volgens Petra), waarbij de verhalen sterker werden en de flessen leger. Toen we de tenten opzochten stond de thermometer op -11.

Zondag:
Tjemig de pemig. -19 gaf mijn thermometer aan toen ik weer door de klotekerkklokken werd gewekt, voor de meesten een persoonlijk record. Omdat het bijna te koud was om te ademen sprintte ik op mijn bevroren schoenen naar de wc en terug. Ik had er even niet aan gedacht dat dat zo'n geweldige herrie maakte op de bevroren sneeuw dat het alle kerkklokken overstemde en er de volgende ochtend gevraagd werd wie die malloot was die 's nachts op bergschoenen over de camping rende...euh...
Toen we uiteindelijk de tent uitkropen was het 15 graden warmer, scheen de zon, maar stond er wel een kille wind. Een van de leukste dingen aan kamperen is ontbijten. Lekker klooien met brandertjes en het meegebrachte lekkers. We namen er dus heel erg ruim de tijd voor terwijl we met verbazing naar de stoofpot van de Modaviers, de pasta met worst en eieren van Frank en de stijfbevoren chocoladepasta van Dirk en Nynke keken.
Helaas was voor ons toen tijd om afscheid te nemen. De plicht roept weer maandag, nieuwe sterrenstelsels te ontdekken en to boldy go where no man has gone before (o nee, nu sla ik door).
Rob nam een klein groepje mee voor een dagwandeling en sommigen bleven wat keutelen op de camping. Wij maakten nog een kort uitstapje naar het hondeslederennen in Bleialf en het skigebied Swartzman (waar Peter en de zijnen (groep-2) naartoe waren gelopen). Aan de voet van de Swartzman liepen we Peter en de zijnen tegen het lijf en na wat handen en schouderkloppen zijn wij naar Nederland vertrokken met de belofte om even semi-integraal verslag te doen van het gebikkel in Bleialf... bij deze!

Nico & Petra
(ps: blij dat we toch nog gegaan zijn, we hadden het niet willen missen, volgend jaar weer!).