"Gidsjestijd"

Hoe rekbaar begrippen als geduld, avontuurlijk en saamhorig kunnen zijn merk je als je met je wandelgroep, na een uurtje of zes struinen, de in het trekking-gidsje beschreven markante witte berk in het dennenbosje rechts van het pad niet kan vinden. Het te volgen pad zou zich daar tegenover bevinden. En daarna nog een uur tot de beek.

Talloze malen heen en weer wandelen biedt geen uitkomst, dus dan maar te doen wat gebruikelijk wel werkt. Terug naar het laatste punt waarvan je zeker weet dat je daar goed zat. Als je dan, daar aangekomen, de route weer weet op te pakken en wederom de bewuste 'markante berk' niet kan vinden geef je uit wanhoop het gidsje uit handen, en laat een andere, frisse blik de regels lezen. De lettertjes dansen inmiddels voor je ogen en het gaat regenen.

Wederom teruggelopen en door gids nummer twee toch ook dezelfde route weer opgepakt blijkt ook ten derde male de bewuste berk nergens te vinden. Ook van het dennenbosje geen spoor. De eerste vloeken laten zich horen, en sommigen gooien hun rugzak af en gaan erop zitten. Wat nu? Misschien moeten we verderop kijken? Teruglopen? Het begint te schemeren nu, en ons goede humeur begint te tanen. We zijn nu al bijna twee uur hiermee bezig, en horen nu bij de beek op ons bivakplaatsje te staan. In plaats daarvan zitten we in de zeikende regen op onze müesli-reep te kauwen en hebben geen idee waarheen te gaan. De eerste verwijten worden gemaakt terwijl iedereen inmiddels het gidsje in zijn handen nat heeft laten regenen. De doorweekte kaft laat los.

Het zou maar zeven uur duren moppert iemand…Gidsjestijd!

Martin Swinkels