"Stoempen langs de Rijksweg"

Het is toch altijd weer een verassing wat je tegenkomt op je trektocht. Sommigen zijn om nooit te vergeten.. anderen vergeet je als vanzelf. Soms blijven slechts flarden van herinneringen hangen.
Bij het bepalen van de tocht gebruik ik het liefst een gidsje. Dit bespaart je meestal de kosten van iedere keer een nieuwe kaart kopen en vaak staat er aardige randinformatie over de streek in. Bijvoorbeeld over de geschiedenis, de geologie of de bijzondere flora en fauna. Tevens ga ik er van uit dat in een gidsje speciaal geselecteerde routes staan die langs de mooiste plekjes van het gebied lopen.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik onlangs de eerste kilometers van de tweedaagse tocht Virton-Etalle-Virton (uit een bekend gidsje) , gelegen in de zuid-Ardense Gaumestreek, in de berm van een drukke rijksweg af moest leggen. De auto's raasden voorbij, en zelfs het uitzicht was niet bepaald speciaal of zo.. Dan zal het zometeen wel héél mooi worden, sprak ik tegen m'n maatje Johan, en beschouwde de vervuilde berm als diepte-investering. Ik had het bij het verkeerde eind. Ondanks dat er prachtige bossen rechts van ons lagen deed het gidsje echt z'n best ons al dat moois te onthouden. Na een stukje door een mooi bos gelopen te zijn werden we weer een heel stuk langs een drukke autoweg geleid. Om het leed te verzachten kochten we onszelf een blikje bier voor in het nog te vinden bivak van die avond. De dag erop besloten we ons pad zelf maar te vinden. De beschrijving uit het gidsje ging gepaard met een heel summiere schets van de omgeving, maar met de hulp van het kompas erbij moesten we er wel uitkomen. Het ging ook heel voorspoedig allemaal. Waar het gidsje ons langs een verhard pad evenwijdig aan een spoorlijn in een valleitje zou leiden, kozen wij voor een veel mooier bospad langs een helling met uitzicht. En waar het gidsje ons voor de zoveelste keer langs een drukke doorgaande weg zou voeren, trokken wij door een prachtig woud dat zich in de frisse lentezon had getooid met miljoenen witte bloemetjes die de frisgroene bosgrond bedekten. De takken droegen ontluikende knopjes die de belofte van nieuw leven in zich hielden en de krakende geluiden van een of ander vluchtend dier diep in het bos bracht ons in precies de juiste stemming. We hóórden de weg niet eens! Tot we op een kilometer of vier van de auto zaten. Hier raakten we behoorlijk de weg kwijt, en begon het avontuur. Johan, die al een poos niet gelopen had, begon er aardig doorheen te zitten, en na 3 keer de inschatting gemaakt te hebben, ach, het is nog maar een uurtje, raakte ook de mentale rekbaarheid z'n elastisch vermogen langzaam maar gestaag kwijt. Het laatste kwartiertje ging door een ruig bos, op karakter, hemelsbreed van A naar B. 100 meter van de auto kwamen we uit de bosrand gevallen. Er stonden wat recreatiebungalows, van zo te zien niet geheel onvermogende mensen. Het openbare bos was hun achtertuin als het ware en het laatste stukje waren we door die achtertuin gelopen... Zou dit soms de reden geweest zijn dat we er omheen moesten lopen van het gidsje?? Nee toch.. mag ik hopen..

Martin Swinkels