"Kompas, hoe werkt dat ding?"

Ieder najaar als ik net terug ben, begint het alweer te kriebelen. Was ik nog maar in Scandinavië, vrijheid, blijheid. Komend jaar wat beter voorbereiden, dat uitstapje in Noorwegen is nog maar net goed gegaan. Voordeel van toen is wel geweest dat mijn kistjes nu perfect zijn ingelopen en vragen om een nieuwe uitdaging. De plannen zijn snel gemaakt, de Hamra moet en zal bedwongen worden. Na ¾ jaar wachten c.q. studeren, is het dan eindelijk zover. Met 'The Titanic' nog vers op het netvlies en fris in het geheugen sta ik op de boeg van het schip met windkracht 6/7 net boven de glazenpui met de neus recht in de wind om van Kiel naar Oslo te varen. Scandinavië, here I come! Een meisje dat blijkbaar ook de film Titanic had gezien kwam bij het vallen van de avond naar me toe, helaas, bij dit schip was het autodek wel afgesloten en haar relatie bleek wel stabiel te zijn, Noorse meisje zij erg stand vast. Ze zei het al voordat ik ging polsen, een ambassadeursdochter spreek je ook niet zo snel tegen…
Eindelijk, de haven van Oslo in zicht en zij uit mijn zicht.
De uiteindelijke bestemming: Tänndalen, Zweden, voor de vierde keer al weer. Gelukkig gingen mijn ouders ook, dus het is een goedkoop reisje geworden. Na een dag acclimatiseren en de reis laten berusten, kruipt het bloed waar het hoorde. De day-packer om de schouders, de lege veldfles mee, een goede kaart (in Zweden heb je eigenlijk alleen maar goede kaarten) in de hand en het kompas om mijn nek, ik zal niet meer verdwalen en het gebied ken ik na al die jaren eigenlijk als mijn broekzak. Evenals je altijd goed de richting kunt bepalen aan de typisch Zweedse bewegwijzering, rode kruisen op een paal, kaarsrecht achter elkaar, langlauf en sneeuwscooter paden, in de zomer deels toegankelijk om te wandelen, anderen niet omdat door de bevroren ondergrond het water blijft staan en het veel te drassig is voor de doorsnee toerist. De houten kruisen, ze hebben wel wat.
Door de indrukken die ik kreeg was ik al gauw verder gelopen dan ik wou, maar dat maakte niet uit, ik wist toch waar ik was en overal om me heen bijzondere flora, ik in mijn element. Bij een professorisch gemaakte picknick plaats voor de grap met het kompas even checken waar ik ben, ik weet het wel, maar even na meten en ik heb niet voor niets een kompas, dan zal je het gebruiken ook! Heu, dat is vreemd, volgens mijn kompas zou ik precies de andere kant op gelopen zijn, kan toch niet? Is de invloed van de Noordpool al zo groot? Vreemd, even wandelen. Hoe kan dat? Hoe meer ik mij omdraai naar het noorden, hoe beter het klopt, wordt ik nou gek? Snel dat akelige ding wegstoppen, ik kan het zo ook wel. Had ik vroeger toch naar scouting gemoeten?

Ondertussen heb ik via mijn stage-instelling, Natuurmonumenten, een cursus Kaart en Kompas gedaan, ik had door vallen en opstaan al wel het een en ander geleerd, maar dit was echt de fine-tuning. Ik heb het meisje dat de cursus gaf ook nog even geholpen omdat de groep behoorlijk groot was en ik de zaken voor het grootste deel al wist en de nieuwe zaken snel geleerd. Nu nog wat meer in de praktijk ervaring op doen.

Dirk Sybenga