foto In het schrijfblok komt telkens een nieuw (reis)verhaal over de belevenissen van bezoekers van de site. Ook jij kunt jouw verhaal insturen voor publicatie.

"Luik"

Ik was moe, had mezelf al een week niet geschoren. Ik had dikke wallen onder mijn ogen die ik onder een commandopet probeerde te verbergen en Ik had de laatste twintig uur niet geslapen. Ik was die ochtend uit de nachtdienst gekomen en nadat ik had ontbeten en me had gedoucht, had ik de eerste de beste trein genomen naar Maastricht. Daar stapte ik over op de drugstrein naar Luik. Zo werd dit boemel treintje ook wel genoemd omdat veel Belgische drugs verslaafden deze trein naar Maastricht namen om daar hun spul te kopen en te gebruiken.
Ik had al vaker deze trein genomen en elke keer viel het me op dat er wel een paar vreemde types in zaten, die door hun onverzorgde uiterlijk en hun rafelige en bevuilde kleding, de indruk wekten dat die naam terecht was. Ik had al eens een krantenartikel gelezen dat de spoorbaan tussen Maastricht en Luik grondig was schoon gemaakt en dat er in de berm vele gebruikte spuiten en naalden waren gevonden. Ook de omwonenden hadden zich bezwaard omdat al dat medische materiaal een gevaar leverde voor hun kinderen die langs de spoorbaan speelden en daardoor in contact konden komen met ernstige ziektes als AIDS en Hepatitis B. Hoewel ik niet begrijp dat die ouders het goed vinden dat hun kinderen aan een spoorbaan spelen. Maar ja, ik ben zelf ook jong geweest en mijn ouders wisten ook niet altijd waar ik me ophield.
Ik was in Luik uitgestapt en keek op de dienstplan wanneer mijn volgende trein, richting Luxemburg stad vertrok. Het bleek dat ik de laatste trein net had gemist en dat ik nu bijna twee uur moest wachten voordat de volgende trein ging. Ik besloot om naar de stationsrestauratie te gaan om wat te eten en te drinken. Ik ging de trap af naar beneden en liep door de bevuilde en haveloos uitziende onderdoorgang richting de hoofduitgang.
Vlak voordat ik de grote hal bereikte zag ik rechts, bij de gang naar perron 1 twee agenten staan. Eén van die agenten bekeek mij aandachtig en nam me van top tot teen in zich op. Hij had een atletisch figuur, maar zeker niet te atletisch. Hij had een dichte bos zwart haar op zijn hoofd en onder zijn neus al een even zwarte snor, en hij maakte met zijn doordringende blik een wat overdreven zelfverzekerde indruk. De andere agent was iets kleiner dan de eerste. Hij had donker bruin krullerig haar en een wat ronder gezicht en hij keek een beetje ongeïnteresseerd om zich heen.
De eerste agent sprak mij op Frans aan, wat ik niet begreep en op mijn gebrekkig Frans maakte ik hem dat duidelijk. Zijn Nederlands was net zo gebrekkig als mijn Frans en hij vroeg me waar ik vandaan kwam. Toen ik hem dat had verteld vroeg hij me, waar ik naar toe ging. Ik vertelde hem dat ik op doorreis was naar Vielsalm om daar voor drie dagen te gaan wandelen. Toen vroeg hij of ik rookte en toen ik dat bevestigde, wou hij weten wat ik rookte. Ik haalde mijn pakje shag tevoorschijn en hij onderzocht zowel de buitenkant als ook de inhoudt.
Nu begreep ik ook waar hij mij van verdachte en dat werd bevestigd door zijn vraag of ik ook hasj gerookt had. Hoewel ik een Nederlander ben moet ik zeggen dat, dat iets is wat ik nog nooit heb uitgeprobeerd en dat vertelde ik hem dan ook. Hij keek me erg ongeloofwaardig aan en sommeerde me vervolgens om mee te komen. Zijn collega stond erbij als het derde wiel aan een wagen en ik begreep al snel dat die totaal geen woord Nederlands sprak en ondergeschikte was ven de eerste.
Ik volgde de tweede agent en besteeg de trap die naar perron 1 leidde op de voet gevolg door de besnorde agent. Nadat we een stukje over het perron hadden gelopen moest ik door een blauwe deur een gebouwtje in. Links van de deur was er op de muur een wit bord bevestigd met het opschrift DOUANE en daaronder stond een houten bank. "Aha, dacht ik bij mezelf, dit zijn geen agenten. Dit zijn douaniers," Nu stond ik in een kale donkere gang met een bruin betegelde vloer en aan beide kanten een tweetal deuren. Hij sommeerde me door de laatste deur aan de rechterkant te gaan waar zijn collega al was voor gegaan.
Ik ging ook deze deur door en nu stond ik in een kale ruimte met aan de muur een verkreukelde poster. Verder stond er een sobere tafel met een bijpassende stoel en op de lange wand viel een beetje verstrooid licht door de zwaar bevuilde ramen die misschien net 30 centimeter hoog waren en hoog tegen het plafond waren aangebracht zodat het niet mogelijk was erdoor naar buiten te kijken. Op de vloer bevonden zich dezelfde bruine tegels die ik ook in de gang had gezien.
Hij vertelde mij dat als ik hasj of iets dergelijk bij me had het beter direct kon afgeven omdat het strafbaar was in België en als ze het moesten zoeken en dan zouden vinden, het er voor mij minder prettig zou zijn en dat ik dan zou worden ingesloten. "Ja prima, zei ik, maar ik heb echt niets bij me." Snorremans keek me geïrriteerd aan en vertelde me dat ik mijn rugzak moest open maken.
Als eerste kwam er mijn een jack uit en deze werd grondig onderzocht. Zijn handen verdwenen in de zakken en kwamen er weer net zo leeg uit als dat ze er in gingen. Ik trok meer delen van mijn uitrusting uit de rugzak en nu begon ook de andere douanier zich er mee te bemoeien en liet elk onderdeel aan een grondige blik ondergaan. Mijn tent kwam er uit en nadat die was uitgerold en uitgevouwen was, onderging ook deze het waakzame oog van de eerste douanier. Ondertussen was de andere aan het worstelen met mijn slaapzak en betaste elke vierkante centimeter in de verdacht dat ik wat in de vulling genaaid had. De hele aanblik was komisch en ik kon een glimlach niet onderdrukken. Dit behaagde de eerste douanier niet en ik merkte dat hij zich steeds meer begon op te winden. Vervolgens was mijn brander, mijn kleding, mijn etensvoorraad en mijn E.H.B.O.set aan de buurt. En elk onderdeel dat onder hun ogen was goed gekeurd werd vervolgens op de tafel neergelegd, onder het motto van: dat is clean.
Langzaam maar zeker voelde ik me een beetje onbehagen door het fanatisme waarmee de eerste douanier te werk ging. Hij was er erg op gebrand iets te kunnen vinden want uit zijn houding bleek wel dat hij er honderd procent van overtuigd was dat ik iets bij me moest hebben. Toen bekroop mij de gedachte dat als hij niets kon vinden misschien zelf wat tussen mijn uitrusting zou stoppen om mij toch te kunnen arresteren. Eigenlijk kon ik me dat niet voorstellen, maar door zijn fanatisme zou het me ook niet verwonderen. Ik kreeg ook sterk het gevoel dat ik heel erg op mijn woorden moest oppassen. Bij elk verkeerd woord wat ik zei, kon er van alles gebeuren en het was zijn woord tegen mijn woord want zijn collega geen woord van wat wij tegen elkaar zeiden.
Toen commandeerde de eerste douanier dat ik me moest uitkleden. Ik keek hem een beetje verbaast aan maar zag aan zijn ogen dat hij het ernstig meende. Als eerste deed ik mijn rechter schoen uit en gaf hem die. Hij keek er met zijn Hercule Poirot blik in en keurde die vervolgens goed. Toen gaf ik hem ook de linker schoen nadat ik er de inlegzool had uitgetrokken. Hij keek verbaast op en sommeerde me dat ook bij de rechter te doen, die toen weer van de tafel werd gehaald. Niets ontging zijn waakzaam oog. Toen trok ik mijn trui en mijn T-shirt uit en hij was al gauw klaar. Vervolgens deed ik mijn broek uit, nadat ik de inhoudt van de zakken op de tafel had moeten leggen en hij onderzocht mijn broek. Zijn collega was ondertussen begonnen aan de inspectie van mijn rugzak zelf, die nu kompleet leeg was en mijn uitrusting ongeordend op tafel lag. Nadat hij mijn sokken aan een snelle inspectie had laten ondergaan moest ik ook nog mijn onderbroek uit doen.
Zo gezegd, zo gedaan en twee tellen later stond ik daar helemaal naakt met mijn voeten op de koude tegelvloer en hij inspecteerde mijn lichaam. Ik moest mijn armen omhoog doen en ik merkte dat hij mijn oksels inspecteerde of ik daar niet iets verstopt had. Vervolgens moest ik me omdraaien en toen ik met de rug naar hem toe stond, beval hij mij om vijf kniebuigingen te maken. Toen sommeerde hij me dat ik me voorover moest buigen en ik voelde hou zijn blik mij anaal onderzocht. Ook hier moest hij constateren dat ik niets had verstopt. Nu mocht ik me weer aankleden en nadat ik daar mee klaar was en mijn schoenen had dichtgebonden kreeg ik da opdracht om mijn uitrusting weer in mijn rugzak in te pakken. Hier was ik wel blij om want ik had niet zo veel vertrouwen in hun pak kwaliteiten en ik had er geen zin in het nog een keer over te moeten doen, als zij dat eenmaal hadden gedaan. Met de routine die ik daarin had opgebouwd, duurde het ongeveer twintig minuten voordat ik daar mee klaar was.
De deur werd voor mij open gehouden en ik werd door de donkere gang naar buiten geleidt. Ik herhaalde voor de laatste keer dat ik toch niets bij me had. De douanier keek me aan en zei: " Je zult de laatste wel in de trein gerookt hebben!", Draaide zich om en liep weg, met zijn collega, gedwee volgend, achter hem aan.
Ik keek op mijn horloge en zag dat ik nog vijftien minuten had om mijn trein te halen.

Peter Meier


Hiking-site.nl op Twitter




Share/Bookmark
homezoeken op deze sitetop van de pagina
Vertel vrienden over deze pagina

Laatste wijziging: 04-02-2025

Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten. Nieuw op deze site?
Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
[home] [linken naar Hiking-site.nl] [adverteren op Hiking-site.nl]
"; } if(lC>2400) { rightAd3.innerHTML = "
"; }