foto In het schrijfblok komt telkens een nieuw (reis)verhaal over de belevenissen van bezoekers van de site. Ook jij kunt jouw verhaal insturen voor publicatie.

Expeditie Lake Baikal, Siberië, Augustus 2001

De start van onze trekking bewijst al een ware survival te zijn, opeengepakt in doorgezakte stoelen in een decennia oud toestel vliegen we al schuddend en krakend van Moskou naar Kransnoyarsk, een Siberische stad aan de Jenisejsk rivier, zo'n 6000 kilometer oostwaarts. Dima, onze Russische gids en tolk, bewijst direct zijn nut door na een kwartiertje onderhandelen met de buschauffeur een rit van het vliegveld naar het centrum 50 kilometer verderop geregeld te hebben. Het blijkt al gauw dat men hier nauwelijks toeristen gewend zijn, want we worden regelmatig door de jongere russen aangesproken en zijn dan de eerste buitenlanders met wie hun ooit hebben gesproken. Intussen heeft Sasha, onze tweede gids uit Ekaterinburg, zich bij ons gevoegd, en kunnen de inkopen voor de trekking gedaan worden.
Hier hebben we ruim de tijd voor, want we hebben geen kaartjes kunnen bemachtigen voor de trein naar Severobaikalsk de volgende dag, wel voor de dag erop. Het is prachtig weer, en de feestelijkheden ten gelegenheid van het zoveel-jarig bestaan van de luchtmacht doet de lokale bevolking samen scharen bij de fonteinen voor ons hotel. Wij bekijken de langs paraderende dames onder het genot van een biertje op een van de vele terrasjes. Sasha selecteert waar we het eten kopen op basis van " no good women, no good food ". 200 kilo eten gaat er mee, waaronder 7 kilo kaas, 7 kilo worst, 7 kilo snoepjes, chocola, rijst, pasta, boekweit etc. Dit komt neer op bijna een kilo per persoon per dag, boven op onze eigen bagage en de drijvers voor de zelf te bouwen rafts.
Na een chaotisch bezoek aan de waterkrachtcentrale gaan we eindelijk met de trein richting het Baikal meer, de bestemming voor onze trekking.
36 uur verderop zijn we blij deze ranzige trein met zijn smerige bedden en dronken russen achter ons kunnen laten. De geritselde 'taxi' wordt weggejaagd door de taxi-maffia die de officiële taxi's tegen woekerprijzen aanbieden, maar een paar honderd meter verder op uit het oog van de andere taxi's nemen we deze alsnog. 2 Lada's worden volgeladen en scheuren richting Baikalmeer. Een ritje met 9 personen in 1 Lada bij 25 graden doet de stemming er goed inkomen. Eindelijk zijn we bij het meer aangekomen, indrukwekkend zo groot, even een paar cijfers. Het meer is ongeveer 700 kilometer lang en 80 kilometer breed, op het diepste punt 1600 meter diep en bevat 20% van de zoetwatervoorraad van de wereld.
Alles moet hier ter plekke geregeld worden, zo ook een boot die ons naar de overkant wil brengen. Terwijl Dima wat vergunningen aan het regelen is om in dit beschermde natuurgebied te mogen trekken, komt er een boot langs die ons wel naar de overkant wil brengen, hetgeen 3 uur varen is. Op het strand aan de oostkant zetten we voor het eerst onze tenten op, maken kennis met de alom aanwezige muggen, en bezoeken het laatste stukje beschaving wat we de komende weken tegen zullen komen, de Hot Springs. Onderdompelen in dit ruim 40 graden warme water is voor de Russen een ware luxe die alleen de rijkeren zich kunnen veroorloven vanwege het afgelegen karakter van de omgeving.
Dat Siberië het slapende land genoemd wordt trekken de muggen zich weinig van aan, deze zijn bijzonder actief en in grote getale aanwezig.
De muskietennetten en DEET doen hun werk onvoldoende zodat iedereen na de eerste dag al dikke gezichten en handen van de muggenbulten hebben.
In 2 dagen proberen we 22 kilometer hemelsbreed door de taiga, bossen, rotsen en moerassen naar het Frolica meer te lopen. Het is erg zwaar met 35 kilo in onze rugzakken en de pauzes en het pocketvoer is dan ook meer dan welkom. Aan calorieën geen gebrek, het onbijt bestaat uit pap van pasta, havermout of griesmeel, tussendoor pocketfood zoals noten chocola, kaas en worst. Na het opslaan van het kamp wat niet altijd even eenvoudig is in het dichte bos volgen 2 warme maaltijden, supper en diner, een Russische gewoonte schijnbaar. Net als het toosten met Spiritus (95% alcohol) aangelengd met likeur, water, of versgemaakte bosbessensap. De russen verzinnen elke keer wel een reden om op te toosten hetgeen wij natuurlijk aanmoedigen.
Op de eerste dag heeft het materiaal pech al toegeslagen, Peter scheurt de complete zool van een van zijn schoenen af en we zullen de rest van de trekking dagelijks deze schoen moeten vastbinden met alles wat we kunnen bedenken en vinden, lijm en tape eerst, daarna ijzerdraad, veters en spanbanden. De tweede dag blijkt een van de zwaarste te zijn vanwege het tekort aan vers drinkwater onderweg, we klimmen een berg over, en het tot tweemaal kwijtraken van Dima die in pogingen om snellere en kortere wegen te vinden het spoor bijster raakt. Op de top vinden we gelukkig een stroompje met vers drinkwater, en vangen we een glimp op van het Frolicameer, wat goed is voor de motivatie om verder te ploeteren door dit prachtige maar zware landschap. De gedachten aan een frisse duik in het meer na 2 dagen je een ongeluk gezweet te hebben doet het laatste stuk in een mum van tijd verstrijken. Het Frolica meer is een fantastisch helder meer en iets warmer dan het Baikalmeer, Het blijft gek dat het gewoon enorm zuiver drinkwater is, wat voortkomt uit het smeltwater van de permafrost. Het maken van drijfpakketten om naar het strandje te zwemmen waar we willen overnachten wordt ruw onderbroken door het hoofd van de vis- en bospolitie die juist op dat strandje staat met zijn familie en daar verder niemand anders wil hebben.
De bureaucratie van het oude communisme blijkt hier nog te leven, de papieren blijken niet volledig in orde en voor veel geld kunnen we wel de juiste papieren kopen om verder te mogen. Of dit geld in eigen zak van de politieman verdwijnt blijft onduidelijk. Het kamp slaan we een stuk terug aan het meer op. Hier is niet zoveel drywood (kurkdroog hout) voor het kampvuur, maar het uitzicht is wel adembenemend. De temperatuur is bijna 30 graden, een licht windje wat betekent dat er geen muggen zijn en heerlijk zwemwater. Wat wil je nog meer. Ik ben gestopt met tellen bij 123 muggenbulten op mijn rechterhand en pols alleen, Just zijn gezicht en nek zijn opgezwollen en Lisette's enkels zitten ook dik onder de rode bulten. De rustdag aan het Frolica meer wordt gebruikt om vis te vangen, met een net wat hier wel illegaal is, maar de politieman die hier was is voor een paar dagen weg. Met een zelf geknoopt raft wordt het net uitgezet om de volgende dag weer opgevist te worden. Een groep Russen die toevallig ook in dit gebied rondtrekken kijken hun ogen uit, een andere groep mensen hier? Hollanders? En vrouwen die ook nog eens hetzelfde gewicht dragen als de mannen? Onvoorstelbaar voor hen! De Russen gaan raften op de Tampoeda rivier, een rivier die wij oversteken om een paar dagen lopen verderop op een rivier te raften.
Op het strand staat een banya van een van de weinige vorige bezoekers van dit meer. Een banya is een Russische outdoor sauna gemaakt van tot oven opgestapelde stenen welke een paar uur worden verhit door een vuur van drywood. Hierna wordt een zeil rond een houten frame om de oven gespannen en de temperatuur binnen tot boven dragelijk opgestookt met heet water. Jezelf en elkaar nog even afranselen met berken-twijgen en in het ijskoude waterspringen en we hebben weer een Russische traditie ondergaan. Die avond wordt er weer getoost, Zwoep speelt en verteld op zijn mondharmonica nog een spannend blues verhaal voor het slapen gaan.
De vis opbrengst is boven verwachting, 19 stuks van fraai formaat.
Ook 3 Dowatchan, een rode vissoort die alleen hier en in het Baikal meer voorkomen, waarvan er 2 kuit dragen waar Dima vakkundig kaviaar van maakt. Philip is ziek en heeft diaree, hij blijkt te zwak om te lopen, er wordt besloten nog een nacht hier te blijven.
Wel verhuizen we naar het strand waar we gisteren niet mochten komen.
Dit strand is bezaaid met aangespoelde boomstammen en heel veel dry-wood waar een geweldig kampvuur van gemaakt wordt. Van de vissekoppen en staarten wordt vissoep gemaakt door Sasha, de rest wordt gebakken en smaakt heerlijk. Tenten opbreken in de regen is geen pretje, de natte tent weegt veel zwaarder en de Philip zijn bepakking is gedeeltelijk verdeeld over de rest van de groep omdat hij nog niet geheel hersteld is. Vandaag begint de 3-daagse trek naar het Ukoinda-meer. Over de wildpaden die door beren en elanden gebaand is kunnen we vrij vlot de rivier volgen. De GPS geeft aan dat we 9 kilometer hemelsbreed hebben gelopen als we het kamp opslaan. In werkelijkheid lopen we meer, maar door het kronkelen van de rivier die we volgen en de hele dag klimmen en dalen schiet het niet echt op. We kunnen nu onze kleren drogen wat na een dag lopen door een nat bos wel prettig is.
Zoals gebruikelijk staan we rond 7 uur op en het traject is bijzonder afwisselend. Zompige moerassen en droge heidegronden wisselen dichte bossen en nog moeilijker toegankelijk struikgewas af. Grote paddestoelen steken overal hun fantastisch gekleurde koppen op, rood, oranje, geel.
Hele velden van korstmos, wat duidt op een schone en zuivere lucht, meterslange strengen baardmos hangen als kerstslingers in de bomen. Bij een blokhutje wat we onderweg toevallig tegenkomen houden we pauze. Een paar uur later arriveren wij bij het mooiste kampplek tot nu toe. Een woeste rivier die door een waterval enigszins getemd wordt is ons uitzicht, en zwemparadijs voor die avond. De temperatuur is weer boven de 25 graden gestegen dus het is hier goed vertoeven. Sasha bereidt een heerlijke soort rollade voor ons, terwijl we sokken drogen bij het kampvuur. Zwoep sluit de avond af met een van zijn geweldige sprookjes.
Er heerst enige commotie in het kamp, we blijken vannacht bezoek te hebben gehad van een beer die zijn visitekaartje in de vorm van een enorme drol pal voor de ingang van Roland en Erna's tent. De beer zelf is niet gesignaleerd, wat in deze delen van Siberië ook een zeldzame gebeurtenis is. Het wild is hier nog echt wild en laat zich niet gemakkelijk zien, terwijl er grote populaties leven. Vannacht heeft het ook voor het eerst gevroren, we zitten dan ook op 1045 meter hoogte en dan kan dat voorkomen half augustus. Het spoor is vandaag erg moeilijk te volgen en belanden regelmatig bij doodlopende drinkplaatsen. Het terrein wordt loodzwaar, steil, ondoordringbare struiken en moerassen dwingen ons om elk uur pauze te nemen om op adem te komen. Intussen hebben de muggen versterking gekregen van minstens net zoveel bijtvliegjes. Deze steken niet maar bijten een stukje uit je huid en laten geïrriteerde plek achter. Vroeg in de middag bereiken we een voor-meertje, een soort overloop, van het Ukoinda meer wat uitmond in de rivier die we gevolgd hebben vanaf het Frolicameer. Het Ukoinda meer zelf is een prachtig meer met kristal helder water. In dit meer komt geen vis voor dus helaas geen aanvulling en afwisseling van ons rantsoen. Een meter breed strandje en een strookje gras vormt onze kampplek. Tijdens het koken komen er ineens dezelfde russen opduiken die we eerder tegen kwamen. Na wat gezellig kletsen en uitwisseling van wat snuisterijen moeten zij verder want er zijn hier geen geschikte kampplekken genoeg voor ons allemaal.
Hoewel we vandaag een rustdag hebben staan er wel 2 dagtochten op het programma voor de liefhebbers. Een zware piekbeklimming en een minder zware tocht naar de Tampoeda canyon. De fanatiekelingen onder ons komen na een lange dag uitgeput terug in het kamp na de piekbeklimming. Onderweg hebben zij nog wel elanden gezien. Deze zijn hier veel aanwezig.
De canyon biedt een fantastische uitblijk over de rivier en bergkammen. De volgende ochtend worden we gewekt door een eland welke met veel kabaal door het water langs de tenten rent. Nog even een frisse duik en daarna het laatste deel van de trekking, 3 dagen lopen nog naar de Svetlaya rivier.
Door de buien, de diepe modderpoelen, dichte berken bossen en ander vervelend struikgewas komen we bij de Tampoeda rivier waar we een geweldig uitzicht hebben over de vallei met zijn watermassa's, eilanden en rivieren. De rivier wordt op een rustige plaats doorwaad hetgeen door de sterke stroming nog best lastig is. Een kleine kilometer verderop vinden we een stropershut. Dit wordt onze kampplaats, Just maakt een groot vuur wat zorgt voor wat warmte terwijl we schuilen onder een tarp. Wat de hut hier doet blijft een raadsel want de dichtstbijzijnde beschaving is hier tweehonderd kilometer per boot verderop en het bijna dubbele als je loopt. De hut wordt wel gebruikt gezien de aanwezige materialen, waaronder schone kleren, toiletspullen, en minder leuk een grote zak met klemmen en vallen. Ook ligt er een gedemonteerd jachtgeweer, die door de heren vakkundig gebruiksklaar wordt gemaakt. Dima vindt binnen nog 2 hagel patronen, welke onder luid gejuich worden gebruikt om van een oud blik een vergiet te maken. Op het menu staan weer macaroni soep en spaghetti. Met een beetje geluk kunnen we in 1 dag doorlopen naar de Svetlaya rivier, waar we beginnen met raften. Het is een zware dag door het 30 centimeter diepe mos en de natte bodem waar we doorheen lopen. Zwoep zit er een beetje doorheen met het lopen en het klimmen, maar in dit stadium loopt niemand nog fluitend de heuvel op. Door het moeilijke navigeren kunnen we het niet helemaal halen naar het eindpunt, wat betekent dat we boven op een berg in een minder dicht begroeid bos kamp maken. Een mooi plekje, we zitten hoog tussen de wolken die de omgeving soms helemaal opslokt. Van een paar boomstammen maken we bankjes om een groot kampvuur en mede dankzij het bosbessensap met spirit zit spoedig de stemming er weer goed in. Lekker eens een keertje uitslapen want Ludy en Dima zijn aan het exploreren. Dus wij hebben de tijd om een enorme hoeveelheid bosbessen te plukken en sap van te koken om die avond een lekker mixdrankje met spirit mee te maken. De Kraskaja likeur waar we voorheen de alcohol mee aanlengden was namelijk allang op. Om 14 uur komen ze pas terug nadat ze de weg waren kwijtgeraakt. Gelukkig hebben ze wel de route gevonden en kunnen we net binnen een uur naar de Svetlaya rivier lopen. De koffie is op rantsoen, 1 kop per twee dagen is voor ons verslaafden erg weinig, maar met een scheut cognac en veel suiker een heerlijkheid, Dergelijke Russische tradities worden snel overgenomen. Vandaag moeten we de rafts maken waar we de rivier met passages tot wildwaterklasse 5 mee afvaren. Per raft moeten we 6 lange en 8 kortere stammen kappen, schoon en glad maken, en dat voor 3 rafts.
Een flinke klus, daarbij komen nog per persoon een peddelstok die aan de meegebrachte peddelbladen wordt geschroefd. Het knopen van de rafts neemt de rest van de dag in beslag.
De drijvers (condola's) worden de volgende ochtend onder de frames (karkassen) gesnoerd, met de rugzakken daar weer bovenop die onder weg als stoel dienen tijdens de rustige stukken. Op de rivier krijg je een goede indruk van de weidsheid van het slapende land. De ene berkketen volgt de andere op en regelmatig schieten waterdrinkende herten schichtig het ruige bos in. De passages zijn redelijk zwaar en lang, Peter valt overboord en Zwoep gaat de eerste dag ook 3 maal kopje onder. Onze raft heeft een lek opgelopen ergens zodat we om het uur moeten stoppen om hem met de mond weer op te blazen. Ook de tweede dag is lang en zwaar, maar iedereen is onverdeeld enthousiast over het raften en de rivier. Overal steken ontwortelde bomen uit de kant en uit het water wat gevaarlijke situaties opleverde. Als we over een grote golf een paar meter loodrecht naar beneden schieten en plots tot stilstand komen schieten de meeste bijna en ik helemaal van het raft.
Op een heerlijk kampplekje waar we ook weer sporen van beren vinden proberen we ons geluk weer uit met het visnet.
In de ochtend blijkt dat we maar liefst 22 vissen hebben gevangen waarmee Anja de weddenschap en daarmee een extra snoepje wint. De kop en de staart zullen later op de dag in de vissoep verdwijnen en de vis in de braadpan. Vandaag zullen we de moeilijkste passage krijgen, een enorme stroomversnelling recht op een rotswand af, haaks naar rechts gevolgd door een waterval van een meter of 3. Heel "Karuta", heel cool zegt Dima met een grijns van oor tot oor. Maar wel moeilijk en het speculeren erover doet een aantal mensen zenuwachtig worden. Maar tot die tijd komt Philip in een soortgelijke passage klem te zitten tussen een rots en het raft. Een snelle reddingspoging doet hem tot opluchting van Lisette weer aan boord belanden.
Het derde raft, die tot nu toe met de minste schade gevaren had, bewijst tot de schrik van de opzittenden dat deze best over de kop kan slaan en onder water door kan spoelen al hij dwars in de stroming onder een boomstam klem komt te zitten. Just weet het vege lijf te redden door de boomstam te grijpen. Erna, Roland, Wilfred en Martijn Gaan samen met het raft onder de boom door en belanden een stuk verderop op een grindbank. Gelukkig allemaal ongedeerd. Met een paar boomstammen wordt een flink vuur gemaakt om te drogen en op te warmen. De schade blijft beperkt tot wat verdronken fototoestellen, volgezogen voedsel en natte pakken. Alles wordt lekker in het zonnetje gelegd om te drogen.
Hoe verder we komen hoe meer bomen er in het water liggen en hoe rustiger het wordt, totdat uiteindelijk de rivier onder een saval verdwijnt en we niet verder kunnen. Een saval is een opeenhoping van duizenden en duizenden bomen die de doorgang over een lengte van een paar kilometer versperren. Het water stroomt hier met veel geweld onder- en doorheen.
De zwaarste passage is dus min of meer ongemerkt genomen, daar waar Philips klem kwam te zitten. Dit is een beetje een ontluistering want iedereen was er toch wel een beetje zenuwachtig voor.
Verderop vinden we een zijtak van de rivier die wel vrij van bomen is, dus rugzakken op en over de saval klauteren naar deze doorgang, hetzelfde met de rafts. Aangezien we de volgende dag een rustdag hebben willen Sasha en Dima perse een kampplek waar een banya gemaakt kan worden. Dit is lastig met de ronde stenen hier, maar een paar uur gezamenlijke inspanning weten we de volgende dag toch een mooie oven voor de banya te bouwen, welke door Dima weer tot ongekende temperaturen wordt opgestookt.
Een zwarte ooievaar komt nog even gracieus overvliegen. Bij het kampvuur wordt nog een dappere poging ondernomen om de spiritus op te maken aangezien het morgen de laatste dag in de wildernis is.
Om 6h op om genoeg tijd te hebben om nog een stuk te raften en de trein te halen, begint de stress van het grootstedelijke en jachtige leven nu al weer??
Na kokhalzend voor de allerlaatste keer macaronipap naar binnen te hebben gewerkt lonkt de gedachten naar brood bij het ontbijt erger dan ooit.
De stroming voert ons op een steeds breder wordende rivier richting de bewoonde wereld. In de verte klinkt al een vrachtwagen en kondigt luidt Hotel California van The Eagels de eerste bewoning aan. Bij een bootsteigertje worden de rafts snel afgebroken en lopen we naar het dorpje. De mensen kijken hier vreemd op als we over de modderwegen langs de houten hutjes lopen. Geiten lopen vlug voor ons uit als we om 13 uur het stationsgebouw betreden waar meer geiten en koeien lopen dan mensen. Het blijkt dat de trein pas om 19 uur gaat en we dus lekker veel tijd hebben om op verkenning uit te gaan. Het stations gebouw, een marmeren erfenis uit het communistische tijdperk, biedt onderdak aan een supermarktje en een kleding boetiekje.
De kleding latend voor wat het doen we ons tegoed aan bier, chips, chocola en koekjes. Bij de winkeltjes hier moet je aanwijzen in vitrines wat je wilt hebben, op zich handig want ons Russisch is nauwelijks verbeterd in de jungle, op een paar roeitermen en meer gangbare termen na. De mensen draaien hier vandaag een topomzet aan vers brood, kaas, fruit en vodka.
Ook hier zijn de russen erg vriendelijk maar Engels wordt er niet gesproken dus blijft het bij veel handgebaren, "da" en "njet".
3 uur rijden in een propvol 1-wagons treintje brengt ons weer in Severobaikalsk, waar een muziekfestival onze gewenste hotelovernachting doet veranderen in een nachtelijk avontuur in de haven van een naburig dorpje. Een behulpzame dame trommelt een schipper uit zijn bed die zijn schip ter beschikking stelt om op te overnachten. Het is te klein voor ons allemaal maar een hooiberg biedt uitkomst.
Na 4 uurtjes worden we ruw gewekt, de boot naar Irkutsk vertrekt om half acht dus moeten we opschieten. De Russische duw, trek en tackle technieken in wachtrijen zijn we intussen machtig dus zitten we allemaal aan boord, op Dima en Ludy na die in Severobaikalsk opstappen na een poging om dollars te wisselen om de explosieve prijsstijging van de boot te bekostigen. Deze is in 1 jaar gestegen van 400 naar 1000 roebel p.p. Als zij weer aan boord komen blijkt dat het niet gelukt is, maar betalen doe je hier pas onderweg en we hopen er niet afgegooid te worden halverwege het meer. In 10 uur tijd leggen we met deze draagvleugelboot de 700 kilometer af die dit waanzinnig grote en mooie meer lang is. Na veel onderhandelen en communicatie met het hoofdkantoor kunnen we toch met dollars betalen. Onderweg stoppen we een paar keer en komen kleine bootjes aangestoomd om vis, personen, een koelkast en een motorbootje aan boord te hijsen. Het is vrijdagavond en mooi weer in Irkutsk.
De rit naar het hotel, het inchecken en opfrissen duurt langer dan verwacht.
Wat wil je, na een paar weken in de wildernis is een douche welkom, al is hij koud omdat de warmwater voorziening in het hotel het heeft laten afweten.
Opgeknapt en fris geschoren wandelen we wat door dit oude handelsstadje op zoek naar wat te eten en belanden op een van de terrasjes.
Het is intussen 11 uur en we kunnen alleen nog wat gebarbecued vlees krijgen met een biertje. Wel graag even apart afrekenen want de barbecue en het drinken worden door 2 verschillende mensen in hetzelfde kraampje verkocht, leve de handelsgeest.
Heerlijk geslapen in het toch wat krakkemikkige bed, nu wel warm douchen en een uitgebreid ontbijt in een zaaltje met disco-achtige verlichting en lekkende airco doet ons definitief weer in de bewoonde wereld belanden. Iedereen gaat vandaag op eigen gelegenheid op pad. Paula, Peter, Wilfred en ik struinen wat rond en gaan wat winkelen en aan sight-seeing doen. Peter kan eindelijk vervangende schoenen kopen want die kapotte bergschoenen is hij nu wel beu. Iedereen probeert hier wat bij te verdienen door de verkoop van limonade, zelfgebreide sokken, kleding en zelfs plastic tasjes die je in Nederland bij de supermarkt krijgt. We kopen een mooie Philips tas. In een enorme hal waar duizenden russen, mongolen, chinezen en nog meer nationaliteiten hun koopwaar aanbieden op keurige kleurige uitgestalde stapels kopen we wat lekkere broodjes en fruit. Hier is dus echt alles te koop, het is alleen de vraag of iedereen het ook kan betalen. Er heerst hier nog altijd armoede, vooral onder de bejaarde bevolking.
Irkutsk is een eeuwen oude handelsstad met nog authentieke houten huizen van gestapelde boomstammen, met prachtige houtsnijwerk kozijnen, in de meest vrolijke kleuren geschilderd.
's Avonds wordt er op tijd een restaurant opgezocht om heerlijk te gaan eten, maar de maaltijd wordt ruw verstoord door Just die met de mededeling komt dat we per direct het hotel uitmoeten. Het blijkt dat we voor een paar honderd gulden opgelicht worden, dus we pakken onze spullen in, Dima, Ludy en Anja brengen deze met een taxibus naar een ander hotel vlak bij het vliegveld, terwijl wij verder gaan met ons avondeten. We hebben met z'n allen afgesproken op het centrale plein van Irkutsk aan het water om daar nog wat te drinken.
Just en Zwoep zitten daar al even en het duurt niet lang of we zijn een trekpleister voor Russische jongeren die in Irkutsk studeren. Wederom stuk voor stuk russen die nog nooit buitenlanders hebben gesproken. De vrijgezellen onder ons zijn enorm in trek bij de dames en worden regelmatig gevraagd om een stukje te " wandelen " Zwoep geniet zichtbaar van alle aandacht en heeft de avond van z'n leven.
Het is al nacht als we met busjes richting ons nieuwe onderkomen rijden.
Wat een ellende, het blijkt een bouwval van een hotel te zijn. Met minimaal 4 personen worden we in piepkleine kamertjes gepropt, met vieze bedden en een ronduit gore badkamer. Dan kun je beter in de vrije natuur slapen dan hier. Maar de verhuizing was een begrijpelijke principe kwestie. Het enige grappige is dat de boel staat te schudden als er weer een vliegtuig laag over komt vliegen.
Midden in de nacht word ik wakker met enorme pijn in m'n maag en moet overgeven. Met 4 uurtjes nachtrust staan we weer op om het vliegtuig naar Moskou te nemen. Van Sasha wordt afscheidt genomen, zij blijft nog een nachtje en vliegt dan naar haar oma in Vladivostok.
Het vliegtuig was in elk geval beter dan op de heenweg en het ontbijt met te veel vlees wordt vlot geserveerd. We vliegen tegen de tijdzones in en arriveren 's morgens om 9h in Moskou. Met de metro reizen we langs de meest prachtige stations richting ons hotelletje. Als wij ons installeren haalt Dima thuis wat spullen op die wij op de heenweg daar achter gelaten hebben, dit betekend eindelijk schone kleren, voor het eerst na 4 weken.
De taxi's werken hier heel makkelijk, je gaat langs de straat staat, steekt een hand op, en er stoppen heel snel auto's. Ook hier zijn de Russen er niet vies van wat bij te verdienen. Je neemt de meest oude Lada die stopt, want die zijn goedkoop, de duurdere auto's stuur je door want die vragen belachelijk veel geld van toeristen. Voor maximaal 200 tot 250 roebel word je binnen Moskou overal heen gebracht waar je maar wilt. Om 17:15 komen we met z'n allen aan bij het Kremlin, maar die blijkt over 3 kwartier te sluiten. Er wordt even overwogen of het de moeite waard is om voor 350 roebel p.p. voor zo'n korte periode naar binnen te gaan. Dima komt met de oplossing, hij heeft met een andere Rus geregeld dat we voor 100 roebel p.p. via de uitgang naar binnen kunnen. Onder de goedkeurende blikken van de politieagenten die bij de ingang de metaaldetectoreen bedienen, lopen wij achter hun rug langs naar binnen. Deze agenten worden waarschijnlijk ook zwart betaald voor het toeknijpen van een oogje. Het Kremlin is erg indrukwekkend met z'n grote oude gebouwen en gouden daken. Hetzelfde geldt voor het rode plein waar we later een bezoek brengen. Op een toeristische markt slaan we, na zwaar onderhandelen, nog wat souvenirs in voor iets minder dan de helft van de originele vraagprijs. Moskou en zijn bewoners zijn erg westers, met bekende fast-food ketens waar we pizza en Nederlands bier halen voor ons avondeten.
Na nog een tijdje op een terras gezeten te hebben gaan we terug naar het hotel met weer zo'n illegale taxi, dat deze man de weg niet weet maakt het nog leuker, een gratis toeristische rondrit voor hetzelfde geld is altijd leuk.
Op het vliegveld nemen we afscheidt van Dima, die we vast nog wel vaker zien en spreken, want er is best een vriendschap ontstaan in die paar weken.
En een paar uurtjes laten vliegen we alweer over het nette, geordende, met rechte lijnen dookliefde polderlandschap, met weemoed terugdenkend aan de ongerepte, ongecultiveerde woestenij van het uitgestrekte Siberië.

Frank Beekman


Hiking-site.nl op Twitter




Share/Bookmark
homezoeken op deze sitetop van de pagina
Vertel vrienden over deze pagina

Laatste wijziging: 04-02-2025

Hiking-site.nl is een site voor actieve buitensporters, wandelaars en hikers die op zoek zijn naar informatie over materiaal, routes, navigatie, EHBO, tips en tricks, avontuur, wandelen, outdoor en buitensporten. Nieuw op deze site?
Lees dan eerst eens rustig deze pagina met informatie over Hiking-site.nl!
[home] [linken naar Hiking-site.nl] [adverteren op Hiking-site.nl]
"; } if(lC>2400) { rightAd3.innerHTML = "
"; }