"Zomer perikelen"
Ik kan het niet laten..het is hartje winter..en mijn bloed kruipt weer waar het niet gaan kan. Ik heb het natuurlijk over de zomerse wandelvakantie. Zomerse vakantie? Waarom moet een wandelvakantie per regel in de zomer plaats vinden?
Natuurlijk hoeft dat niet! Ik weet echter niet beter daar ik elk jaar slechts een maal op vakantie ben geweest. Ieder jaar opnieuw heb ik super veel plezier. Winter? Nee niet voor mij. Ik kijk een heel jaar uit naar die ene geweldige vakantie. Tot op heden heeft deze eigenlijk altijd in Oostenrijk plaats gevonden. Ooit heb ik een iets anders geprobeerd, het Zonnige Griekenland. Nee, zon / luiervakanties, das niets voor mij. Geef mij maar het betere werk.
Oostenrijk het land van bergen en backerbsen, gemzen en schnitzel. Frankrijk heeft toch ook bergen? Ja, inderdaad. Maar ik denk dat als je al zo vaak in oostenrijk bent geweest als ik, dat je niets anders meer wilt. Zo vaak dat je reeds bent uitgekeken en vervolgens het uitkijken weer ontgroeid. Dat is het punt vanaf waar je niets anders meer wilt. En als het zo ver is dan besef je pas echt wat er zo geweldig is aan oostenrijk. In mijn opinie is dat zeker niet de muziek, welke zeker ook zijn charme heeft, zeker ook niet taal, alhoewel een Nederlandstalig Oostenrijk ook niet echt bij zo dragen aan zijn charme. Nee, Als ik aan Oostenrijk denk dan denk ik aan bergen. Bergen om te overwinnen omdat ze er zijn. De lucht van dennen tijdens de warme dagen. De regendruppels welke kletteren op regenjas wanneer ik het weer eens niet heb kunnen laten om te gaan wandelen terwijl er regen voorspelt was. De donderslagen tijdens de gewelddadige onweersbuien. De snelle hartslag wanneer dit onweer me verraste tijdens een afdaling. Het lekker uitwaaien in de wind op 2500m hoogte.
Misschien iets te veel van het goede? Nee hoor, geloof me. Ik begin net! Mensen vragen me wel eens of het niet begint te vervelen, altijd hetzelfde. Of ik niet uitgekeken raak. Geloof me, uitgekeken raak ik daar nooit! Zelfs als ik al voor de vierde of zelfs vijfde keer terug ga naar een reeds eerder bezochte bestemming, het imponeert me steeds weer.
Steeds weer denk ik terug aan geweldige langdurige dagtochten. Het overwinnen van nieuwe en zeker ook oude toppen. Het meest fantastische vind ik nog het lopen over de verschillende kammen. (zie het voor het gemak als een reeks van aaneengesloten bergtoppen) Als ik eenmaal een berg beklommen heb, dan wil ik zo lang mogelijk boven blijven om te genieten van het uitzicht, de natuur en het geluid van de koeien. Als ik dan eindelijk het besluit moet nemen om af te dalen zodat ik op tijd kom voor de avond inval, begin ik met volle moed, relaxed aan de afdaling. Enigszins uitgeput maar voldaan kom ik dan bij mijn hotel aan om aldaar te genieten van een lekkere pot bier en een heerlijke maaltijd. Zoals het in veel hotels gebeurt, is er vaak wel een avond per week entertainment in de vorm van muziek. Vrolijk staat er dan een einselganger of een duo op de planken om de klanken van de lokale volkstaal te vertegenwoordigen. Wie kent hem niet, die Anton aus Tirol. Ach, gezien de stemming die ik heb als je in het land verkeer, maakt het helemaal niets uit. Het draagt zelfs bij tot dat ene beetje extra. Bovendien is het zo dat ik meestal toch te moe ben om het me echt aan te trekken. Ik ben op zo'n moment nog na aan het dromen van de wandeling ervoor of, over de plannen voor de volgende dag. Zal het morgen weer net zo spannend zijn als vandaag?
Voor het slapen gaan bekijk ik vol spanning de weersvoorspelling. Natuurlijk hoop ik alleen op goed weer en als er alweer eens een hitte onweersbui wordt verspeld, dan kijk ik naar buiten. Regent het? Ach dat is nu ,morgen zie ik wel weer….
Mark Donners
|