Coleman Kirgizie X-plore and Support Expeditie verslag

"Atención!, roept Eduardo als hij in de beklimming van de noordwand, op één van de vele bergen zonder naam die Kirgizie kent, plotseling tot aan zijn kraag in de sneeuw wegzakt. Zo snel mogelijk sla ik mijn ijsbijlen in de sneeuw. Met een beetje hulp van mij en heel veel, schaars aanwezige zuurstof, klimt Eduardo weer uit de spleet. De Kuilu bergstreek gelegen in het Tien Shan gebergte kenmerkt zich door ruige gletsjers en verticale sneeuw, rots en ijs wanden.

Op 25 augustus vertrekt het Coleman Kirgizie expeditieteam, bestaande uit Eduardo Cubero, Victor Castellanos ("Polaco") en Gerard van den Berg, vanuit Nederland met bestemming de Kuilu bergstreek. Een vrijwel onbekende bergstreek en onbeklommen pieken moeten worden verkend.

Vanuit Bishkek vertrekken we 26 augustus om 0400 uur met een oude, maar onverwoestbare Russische legertruck. Na een lange en zeer vermoeiende rit van twee dagen komen we op 27 augustus om 16.00 uur aan bij het basiskamp, gelegen aan de oevers van de Kuilu en Karator rivier op 3220 meter hoogte. Binnen een uur hebben we het basiskamp opgebouwd en "luxieus" ingericht. Dit wordt immers voor de komende drie weken onze woonplaats en operatiecenter. Juist als we de laatste spullen in de tent leggen begint het te sneeuwen, is dit een welkoms teken of enkel een wwaarschuwing vragen wij ons af.

De hele avond blijft het sneeuwen. Desondanks besluiten Polaco en ik om de volgende dag een verkenning uit te voeren in zuidelijke richting, om een geschikte plaats te vinden voor het opbouwen van het advanced basecamp. Edu heeft tijdens de reis een buikgriep opgelopen en besluit om de volgende dag niet mee te gaan.

28 augustus
Na een wat onwennige koude nacht gaat om 0500 uur het alarm af. Het is -4 ºC in het basiskamp. Micha, onze campmanager, heeft het ontbijt al klaar staan. Binnen 20 minuten verdwijnt de heerlijke kookkunst van Micha van onze borden. Met een lichte rugzak vertrekken Polaco en ik in de richting van de Karator gletsjer. In een gestadig tempo klimmen we via een graslandschap omhoog, met als "gids" de Karator rivier, die het smeltwater van de Karatorgletsjer afvoert naar de Kuilu rivier. Al genietend van de natuurlijke en wilde alpine omgeving komen we na 3,5 uur lopen aan bij de voet van de Karator gletsjer. Het is nu 10 ºC en de zon begint aardig op ons in te branden. Aangekomen op 3730 meter hoogte besluiten we een deel van de gletsjer te beklimmen om een beter uitzicht te hebben van de omgeving. De voet van de Karatorgletsjer is een 60 meter hoge ijswand van ongeveer 60º -70º. Het ijs begint al aardig zacht te worden en af en toe haal ik hele plakken ijs los met mijn ijsbijl. Desondanks staan we binnen een half uur boven en genieten we van een indrukwekkend uitzicht op de berg Karator (5208 meter hoog). In westelijke richting zien we aan de voet van een vierduizender een mogelijke plaats voor het advanced basecamp. Het is inmiddels 1100 uur en de Karator rivier is sterk gezwollen vanwege het vele smeltwater. De afdaling verloopt gestadig en we volgen de eerste kilometer langs de westelijke oever van de Karator rivier om een plaats te vinden om de rivier te kruisen. Tijdens de afdaling naar het basiskamp krijg ik flink last van mijn maag. Ik probeer wat energie binnen te krijgen, maar alles wat ik eet veroorzaakt beroerdheid. We verlagen het ritme en met moeite zet ik het laatste deel van de afdaling in tot aan het basiskamp. In het basiskamp aangekomen zie ik dat Micha het eten alweer trouw heeft klaar gezet. Ik dacht: "Nu niet!" Toch probeer ik wat eten binnen te krijgen, maar zonder succes. Polaco is ook niet helemaal lekker. Edu is ondertussen vrijwel hersteld, dankzij zijn rustdag. Er moeten beslissingen gemaakt worden over ons klimplan. Na het eten komen we samen in de tent om tot een besluit te komen. We halen onze schaarse en niet gedetailleerde kaarten erbij, een getekende kaart en een kaart van 1:200.000, daar moeten we het mee doen. We komen tot de volgende conclusie; Ten eerste moet het advanced basecamp worden opgezet, om volgende verkenningen te verrichten en van daaruit eventuele Highcamps op te bouwen en vervolgens de klimpogingen op de Karator en andere pieken uit te voeren. Polaco geeft aan dat hij zich toch echt niet goed voelt en morgen een hersteldag nodig heeft. Edu en ik respecteren deze beslissingen en beginnen met de voorbereidingen voor onze tocht. Na onze rugzakken te hebben gevuld met de benodigde zaken, duiken we om 2000 uur onze slaapzak in. Morgen wordt een interessante maar vermoeiende dag. Met het prachtige beeld van de Karator in mijn hoofd val ik, al denkend aan een mogelijke beklimming van deze indruk- wekkende piek, in slaap.

29 augustus
Met een vervelende beroerdheid sta ik om 0800 uur op. Edu voelt zich weer helemaal in orde. Toch besluiten we om de beklimming in te zetten om het advanced basecamp op te bouwen. Het heerlijke ontbijt wordt een ware uitdaging om toch wat koolhydraten binnen te krijgen. Met veel moeite druk ik een broodje achterover. Om 1000 uur zetten we de beklimming in met onze zwaarbepakte rugzakken. In het begin heb ik moeite om het ritme te pakken te krijgen vanwege de beroerde signalen die mijn maag aangeeft, maar na een eindje lopen vergeten we de ongemakken en raken we onder de indruk van de ruige omgeving.

Onderweg komen we vele marmotten holen tegen en horen regelmatig de waarschuwings- signalen van deze, voor de bergnomaden zo belangrijke dieren. De bergnomaden eten het vlees van de marmot, zijn vel wordt gebruikt voor kleding en zijn olie schijnt een algemeen natuurlijk geneesmiddel te zijn.
We volgen dezelfde route als gisteren en komen om 1330 uur aan bij de voet van de gletsjer en kruisen hier de rivier. Al klimmend stijgen we aan de westkant van de gletsjer via een steile heuvel van steenblokken omhoog. Na een klein uur klimmen komen we aan op een stenen vlakte. We lopen nog een stuk door om een geschikt plaats te vinden. Aangekomen op 3930 meter hoogte zien we een kleine verhoging van stenen en gras met daarnaast een klein stroompje met schoon water, net onder de sneeuwgrens. De ideale plaats voor ons advanced basecamp. We beginnen met het uitpakken van de rugzakken om vervolgens de tent op te zetten. We moeten af en toe het ritme van onze bewegingen aan passen vanwege het gebrek aan zuurstof. Niet te snel in één keer opstaan is de conclusie. We laten het materiaal in te tent achter en beginnen met de afdaling. Zonder technische complicaties dalen we weer af tot aan het basiskamp, waar we om 1900 uur aankomen. Nog steeds heb ik problemen om het eten naar binnen te krijgen. Polaco heeft dankzij zijn rustdag zijn energiedepot weer opgeladen. Morgen zullen we met z´n drieën de definitieve klim uitvoeren naar advanced basecamp.

30 augustus
Na een heerlijk ontbijt, maar voor mij zonder resultaat, verlaten we het basiskamp. Het is maar goed dat Misha met ons meegaat, met een rugzak van 30 kilo vermaken we ons nog net. Misha, 54 jaar, is een ervaren klimmer en heeft geen moeite om een lekker ritme in te zetten. Samen met Misha kom ik aan bij de voet van de gletsjer. Edu is achter gebleven met Poloca en hebben een eigen tempo ingezet. Polaco heeft een erg zwaar beladen rugzak. Halverwege de klim van de steenhoop aan de westkant op 3800 meter hoogte van de gletsjer, vraag ik Misha of hij Polaco een handje kan helpen. Misha haalt zijn rugzak leeg en laat de spullen achter. Ik zet de klim door en kom om 1355 uur aan bij het advanced basecamp. Na mijn rugzak te hebben leeggehaald daal ik weer af om de inhoud van de rugzak van Misha op te halen. Na een uur ben ik weer terug in advanced basecamp en heb nog geen zicht op Edu, Polaco en Misha. Ongerust ik besluit om toch nog een keer af te dalen. Na een 20 minuten lopen, zie ik een rugzak met een persoon eronder vanachter de steenhoop verschijnen. Het is Edu, al snel volgen Misha en Polaco. Polaco zit helemaal stuk. Misha heeft "wat" spullen van Polaco overgenomen, en Misha heeft zijn rugzak vol zitten, ookal lijkt de rugzak van Polaco niet echt lichter. Het is 1530 uur als we aankomen bij advanced basecamp. We beginnen met het organiseren van het materiaal, eten en tenten. De lucht begint aardig dicht te trekken en we maken ons zorgen over de afdaling van Misha, hijzelf niet. Om 1630 zet Misha de afdaling in naar het basiskamp. Dankbaar nemen we afscheid en spreken met hem af dat hij 7 september weer naar boven komt om ons te helpen bij het afbreken van advanced basecamp. Het begint te sneeuwen. In onze tent maken we een heerlijke vijf sterren maaltijd klaar van brood, worst en mie. Dat doet ons goed. Mijn maag is al een stuk beter en ik geniet al iets meer van het eten. Na het eten besluiten we dat we een acclimatiesatie klim zullen uitvoeren op de berg ten westen van ons AB. Om 1900 uur liggen we in onze slaapzak. De temperatuur daalt sterk, al gauw is het -7ºC. Edu en ik bespreken de laatste details van de beklimming van morgen. We bekijken de verschillende mogelijkheden om deze berg te beklimmen. We kiezen ervoor om via de, voor ons op dat moment, meest logisch route te gaan. In principe gaan we voor de oostwand, klimroute van ijs en rots van ongeveer 50º en een lengte van 500 meter. Met dit plan in ons hoofd duiken we de slaapzak in om vervolgens in een lichte slaap weg te vallen. Deze nacht wordt ik een paar keer wakker. Het is -10 ºC en de condens van de tent is bevroren.

31 augustus
0500 uur, tijd om op te staan. Liggend in mijn slaapzak, doe ik de tent open om een kijkje buiten te nemen. Het is aardig bewolkt, toch staan we op en gaan we ervoor. Licht bepakt trekken we in westelijke richting en via een kanaal van steen blokken komen we al gauw bij de sneeuwgrens. Polaco maakt een kleine sanitaire stop, ziet er niet goed uit. Hij voelt zich niet goed en heeft diarree. Hij neemt de wijze beslissing om weer af te dalen naar AB. Edu en ik klimmen door. We zien de route nu van dichtbij: vol met spleten en ijsval. Dit hadden we vanaf AB niet gezien. We besluiten om in noordelijke richting te gaan om de noordwand te bestuderen. Langs de onderkant van de gletsjer klimmen we omhoog. Aan de voet van de noordwand stoppen we om ons in te binden. Via de gletsjer klimmen we omhoog. We ontwijken de spleten en moeten ons nog meer naar het noorden verplaatsen, vanwege een verse lawine en ijsval. Al gauw zitten we op de noordwand. Beetje bij beetje klimmen we omhoog. Al prikkend met mijn ijsbijl probeer ik de meest stabiele sneeuw te zoeken. Plotseling hoor ik achter mij: Atención! Zo snel mogelijk sla ik mijn ijsbijlen in de sneeuw. Met een beetje hulp van mij en heel veel, schaars aanwezige zuurstof, klimt Eduardo weer uit de spleet.
Als we op 4500 meter hoogte zijn kijken we allebei bezorgt naar het noorden, waar een zware donkere bewolking onze kant op komt. Op 4600 meter hoogte beginnen de eerste sneeuwvlokken om ons heen te vallen. We hoeven niet lang na te denken om tot de conclusie te komen dat we de beklimming moeten afbreken en zsm af moeten dalen. Voorzichtig maar met de benodigde snelheid dalen we af. De lucht is nu helemaal dicht getrokken. In een hoog tempo lopen via een kanaal van stenen naar beneden. Zodra we aankomen bij de tent begint het hard te sneeuwen. Polaco ligt in zijn tent, hij heeft 39 graden koorts. We moeten ons plan herzien. We willen Polaco toch een kans geven om deel te nemen aan de beklimming van de Karator. We stellen de klim naar het Highcamp uit. Bewust van het feit dat het onwaarschijnlijk is dat Polaco op deze hoogte (snel) herstelt, moeten we toch meer brandstof en voedsel in slaan en Misha op de hoogte brengen van de situatie van Polaco. Op dat moment sta ik er fysiek het beste voor en stel voor om morgen af te dalen tot het basiskamp, om zo meer speelruimte te hebben in het AB en HC. Het sneeuwen is ondertussen gestopt en Edu bereidt voor ons, voor de verandering, een heerlijke maaltijd met Mie. Met een volle maag en toch een beetje ongerust over de gezondheid van mijn expeditiepartner duik ik mijn slaapzak in. Morgen mag ik afdalen tot aan het basiskamp om vervolgens weer volbeladen terug te keren. Edu blijft bij Polaco.

1 september
Om 0600 uur sta ik op om de voorbereidingen te treffen voor mijn trip. Het is weer lekker fris (-6ºC). Edu heeft het ontbijt ondertussen al klaar staan. Het is 0700 uur als ik aan de afdaling begin. In een onaangenaam ritme daal ik af en binnen 2 uur sta ik weer in het basiskamp. Ongerust kijken Misha en Yefgeni (chauffeur) naar boven als ze mij zien af dalen. Met een hevige behelsing groeten ze mij en vragen ongerust of er wat is gebeurd. Ik leg ze de situatie uit. Misha heeft binnen no-time een warm ontbijt voor mij klaar staan. Ik pak de benodigde brandstof en voedingswaren in mijn rugzak en vertrek om 1000 uur weer in hoog tempo in de richting van AB. Om 1230 uur sta ik weer in het AB, toch lichtelijk vermoeid van de trip. Polaco zijn situatie is ondertussen verslechterd en heeft ondertussen 39,5 ºC koorts en zware diarree. Dit ziet er niet goed uit. Tegen de avond verbetert zijn situatie een klein beetje, toch besluiten we dat hij op dit moment de expeditie moet afbreken en terug moet keren naar het basiskamp. Polaca is uiteraard teleurgesteld maar bewust van zijn situatie. Edu en ik zullen de trip naar HC morgen toch inzetten, tenzij de sitautie van Polaco zo slecht is dat één van ons mee moet om hem naar het basiskamp te brengen. Na alle voorbereidingen te hebben getroffen voor morgen beginnen we aan het avondeten. Polaco is ondertussen redelijk bijgetrokken en zijn koorts is gedaald. Om 2000 uur liggen we alle drie in onze slaapzakken.

2 september
Om 0500 uur wordt ik wakker en stap vervolgens uit mijn slaapzak om het ontbijt klaar te maken. Ook naast mij hoor ik tekens van leven, Edu wordt wakker. Na de melk op het brandertje te hebben gezet loop ik naar de tent van Polaco om zijn situatie te evalueren. Hij heeft geen koorts meer maar is erg moe. Victor geeft aan dat hij in staat is om alleen af te dalen. Edu en ik gaan door met de laatstse voorbereidingen en vertrekken om 0700 uur in de richting van de Karator gletsjer. Redelijk zwaar beladen komen we na een half uur lopen bij de gletsjer aan. We binden ons in en doen onze stijgijzers aan en trekken verder in zuid-oostelijke richting de gletsjer omhoog. Hoe verder we de gletsjer opgaan des te ruiger de omgeving. Diepe spleten, ijsverhogingen maken de route tot een vervaarlijk doolhof. We besluiten om verder in oostelijke richting te trekken om via een stenen kanaal aan de zijkant van de gletsjer verder hoogte te winnen. Het kost een ons moeite om een goede uitgang te vinden tussen de vele spleten en ijswanden. Uiteindelijk vinden we een veilige uitgang en zetten onze tocht voort over rots. De vele rotsblokken maken het ook niet echt makkelijk met al die "kilos rugzak". Na een uur lopen moeten we de gletsjer weer op. Een kleine pauze om wat te eten, drinken en ons weer in te binden aan de voet van de gletsjer doet ons genieten van het prachtige en wilde alpine landschap. Het is 1100 uur als we onze tocht voortzetten. De eerste spleten verchijnen alweer voor ons. Met omtrekkende bewegingen en sprongen ontwijken wij dezen. Het zicht op de Karator wordt steeds indrukwekkender. De gletsjer wordt stijler en een diepere sneeuw doet ons het looptempo aanpassen. Aangekomen op 4500 meter is het ondertussen al 1500 uur. De Karator gletsjer verandert hier in een zeer gevaarlijke omgeving van brede spleten, kleine sneeuwbruggen en we zien vele tekenen van ijsval. We besluiten om niet verder te gaan, het is te laat. Op 4560 meter hoogte zetten we onze tent neer, Highcamp 1 genoemd. Om 1615 uur beginnen we met de voorbereidingen van het eten en drinken. We zijn alle twee aardig moe van de lange rit. Ookal gaat het eten er met moeite in genieten we volop. Het feit dat we hier met zijn tweeen zitten, een vrijwel onbekende plaats "in the middle of nowhere", te genieten van een basismaaltijd maar met een indrukwekkend bijna magische omgeving, motiveert ons. Na het eten beginnen we met de voorbereidingen voor morgen aangezien we hebben besloten om morgen gelijk de aanval op de Karator in te zetten of in ieder geval het te proberen. De temperatuur daalt sterk en om 1900 uur meten we -7ºC. Die nacht blijft de temperatuur dalen en in de tent is het -5Cº en buiten -18Cº. Gelukkig blijven we lekker warm in onze slaapzak. Morgen is het een belangrijke dag......

3 september
Ik word s´nacht een paar keer wakker door dorst en een droge mond. Om 0245 uur wordt ik wakker, tot 0330 uur blijf ik met mijn ogen open. Dan is het tijd om op te staan. Na een "luxe" ontbijt en ons materiaal te hebben gechecked, doen we de rugzak op onze rug en lopen we in oostelijke richting.
Het plan voor vandaag was om eerst in zuidelijke richting via de gletsjer naar een mogelijke ingang te klimmen van de heuvelrug die voor de Karator ligt. Vandaar uit zouden we dan in oostelijke richting moeten lopen om zo de noordoost wand van de Karator te bereiken. Al lopend in de richting van de gletsjer beginnen we steed meer te twijfelen over de veiligheid van de gekozen route van de gletsjer. We zien de sneeuwbruggen als zeer onstabiel en de spleten zijn zeer lang, breed en diep. De enige mogelijke route is daarnaast ook nog bedekt door een verse lawine en we zien verscheidene zones waar delen ijs van de gletsjer naar beneden zijn gevallen. We komen tot de conclusie om de heuvelrug via zijn oostwand te beklimmen. Ook deze wand heeft een vervaarlijke spleet in zijn verticale ijs en sneeuwwand. Ik begin aan de beklimming en Edu volgt mij. De wand begint met een 50º en wordt steed steiler. Halverwege aangekomen maak ik een standplaats. Ik kijk omhoog en zie dat het tweede deel iets zwaarder zal worden, 60-65º ijs, sneeuw en rots.
Al zekerend zie ik Edu voor mij langs klimmen. We hebben nu een ongeloofelijk uitzicht op de zuidelijke bergen van de Kuilu zone. Het is erg koud. Eindelijk krijg ik het signaal van Edu dat hij boven is aangekomen en klaar is om mij te zekeren. Met veel motivatie klim ik omhoog om het weer warm te krijgen. Boven aangekomen geniet ik van de Karator. We hebben ondertussen veel tijd verloren vanwege de verandering van plannnen. Snel binden we ons weer in om via de noordelijke gletsjer van de Karator door te lopen tot aan zijn noordoost wand. De noordwand is een brede wand van 500 meter rots en ijs van ongeveer 80-90º. Al genietend van dit uitzicht komen we aan bij de noordoost wand. We bestuderen de mogelijkheden en zien een ingang. We zien de eerste tweehonderd meter van onze route: 65º ijs en rots. We ziiten nu op 4820 meter hoogte en hebben nog een kleine 400 verticale meter voor de boeg. Het is nu al 1000 uur, we zetten de klim in. Na een half uur klimmen kijken zien we indrukwekkende stapelwolken onze kant opkomen. We maken een snelle calculatie van onze mogelijkheden. Het is voor ons beide een duidelijke conclusie: afdalen. Toch een beetje teleurgesteld dalen we af. Na een tocht terug over de gletsjer en een aantal abseils komen we weer aan in ons highcamp. Voor ik de tent in ga kijk ik nog een keer achterom naar de Karator. Al gauw begint het te sneeuwen om ons heen. De wolken sluiten ons in. Teleurgesteld vanwege de mislukte en toch interessante poging, maar blij om onze beslissing, overleggen we over het vervolg van de expeditie. Edu geeft aan dat hij best vermoeid is van alle inspanningen, ook is het zo dat we vanwege de gezondheidsproblemen veel tijd hebben verloren. We komen tot de conclusie dat we kunnen kiezen uit twee plannen: Nog een poging in zetten om de Karator te beklimmen of afdalen naar het Advanced Basecamp en van daaruit omliggende pieken zonder naam te beklimmen met een groter kans van slagen. We kiezen voor het tweede ookal kost het moeite. Met toch een leeg gevoel van binnen duik ik de slaappzak in. Na het eten nemen nog een kijkje buiten. De Karator wordt verlicht door een bijna volle maan. Een uitzicht die ik nooit zal vergeten, wat prachtig.
In de volgende dagen beklimmen Edu en Gerard twee pieken zonder naam, respectievelijk 4720 en 4760 meter hoog.

Gerard van den Berg