Trailblazing

Trailblazing is een vorm van 'hiking' waarbij je je eigen pad baant.

Paul, Daryl en ik hebben een doel die middag. We gaan naar de Coral Caves. Wanneer je de logging roads vanuit Tahsis naar de grot volgt ben een je paar uur onderweg, maar we kunnen de ingang zo ongeveer zien vanuit het keukenraam.

We hoeven alleen maar in een zig-zaglijn naar boven te klimmen, en wanneer we de stekelige bramenstruiken eenmaal gepasseerd zijn wordt het steeds eenvoudiger. Sterke bomen en varens bieden voldoende houvast om jezelf naar boven te werken.

Ik heb leren tuinhandschoenen aan, een t-shirt met lange mouwen, een oude legging en hiking boots. Een radio en wat te drinken, baseball cap tegen de zon, en de uitrusting is compleet.
We verwachten dat de klim een uurtje in beslag zal nemen.

Ik weet niet wat te verwachten. Mijn enige ervaring met bergen totnogtoe was een trektocht door de Dolomieten langs gebaande paden. Trailblazing doe je op ongebaande paden. In het regenwoud gebruik je alle ledematen om houvast te vinden op je weg naar boven. Ik voel me als een cougar, langs de begroeide rotswand naar boven sluipend, af en toe met mijn buik langs de struiken schurend, de geur van het woud opsnuivend. Die geur, en het ritme van het klimmen, het bewust plaatsen van een voet, en iedere greep in een varen op zijn betrouwbaarheid testend, hebben een bedwelmend effect. Ik slinger aan takken en duik onder gevelde boomstammen door. Ondanks de steile wand en het geritsel van wilde dieren in de struiken ken ik geen angst. Het is alsof ik een deel van de jungle ben, alsof ik er altijd zal blijven.

Het einde van de middag begint te naderen, en we volgen de weg langs een stroompje omhoog. Tijd voor de dieren om water te drinken: ze zullen naar beneden komen waar wij naar boven gaan. We zijn alert, maar maken ons niet echt zorgen. Drie mensen maken een hoop lawaai en ze zijn behoorlijk groot. Als we een cougar horen sissen, sissen we harder terug. Een passerende beer krijgt ons gemep in de struiken met een dode tak.

Trailblazing heeft zo zijn eigen wetten. Je breekt de dode taken die je tegenkomt in de richting die je volgt, je hakt een verticale kerf van boven naar beneden in de bast van een niet te dikke boom, je knoopt een bosje gras in de te volgen richting, of je stapelt wat rotsen op elkaar in een voorgeschreven patroon. Alles afhankelijk van het terrein. Wij breken takken.

We zijn nu twee uur onderweg, en we schatten dat we halverwege de klim zijn. We halen onze bestemming niet voor zonsondergang. Tijd om op onze schreden terug te keren.

De weg terug kost een hoop minder moeite, en half de tijd die de klim in beslag nam. Een groot deel van de tijd is het voldoende om je op je kont te laten zakken. De zwaartekracht doet de rest, en je sukkelt vanzelf naar beneden, van rotsblok op rotsblok, van varen naar varen.

Hongerig en vol blauwe plekken keren we terug naar de veilige keuken, waar de chili, de muffins, het bier en de wijn op ons wachten. Onze spieren zijn stijf. Ik weet het voorgoed: trailblazing is geen aktiviteit voor 'armchair adventurers'.

Tineke Veenhoven