Met vallen en opstaan

augustus 2004
Palavar-Les Flots 200 meter boven de grond, en het is mijn beurt om voor te klimmen. We zijn bezig in een route van 12 touwlengtes op de Palavar wand in het dal van Aillefroide, Parc des Ecrins. De omgeving is schitterend, de zon brandt in m'n nek, en de rots is subliem ruw. En toch sta ik te trillen van angst op een pasje wat je in de klimhal, veilig aan een toprope zo even zou doen. Okee, het is dan wel de sleutelpassage van de hele route, met hachelijk uitzicht, en je kunt een nare rotsmak maken als je valt, maar dit moet ik toch gewoon kunnen? Ik scheld mezelf uit, probeer mezelf te overtuigen dat het allemaal makkelijk kan, en dat ik zometeen als ik boven ben zal lachen om die aanstellerij. Maar het helpt niet, niets helpt nu. M'n gedachten gaan nog eens terug naar vorige week, toen ik zo hard viel. Daarom ben ik nu bang. Ik weet dat het wel weer over zal gaan, en dat ik een paar dagen nodig heb om weer vertrouwen in mezelf te krijgen, maar daar is nu nog weinig van te merken.

Ecole de la draye
20 meter boven de grond hoor ik niets anders dan m'n eigen ademhaling, en het gebulder van de Torrente Nielse, een ijskoud schuimend gletscher riviertje. Wat nu volgt is zo te zien een moeilijk pasje, de rots is ter plekke helemaal glad, en er zijn helemaal geen handgrepen meer te vinden. Ja toch: een halve meter hoger, vlak onder de volgende haak zit een goede richel. Als ik daar kan komen, kan ik even uitrusten. Op dit soort graniet moet je echt vertrouwen op de wrijving die dat dunne plakje rubber onder je voeten genereert, en aan dat vertrouwen ontbreekt het af en toe wel eens. Ik sta een beetje te schutteren, en de kleine greep die ik met mijn rechterhand vastheb pak ik nog maar eens wat steviger vast. Nog maar eens naar beneden kijken, waar het druk is met veel andere klimmers. Zekermaatje Sjoerd staat een beetje om zich heen te kijken, en heeft niet door hoe penibel het hierboven is. Door de brullende rivier verstaan we elkaar toch niet, dus praten heeft ook geen zin. Gek eigenlijk hoe dichtbij al die andere mensen zijn, maar dat je je toch zo eenzaam kunt voelen… Dit moet ik echt zelf opknappen. Met een angstig piepje waag ik de pas, maar voel meteen hoe m'n voeten gewoon wegglijden. Het moment lijkt eeuwig te duren, maar in werkelijkheid duurt het natuurlijk nog geen seconde. Een wee gevoel in je maag als je versnelt, gewichtloosheid, de wand die vlak voor je gezicht voorbijflitst, en dan de geruststellend langzaam toenemende druk op je benen en je middel als het touw strak komt te staan, en je netjes op de wand landt. Een 2e poging wil ik nog wel wagen, en dus klim ik moeizaam de meters omhoog die ik al eerder heb gedaan. De rots ziet er nu vreemd bekend uit, ik weet waar z'n zwakke plekken zitten, waar de grepen zijn, hoe ik hem kan overwinnen. Snel sta ik weer op de plek waar ik daarstraks viel. Weer waag ik de stap, en weer glij ik uit, maar dit keer zit het touw om m'n linkerbeen geslagen. Wat er nu gebeurt lijkt nog langer te duren dan de eerste keer, met een snelle ruk kom ik ondersteboven te hangen, en ik weet nog dat ik denk "Dit is niet goed…" . Dan sla ik met een harde klap tegen de wand, eerst met mijn pols, arm en elleboog, en vervolgens met mijn hoofd. De helm kraakt, en even zie ik sterretjes, maar dan neemt de adrenaline het over. De lol is er nu toch wel vanaf, en in een mum van tijd sta ik dan ook weer beneden. Met een flink bebloede elleboog, want graniet geeft niet mee. Even is klimmen niet leuk meer.

Palavar- Les Flots
Ik kijk even naar m'n arm, en de korstjes daarop die net beginnen te genezen. Als ik nu weer val, haal ik het misschien wel weer open. Mijn blik dwaalt nog even naar de overkant van het dal, waar de wand ligt waar ik vorige week viel. Er is een klimmer bezig in dezelfde route. Hopelijk heeft hij meer vertrouwen in z'n voeten…

De beslissing is eigenlijk al genomen, Sjoerd mag deze passage voorklimmen. Noem het lafheid, ik moet die angst toch een keer overwinnen, maar niet vandaag… Naklimmend valt het inderdaad mee, en zoals altijd in dergelijke situaties vraag ik me af of dat nou al die drukte waard was. Later op de dag, en bijna bovenaan de wand klim ik zelf weer een lengte voor die minstens zo moeilijk is, en nog wat spannender ook door de grote afstanden tussen de haken. Of ik nu niet bang ben? Ik hoef maar te kijken naar de laatste haak 8 meter onder me, en het schiet al door me heen wat er kan gebeuren. Maar nu lukt het me wel om de angst om te zetten in snelheid. Het is niet te verklaren, maar ik weet ineens heel zeker dat ik niet ga vallen. Ik kan dit. Ik klim deze route uit, ik heb mezelf weer eens overwonnen. Dit gevoel is geweldig, alleen jammer dat we boven zijn…

Pieter Bouman

Info: Rotsklimmen in de Alpen is niet te vergelijken met sportklimmen in de echte sportklimgebiedjes in zuid-frankrijk (om de meter een glimmende haak). De langere routes (tot 500 meter, 14 touwlengtes) zijn alpiene rotsroutes, met een dienovereenkomstig karakter. Volledig behaakt, maar royale haakafstanden (tot 10m) op de makkelijke passages. Door de dichte structuur van de rots kun je bijna nergens een nut of friend kwijt, je bent dus alleen op de haken aangewezen. Goede wrijvingstechniek (soepele schoentjes) is vereist. Routes op alle niveaus, van 4 tot 7. Wij klommen op de Palavar wand: Les Flots, 4+ gemiddeld, enkele 5b/c passages. 12 touwlengtes, 4 tot 6 uur klimtijd. Abseilinrichtingen om de 45 meter, dus dubbeltouw van 50 meter, of klimmen met enkeltouw en een extra abseiltouw in de rugzak.

Aillefroide is een klein dorpje aan het eind van de vallei, en helemaal gericht op klimmers. Er is een camping die voornamelijk door klimmers wordt bevolkt, schitterend gelegen in een bos, waar de gletscherrivier doorheen stroomt. Koelkast naast de tent! In het dorp zijn 2 kleine levensmiddelenwinkeltjes, een gidsenbureau, en 3 klimwinkels. Verder wat cafeetjes en restaurants. Aillefroide is ook een goede uitvalsbasis voor alpine klim en trektochten in het massief. Reistijd vanaf Nederland: ongeveer 11 uur (1130 km)