1989: Nederland – Overpeinzingen in een stacaravan

De vrije tijd voor het maken van reizen is veel te weinig voor een zwaar onderbetaalde staatspuinhopenopruimer als ik. Het is alweer januari en eigenlijk waren Marja en ik van plan toch echt volgende maand weg te gaan, maar eerst moet er nu maar een goede houtkachel worden aangeschaft omdat het aan alle kanten lekkende kookkeukenkacheltje meer warmte verliest dan afgeeft.
Verder was het rood opgezette oor van Orian geen muggensteek zoals we in de Pyreneeën dachten, maar liep uit op een vrij ernstige oorontsteking. De huisarts –met bijscholing op Dr.Vogel homeopathie, het viel niet mee een huisarts te vinden die niet een dogmatische allopathie hanteerde wilde hem volproppen met antibiotica zonder overleg met ons en we kregen ruzie toen ik hem vroeg wat hij ging doen.
Na overleg met onze klassiek homeopate gaven we hem Pulsatilla. Een paar uur later zag ik al verandering. Drukker, levendiger en hij wilde weer drinken wat hij nauwelijks meer deed.
De koorts liep op om te knokken tegen de stoute beestjes en de volgende dag was het een stuk beter. Een paar dagen later gingen voor controle naar de huisarts. Vol ongeloof (ja ik weet het, allemaal kwakzalverij) constateerde hij dat het over was en wij vertelden dat we op zoek gingen naar een ander.
Al met al, het leven gaat door.

Overpeinzingen in een stacaravan. Het zou een titel van een boek kunnen zijn. Nu eens niet met een lekkende pen en een bloknootje op mijn knieën, maar schrijven op een echte draagbare schrijfmachine met naast me achttien grenenhouten keukenkastdeurtjes en weermannen op de televisie die er weer volledig naast zitten.
Die achttien deurtjes zijn onderdeel van de inrichting in de keuken van een, voor twee weken gehuurde enorme stacaravan in Boekel, Noord Brabant en ik vraag me telkens verbaasd af hoe het komt dat we hier zitten.
Het is maart, dus nog te vroeg voor lente kriebels. Waarschijnlijk moesten we gewoon even weg, al zijn de Pyreneeën nog een heel stuk verder.
Die verdomde kastdeurtjes zien er allemaal gelijk uit zodat ik steeds in het verkeerde kastje de muesli zoek, vooral omdat ik vóór een stevig muesli ontbijt mijn hersencellen niet op een rijtje kan krijgen weet ik dankzij repeteeroefeningen tot laat in de avond dat het linksonder het derde deurtje van rechts is.
Mis. In mijn nachtelijke droomavonturen –verwerkingsproces van de stress in de avonduren pletter ik alles weer door elkaar omdat ik deurtjes tel om in slaap te komen en me wanhopig lig af te vragen hoe een schaap er uitziet.
Dan maar naar buiten kijken of de weerman gelijk heeft. Afhankelijk van mijn stemming vind ik het leuk als het regent, droog is, hagelt, sneeuwt, heet is, stormt of de zon schijnt. Wel vind ik het laatste meestal leuker.
Misschien doen een heleboel vrouwen het ook wel op deze manier, naar buiten kijken bedoel ik, want het is nu 1989 en ik zie nog steeds geen weervrouw op TV.
Mijn gedachten gaan naar die vele mensen die hun leven laten bepalen door weermannen die, handenwrijvend (let maar op) staan te verkondigen dat die verdomde moeder natuur zich alweer niet aan hun voorspellingen heeft gehouden. Hele volksstammen zitten tandenknarsend te zuchten omdat 'het morgen jammer genoeg geen mooi weer wordt', vooral als ze 'morgen' niet moeten werken.
Mooi vind ik als ik door een vlakte loop en een koud striemende ijsregen pegels in m'n haren maakt.
Mooi vind ik in de storm en neerstortende regen een tent proberen op te zetten en ik mijn krachten moet meten met het natuurgeweld.
Mooi vind ik de inktzwarte wolken die in de bergen samenkleven en de toppen die door de mist worden ingepakt.
Mooi vind ik de keiharde zonnestralen die een gevecht aangaan met de onweersgoden en een twee drievoudige regenboog ontstaat.
Wat zal het mij een rotzorg zijn waar die of die depressie of dat of dat hoge drukgebied vandaan komt, het is er voor, met en bij mij. Nog minder belang hecht ik aan het weten wat voor weer het aan de Costa Brava is als ik aan de andere kant van Europa loop te genieten.
Dat het voor KNMI aanbidder*s anders werkt bleek afgelopen week. Net voor Pasen werd vanaf de beeldbuiskansel de minder blijde boodschap verkondigd dat de bedevaart naar de verschillende lolparadijzen dit weekend wel eens in het water kon vallen. Het zou niet al te 'mooi' weer worden. Natuurlijk in voorzichtige bewoordingen anders staat gelijk het hele consumeerkapitalisme in de amusementssector stil omdat iedereen het ganzenbord herontdekt.
En als er geen benzine wordt getankt voor het in file voortbewegen naar hemelse oorden kan sHell zijn ontwikkelingswerk in arme landen niet voortzetten. De alternatieven zijn beperkt voor een 'minder mooi' weekend, maar je moet wel wat, naar de Rotterdamse beestenstrafgevangenis Blijdorp (alleen de naam al) dan maar.

Dit schrijfblok-verhaal maakt deel uit van de bundel Lopende Levensberichten I van John Vangelis. Kijk op zijn site voor meer verhalen van zijn hand.