1999: Duitsland – Eifel - Rondje Hellenthal

Een stormachtige nieuwe relatie (wie had dat ooit gedacht bij zo'n ouwe knar) dus ook een nieuwe loopperiode. Vijf seizoenen lang heb ik geen lange afstanden meer gelopen. Na Schotland volgde een hectische tijd met vier verhuizingen en een bevestiging van mijn eerdere gevoel dat Anna en ik, in zeven jaar samenleven er steeds meer achter kwamen dat we het bij die vriendschap hadden moeten laten.

Bertie had al wel de loopdrang ervaren, als ze tijdens kampeervakanties een wandeling ging maken wilde ze vaak doorlopen, lekker dagenlang de natuur in, maar het was er nooit van gekomen. Wel gaf ze aan dat ze niet 'in het wild' wilde overnachten na het lezen van mijn eerdere wandelverhalen. Ik had daar zo mijn gedachten over, als ze het eenmaal een keer had meegemaakt zou ze waarschijnlijk niet anders meer willen.
Natuurlijk kun je gaan rennen om de volgende camping te halen, maar dat is tegengesteld aan het gevoel van onthaasting, lekker alles in je opnemen en als je er genoeg van hebt je tent opzetten. De keuze viel op de Nordeifel –Bertie had nog een kaart van het gebied rond Hellenthal en deze omgeving bleek vergeven van wandelroutes , een prachtig oefenterrein voor mensen die wat meer willen dan het Pieterpad.
Daarom ook dit korte hoofdstukje want ik heb toen geen aantekeningen gemaakt en weet er, op het moment dat ik dit boekje schrijf vrij weinig meer van. Je kunt er verschillende Lange Afstand Wandelpaden (een stuk) volgen of, zoals wij een grote rondwandeling van een week of drie plannen. We zijn met de auto naar Hellenthal gereden, een vrij rustig en overzichtelijk stadje en hebben daar de auto geparkeerd.
Winkels en water is in dit gebied geen probleem, je komt voldoende huizen en dorpen tegen. Er is één herinnering die wel sterk is blijven hangen. De eerste dag (we moesten natuurlijk ook nog inlopen) hebben we geen camping gehaald. Zelfs het opzetten van de tent was onmogelijk op het smalle strookje vrije ruimte. Het was mooi weer dus met een stukje plastic over de slaapzakken tegen noodgevallen, geen probleem.

Maar natuurlijk wel voor Bertie al zag ze in dat er geen andere mogelijkheid was, het werd langzaam donker. Gelukkig was ze al een buitenmens die niet uit haar tuin is weg te trekken, maar het was best eng met al die geluiden als het begint te schemeren.
Op een gegeven moment vroeg ze met een ietwat benepen stem of er misschien ook beren in de Eifel zaten. Lachend bevestigde ik dat en noemde nog een rijtje gevaarlijke beesten op zoals wolven, leeuwen en tijgers.
Die nacht heeft ze erg slecht geslapen, hoewel ze wel wist dat ik er een grap van maakte droomde ze die nacht van zeven verschillende wilde beesten.
Het was wel de vuurdoop. Daarna wilde ze nooit meer op een camping behalve als er een douchebeurt nodig was of geen mogelijkheid tot wild kamperen.
Leuk detail is nog wel dat alle dieren, waarvan ze had gedroomd aan ons verschenen. Op een reclamebord, een privé dierentuintje of merknaam, tot de laatste toe. Toen we in Nederland achter een vrachtwagen terug naar huis reden staarde een enorme leeuwenkop ons aan.

Dit schrijfblok-verhaal maakt deel uit van de bundel Lopende Levensberichten II van John Vangelis. Kijk op zijn site voor meer verhalen van zijn hand.