Langs de GR 126

Zat 17/03 Beauraing - Le Charreau (23 km)

06:15u, de wekker gaat. Nog een keer omdraaien en dan sleep ik me toch uit bed. Nog een laatste check-up van de rugzak en dan richting Berchem station om de trein naar Brussel te nemen. In Brussel Noord vind ik Tim eigenlijk vind hij eerder mij maar soit :). Temidden van een bende scouts kinderen stappen we op de trein naar Dinant. Langzaam verandert het landschap van vlakke weiden naar beboste heuvels. In Dinant nemen we onze laatste trein van de dag richting Beauraing om daar om 11:15u te arriveren.

Onze lunch hadden we op de trein al opgegeten dus vertrekken we onmiddellijk richting GR. Het station verlatend slaan we links af een drukke weg op richting centrum Beauraing. In het centrum aangekomen worden we tegengehouden door stel Engelssprekende buitenlanders die even op onze kaart kaartje in topogids) wilden kijken. Een beetje verbaasd staan we toe en kijken hoe ze naar een plekje midden in het bos wijzen. Ze bedanken ons en vertrekken weer. Een beetje verbaasd kijken we ze na, als dat maar goed afloopt.

De eerste klim is er al direct een die ons met de neus op de feiten drukt; dit wordt geen zondagswandelingetje. Tien minuten later staan we puffend boven. Na enige verwarring met waarschijnlijke oude markeringen vinden we toch de GR 126 en slaan we links een veldweggetje in, steken een drukke weg over en verlaten langzaam de dorpskern. We lopen langs de rand van een bos en Tim maakt me er attent op dat er een eekhoorn in de boom zit. Helaas tegen dat ik mijn fototoestel heb genomen zit het beestje al veilig hoog in het bladerdak.

Opgewekt vervolgen we onze weg en passeren een zeer oude (verroeste) wandelboom. We lopen langs het oude station van Martouzin en doorkruisen even later het dorp. Het is er redelijk stil op wat koeiengeloei na. We lopen op een brede betonnen weg en genieten van het uitzicht. We steken weer een drukke weg over en komen aan een bosrand. We betreden het het Bois du roi, maar Albert is nergens te bespeuren. Het weggetje verandert in een slijkpad en moeizaam ploeteren we verder. Om iets na twee komen we uit het bos en zien we in de verte de dorpskern van Wiesme liggen. Een paar versterkende boterhammen en vertrekken we weer, want iemand vindt het nodig om zijn (tuin?)afval te verbranden.

We lopen onder een spoorweg en zin weer omgeven door velden. De GR klimt steeds maar verder de heuvel op er lijkt wel geen einde aan te komen. Na een uurtje bereiken we de top waar een windmolen rustig rondjes zit te draaien. De GR 126 buigt af naar rechts en na een aantal km komen we in Messel-Eglise. We komen voorbij een auto die afgeladen vol is met bakken bier en even later komen we grote tenten en een bqq tegen hier gaat precies een feestje gegeven worden.

De GR leidt ons uit het dorp volgt even een verlaten grote weg en slaat dan rechts in. We lopen weer tussen de velden om even later het bos in te duiken over een afdalende bosweg. Op een omgevallen boom rustten we even uit, eten ons laatste boterhammetjes op en vertrekken dan weer richting Houyet.

Als we in Houyet aankomen steken we de spoorweg en de Lesse over. We nemen we een laatste rustpauze aan een GR wandelboom (eigenlijk zijn het er twee). Een mooi vakantieplekje staat er in de topogids vermeld, maar daar zijn wij het toch niet zo mee eens. Volgens mede forumgangers op hiking.be zou de GR vanaf Houyet op zijn mooist zijn en gelijk hadden ze!

De betonnen weg die we ingeslagen zijn verandert al snel in een smaller met rotsen bezaaid bospad dat de oever met al zijn kronkels nauwgezet volgt. Wat nu volgt is echt een vijf sterren tocht, verschillende keren moeten we over trapjes en laddertjes klimmen en opletten dat we niet uitglijden over de gladde rotsen en boomwortel, maar genieten doen we! Al snel is het enige wat we nog horen het stromen van de rivier en fluiten van de vogeltjes (af en toe verstoord door een voorbijrazende trein.

Na verscheidene mooie kampeerplekjes gepasseerd te hebben beginnen we de km's toch te voelen en besluiten we een mooi plekje te zoeken. Natuurlijk komen we er nu veel mindere tegen, maar uiteindelijk vinden we toch een geschikt plekje. De tentjes worden opgezet, matjes opgeblazen en de gasvuurtjes tevoorschijn gehaald. Na een uurtje pruttelt er lekkere spagheteria en spirelli en genieten we van een welverdiende maaltijd. Tegen we gedaan hebben met eten is het bijna helemaal donker. Snel wordt de afwas gedaan in de Lesse (koud!) en kruipen we alletwee vroeg in onze tent want het was toch een flinke tocht vandaag.

Zondag 18/03: Le Charreau - Dinant (26 km)

Na een redelijke onrustige nacht (bezoek van everzwijnen) werden we gewekt door de regen die met bakken uit de lucht viel. Al snel werd het wat minder dus besloten we snel op te breken en te vertrekken, we hadden nog een flink stuk voor de boeg voor we in Dinant zouden aankomen. Nog maar net op weg of we kregen al een lange trap voor onze kiezen. Het regende nog steeds dus we waren blij met de leuning. De treden lagen soms redelijk ver uiteen dus we stelden ons de vraag wat mensen met mindere lange bene als ons hier doen... Na een paar 100 m kwamen we de perfect kampeerplek tegen een mooi vlak grasveldje vlak naast de Lesse. Ach ja niet getreurd dan weten we dat als we in de zomer nog eens terugkomen.

De GR 126 slingert zich verder langs de oever van de Lesse over dezelfde smalle rotspaadjes als gisteren alleen zijn die door de regen wel veel gevaarlijker geworden. Dit stukje deed me hard denken aan het mooiste stuk van de GR 57 tussen Maboge en Nadrin: deze GR loopt da ook vlak naast de oever van de Ourthe. Na een tijdje zwijgend doorstappen komen we voorbij een oude en verlaten camping. We gaan onder een spoorwegbrug en moeten dan een zijriviertje van de Lesse oversteken over wat ooit een bruggetje was. Nu zijn er alleen nog twee lengte ijzeren liggers over en een wiebelende leuning. GR paden zijn echt avontuur! We rondden beiden deze kaap zonder natte voeten.

We komen voorbij een naamloos station en trekken verder richting Furfooiz. We doorkruisen het nationaal park van Furfooiz via een holle asfalt (waarom in godsnaam?) weg. Timpe vertelt me dat er hier veel ondergrondse grotten zijn en het gebied daarom als nationaal park gekwalificeerd is. Even later wijst hij voor ons en we zien een hertje de weg oversteken en in het bos verdwijnen. Even later horen we een vreemd gebrul en we hopen dat het hertje geen slachtoffer van een of ander beest is geworden. De asfaltweg komt uit in het dorp dat er nog heel stil en verlaten bijligt.

We klimmen naar het centrum van het dorp slaan links af en passeren een kraampje met een vuurmand en bevoorrading voor mountainbikers. De mensen bieden ons spontaan een drankje aan en dat slaan we niet af. Echt lekker is het niet (water met een of ander suiker goedje voor extra energie), maar het is wel vriendelijk. We bedanken de mannen en verlaten het dorp via een veldweggetje. Vanaf nu passeren er regelmatig mountainbikers die ons allemaal vriendelijk goeiedag zeggen en bedanken als we hen doorlaten. Op de top van de heuvel staat een eenzame treurwilg wat een mooi plekje voor een rustpauze zou zijn moest het iets beter weer zijn.

We belanden in een mooi bos en krijgen een stevige klim voor de benen. Maar het loont de moeite want op de top hebben we een prachtig uitzicht over de Lesse en de rest van de vallei.

We dalen af langs een vrij stijl rotsachtig pad terwijl de mountainbikers ons nog steeds voorbijvliegen. Als we heel de heuvel zijn afgedaald en we terug bij de Lesse komen, moeten we via de spoorwegbrug het riviertje oversteken, om direct weer aan een klim te beginnen over een zeer modderig pad. Het pad loopt langs drassige velden en na een paar km komen we voorbij het kasteel van Walzin.

De GR loopt door een prachtig bos via een holle weg. Ondanks het slechte weer genieten we van de prachtige omgeving. De GR verlaat het bos om weer te stijgen tussen de velden. Het begint weer echt te stortregenen en Timpe besluit zijn regenbroek aan te doen. Mijn K-way heeft duidelijk zijn beste tijd gehad, toch maar eens sparen voor een goeie paclite. Tegen dat hij ze aanheeft, is het echter al geminderd, maar hij houdt ze toch aan. Op een kruispunt raken we de streepjes kwijt. We overleggen welke richting het zou zijn, ik denk links en Timpe meent dat het rechtdoor is. We hadden beter zijn raad opgevolgt, want na een tijdje links gegaan te zijn, ben ik ervan overtuigd dat we de verkeerde richting hebben gekozen. Na een flinke omweg komen we aan in het volgende dorpje. We weten ongeveer waar we de streepjes terug kunnen oppikken en na een snelle lunch op een winderig bankje vinden we de GR inderdaad terug...

Om hem vervolgens direct weer kwijt te raken. We keren op onze stappen terug, passeren een woest blaffende hond en hebben dan de GR weer terug te pakken. Het veldweggetje loopt eerst langs een bosrand en de velden. Het is weer ploeteren door de modder wat de klok slaagt. We komen de handtekening van Antiloop weer tegen en hebben het nog even over heel de polemiek rond deze figuur. De velden worden ingeruild voor een bos en de GR klimt gestaag verder. We stijgen alsmaar meer en laten de drukke weg altijd verder links en beneden ons liggen. Even later gebeurt waar ik al een hele tijd bang voor was, mijn 47 verliest grip en ik schuif uit. Gelukkig zonder helemaal naar beneden te vallen, want dat had wel minder leuk geweest. We stijgen altijd maar hoger en opeens zien we voor het eerst de Maas beneden ons stromen. Daar moeten we naartoe al maakt de GR wel een grote omweg.

We snijden wat GR meters af omdat we op het pad naast ons de streepjes al zien staan en het ons een beetje stom lijkt om helemaal tot aan het einde van dit pad te stappen. Even later komen we op de splitsing van de GR 125 met de GR 126. We dalen verder af richting Maas via alweer een rotsachtig weggetje. Door een wandelpoortje betreden we een lege wei. Tim deelt zijn laatste Sultana met mij (na ook al zijn fruitsap met mij gedeeld te hebben, biedt ik hem een Mars aan). De GR 126 volgt de oever van de Maas gedurende een km en buigt dan rechtsaf om in een bos te verdwijnen.

We volgen het bospaadje dat rechts afslaat om aan een zeer stevige beklimming te beginnen: Roch Freyr. Moeizaam vorderen we terwijl we worden vergezeld van een hond van twee vrouwen achter ons, maar dat is niet eerlijk hij heeft 4 poten. Ik zeg nog tegen Timpe hopelijk is het uitzicht boven de moeite, maar dat slaagt even tegen. Een autoweg met voorbijrazende auto's is onze beloning. We beginnen dan maar aan de afdeling na een verdiende rust, en gelukkig is aan de andere kant wel een mooi uitzicht te bewonderen. De vallei van de Maas strekt zich voor onze ogen uit. We beginnen aan de afdaling en stellen vast dat ze de GR beter in deze richting in de topogids hadden beschreven: veel veiliger om langs deze kant af te dalen dan langs de kant langs waar wij naar boven zijn gekomen. Afdalen gaat nu eenmaal sneller als klimmen en we komen dan ook snel terug aan de oever van de Maas. De GR leidt ons verder langs de Maas in de richting van Anseremme en als ook de zon zich laat zien kan onze dag niet meer stuk. De regenjassen gaan uit zodat onze onderkleding ook eens de kans krijgt om een beetje op te drogen en zo bereiken we de eerste huizen. Het dorpje ligt er op een paar basketballende kinderen na verlaten bij.

We komen voorbij de 'haven', lopen over een mooi bruggetje en lopen dan over een jaagpad onder de spoorweg door tot in het centrum van het stadje. Persoonlijk vond ik het stukje Anseremme - Dinant het minste van de dag, maar goed je kan niet altijd door prachtige bossen lopen, tenslotte zijn we nog steeds in België. We stappen dan maar in sneltreintempo voort, komen voorbij de kerk waar blijkbaar de finish is voor mountainbikers van deze ochtend. We verlaten het stadje dan ook maar snel en komen zo aan de beroemde Roch Bayard. Volgens de legende zou het afscheiden van de rots komen door het ros Beiaard waarop de 4 heemskinderen vluchtten. We beginnen aan de beklimming richting citadel. Deze is niet zo stijl als die naar Freyr maar wel veel langer. Ook hier valt er niet veel te zien boven, een grasvlakte en een weerstation.

De blauwe hemel waar we een tijdje onder gelopen hebben, begint stilletjes aan te betrekken en we haastten ons dan ook maar verder. We lopen een tijdje tussen de huizen, komen voorbij een kapel en beginnen dan terug aan een afdaling. Deze gebeurt via een smal paadje omgeven door bemoste hellingen tot op een asfaltweg. Hier staan we voor een dilemma, gaan we nog verder tot op de citadel of dalen we af naar het centrum van Dinant om direct naar het station te gaan. Ik stel de laatste keuze voor en ook voor Timpe is het welletjes geweest. Op deze laatste afdaling gaat het ineens heel steil naar beneden en mijn knieën protesteren, maar begeven gelukkig niet. Om helemaal aan te geven dat het einde in zicht is begint het nu nog te hagelen ook. We schieten onze regenjassen dan maar terug aan en lopen in de richting van de kerk, want daar is de brug over de Maas (het station ligt op de andere oever). Als we over de brug lopen valt er zowel hagel uit de lucht als er stralende zonneschijn op ons neerkomt. Het weer is echt vreemd vandaag! Uiteindelijk bereiken we dan toch het station waar de trein naar Brussel al klaarstaat. Ik stap nog even een winkeltje binnen om iets voor te drinken en te snoepen koop voor op de trein. Dat heb ik wel verdiend vind ik. Moe maar voldaan reizen we terug naar Vlaanderen. In Brussel Noord scheiden onze wegen; ik rijd verder naar Antwerpen en Timpe gaat terug naar Westerlo. We nemen afscheid met de belofte dit zeker nog eens over te doen, want we hebben beide genoten van dit weekend!

Bevoorrading: Houyet, Anseremme, Falmagne

Bereikbaardheid: de GR loopt praktisch heel het traject evenwijdig met een spoorlijn dus je kan zelf perfect een tocht naar je eigen mogelijkheden samenstellen

Jonas Verckens