In de bossen van Zweden

Als 'echte' hiker wil je graag dat je familie meedeelt in de geneugten van het door het bos wandelen, slapen, leven; kortom: het avontuur tegemoet. Één probleem: hoe doe je dat met een dochter van 10, een zoon van 7 en een vrouw die kamperen leuk vindt, maar......... dan wel op een camping!

Dat doe je door een keertje plompverloren te vertellen dat je het wel leuk zou vinden om een nachtje in het bos te gaan slapen. Route is al gevonden, we gaan met de trein terug. Zo gezegd zo gedaan. Alles in de grote rugzak. Slaapmatjes, tenten, tarp (ook ik ben een tarper geworden), bivakzak, droogvoer en een brander. Regenkleding en leeftocht voor onderweg in de rugzak van vrouwlief en we gaan op weg. O, ja. Water. Hoe regelen we dat. Nu stonden we in Hult (Zweden) op een camping. Campingleiding was jong en wist wel hoe je moest hiken in het bos. Water? Geen probleem, gebruik je boerenverstand en haal het uit het meer. Dat gebeurt op de camping nota bene ook!

Op weg dus. De kinderen vonden het fantastisch! Wat een avontuur. Grote rugzak mee, Jasper liep met de kaart, Eline liep vrolijk mee en we gingen dwars door het bos op zoek naar het pad. Pad gevonden en op weg naar de plek waar we uiteindelijk zouden gaan slapen. Heel spannend: niemand wist waar dat nou zou zijn. In alle rust (geen mens te zien) zijn we over grindpaden, smalle bospaadjes, klauterstenen en houten vlonders naar de kampeerplek gelopen. Ondertussen nog een eland zien wegsprinten en een eekhoorntje in een boom zien klimmen.

Opeens lag het meer daar. Onze slaapplek. Er was aan ons gedacht: een shelter, die groot genoeg was om met 4 personen naast elkaar te kunnen slapen. Van de grond af én aan één zijde open, zodat we vanuit de shelter mooi uitzicht hadden over het meer. Eten gemaakt (met heel veel bosbessen) en uiteraard het onvermijdelijke kampvuur. Achteraf hadden we de tenten dus niet eens nodig.

's Avonds hebben we de kinderen in de mummieslaapzakken gepropt (gezichten ingesmeerd met muggenolie) en hebben we ze in slaap zien vallen. Wij hadden het intussen ook wel gezien: we zijn ook maar gaan slapen. Een onbekend fenomeen daar is dat het bijna niet donker wordt. Op een gegeven moment ziet mijn vrouw me in het licht liggen! Ze vroeg zich af waar dat licht vandaan kwam, maar dat bleek de zon te zijn, die net weer op kwam. Bleek het pas 0030 uur te zijn!

De volgende dag zijn we opgestaan en doorgelopen naar de trein. Ook dat is een belevenis: het is een soort bus op rails, waar je op een stop knopje drukt om de trein te laten stoppen.

Al met al een leuke belevenis. De kinderen hebben het er nog over! Zo zie je: ook met kinderen kan je nog leuk een wandelingetje door het bos maken!

Arrien Borst